Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Είχαι καιρό να διαβάσω κάτι απο εσένα (όχι, πως φταίς εσύ αλλά εγώ με τις δουλειές). Χαίρομαι πολύ που η γραφή σου είναι το ίδιο καλή και καλύτερη. Πολλούς χαιρετησμούς και μια γλυκιά καλημέρα.
Αφήνω το βλέμμα εκεί που φεύγει το βήμα άλαλος χρόνος σιμώνει, θάλασσα με κύμα. Εγώ βουλιάζω στα λημέρια του Βουραϊκού κι εσύ σκοπιά μεταξύ δαιμονικών και Θεού.
Φυσάει αέρας κι ψυχές μένουν ανήσυχες μάτια μου, τα δάκρυα δεν είν’ μέρες ήσυχες είν’ άγρια μελτέμια τ’ Αυγούστου, δίχως βράχια που σε κουφάρια ακριβά νιώθω μικρή, φτωχιά.
Εδώ (στο) βράχο ξενυχτώ, αγναντεύω την σκιά που βουτάει από ‘δω να ξεχάσει μια ματιά βάλσαμο κι όρκο στον Ποσειδώνα, αφρούς υμνεί να σκλαβώσει, απόψε, σε δυο χείλη το φιλί.
Αυτό που ρυθμίζει βλέπει μόνο την σελήνη αυτό που με κατοικεί κάπου πίσω έχει μείνει η σκιά με ορίζει - με ρίχνει απ’ το βράχο άλλη μια τέτοια μέρα, θεέ μου, δεν θέλω να ‘χω.
ΜΕΡΟΣ Χ'
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ
… Αγάπη μου, δεν ήταν αυτά που ήθελα να σου γράψω. Πέρασε καιρός / έκτοτε. Δεν ξέρω αν είχες καταλάβει. Η θάλασσα είχε χάσει το χρώμα της. Ούτε ο ήλιος, Ούτε το φεγγάρι δεν την ζύγωνε. Καν καράβια στα λιμάνια Δεν αγκυροβολούσαν.
Αγάπη μου, τα χείλη μου είχαν στεγνώσει και η λειψυδρία σου Ανέβαζε τον πυρετό μου. Το κόκκινο είχε γίνει μωβ και η ορχήστρα σου Έπαιζε την μοναξιά.
Αγάπη μου, δεν όριζα τα χέρια μου μήτε το κορμί. Δεν το όριζα εγώ. Μια δύναμη μέσα μου, παλιά, ήρθε πάλι να με βοηθήσει. Το ξέρω είμαι αδύναμη, το ξέρω το παραδέχομαι, το ξέρω, όμως, δεν αρκεί.
Αγάπη μου, δεν σε ξέχασα κι ας μην αρκεί. Γονάτισα σε δρόμους, ανέβηκα βουνά, Ορκίστηκα στις θάλασσες. Μα δεν αρκεί! Δεν αρκεί εκείνο το ουρλιαχτό, εκείνο το δάκρυ, εκείνη η πράξη.
Φοβήθηκα μα δεν τρόμαξα. Κάλυψα κάθε κενό με την φαντασία μου. Αυτό που δεν σου χάρισα. Την φαντασία μου. Το ξέρω δεν αρκεί. Τώρα που είναι χειρότερα είναι πιο επιτακτική ανάγκη, γι’ αυτό το κάνω. Κι ας σ’ αγάπησα, ποτέ δεν είναι αργά. Σ’ αγαπώ σε μάτια άλλα. Σε ποθώ Σε χείλη ξένα. Σε ονειρεύομαι σε ξένα κρεβάτια. Το ξέρω δεν αρκεί.
Αγάπη μου, σκότωσα την αγάπη μας για να κερδίσω την βουλιμική ματαιοδοξία μου. Έβαψα τους τοίχους μαύρους για να χαρώ την φιλοδοξία μου. Ξέθαψα τα πιο μεγάλα μου ελαττώματα για να μπορώ να γελάω χωρίς τύψεις. Αρκεί;
Αγάπη, τώρα αυτοσχεδιάζω την φωτιά που θ’ απλωθεί πάνω μου. Το τσιγάρο σου στο τασάκι μου καίει ακόμη. Αλλά τις πληγές που ετοιμάζει, δεν αρκούν. Δεν αρκεί τίποτα, εγώ φίλιωσα με την πραγματικότητα, με το κενό, με το τίποτα, με το κάτοπτρο του τότε, που ακόμη έχει την δική σου αντανάκλαση.
Κι εφόσον δεν αρκεί. Αντίο!
Αντίο, τώρα θα κοιμηθώ να επουλώσω τις πληγές. Αύριο θα είναι αργά, για μας. Αντίο, μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο κρυσταλλένιο σου τραπέζι, μ' ένα τραγούδι θλιμμένο, αλλά ούτε δάκρυ. Αντίο, κάτι μεγάλο, που σε μια στιγμή έγινε μικρό. Σαν εκείνα τα θεριά που είναι τόσο μικρά. Δίπλα τους μικρή μα πάντα δυνατή. Αντίο, μην κοιτάς τα βήματα μου, θα τρομάξεις όταν θα χάνομαι σ' έναν άλλο βυθό. Ούτε ήχο θ' ακούσεις... σιωπές απο κάθε κίνηση, σιωπές από κάθε βοή. Αντίο!
Υ.Γ. Τέλος με τα κιτάπια, τα δοκίμια δεν υπάρχει λόγος να τα αναρτήσω εφόσον πρόκειται για προσωπικές προσεγγίσεις χωρίς ιδιαίτερη τέχνη. Σας ευχαριστώ όλους που με διαβάσατε και με σχολιάσατε. Άργησα να αναρτήσω τα δυο τελευταία γιατί ήταν φορτωμένο το πρόγραμμα μου και δεν κατάφερνα να μπω. Να είστε όλοι καλά, να έχουμε ένα όμορφο και εποικοδομητικό φθινόπωρο.
Σκοτάδι! Μαύρη τοίχοι, ούτε αράχνη ιστό δεν φτιάχνει, είν’ κόλαση. Εικόνες τρόμου και μοναξιά. Μετά απ’ αυτό, δεν νοείται να πλάσεις όνειρο, για κάτι πως τάχα αιώνια θα το ‘χεις. Σ’ έναν γυρισμένο παιδικό που ‘χα για κούκλες καθρεφτάκι, μία μέρα το ξεσκόνισα είδα, χαμένο το Πριπυάτ.
Σκοτάδι! Τρελαμένη άσφαλτος, ζητά ν’ αποδράσει σαν φυσαλίδα. Καθώς θα γίνεται η ζωή - σαμπάνια ο ουρανός, κρότος - (και) χάνεται σαν τη φυσαλίδα της. Μ’ αυτή η σαμπάνια μυρίζει όσα χρόνια κι αν περάσουνε τόσες γενιές θα μεθάει.
Σκοτάδι! Τελικά, αυτή ‘ναι η ιστορία; Έξοδος, Αλαμάνα, Σούλι; Χάνεται (η) ουσία στο δάκρυ εξουσία, πάθος και λάθη.
Ώρα δύο μεσημέρι, Πριπυατ. Εκκένωση, οι αποσκευές, λιγοστές, πόνος και το ψέμα. Χώρα δεν έχω, ούτε σπίτι μόνο ανάσα, την κλέψανε. Δεν έχω τίποτα, νόμιζα πως είχα, πως ήμουν ζωντανή.
Το φεγγάρι της γειτονιάς σας πια δεν κοιμάται, δεν γελάει. Θρηνεί τον ήλιο. Χαλασμένη – είναι πλέον μηχανή χρόνου/ Το φεγγάρι του κόσμου σας ξενυχτάει στην άδεια θάλασσα. Νερό που κάνατε κρασί σας κι αχινούς, θέλατε φαί σας.
Φθόνος αφθονίας, ακληρία μεταίχμιο αρχής και τέλους. Πυροβάτες σας, στον ουρανό ν’ αρπάξουμε έναν γαλαξία μην χάσετε (κι) αυτή τη πελατεία.
(Η) Κολχίδα, τώρα, δεν υπάρχει ούτε το δέρας, μόνο τέρας. Θα ‘ναι (οι) σκιές να κυνηγάνε Τον ίσκιο και το σώμα. Όνειρα ναυάγια αυτοχείρων, άθλος; Ελένη, δεν ήσουνα εκεί (Το) μυαλό έκανε εκστρατεία σαν όλες τις αισθήσεις του νου- όλα είναι μόνο στο μυαλό.
Από τι και πού να κρατηθώ; Να επιβιώσω; Θα στερηθώ. Θα γλιτώσω; Η άρκτος ήρθε να με βρει δεν είναι παγωμένη…
Σ' αυτό το λάτρης της μπύρας θα συμφωνήσω με την καλή μου φίλη Γεωργία. Δεν θα σου πω ότι μ' αρέσει, θα σου πω ότι είπα να μην πιω πάλι σήμερα μπύρα αλλά με πήρε μυρωδιά και λέω να πιω. Αχ βρε Παναγιώτη!!!!
Μια ξεχωριστή δημιουργία, διαφορετική απ' τις άλλες γιατί οι άνθρωποι με ταλέντο τα δημιουργήματα τους είναι "πολύπλευρα". Σωστές τοποθετήσεις, η γραφή είναι παράξενο "θαύμα", την ώρα που ξεκινάς σε παρασύρει ανακαλύπτεις μαζί της όσα δεν σου΄έχουν περάσει απ' το μυαλό, στοχάζεσε σκέψεις βάθους και μ' έναν όμορφο τρόπο έρχονται στο φως. Το κυριότερο στην γραφή, δεν μιλώ εγώ για ποίηση, είναι το πάθος των στιγμών, είναι η ανήσυχη ψυχή - πνεύμα, χωρίς αυτά είναι μηδαμινά όσα και να σκεφτείς, να γράψεις.
Βάγια μου να σ' ευχαριστήσω και δημόσια. Να είσαι πάντα καλά κορίτσι μου.
Με αγάπη Φωτεινή ΜΕΡΟΣ Ο'
Τα νούφαρα του σεληνόφωτος έχουν χρώμα πράσινο με γκρι κι ανθίζουν σε κάθε λιόγερμα μαραίνονται με τις χαραυγές. Θεός στις επάλξεις ηδύφωτος μια προκυμαία ψάχνει να βρει σε κορμιά πελαγίσια ένθερμα μα μαραίνονται οι χαραυγές.
Δειλινό, με τ’ άρωμα μπαξέ στην υγρή πόλη των Αβάντων μεθούν τα όνειρα στον καφενέ που ‘παιζε παλιό απτάλικο. Φιγούρα σ’ έργο του Μπομαρσέ χαμένα χρόνια στων Αθανάτων τ’ άγαλμα, που καίνε μ’ οξυζενέ οι νέοι που μιλάνε γι’ άδικο.
Πήγαιν’ χαρά μου, να ‘σαι θεατής σε μια πρεμιέρα που σου χρωστάει ενός αγιάγκαθου την ρίζα που φύτρωσε στον πόθο των ψυχών. Γίνε πικρός καφές ν’ αθετείς κάθε γλυκόλογο που πονάει κι ας την να γίνει σαν την Λίζα στο φθηνό άστρο αυτών των καιρών.
Τα νούφαρα δεν θα μαραθούν όσο η ψυχή σου αστράπτει μα θα ‘ναι τα όνειρα στεγνά στις χαραυγές που ήλιος λάμπει. Υποσχέσεις, λόγια να ειπωθούν νυχτέρια με θάλασσα μαύρη αλμύρα τα φιλιά σου τα στερνά είσαι κύμα κι αγάπη εχάθει.
Οι καμπάνες το διατάξανε Πέσαμε όλοι στις κουβέρτες Μ’ ένα παλμό, γοργή τρεχάλα. Τη νήσο, ψες, πατάξανε - Τ’ αδέρφια ήπιαν βαλεριάνες Κι ο γείτονας αυτοκτόνησε. Ποιο ανεμοβόρι φέρνει φόβο; Ποιο αδέρφι θα πάρουν σκλάβο;
Γιάννα, τα γαλάζια σου μάτια Είχαν γίνει άσπρα, τι φόβος! Δαγκώναμε μάλλινα κρόσσια Να μην ακουστούν τα δάκρυα Ούτε ο λυγμός. Μπλάβος καημός Θαλασσινού Θεού - κεραυνού. Σε ποια καλύβα κλείνει πόρτα; Ποια μέλισσα βρίσκει τη γύρη;
Εδώ τ’ αδέρφια μας χάνονται Φωτιά η γη, χάνονται πουλιά Τα δάση μας μισούν, χάνονται. Οι μνήμες ζωντανές πονάνε Σαν χείλη σημάδια από φιλιά Σαν έρωτας π’ αφήνει πληγές. Ποια μνήμη δεν φκιάνει ιστορία; Ποια μάχη δεν θέλει τιμωρία;
Σήμερα, ανασαίνω βόμβες Κλαίω για δάκρυα δυο σφαίρες Κι ένας γείτονας απουσιάζει. Μια στιγμή, μνήμη, σε τραγουδώ Μια στιγμή, εκείνο τον ήχο - Άθελα, τώρα, ν’ αφουγκραστώ. Μια στιγμή, ιστορίας, τραγουδώ Να ‘χω στα παιδιά (μου) να ιστορώ.
Καλέ μου φίλε Θανάση ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα σχόλια σου με τιμάνε δεόντως. Να είσαι καλά! ΜΕΡΟΣ Ζ'
Γυναίκα, εικόνα απ’ άγιο ξύλο Συ είσαι, παιδιού το πρώτο βλέμμα. Ξεναγός, οδηγός, ρίζα με καρπό. Ένα βλαστάρι π’ ενώνει θάλασσα, Π’ ενώνει ουρανό μαζί με στεριά.
Γυναίκα, ευλογιά, με εαρινό – Άρωμα από ελιά και σταφύλι. Ντεβέτα και σκληρή, γλυκιά μπομπότα Να ευφρανθούν τα παιδιά και οι γέροι Να γίνουν φίλοι, εχθροί και οι δούλοι.
Γυναίκα, μητέρα μου και Παναγιά Η πιο καρδιακή λέξη που θα πω Το πιο αγνό μου αίσθημα και δάκρυ. Με σκλαβώνει, με λευτερώνει, παντού Και πάντα, στο τίποτα, ποτέ, όλο.
Γυναίκα, μ’ έφερες, είμ’ από σένα Μια άλλη απ’ εμένα, απ’ αυτή άλλη. Κι απλώνει φύλλα στα κλαδιά, απλώνει- Ανθούς λευκούς, ρόδινους, με πέταλα Είμαι πλούσια, κρασί, λάδι, ψωμί.
Καλησπέρα! Πες μου εγώ τι θες να σου πω τώρα...; Έχω μπροστά μου μια βραδιά απαγγελίας ποιημάτων και με συγκινείς από το μεσημέρι. Γιάννη μου, τι πηγή είναι αυτή; Με τόσο γάργαρο ερωτικό νερό; Με τόσο απλό τρόπο που γίνεται σύνθετος; Τι φταίει σ' αυτό...οι ανοιχτές πληγές ή ο χρόνος που κρατά τα πάθη αναμμένα;
Παναγιώτη μου καλημέρα και ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τους σχολιασμούς και την δύναμη που λαμβάνω. ΜΕΡΟΣ Ρ'
Έρχεσαι στο όνειρο, μια σκούρα σκιά. Μία σκιά που στο χάραμα του ήλιου Γίνεται θηλιά. Σχοινί παλιού καραβιού, Που το ‘χει ξεφτίσει η αρμύρα. Γεύση, Καμένου ηλιόσπορου, με ζεστή μπύρα.
Δακρύζουν τα όνειρα, χώμα και βροχή. Μία βροχή που καίει την πεδιάδα - Υποσχέσεις ναυλοχεί – τις αναμνήσεις ‘ τις κοιτάζει μ’ ένα βλέμμα σαν άχαρο. η κατάσταση μοιάζει - δεν είν’ στο τέρμα.
«Τώρα θυμήθηκα!» - δρόμοι χιονισμένοι Κι εμείς με το ίδιο παλτό, ίδια πόλη. Άραγε ευτυχισμένοι; γιατί τρέχεις; «θέλουν να τα προλάβουν όλα» - τίποτα. Ναι, τίποτα δεν σταματά να προλάβουν.
Τόσος φόβος πως τρυπώνει στην ψυχή μου; Γιατί ξέχασα τον ευεργέτη; Γιατί;…. Πέρασε η μέρα μου, το φιλιστρίνι, Έχει θαμπώσει από βροχή κι αλμύρα. Σε πόσες μπουνάτσες ακόμη θ’ αστοχεί;
Σε πόσες τρικυμίες θα τρέχω να μπω; Ειν’ τα φώτα σου κίτρινοι ξενύχτες – θέλω να βαφτώ. Κι αν αυτό είναι λάθος, ας το γευτώ σε κάθε άστατο καιρό μ’ ένα κρασί κόκκινο που θα ξεβάφει.
Σε χρώμα παλιό ότι με γυρνάει πίσω- Ξέφτια όνειρα, σήμερα τα πουλάνε, Τι ν’ αφήσω; σε τούτο ‘δω το παζάρι Πλέον ο αθώος: κατηγορούμενος Και αλκοολικός μόνο ο οινοχόος.
Τώρα έμαθα λίγο να μπουσουλάω Μα ξέχασα τις νύχτες να περπατάω Αλλά αγαπάω. Ότι με μαγεύει. Δεν είναι αμαρτία! Δεν φτιάχνω Εδέμ Ούτε σωτήρες ψάχνω για σωτηρία.
Κι εγώ έχασα κάπου το ρυθμό αλλά πιστεύω έγινε λόγω των δυνατων συναισθηματων. Οι εικόνες κι αυτές δυνατές, όμορφο λεξιλόγιο απο μια όμορφη ψυχή. Να είσαι καλά
Γιώργο, αυτή την απάντηση σου την είδα εφόσον είχα απαντήσει ήδη στο προσωπικό μήνυμα. Δεν μπορώ να καταλάβω κάτι έχω χάσει, απουσίαζα λίγες μέρες... Αν πιστεύεις ότι είμαι φίλη σου (μαθαίνω την ψυχή σου κι εσύ το ίδιο μέσα από ψυχικούς τρόπους έκφρασης) και θες την ταπεινή μου γνώμη, δεν την δέχομαι την απόφαση σου. Να μάθεις (συγνώμη για την έκφραση) να εκφράζεσαι παντού, σε δύσκολες καταστάσεις, αντιμέτωπος με "δύσκολους" ανθρώπους, σε μέρη που μπορεί να μην τους εκφράζεις κ.τ.λ. γιατί είναι αυτό που αγαπάς. Δεν μπορεί κανένας να στο στερήσει και είσαι υπηρέτης μιας αξιόλογης τέχνης, της δικής σου. Την άποψη μας να την λέμε και καλά έκανες και μου την είπες, η άποψη σου να έχει φωνή, να μην στην πνίγει κανένας. Εγώ αυτό το Γιώργο γνώρισα και έτσι θέλω να συνεχίσω να μαθαίνω κάθε άγνωρη σε μένα πτυχή του. Τα παράπανω λόγια μου δεν περιλαμβάνουν και δεν κρίνουν κανέναν άλλο. Αν μου ζητηθεί η γνώμη μου και από όσους έχουν ανάμιξη, θα την πω και δεν θα κατηγορήσω κανέναν. Γιατί είστε φίλοι μου, ο καθένας μια διαφορετική προσωπικότητα, πολύ αξιόλογη. ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΙΛΙΑΖΕΙΣ!!!! Η ΤΕΧΝΗ ΘΕΛΕΙ ΘΥΣΙΑ...ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ-ΔΕΝ ΔΙΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ-ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ-ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΕΙ. Θυσίες Γιώργο μου!
Γωγώ μου, να είσαι καλά που με διαβάζεις και με σχολιάζεις. Πολλά φιλάκια ΜΕΡΟΣ Π'
Έχουν σκορπιστεί στη ψυχή μου Νεραντζάνθια, κάτι δάκρυα Και κολυμπάνε τ’ ανθάκια Στην άπλετη, τρωτή βροχή μου. Σε νιώθω θάλασσα αλλότρια Κι ας είσαι κομμάτι δικό μου Σε κάνανε ψυχή μου, ξένη Και μέσα μου κανείς δε μένει.
Στις παρυφές ένα σπουργίτι Μέσα σου πάντα μονοφώρι. Ίδιες αλήθειες με ψέματα Ίδιος ο δρόμος με το σπίτι/ Κι η ανάμνηση κατηφόρι. μόνο το όνειρο σε τρέφει μια ελπίδα έχεις να γελάς και μία σιωπή για να μιλάς.
Άκου το σύννεφο πως βροντά Για να στάξει μια στάλα βροχή. Και δες την βροχή πως μυρίζει Όταν με χώμα έρθει κοντά. ψυχή, δεν σώνεται, μοναχή μα ούτε με το παράπονο θέλει η λαχτάρα, να βρει σώμα να ‘χει άρωμα – να ‘χει χρώμα.
Γωγώ μου, πολύ ψυχή ξεχειλίζει απ' αυτό το έργο σου. Και πολλές αλήθειες γιατί άλλωστε τι να την κάνουμε την ποίηση χωρίς ψυχή κι αλήθεια... Το περιτύλιγμα χρωματιστό και το μέσα σκοτεινό. Πολύ ωραία το έθεσες Γωγώ μου. Πάντα τέτοια. Να είσαι καλά φιλάκια
Εμφάνιση μηνυμάτων
