Μηνύματα

51

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Απ: Ελένη Βιτάλη- Ακολούθα τα πουλιά (cd single)

« στις: 16/03/05, 00:43 »

Δε νομίζω πως η Βιτάλη έχει τόσο πια ανάγκη να βγάλει δίσκο, για να συμβιβάζεται με μετριότητες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον μέτρησε το φίλτρο της μάνας κι η επιθυμία να στηρίξει το γιο της στη δική του προσπάθεια να αναδειχθεί, παρά οτιδήποτε άλλο. Κι οικονομικά αν το δεις το ζήτημα, περισσότερα θα βγάλει αν το ρίξει στις συναυλίες, παρά από τις πωλήσεις του δίσκου.

Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούν πως ειδικά στο χώρο στον οποίο κινούνται ο κόσμος σε θυμάται μέσα από το αξιόλογο έργο σου κι όχι γενικώς από το όνομά σου σε ένα εξώφυλλο?

52

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Απ: Μωρά στη φωτιά

« στις: 15/03/05, 16:56 »

Αντιγράφω και το review του Avopolis από το Μάνο Μπούρα:

Πολύχρονη αλλά μικρή σε δισκογραφική παραγωγή η πορεία για τα Θεσσαλονικιώτικα Μωρά Στη Φωτιά. Μετά από αρκετά χρόνια, πιο συγκεκριμένα από το 1999 και το «Θεατρίνοι», επιστρέφουν με ένα νέο δίσκο, έχοντας πάντοτε σαν κινητήριο δύναμη το Στέλιο Παπαϊωάννου – Σαλβαδόρ, που υπογράφει όλα τα τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά.

Το πρώτο τους άλμπουμ του 1987 με τίτλο το όνομά τους έχει μείνει κλασικό για την ελληνική ροκ σκηνή (να υπενθυμίσουμε ότι από εκεί ξεκίνησε την πορεία του ο Παύλος Παυλίδης που αργότερα έφτιαξε τα Ξύλινα Σπαθιά), το δεύτερο ήταν κι αυτό αντάξιο του ονόματός τους, αυτό εδώ όμως είναι ίσως ένα ολίσθημα για το συγκρότημα. Σε επίπεδο συνθέσεων, έχουμε να κάνουμε με κομμάτια που θα μπορούσαν να προέρχονται από τη δεκαετία του ’80, έτσι όπως αυτή βιώθηκε στα μέρη μας και σε σχέση με την εμπειρία που είχαν οι ντόπιοι μουσικοί εκείνες τις ημέρες. Ροκ ήχος χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, και με μελωδίες που δεν αφήνουν τα σημάδια τους στον ακροατή.

Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στο στιχουργικό τομέα, εκεί όπου ήταν πάντοτε σημαντικοί οι Μωρά Στη Φωτιά. Με πολλές πολιτικές αναφορές και απόψεις, μοιάζει με ένα άτυπο μανιφέστο ενός ανθρώπου που δεν συνηθίζει να κάνει συμβιβασμούς στη ζωή του. Ως εκ τούτου, ο δίσκος είναι μια ιδανική πρόταση για ρομαντικούς ακροατές που θεωρούν ότι αξίζει να πηγαίνεις κόντρα στην κάθε είδους εξουσία, παντός ηλικίας. Αν και κάτι μας λέει ότι οι νεότεροι θιασώτες της ροκ μουσικής θα μπορέσουν να ταυτιστούν πολύ ευκολότερα με τα όσα ακούν εδώ

53

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Απ: Ελένη Βιτάλη- Ακολούθα τα πουλιά (cd single)

« στις: 15/03/05, 15:41 »

Έχω την αίσθηση πως τα τελευταία χρόνια βλέπω σε επανάληψη το ίδιο έργο. Εξαιρετικές φωνές που επιλέγουν ρεπερτόριο που απέχει παρασάγγας από τις φωνητικές τους δυνατότητες κι από τις παρελθοντικές τους καλλιτεχνικές κατακτήσεις. Μήπως είναι μαστιγα?

54

Άνθρωπος και ζωή / Απ: Το νόημα της ζωής

« στις: 14/03/05, 15:03 »

Μήπως να ρωτήσουμε τη Ζωή να μην παιδευόμαστε κι άδικα?

55

Άνθρωπος και ζωή / Απ: Το νόημα της ζωής

« στις: 14/03/05, 00:11 »

Αν πάρουμε την αισιόδοξη εκδοχή: ο θάνατος!

56

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Everything Comes and Goes: A Tribute to Black Sabbath

« στις: 13/03/05, 17:39 »

Φαντάστηκα πως μια "βλάσφημη" προσέγγιση από καλλιτέχνες που δε μοιάζουν να έχουν σχέση με τους Black Sabbath, θα ενδιέφερε κάθε ανοιχτόμυαλο ακροατή (ελπίζω να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) των τελευταίων. Αντιγράφω το review του Gary Blackwell από το Delusions Of Adequacy:

‘Unusual’ is probably the best word that can possibly be used to describe Everything Comes and Goes, a collection of “interpretations and mutilations” of Black Sabbath songs recently released by the Temporary Residence label. This is most definitely NOT what most mainstream music fans would have expected from a collection of Sabbath covers, indeed.

The disc opens with Matmos’ sparse, basically unidentifiable, blip-and-bloop electronic washing of “F/X,” which is an admittedly auspicious start for the disc. From there, the Japanese noise-rock act Ruins kicks the disc into a more proper gear with an instrumental montage of Sabbath bits titled “Reversible Sabbath” (side note: the band was so worried about being part of the tribute that it enclosed a scribbled note along with the master recording sent to Temporary Residence – “We hope Sabbath fan will not angry with this song”). Four Grails’ “Black Sabbath” is pretty creepy, actually – the dark, ominous drone of the original is gone, replaced by what almost feels like a set of slowed-down, yet amped-up Celtic sensibilities. The vocal is replaced by a plaintive, howling violin, which works well in the few spots it pops up.

Four Tet’s take on “Iron Man” is surprisingly good for an instrumental acoustic cover, and it actually comes off as something that would be great as background music at a coffee shop or bookstore (hey, it’s already been stated that this isn’t a conventional cover album). Curtis Harvey Trio’s “Changes” initially sounds like it could be the most faithful cover on the disc, albeit with a piano/acoustic guitar/trumpet arrangement; however, once the first chorus kicks in, the song goes full-blown country/Americana. It may sound strange, but the style pairs up with the song remarkably well, thus proving that sometimes the best way to revere something great is to change everything sacred about it.

Paul Newman’s “Fairies Wear Boots” is instantly recognizable, though the style of the track is 100% ‘garage rock’ rather than ‘metal sludge.’ Outside of the first 45 seconds of the “Changes” interpretation, The Anomaonon’s slightly spacey reading of “Planet Caravan” earns the title as the most faithful cover on the disc, as well as being one of the CD's most redeeming aspects. The band does drag the song out a bit, dragging things out to around the seven-minute mark with some inspired, intense guitar noodling – all in all, this is a solid track.

While the “Planet Caravan” cover is very impressive, Racebannon follows it by bludgeoning the living hell out of the rest of this compilation with a nasty, snarling, screechy, noise-riddled take on “Sabbath Bloody Sabbath” that manages to honor the spirit of Tony Iommi’s riff while also spitting in the face of rock history and slandering it with a load of modern day shameless, snotty rock bravado. Hell, Racebannon’s casting of the opening riff alone is enough to send goose bumps up and down the body. This track is the very definition of ‘doing your rock idols proud,’ indeed. Unfortunately, the same can’t be said for Greenness w/ Philly G’s album-closing take on “Sweet Leaf” – while the track features some impressive bass playing, the overall effect sounds like a bunch of guys that have never played together before trying to jam out a Sabbath cover in a garage somewhere.

Well, in all honesty, there are a few lame ducks in the bunch on Everything Comes and Goes, but the stuff that works here is actually pretty interesting. The country-styled “Changes” and acoustic layerings of “Iron Man” work way better than they should have any right to, the “Planet Caravan” cover is just plain quality, and Racebannon’s cover is nothing short of amazing. This is a short disc, indeed, but folks with widespread musical taste who are familiar with Sabbath material just might get a kick out of some of this material.


Κατεβάστε την instrumental διασκευή στο Iron Man από τους Four Tet. To cd θα κυκλοφορήσει επισήμως από την Temporary Residence στις 5 Απριλίου.

57

Σύνδεσμοι Συγκροτημάτων/Τραγουδιστών / Απ: Nick Drake

« στις: 13/03/05, 03:12 »

Για σύντομο χρονικό διάστημα (λέμε τώρα!) 4 άλμπουμ του τροβαδούρου βρίσκονται στο διαδίκτυο για την προακρόαση κι απόλαυσή σας.

Μια ευγενική προσφορά του Giques.Free.Fr.

ΥΓ Μια που είσαστε εκεί, τσακώστε επίσης το εξαιρετικό άλμπουμ των Neutral Milk Hotel "In an Aeroplane Over The Sea" και γενικώς ό,τι βρείτε (πχ Espers).

58

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Jim Morrison (the Doors)

« στις: 12/03/05, 21:48 »

Jim Morrison Video from 1964 found in Florida

A recently discovered video has brought Jim Morrison back one more time courtesy of Florida State University. The clip was discovered last year among films WFSU _ a PBS station operated by the university _ donated to the state in 1989 and was recently posted to the state's film archive Web site after being digitally converted. The video was found accidently by Jaime Madden ``He said, 'Oh my god! This is Jim Morrison!''' said Jody Norman, supervisor of the Bureau of Archives and Records Management. ``It really tells a lot about an archivists' duty to pay attention to detail.''

Μπορείτε να το κατεβάσετε από το site.

59

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

« στις: 09/03/05, 17:02 »

Μεγάλη είναι η τέχνη εκείνη που μπορεί να εμπνεύσει και να διασπείρει τη διάθεση για δημιουργία. Νοιώθω πως ο σκοπός συμμετοχής μου στην παρούσα ενότητα επετεύχθη. Αψεγάδιαστα ποιήματα και στίχοι πλέον συμπεριλαμβάνονται στο πάνθεον της λεκτικής καταγραφής.

Ελπίζω κι οι μελλοντικές μου καταχωρήσεις να τύχουν ανάλογης αποδοχής και μεταδοτικότητας. Εγώ για σας γράφω!

60

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Απ: Χειροτερος δισκος της αγαπημενης σας μπαντας!

« στις: 08/03/05, 18:06 »

Εχει πολλα μποφορ το st. anger.

Γι' αυτό και βούλιαξε!

61

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

« στις: 07/03/05, 02:29 »

Περιμένουμε οπωσδήποτε και αλλα σου γραπτά.

Έχω γράψει άλλο ένα, αλλά έχω κολλήσει στο δεύτερο στίχο:

"Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή...". Μέχρι εκεί. Το κόβω πάντως να μου έρχεται τελικά η έμπνευση και να βγαίνει μακρυνάρι. Έχω μεγάλα σχέδια για τούτο δω.

Είσαι εκπληκτικός και οπωσδήποτε φοβερός,νομίζω πως θα υποκλιθώ..(φτάνει ή να συνεχίσω;)

Αρκούν, αρκούν. Καλύτερα να διατηρήσω την ταπεινότητά μου, ως απλός υπηρέτης της ποίησης και μόνο. Θα παραμείνω στις σκιές (βρίσκεις και πορτοφόλια εκεί).

Tελος πάντων..Μπορούμε να περιμένουμε υποθέτω..

Μπορούμε, αλλά κι η ιδέα του Θεοδωράκη που τόσο εύστοχα πρόσθεσε ο freemind, δεν είναι κακή. Και δεν έχει κάνει και κανένα σουξέ τελευταία, άρα θα είναι και στη γύρα για ποιοτικό στίχο.

62

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

« στις: 07/03/05, 02:11 »

To ποίημα σου τολμώ να πω πως άγγιξε ευαίσθητες χορδές μέσα μου που κι εγώ αγνοούσα ότι έχω.

Αυτός ήταν κι ο στόχος μου. Εμένα μου φτάνει και μόνο αυτή σου η παρατήρηση.

Είσαι μεγάλος ποιητής εκτός απο μεγάλος φαγάς.

Εδώ υπάρχει μια παρανόηση, για την οποία ενδεχομένως να φταίω. Ο ποιητής, δηλαδή εγώ, είναι τσιλιβίθρα. Έρχομαι όμως καθημερινά σε επαφή με τέτοια ογκώδη πλάσματα και ζω το δράμα τους. Η έμπνευση ήταν στιγμιαία, αλλά και αιώνια εκεί.

Τολμώ να απαντήσω  με ένα επίσης ποιητικο εγχείρημα που, συγχωρεσέ με ,αλλά γράφτηκε στο πόδι

Δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάς συγγνώμη. Εγώ το έγραψα στο όρθιο, ελέω αιμορροΐδων.

Όσο για το ποιητικό εγχείρημα, αν και ακατέργαστο (κι εκεί είναι κι η ομορφιά του) με συγκίνησε. Μου έδωσες κίνητρο να συνεχίσω να πλανιέμαι άσκοπα σε στιχουργικές αγκυλώσεις.

Υποσημείωση: Αν στο δεχτεί ο Ξαρχάκος πες του να ρίξει μια ματιά και στο δικό μου.

Τελειώνει τη μελοποίηση του Ερωτόκριτου και στρέφεται προς το ποιητικό μας μεγαλείο.

63

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

« στις: 07/03/05, 00:58 »

Θα παρακαλούσα το παρακάτω ποιητικό εγχείρημα, βγαλμένο από τη ζωή και τις καθημερινές παραστάσεις, να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα αυστηρότητα, σα να έχετε απέναντί σας το Νίκο Γκάτσο. Μη διστάσετε να είσαστε ειλικρινείς και να απαντήσετε ευθέως στα ερωτήματα που θέτω στο τέλος του post:



Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

Μ' άφησες κακούργα πάλι να λιμοκτονώ
να μην έχω τι να φάω, που να κοιμηθώ
μα θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι
πριν με στείλει η αγάπη σου στον Άδη

Μ' άφησες γιατί 'μαι λέει ένα θωρηκτό
κι ας σου έδινα για δώρα πλούτο ορυκτό
τα κιλά δεν τα 'χα πάρει από πείσμα
δε σου φταίω που δεν μ' έπιασε το κλύσμα

Μ' άφησες να τρώω μόνος τα ξυλάκια Boss
κι έμεινες εσύ χτικιάρα σαν την Kate Moss
μια ψυχή ταριχευμένη σ' ένα βόδι
που τη βγάζει με σουβλάκια κι Έφη Θώδη



Και τώρα τα ερωτήματα:

1) Έχω ταλέντο; Να εγκαταλείψω τη δουλειά (που δεν έχω) και να στραφώ ολοκληρωτικά στην ποίηση ή θα πεινάσω?

2) Μπορεί να αναγνωριστώ μετά θάνατον όπως τόσοι και τόσοι άλλοι μεγάλοι που δεν τους κατάλαβε η εποχή τους?

3) Αν ζούσε ο Χατζιδάκις, θα το μελοποιούσε σίγουρα ή μπορεί να το έδινε και στον Ξαρχάκο, λόγω έλλειψης χρόνου?

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για κάθε καλοπροαίρετη συμβουλή που θα με φέρει πιο κοντά στην ποιητική θέωση.

64

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Απ: Χειροτερος δισκος της αγαπημενης σας μπαντας!

« στις: 06/03/05, 16:49 »

Όλα κι όλα το St Anger είναι το καλύτερο cd! Μαμάει! Όσο το ακούς τόσο πιο πολύ σ αρέσει!

Στους μαζοχιστές να δεις πέραση που έχει.

65

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 05/03/05, 19:56 »

   Γιατί μας αρέσει τόσο να θεοποιούμε ; "Πώπω θεοί τα Κρίνα, πώ ρε φίλε τί μπάντα οι Τρύπες ;;;". Εντάξει, δε λέω, ωραία συγκροτήματα, αλλά ως εκεί. Τί πάει να πει ότι δεν υπάρχουν άτομα με το ταλέντο τους και τη δημιουργικότητά τους ; Σιγά μην ήταν ο Θάνος και η παρέα του οι μεγάλες μουσικές ιδιοφυίες του αιώνα μας κιόλας Χαλαρώστε, πάρτε ανάσα κι άμα λάχει κάντε κι ένα διάλειμμα από το πολύ ροκ κι ίσως ξανάρθει. Δεν κάνει καλό

Ουδείς θεοποιεί και πρώτος από όλους εγώ. Έχω μάλιστα ξαναπεί πως κανείς δεν χάνεται, ούτε κι έρχεται η συντέλεια του κόσμου αν διαλυθεί ένα συγκρότημα. Το τι όμως έχει προσφέρει ο καθένας και σε ποιο βαθμό, πλέον μπορούμε να το γνωρίζουμε, για να κατατάσσουμε και τον καθένα εκεί που ανήκει στο πάνθεον των rock συγκροτημάτων και τη μουσική ιστορία.

Στην τελική μπορούμε νομίζω να εκθειάζουμε καλλιτέχνες και συγκροτήματα που διέπρεψαν και ξέφυγαν της μάζας, χωρίς να καταντάμε groupies και ρουβίτσες αισθητικά.

66

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 05/03/05, 13:39 »

40? Χαχαχα....Ποιος θα δωσει 40 ευρω για τα Διαφανα Κρινα....Ελα Χριστε και Παναγια....

Μην το λες. Δεν έχει απαραίτητα να κάνει με την αξία ενός συγκροτήματος, αλλά με τη συλλεκτική σπανιότητα ενός έργου. Για παράδειγμα...ένα συγκροτηματάκι από το Birmingham της Αγγλίας, οι Novak (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έχουν διαλυθεί πλέον), έγιναν διάσημοι στους indie κύκλους, για το κομμάτι τους Rapunzel, που κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε ένα επτάιντο μόνο, εκεί πίσω στο χριστιανικό έτος 1997. Το πρώτο τους πλήρες δισκογραφικό εγχείρημα αποδείχθηκε μια μετριότητα κι όλα τα λεφτά ήταν τελικά αυτό το 7'' που όμως δεν μπορούσες πλέον να βρεις πουθενά. Πριν από 3 χρόνια περίπου το πέτυχα σε ένα από τα παζάρια του Rock FM στο ex-Ρόδον και το τσίμπησα σε άριστη κατάσταση στην εξευτελιστική τιμή των 18.700δρχ παλαιάς κοπής (55Ε). Τα ίδια φαινόμενα θα συναντήσεις για διάφορα ελληνικά συγκροτήματα των 80's με πολύ μικρή δισκογραφική παρουσία που έγιναν cult. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ένα εξαντλημένο επτάιντο, όπως αυτό των Διάφανων, κοστίζει τόσα, όταν μάλιστα η μπάντα συγκαταλέγεται για πολλούς στην Αγία Τριάδα των ελληνόφωνων rock συγκροτημάτων που το καθένα έδειξε και διαφορετικό δρόμο.

Και μια και αναφέρθηκε, μπορείς να κατεβάσεις ένα demo του Rapunzel από εδώ.

67

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 05/03/05, 13:26 »

Θα με βρεις σύμφωνο φίλε mn8. Μάλιστα θυμάμαι κι από συναυλίες των Διάφανων (στο AN φερ' ειπείν), όπου το support στην προσπάθεια να μοιάζει ιδιαίτερα στο "τραγικό" ύφος του ιδάλματός του, φάνταζε τελικά ως ένα επιτηδευμένο κακέκτυπο.

Να προσθέσω για τον Μπάρδη, πως διδασκόταν και θεωρητικά μουσικής στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, αυτή την εστία πειραματισμού και προχωρημένης μουσικής έκφρασης. Ο δε Ροδοστόγλου έχει διαβάσει άπειρα λογοτεχνικά βιβλία, εργαζόμενος σε βιβλιοπωλείο. Και φυσικά οι επιρροές και τα ακούσματά τους, κοιτάνε και προς το παρόν, όπως έχουν αποκαλύψει σε συνεντεύξεις, αλλά και ραδιοφωνικές εκπομπές που έχουν επιμεληθεί (ο Ανεστόπουλος συχνά πυκνά επιδίδεται σε djλίκι, ενώ εργάζεται και σε δισκοπωλείο).

Σκοπός είναι να έχεις αφομοιωμένες αναφορές κι όραμα προσωπικό. Τα "κάτι σαν" συγκροτήματα, συνήθως καταλήγουν μετεωρίτες παρουσίας και γενικώς αποτυχίες.

68

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 05/03/05, 00:43 »

Πιθανώς γι' αυτόν να εννοούσε. Τελοσπάντων υπάρχει τρόπος να αποκτήσω τους δύο πρώτους: "Λιώνοντας μόνος Κάτω απ' το ηφαίστειο" και "ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΤΑΝΙ";

Για το επτάιντσο "Λιώνοντας μόνος/Κάτω απ' το ηφαίστειο" μην έχεις πολλές ελπίδες. Κι αν το βρεις, το πιθανότερο είναι να δώσεις μια μικρή περιουσία (υπολόγισε πλέον των 40Ε).

Το cd-συλλογή "Μαγικό Βοτάνι" ίσως το βρεις σε κανένα Μοναστηράκι και πάλι αν έχεις την τύχη με το μέρος σου.

69

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Απ: ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ 19 ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΕΛΟΠΟΙΟΥΝ ΠΑΛΑΜΑ

« στις: 04/03/05, 01:17 »

Ωστόσο οι «πληροφορίες» είναι πολλές και οι ώρες για «ψάξιμο» λίγες…

Το κατανοώ, αλλά στην περίπτωση αυτή νομίζω πως αδίκως "βγήκες από τα ρούχα" σου, διότι το συγκεκριμένο cd θα μπορούσες ιδιαίτερα εύκολα και γρήγορα να το βρεις στα ράφια με τις νέες κυκλοφορίες. Αν το είχαν καταχωνιάσει σε κάποιο απροσπέλαστο ράφι πίσω πίσω, θα σου έριχνα χίλια δίκια.

70

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Απ: ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ 19 ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΕΛΟΠΟΙΟΥΝ ΠΑΛΑΜΑ

« στις: 03/03/05, 01:18 »

Μιλώντας για τους Πειραιώτες/Αθηναίους, νομίζω πως θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αντιληφθούν την ύπαρξη του cd αν έμπαιναν στον κόπο να επισκεφθούν ένα εκ των μεγάλων δισκοπωλείων (Metropolis, PMW κοκ) κι έριχναν μια ματιά στα ράφια με τις καινούριες κυκλοφορίες. Όταν η πληροφορία δε φτάνει σε σένα, καλό (δικό σου) είναι να φτάνεις εσύ στην πληροφορία.

71

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 03/03/05, 01:09 »

Και μαθηματικά να το πάρεις, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά οι ίδιοι αγαπητέ μου φίλε...έχουν μεσολάβήσει κάποιες δεκαετίες απο τις Τρύπες και μετά. Μιλώντας για μένα μπορώ με ευθύτητα να σου πω (όπως το έκανα ήδη σε προηγούμενο post) πως όταν πρωτοβγήκαν τα Διάφανα έκανα το σταυρό μου που βρέθηκε ένα συγκρότημα που δεν αντέγραφε το μέσο όρο των rock συγκροτημάτων. Με τον ίδιο ενθουσιασμό είχα υποδεχτεί από τον πρώτο κι όλας δίσκο και τα Ξύλινα. Με κατανόηση υποδέχτηκα και την ανάγκη τους να το γυρίσουν σε πιο ηλεκτρονικές μορφές, θεωρόντας πως ένα συγκρότημα για να επιβιώσει καλλιτεχνικά οφείλει να κάνει ανοίγματα και να παίρνει ρίσκα, ειδικά αν τέτοια είναι η δημιουργική του ροπή. Τα ίδια μπορώ να πω τώρα και για τον Παυλίδη και τις πιο χαμηλότονες, προς το παρόν, και "ψαγμένες" αναζητήσεις του. Αυτά δεν τα καταθέτω για να σου αποδείξω την υπεροχή του αλάνθαστου μουσικού μου αισθητηρίου (αυτό μας έλειπε), αλλά για να σου διασαφηνήσω πως μολονότι θεωρώ την παρούσα φάση ένα τέλμα της ελληνόφωνης rock σκηνής, δεν ανήκω στους επικριτές των συγκροτημάτων που ανέφερες. Ας μην ακυρώνουμε λοιπόν εκ των προτέρων κάθε ένσταση ως εμπαθή στάση.

Υπαρχουν αξιολογα γκρουπ και σημερα και ισως αξιολογοτερα απο τους προηγουμενους απο πλευρας
εξελιξης.

Δεν αμφιβάλλω. Σίγουρα υπάρχει υλικό που περιμένει να βγει. Κι αυτό μας έλειπε, σε μια εποχή που οι δρόμοι προς την πληροφορία (έστω και τη συγκεχυμένη) έχουν γίνει λεωφόροι διά μέσου του Διαδικτύου κι όχι μόνο, να μην υπήρχε μεγαλύτερη εν δυνάμει εξέλιξη στον ήχο. Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τη δεδομένη στιγμή που μιλάμε μπορώ να σου απαριθμήσω δεκάδες συγκρότήματα με εντελώς παραπλήσιο ήχο, γνωστά στον πολύ κόσμο, που δεν εξέλιξαν ποτέ τον ήχο τους και παρέμειναν δέσμιοι των αναφορών τους;

Ολοι εχουν κατι να δωσουν και πολυ συντομα θα φανει αν αξιζουν.

Διαφωνώ πως έχουν όλοι κάτι να δώσουν και σε βρίσκω υπερβολικά αισιόδοξο σε αυτή σου την άποψη.

Η ελληνικη ροκ υπαρχει και ας θαβεται απο τις δισκογραφικες ή απο το ιδιο το κοινο του ελληνικου ροκ.

Η μεγαλύτερη σύγχυση στη rock σκηνή επήλθε, επιμένω σε αυτό, εκεί γύρω στα μέσα/τέλη των 90's, με το μεγάλο δισκογραφικό άνοιγμα σε κάθε κουτσό/στραβό που θεώρησε το rock τον Άγιο Παντελεήμονα της προσωπικής του μεγαλομανίας. Rock οι Τρύπες, rock οι Ψόφιοι Κοριοί, rock οι Ευοίν Ευάν, rock οι Χερουβείμ, rock οι Ονειροπαγίδα, rock κι οι Πράσσειν Άλογα. Πάρ' το ροκά και κούρευτον. Κι έτσι μέσα σε αυτό το κομφούζιο του τι εστί rock, έφτασε ακόμα κι η Βανδή να οικιοποιηθεί τον όρο και συγκροτήματα όπως οι Δυτικές Συνοικίες (με support το Βαλάντη ).

Θεωρώ πως το κοινό έχει πράγματι μερίδιο ευθύνης. Από τη μια γιατί αποθεώνει τον κάθε απίθανο τυπάκο, που επειδή κρατά ηλεκτρική και σκορπά 200 νότες το δευτερόλεπτο, την έχει δει κάπως, κι από την άλλη διότι δεν ψάχνεται, δεν ενημερώνεται, δεν απαιτεί και γενικώς δεν έχει παιδεία μουσική. Όσο για τις δισκογραφικές, μην ξεχνάς πως οι περισσότερες λειτουργούν ως απλές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Ρομαντικοί υπάρχουν ακόμα και συνεχίζουν. Δεν είναι όμως αυτές υποχρεωμένες να αναδεικνύουν και να προβάλλουν το σημαντικό καλλιτεχνικά, αλλά το οικονομικά, για τις ίδιες, επωφελές.

Ευθύνη όμως των συγκροτημάτων δεν υπάρχει? Ποιο το όραμα κι ο στόχος των περισσότέρων, αν όχι να δουν απλώς τη φάτσα τους να κοσμεί ένα εξώφυλλο για να ρίξουν καμιά γκομενίτσα και να πουλάνε μούρη δεξιά κι αριστερά (δεν μπαίνω καν στη συζήτηση των οικονομικών απολαβών)?

Και για να μπω και στην ουσία. Θεωρείς τυχαίο που η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή έχει να επιδείξει πολλαπλάσια μουσικά διαμάντια κι ανήσυχα καλλιτεχνικά πνεύματα σε σχέση με την ελληνόφωνη? Μήπως επειδή εκ των πραγμάτων έχουν και λίγο τις κεραίες τους εστιασμένες στη μουσική κοσμογονία που επικρατεί έξω από τα σύνορά μας? Το επιχείρημα πάλι που θέλει το rock ξένη για την ελληνική γλώσσα φόρμα που δένει καλύτερα με την αγγλικά, μολονότι έχει βάση, δεν εξηγεί γιατί ορισμένοι, όπως φερ' ειπείν οι Ονειροπαγίδα ή οι Ροδάμα, τα κατάφεραν περίφημα. Μήπως γιατί είχαν ακούσματα, όπως αποκάλυπταν στις συνεντεύξεις τους, και δεν έμεναν να κοιτάνε μονάχα εντός του μικρόκοσμού μας. Επέλεξαν να είναι δέκτες για να γίνουν πομποί κάποια στιγμή. Διότι μόνο στη μουσική λίγο πολύ το συναντάς αυτό το σύμπτωμα της άρνησης του καλλιτέχνη να έρθει σε επαφή με την τέχνη που τον περιβάλλει. Σα να έχεις ένα γιατρό που δεν εξετάζει τις εξελίξεις στον επιστημονικό του τομέα, λες κι όλα μένουν στάσιμα.

Coin , Ιντιοτεκ

H Plus(+)Rec έχει βγάλει ωραία πράγματα, αλλά και μούφες. Περιμένω να δω τους Ίντιοτεκ στην ολοκληρωμένη τους δουλειά για να τους κρίνω. Το ίδιο ισχύει και για τους Coin, για τους οποίους πέρα από το demo που έχουν βγάλει δε γνωρίζω αν έχουν δισκογραφική παρουσία. Αισιοδοξώ πάντως.

72

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 01/03/05, 21:55 »

Η μονη δισκογραφικη που κανει τετοιου ειδους ανοιγματα ειναι η δισκογραφηκη του Ατλαντις.Αλλα το ονομα αυτο συνδεεται με αναρχιες και λοιπα τετοια, και γι αυτο δεν δινεται ιδιατερη προσοχη..Τα γκρουπ που πηγαινουν σ' αυτη την εταιρια θελουν απλα να βγουν προς τα εξω, κι αυτη η εταιρια ειναι η μονη που θα τους προωθησει...Δεν ειναι απαραιτητη η συνδεση των συγκροτηματων αυτων με την ιδεα που εχει ο Ατλαντις σαν σταθμος και σαν δισκογραφικη...

Δε θα σχολιάσω τα προηγούμενα φίλε Τζότζο. Ο καθένας νομίζω πως τοποθετήθηκε σε σχέση με τον άλλο, ανεξάρτητα από το αν καλύφθηκε τελικά ή όχι κι αν συμφωνούμε. Ήθελα όμως να σταθώ σε αυτές σου τις επισημάνσεις και μόνο για να καταθέσω πως ακριβώς αυτό το rock που εκφράζει ο Ατλαντίς, μου προκαλεί προσωπικά αποστροφή. Το θεωρώ (και καταθέτω εννοείται την προσωπική μου άποψη) παρωχημένο και γεμάτο αγκυλώσεις σε αναφορές όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, που καλός και άγιος ο Πρίγκηπας και μεγάλη μορφή κι ό,τι θες, αλλά πλέον κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω και να συνθέσουμε κοιτώντας λίγο και τι γίνεται γύρω μας, αντί να αναμασάμε την εσωτερική μας καραμέλα. Τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που προτείνει ο Atlantis, παρακμιακά, με την αρνητική έννοια του όρου, ως επί το πλείστον, δεν έχουν πιάσει τον παλμό της εποχής. Θεωρούν το rock μια φόρμα που οφείλουν να διατηρήσουν αναλλοίωτη, όπως τους την παρέδωσαν οι προηγούμενοι, αντί να επεκτείνουν λίγο τους μουσικούς τους ορίζοντες, να "χτίσουν" πάνω στα κεκτημένα και να πειραματιστούν. Στον Atlantis έχουν ξεμείνει μόνιμα κάπου στα 80's κι αυτό για μένα είναι πρόβλημα.

Κάποιες δισκογραφικές που πρόσφεραν ουσιαστικά, πήραν ρίσκα, πρότειναν και πήγαν το rock λίγο παρακάτω θεωρώ τις: Wipe Out, Ano Kato, Lazy Dog, Studio II Κι ορισμένες άλλες που μπορεί και να μου διαφεύγουν τώρα. Όχι όμως τον Atlantis. Ο σταθμός αυτός, μάλλον ως τροχοπέδη λειτούργησε.

Επίσης ένα άλλο θέμα που σχολιάστηκε και θα ήθελα να πω τη γνώμη μου. Θεωρώ απαράδεκτο να περιμένουμε να περάσουν 2-3-4 δίσκοι για να αξιολογήσουμε ένα συγκρότημα, λες και κάνει προπόνηση από δίσκο σε δίσκο και θα εμφανίζεται εκ των πραγμάτων καλύτερο. Αν δεν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις, ας μην κυκλοφορήσεις ποτέ ντεμπούτο. Ας το κάνεις, όταν θα υπάρχει νόημα. Απλά στην Ελλάδα θεωρούμε αυτοσκοπό τη δισκογραφική παρουσία, λες και τα προβλήματά μας θα λυθούν όταν δούμε το όνομά μας στο εξώφυλλο, ακόμα κι αν πασάρουμε ανοησίες στον κόσμο. Την ίδια στρεβλή αίσθηση κουβαλάνε κι αρκετές μπάντες. Οι Ενδελέχεια (που γενικά τους εκτιμώ κι ιδιαίτερα στιχουργικά) έπρεπε να φτάσουν στον 3ο δίσκο για να ξεπεράσουν το μέσο όρο και να διακριθούν. Επιμένω όμως πως αυτός ο 3ος δίσκος θα μπορούσε να ήταν ο πρώτος, αν υπήρχε η υπομονή από πίσω κι η ωριμότητα.

73

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 01/03/05, 14:53 »

Παιδιά στμφωνώ με τον Τζότζο ότι πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στα νέα συγκροτήματα...Το θέμα είναι αν αυτά τα συγκροτήματα καταφέρουν να εκμεταλλευτούν αυτές τις ευκαιρίες  Μέχρι στιγμής δεν το έχουν καταφέρει..

Το θέμα φίλε μου είναι να ανακαλύψουμε αρχικώς αυτά τα "νέα συγκροτήματα" για τα οποία όλοι μιλάμε και να καταλήξουμε αν έχουν κάτι "νέο" να πουν ή απλώς αναπαράγουν και μαϊμουδίζουν επικίνδυνα. Προς το παρόν είμαστε ακόμα στο πρώτο σκέλος της έρευνας και περιμένουμε να ριχτεί φως.

Κι όπως και να το κάνουμε "ύμνοι" όπως Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά, Μέρες αργίας, Αυτό το τραγούδι δεν έιναι για σένα, Κάτω απ'το ηφαίστειο και πολλά άλλα δεν πρόκειται να ξαναβγούν...

Μην είσαι απόλυτος. Όπως κάποτε προέκυψαν οι Τρύπες, τα Ξύλινα και τα Διάφανα, έτσι αργά ή γρήγορα θα ξεπηδήσει και νέα σοδειά αξιόλογων συγκροτημάτων. Αν ξεκινάμε με την προοπτική "τα ωραία πέρασαν", ε δεν κάνουμε τίποτα. Ας το κλείσουμε τότε το μαγαζί κι ας μην ξανακούσουμε μουσική, άμα είναι να μην συναντήσουμε μελλοντικά τον ίδιο ενθουσιασμό. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος, γιατί πλέον ψιλοπιάσαμε πάτο, αναφορικά με το ελληνόφωνο τμήμα.

Όπως και να το κάνουμε τα Κρίνα ήταν, είναι και θα είναι κολωσσός του ελλ. ροκ..Και κρίμα για μας τους μικρότερους που δεν μπορέσαμε να τους απολαύσουμε και live

Ε, καλά, δε διαλύθηκαν ακόμα. Μπορεί και να τους προλάβεις. Άλλωστε σε εικασίες και λογικές υποθέσεις καταλήγουμε όλοι. Ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα αν θα διαλυθούν σε ένα μήνα ή σε 10 χρόνια από τώρα, ούτε κι οι ίδιοι ενδεχομένως.

74

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: "ΠΟΣΟ ΘΑ ΘΕΛΑ"

« στις: 01/03/05, 14:44 »

Μπορεί λοιπον το τραγούδι σε κάποιους να θυμίζει Φοίβο. (Ο Φοίβος κυκλοφορεί με Ferrari νομίζω...)

Κι όποιος δεν κυκλοφορεί με Ferrari, αποκλείετε να ομοιάζει δημιουργικά/αισθητικά μαζί του?! Σουρεαλιστική προσέγγιση. Αποκλείεις να έχουμε να κάνουμε, γενικά κι αορίστως με Φοίβο wannabe δηλαδή? Εκτός κι αν ο Φοίβος γεννήθηκε με τη Ferrari μαζί.

Υπόσχομαι να εξεπλήξω τους πικρόχολους και να μάθουν τι σημαίνει μουσική...

Τελικά αυτή η ρημάδα η αρετή η ταπεινότητα έχει πάει περίπατο. Ας είναι. Ελπίζω πραγματικά να μάθεις σε όλους εμάς τους διαφωνούντες τι εστί μουσική και να μας καταπλήξεις το ίδιο ευχάριστα και συγκλονιστικά όπως έκανε το The Wall.

Και μην κρίνετε για να μην κριθείτε (ίσως απο κάποιους πιο άξιους απο εσάς...)

Αν δεν ήθελε να κριθεί (ή μάλλον αξιολογηθεί και τύχει σχολιασμού) η Αγνή, ας μην έμπαινε στον κόπο να παραθέσει τη δημιουργία της σε ένα δημόσιο forum, που επιτελεί ακριβώς αυτό το σκοπό (για να ξέρουμε και τι λέμε). Επίσης, αγαπητέ μου φίλε, μπορεί κι η ίδια να κρίνεται αυτή τη στιγμή από κάποιους πιο άξιους στιχουργικά από την ίδια. Μπορεί ανάμεσά μας να είναι ο Γκόνης, ο Γκανάς, ο Παπαδόπουλος και λοιποί άλλοι άξιοι στιχουργοί. Αν το αποκλείεις a priori, αποκλείω κι εγώ την ύπαρξη πιο άξιων από εμένα για γνωμοδότηση...καταχρηστικά κι απόλυτα, αν έτσι το θες.

Επειδή όμως πολύ στις θεολογικές ρήσεις το έχουμε ρίξει, μήπως να περιμένουμε κάποια christian rock ballad ως μελοποίηση?
 

Τα σέβη μου σε όσους ξέρουν να κρίνουν όχι τους ξερούς στίχους αλλά το feeling που νιώθει κάποιος όταν συνθέτει ή γράφει στίχους.

Αν οφείλαμε να κρίνουμε το "feeling" (sic), τότε καλύτερα να είχε κάνει η Αγνή μια ερωτική εξομολόγηση, αντί να καταλήξει σε στίχους, που, όπως και να το δεις, βρίθουν κοινοτοπίας, μανιερισμών και γνώριμων, σε βαθμό ανίας, εικόνων. Τι ακριβώς δηλαδή δεν έχουμε ξαναδιαβάσει ή τραγουδήσει? Εκτός αν νομίζεις πως υπάρχει μια συνωμοσία αρκετών μελών ενάντια στα γραπτά της Αγνής, από φθόνο για την ποιητική της δυναμική. Αυτό όμως υπάγεται στη σφαίρα του φανταστικού.

75

Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι / Απ: Διάφανα Κρίνα

« στις: 01/03/05, 01:53 »

    Θες ονοματα??Να σου δωσω ονοματα, αλλα αν δεν τους ξερεις δεν φταιω εγω...

Με υποτιμάς φίλε Τζότζο. Μην αποκλείεις να γνωρίζω πολύ περισσότερο από σένα για την ελληνόφωνη πλευρά του rock. Δεν ισχυρίζομαι πως έτσι έχει, απλώς καλό είναι να κρατάμε πάντα μια πισινή. Ας παραθέσω και τη γνώμη μου για κάθε έναν εξ όσων γνωρίζω:

Αχαιοί: Πολύ αμφιβάλλω αν θα κυκλοφούσαν ποτέ δίσκο, αν δεν υπήρχε η ανάγκη των δισκογραφικών εκεί στα μέσα/τέλη 90's να αναδείξουν τις νέες Τρύπες/Ξύλινα και να εκμεταλλευτούν την τάση της εποχής. 3 συγκροτήματα τη βδομάδα ξεπηδούσαν, σε έναν επίπλαστο οργασμό της ελληνόφωνης rock σκηνής. Αρκετές φορές ο χρόνος αποδεικνύεται δίκαιος κριτής και στην περίπτωσή τους ακριβοδίκαιος. Υπάρχουν όμως ακόμα, μια και ο ομώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε το 2000?

Ακεστορες: Τους γνωρίζω ως όνομα, δεν έχω ακούσει αρκετά δείγματα για να σχηματίσω πλήρη άποψη. Ό,τι όμως άκουσα δε θα το αποκαλούσα νεωτερισμό και πρωτοτυπία. Μία από τα ίδια και κάπου το έχω βαρεθεί όλο αυτό το deja vu. Εκτός των άλλων, πέρα από το δίσκο τους το 98, έβγαλαν τίποτα καινούριο?

Μασκες: Από τις αξιόλογες πραγματικά περιπτώσεις και τις πλέον πετυχημένες που πάτησαν στο ύφος των Ξύλινων (αρκεί το κομμάτι "Καράβι Του Νότου" για να φανούν οι αρχικές ομοιότητες), με το Νίκο Ιωακειμίδη όλα τα λεφτά όπως απέδειξε και το side-project Ζήλιον. Τελευταίος δίσκος το 2002 με το μισό δίσκο να αποτελείται από διασκευασμένες επανεκδόσεις προηγούμενων κομματιών. Ήδη 11 χρόνια στο κουρμπέτι, να περιμένουμε κάτι το εξαιρετικό?

Λευκες Νυχτες: Συλληπητήρια για το παιδί, αλλά η συμπάθειά μου δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός πως ο ήχος τους ήταν παρωχημένος. Έπειτα από όσο δείχνουν τα πράγματα δεν υπάρχουν πια, άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να προσφέρουν και τίποτα.

Φοβοι Του Πριγκηπα: Κάτι πήγαν να πουν, οι άλλοτε φοιτητές στην Κρήτη, αξιοποίησαν κι αυτοί το προαναφερθέν ευνοϊκό μομέντουμ για να ακουστούν, αλλά μετά από τρία άλμπουμ (τελευταίο το 2001) που παρουσίασαν μια μάλλον κατιούσα πορεία στο δημιουργικό επίπεδο (στην παραγωγή πήγαν καλύτερα), τότε μάλλον έφαγαν τα ψωμιά τους. Δεν είναι/ήταν κακοί, αλλά έπαιξαν στη Β' κατηγορία.

Υπογεια Ρευματα: Ταλαντούχοι μουσικοί και δημιουργοί, που μάλλον αδικούνται από την ταύτισή τους αποκλειστικά με το "άσμα" Μ'αρέσει Να Μη Λέω Πολλά στη συνείδηση των πολλών. Έχουν μερικά πολύ δυνατά κομμάτια (ειδικά από τους πρώτους δίσκους), αλλά ο τελευταίος τους μου άφησε μια στυφή γεύση. Κι αυτοί από το 94 στα πράγματα, οδεύουν σιγά σιγά προς μια κλισαρισμένη δημιοργικότητα. Μας έδωσαν πάντως αρκετά.

Ζαρατουστρα: Τους γνωρίζω μόνο ως όνομα.

Ονυξ: Καλά, αυτοί πρωτοεμφανίστηκαν το 1989 (!!!)...και κάπου εκεί σταματά κι ο ηχόκοσμός τους. Εκτός από την μπαλαντούλα "Για Σένα Φίλε" τι άλλο αξιόλογο έχει το σιντάκι τους, γιατί δεν ξεχώρισα και κάτι σπουδαίο. Στη γνωστή μανιέρα των Δυτικών Συνοικιών. Πάμε παρακάτω καλύτερα.

4 Εποχες: Αυτοί δεν υπάρχουν πλέον...τους έφαγε ο Αλουπογιάννης

Μονταζ: Τελευταίος δίσκος το 1999 αν δεν κάνω λάθος. Ανήκει στην κατηγορία "Legend" rock (η γνωστή εταιρία) κι αυτό λέει πολλά από μόνο του. Χλιαρές μελωδίες, νερόβραστη αισθητική.

Ριφιφι: Τους έχω χάσει αυτούς μετά το δίσκο "Όλα Αλλάζουν" του 2000 και δεν το μετανοιώνω για να σου πω και την αλήθεια. Ποπ-ροκ τραγουδάκια, κάποια με λαϊκό επίχρυσμα, φτιαγμένα για τις μάζες. Μετριότητα γενικώς.

Με λίγα λόγια τα "νέα συγκροτήματα" που σου ζήτησα ή έχουν να βγάλουν δίσκο 5 χρόνια κατά μέσο όρο ή έχουν διαλυθεί ή είναι πάνω από μια δεκαετία στο μουσικό πεζοδρόμιο ή όλα μαζί. Να τη χαιρόμαστε την "ζωντανή" ελληνόφωνη σκηνή των δεινοσαύρων και των μετρίων (με τις εξαιρέσεις της).

Θα σου αντιπρότεινα να δοκιμάσεις τους Κόρε Ύδρο. Τουλάχιστον διαφέρουν.