Μηνύματα

551

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:Γιατί τόση \

« στις: 23/09/04, 22:51 »

Γιατί όταν είσαι καλά, είσαι έξω και το διασκεδάζεις. Όταν έχεις τις μαύρες σου, κάθεσαι μέσα και γράφεις. Εγώ τουλάχιστον. Που δεν έχω να πουλήσω σε κανέναν τίποτα.

552

Λοιπά / Re:AGAPIMENH TENIA (TO PIO ANATREPTIKO TELOS)

« στις: 23/09/04, 15:42 »

Το κακό μ' αυτές τις ταινίες είναι ότι μια φορά τις βλέπεις ευχάριστα. Δεύτερη φορά τις βλέπεις για να δεις αν υπάρχει κα'να σκηνοθετικό λάθος (π.χ. στο "Έκτη Αίσθηση" έπαιρνες όρκο ότι η μάνα του παιδιού είχε απευθύνει το λόγο στον Bruce Willys, οπότε το βλέπεις με ενδιαφέρον και δεύτερη φορά για να το τσεκάρεις).

Αλλά εγώ προσωπικά τρίτη φορά δεν μπορώ να τις δω!

553

Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια / Re:Mp3-Για κείνες τις ψυχές

« στις: 19/09/04, 11:56 »

Τελικά Πάρη δεν διαλέγεις κανέναν άλλο για κριτή για τον διαγωνισμό με Ikatsoun-astrapofeggo? Άκου εδώ κριτικές που σου 'καναν τα παιδιά...

Σ' ευχαριστώ για τις ώρες που αφιέρωσες, ενώ είχες να κάνεις πολύ πιο χρήσιμα για την κοινωνία πράγματα!

554

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:Για εκείνες τις ψυχές

« στις: 14/09/04, 17:36 »

Ευχαριστώ παιδάκια μου...

Πάρη...ξέρεις. Μην τάξεις σε άγιο κερί και σε παιδί τραγούδι. Μόνο αυτό έχω να σου πω!!

555

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Για εκείνες τις ψυχές

« στις: 13/09/04, 21:06 »

Με βλέπεις ώρες να περνώ ρομαντικά
Ν’ αράζω πέρα από τα μίλια, τα σύνορα τους μήνες
Θαλάσσιους παράδεισους να φτιάχνω στη στεριά
και μέσα να βυθίζομαι με τις ψυχές εκείνες…

…Αυτές που ξέρουν να σου πουν τι είναι η αγάπη
Σταγόνα από υδράργυρο που πουθενά δε μένει
Βασανισμένος άστεγος με όνειρα στην πλάτη
που φεύγει άμα την πόρτα σου θα βρει αμπαρωμένη.

Άσε με απόψε να είμαι αφελής,
μονάχα αφέλεια έχω απόψε να σου δώσω
Αύριο χάραμα μπορεί να μετανιώσω
Πρότυπο σύνεσης να γίνω,
να με δεις και να απορείς.

Με βλέπεις να μη λέω ποτέ “αδύνατον”
Και της καρδιάς μου τα εύφλεκτα συχνά ν’ ανατινάζω
Τη μια τον κόσμο να γυρνώ μ’ ένα ποδήλατο
Και από την άλλη στα όνειρα μ’ οργή φωτιά να βάζω…

…Μα δε με νοιάζει όσο έχω τις ψυχές
που ξέρουν να σου πούνε έρωτας τι σημαίνει
Πως θα δεχτείς και θύελλα, βροχή και αστραπές
Αν θέλεις νύχτες έναστρες και ήλιο που ζεσταίνει.

Άσε με απόψε να είμαι αφελής,
μονάχα αφέλεια έχω απόψε να σου δώσω
Αύριο χάραμα μπορεί να μετανιώσω
Πρότυπο σύνεσης να γίνω,
να με δεις και να απορείς.

556

Συναντήσεις / Re:οσοι απομειναμε

« στις: 01/09/04, 13:38 »

Το παν είναι η σειρά σ' αυτη τη ζωή!  

557

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:Άνθρωποι

« στις: 01/09/04, 13:19 »

Βρε κλαδάκι... δε θα μας κόψει και η επιτροπή!

Αλλά και πάλι... Πώς σκάβεις ένα στιχάκι?!

Σε πειράζω, thanx για το ενδιαφέρον.  

558

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:ο στόχος

« στις: 31/08/04, 14:32 »

Μακάρι να ήμουν στο μυαλό σου, να ήξερα τι θέλεις να πεις με κάθε τι που έγραψες. Πολύ καλός.

559

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:Άνθρωποι

« στις: 31/08/04, 14:26 »

όμως του δέντρου αυτού 'μαι κλαδάκι ...
(και ριμάρει και καλύτερα...)

Αφού είπαμε να αποφύγουμε το "αυτού" καλό μου...  

Και επειδή το παραπαίδεψα το θέμα, νομίζω ότι το καλύτερο είναι το "Δεν είμαι δέντρο, είμαι κλαδάκι" της Holliday. Μου άρεσε πάντως πολύ αυτό το συλλογικό γράψιμο!

560

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:Άνθρωποι

« στις: 28/08/04, 11:38 »

Αυτού είμαι όμως ένα κλαδάκι.

>μα ειμαι μονάχα ενα κλαδάκι

>μα ενα μικρουλι ειμαι κλαδάκι

Ξέρεις τι? Το σκέφτηκα αυτό με το "μα..." , αλλά έτσι ακριβώς τελείωνε και η προηγούμενη στροφή. Και επίσης ήθελα να τονίσω στο στίχο (ίσως να είναι και ανούσιο κόλλημα!) ότι είμαι κλαδάκι αυτού του συγκεκριμένου δέντρου που οι άλλοι πιστεύουν ότι είμαι. Όχι γενικά ένα κλαδάκι. Πάντως νομίζω ότι εκεί θα καταλήξω! Σ' ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο.  

561

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Re:Άνθρωποι

« στις: 27/08/04, 12:38 »

Αν μου ρθει καμμιά μελωδία μπορεί να σου ζητήσω την άδεια να το μελοποιήσω

Δε χρειάζεσαι καμία άδεια. Be my guest όποτε θες.  

Το σημειο που δε μου αρέσει ομως ειναι εκει που λες ''αυτού''..
Καποια αλλη λέξη ισως εκει θα ηταν πιο καλη.

Πρότεινε κάτι και έχει αλλάξει! Κόλλησα... Όντως ακούγεται σαν βαριά Τρικαλινή λέξη.

μου θύμισε το
"οξειδώθηκα στην νοτιά των ανθρώπων", του Ελύτη.

 

Geni σ'ευχαριστώ!

Μπράβο pascalako

Κοριτσάκι είμαι....! Χαίρομαι όμως που σου θύμισε όλα αυτά.

562

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Άνθρωποι

« στις: 26/08/04, 17:34 »

Μέσα μου σκάνε ανθρώπων κύματα
Βρέχουν τη σκέψη μου, κλέβουν τα γέλια μου
Βράχο με πίστευα, σκληρό γρανίτη,
μα με διέβρωσαν ως τα θεμέλια μου.

Άνθρωποι έρχονται, φεύγουν ή μένουνε
Σκαλίζουν πάνω μου ένα στιχάκι,
σα να ‘μαι εγώ το δέντρο που έψαχναν.
Δεν είμαι δέντρο, είμαι κλαδάκι.

Ξύπνησα σήμερα μες στον ιδρώτα μου
Φωνές μου λέγαν “Καλή σου μέρα”
Θόλωσα μέσα στις προσδοκίες τους
Έριξα φως, σήκωσα αέρα.

Πιάνω μια φλέβα, χτυπά ανυπόμονη
Πόθος παράξενος να τους πληγώσω
Σα μου μιλούν, στη Γη προσεύχομαι
“Δως μου φτερά για να γλιτώσω”.

Πώς με ταράζουν έτσι οι άνθρωποι…
Πώς στα ποτάμια μου δρόμους αλλάζουν…
Τη μια στιγμή σπαν τον εξάντα μου
και από την άλλη ήλιο μου τάζουν.

563

Συναντήσεις / Re:οσοι απομειναμε

« στις: 23/08/04, 12:32 »

αλλά το ίσως μακρύ τραπέζι εμπόδισε την επικοινωνία με όλα τα μέλη.. αποτέλεσμα τα γνωστά "πηγαδάκια".... αλήθεια πότε τελικά θα καταφέρουμε να παίξουμε όλοι ένα τραγούδι μαζί και όχι ο καθένας ότι σκεφτεί??

Έλα ρε συ, γιατί? Παιζόταν ταυτόχρονα μουσική για όλα τα γούστα! Και όπου ήθελες καθόσουν. Μου θυμίσαμε κάτι κλαμπάκια που έχουν 3 αίθουσες, μία για Ελληνικά, μία για rave και μία για ροκ!  

564

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Εφιάλτης

« στις: 15/08/04, 16:36 »

Για όσους άρεσε το προηγούμενο...τιμωρία τώρα! Έχει και δεύτερο. (να προσέχετε άλλη φορά τι λέτε  )

Λίγο στενάχωρο, ομολογουμένως, αλλά αυτά έχει η ζωή :

Στη νύχτα απόψε γύρω μου πλανάται μια απειλή.
Δε βλέπω πρόσωπο, φωνή ούτ’ όψη καθαρή.
Δυο μάτια όμως ύποπτα, το ξέρω, με κοιτούν.
Στο πλοίο του ονείρου μου λαθραία θ’ ανεβούν.

Μαζί τους μπαίνουνε μ’ ορμή κι άλλα ορφανά στοιχειά.
Φορούν κουρέλια πάνω τους και σφάλματα παλιά.
Γιατί τα διώχνω πίσω μου, επίμονα ρωτούν.
Μια έρχονται, μια κρύβονται και ειρωνικά γελούν.

Καιρό μακρύ παλεύω εδώ, τα μάτια μου βαριά.
Δε μου ‘μεινε άλλη δύναμη να τρέξω μακριά.
Μια λέξη ψάχνω έντρομη, σανίδα να πιαστώ,
τα δυο σου χείλη ν’ άκουγα να λένε “Είμαι εδώ…”

Συγχώρα με που σ’ έφερα τέτοια ώρα μέχρι πάνω.
Δεν έμαθα να κολυμπώ σε θύελλες και τα χάνω.
Φοβέρισέ τα τ’ αερικά, διώξε τα μακριά.
Προστάτεψέ με από όλα αυτά που δεν ορίζω πια.

Κι αφού τα διώξεις, άσε με να μπω στην αγκαλιά σου,
να γείρω το κεφάλι μου στο μέρος της καρδιάς σου,
την ευτυχία που ένιωθα ξανά να θυμηθώ,
να κλάψω, να ‘ρθει η λύτρωση και ν’ αποκοιμηθώ.

565

Συναντήσεις / Re:οσοι απομειναμε

« στις: 14/08/04, 22:29 »

Πάντως οι ισορροπίες δεν αλλάζουν! Ως τώρα όποτε μία κοπέλα φεύγει, μία δηλώνεται!

566

Συναντήσεις / Re:οσοι απομειναμε

« στις: 14/08/04, 00:29 »

θα μεταφερει Συμπτηγμενους Δισκους

Σύμπακτους εννοείς!  

Μετά από πολύωρη σκέψη, κατέληξα: count me in. Και για σιντάκι.

567

Συναντήσεις / Re:οσοι απομειναμε

« στις: 12/08/04, 23:54 »

Χμμμμμ.... Λέτε να πεταχτώ και γω?....  

568

Λοιπά / Re:AGAPIMENH TENIA (TO PIO ANATREPTIKO TELOS)

« στις: 08/08/04, 13:21 »

Πολύ δύσκολα να βρεις έργο με καλό τέλος. Να μην νικάει πάντα ο καλός.... να μην πιγαίνουν όλα καλά, να μην ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Τότε δες τον "Ύποπτο της οδού Άρλινγκτον". Θα το λατρέψεις!

569

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η σιωπή μου

« στις: 06/08/04, 13:49 »

Με γνώρισες την εποχή που γύριζα απ’ τη σκόνη,
που έσκιζα, που έγραφα, χωρίς σταματημό.
Σε γνώρισα σε μια σκηνή που πάλευες στο χιόνι
να βρεις το άσπρο άλογο, χαμένο από καιρό.

Σαν είδα τις σελίδες μου γεμάτες από λέξεις
και πως το κείμενο ήθελε μια μόνο αλλαγή,
έπεσα και κολύμπησα σε ένα βυθό από σκέψεις
ψάχνοντας να βρω του κακού τη μαύρη την πηγή.

Και συ όμως το άλογο βρήκες αφηνιασμένο,
δεμένο σ’ ένα δέντρο εκεί, σ’ ένα άχαρο νησί.
Ήταν χορτάτο, όμορφο και καλοχτενισμένο,
αλλά κλωτσούσε κάθε τι μπροστά του με οργή.

Οι κόσμοι μας ενώθηκαν με πόνο και με πόθο
κι ας είχαμε στο κείμενο μια λάθος συλλαβή
κι ας είχαμε ένα άλογο που κλώτσαγε με κρότο
τ’ άδικο, το παράπονο, την ερημιά, τη γη.

Θα είναι για πάντα η διαδρομή, ταξίδι με ένα τρένο
και μέσα από το βλέμμα μου θα βρίσκει διαφυγή.
Γι’ αυτό, καρδιά μου, μη ρωτάς γιατί δεν καταφέρνω
με ήχους να σου ντύσω εδώ αυτή μου τη “σιωπή”.  

570

Άνθρωπος και ζωή / Re:Θάνατος

« στις: 26/07/04, 01:26 »

Εεεε είσαι λίγο εγωιστάκος...

Κοριτσάκι είμαι λέμεεεεεεε.....      

571

Άνθρωπος και ζωή / Re:Θάνατος

« στις: 25/07/04, 01:18 »

Κάτι πολύ ωραίο περί του θανάτου του έχει πει ο Γούντι Άλεν. Ότι δε φοβάται το θάνατο, για τον απλό λόγο ότι όταν του συμβεί δε θα είναι παρών! Το οποίο αν το καλοσκεφτείς είναι μια πολύ ανακουφιστική σκέψη.

Όταν λέμε ότι αγωνιώ για κάτι, είναι γιατί θα είμαστε παρόντες για να δούμε τις συνέπειες αυτού του κάτι. Άρα νομίζω ότι είναι οξύμωρο να αγωνιούμε για το θάνατό μας, ετσι δεν είναι;

Πάντως εμένα προσωπικά αν μου έλεγαν ότι η δική μας γενιά θα είναι η τελευταία που θα κατοικήσει στη γη, δε θα με πείραζε καθόλου που θα πεθάνω. Και τι εννοώ μ αυτό: Ότι εμένα δε με πειράζει τόσο που θα πεθάνω, αλλά που θα συνεχίσουν οι υπόλοιποι να απολαμβάνουν όσα εγώ δε θα ξανααπολαύσω! Καθαρά εγωιστικός τρόπος σκέψης, ε;!  

572

Διασκέδαση / Re:i xeiroteri tainia pou exete dei...

« στις: 21/06/04, 16:54 »

1)Πεδίο μάχης: Γη (Battlefield earth, σε περίπτωση που δε σας σημάδεψε ο ελληνικός τίτλος όσο και η ταινία)
2)Μανόλια. Η μοναδική ταινία όπου έχω δει κόσμο να εγκαταλείπει πανικόβλητος την αίθουσα!
 
Ε, όχι ρε σεις κακή ταινία το Memento. Άμα καθόσουν να δεις το τέλος, συγκεντρωμένος όμως, όχι μεταξύ τουαλέτας και περιπτύξεων με το έτερο ήμισυ, επρόκειτο για ταινία με ανατροπάρα! Καμία σχέση με αυτό που φανταζόσουν. Αλλά ήταν κάπως πονοκέφαλος η παρακολούθηση, όντως.