Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Φίλε... Μ' αρέσει πολύ σαν σκέψη. Αυτός ο πόλεμος μέσα μας να φύγουμε ή να μείνουμε κοντά στο αντικείμενο πόθου μας. Το πιοτό, ο θυμός, το πείσμα, η ενοχή, και στο τέλος η αδυναμία μας. Ένα θα σου πω. Προσπάθησε να μην την πληγώνεις. Μη ξεχνάς ότι την αγαπάς. Δε χρειάζονται όλα τα υπόλοιπα. Κράτα τα μέσα σου γιατί θα την πληγώσεις, και μετά θα σε πονάει αυτό και υα μετανιώνεις... Υπομονή, φίλε. Επένδυσε έτσι όμορφα στη δημιουργία.
Εμένα με άγγιξε πάντως, φίλε... Περιγράφεις ακριβώς τα αισθήματα όταν χάνεις τον άνθρωπό σου. Την αναζήτηση αφορμών, του να ξεφύγεις γράφοντας τους καλύτερους στίχους να της ταιριάζουν, που όμως κανένας δεν σου αρκεί τελικά γιατί θέλεις οι στίχοι να είναι τέλειοι. Όπως ακριβώς κι εκείνη. Την παρατήρηση "χαζών" μικροπραγμάτων που σου τη θυμίζουν, μέχρι και το σημείο που την ξανανταμώνεις και βλέπεις σε κείνη όλα αυτά που αγάπησες. Ενώ όλα πια είναι παρελθόν! Και βάζω εγώ και τη σκέψη της αλλαγής συμπεριφοράς της από τη στιγμή που της είπες ότι την αγαπάς, που λόγω άβολης κατάστασης σου "κρύβεται", με αποτέλεσμα να μη βλέπεις στα μάτια της όσα είχες αγαπήσει. Και όταν ο έρωτας ξεθυμάνει και ανταμώσετε, τότε που είναι χαλαρή κι εκείνη, βλέπεις ξανά σε κείνη όσα αγάπησες και μελαγχολείς...
Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί πολύ μικρό, τ' αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν το κρυφτό. Κρυβόμουν απ' τους άλλους ποτέ να μη με βρουν, άλλαζα τα ρούχα μου μη με γνωρίσουν σα με δουν.
Και πάντα κέρδιζα, μικρούς - μεγάλους, γιατί κατάφερνα καλύτερα απ' όλους να κρυφτώ. Και ξελευθέρωνα πάντα τους άλλους, μα 'γω ποτέ μου δεν κατάφερα να ξελευθερωθώ.
Και τώρα που μεγάλωσα με κυνηγά αιώνια, τ' αγαπημένο μου κρυφτό μετά από τόσα χρόνια. Κρύβομαι απ' τους άλλους ακόμα μη με βρουν, τη μάσκα μου αλλάζω το πρόσωπό μου να μη δουν.
Σαν έγκυος σ' ένατο μήνα φουσκώνουν μέσα μου όλα εκείνα, που χρόνια ψάχνουν τρόπο ελεύθερα να βγουν. Και μόλις σπάσουν τα νερά μου χιλιάδες ξεχειλίζουν τα μωρά μου, "οι λέξεις" δίχως κόπο γλυκά να ειπωθούν.
Σαν το ηφαίστειο που βράζει οι στίχοι λάβα μέσα μου κοχλάζει, καίνε, κλωτσούν και σπρώχνουν μέσα στην κοιλιά μου. Κι έτσι γεννώ σαν άλλος Δίας, απ' το κεφάλι μου απεναντίας, ένα ένα τα μωρά μου, τα ποιήματά μου.
Σπίτια ψηλά, μικρά μπαλκόνια, ώρες ατέλειωτες τα παιδικά τα χρόνια σ' ένα στενό μπαλκόνι, περιφραγμένο. Φυλακές μικρές, στενά κελιά και οι γονείς να λείπουνε για τη δουλειά, αυτό είναι του σήμερον το πεπραγμένο.
Σπίτια παντού και χώροι πουθενά, από τη θάλασσα στ' απέραντα βουνά, κι αυτοκίνητα που τρέχουν δίχως αύριο. Παιδιά που μεγαλώνουν ορφανά γιατί οι γονείς τους λείπουν για δουλειά ξανά, είναι το μέλλον και προβλέπεται μακάβριο.
Μάλιστα αφεντικό, διατάχτε! Πως κορδώνεται κοιτάχτε, έναν μαλ**α που νομίζει πως με νοιάζει να γεμίζει το στομάχι του κι η τσέπη γιατί έτσι απλά πρέπει.
Μάλιστα αφεντικό, όπως τα λέτε! Ποτέ για τίποτα δε φταίτε, είστε μοναδικός, ο ένας, σαν εσάς άλλος κανένας, ο δικός μας ο ηγέτης, στη ζωή μας ευεργέτης.
Μάλιστα αφεντικό, συγγνώμη! Που 'χω τη δική μου γνώμη. Συγγνώμη και με συγχωρείτε, εσείς μόνο προσπαθείτε μοναχά για το καλό μου και για τον οβολό μου
Μάλιστα αφεντικό, έχετε δίκιο! Στρατηγός με βλέμμα αντρίκιο, στέκεται με περηφάνια, θέλει δάφνες και στεφάνια, και τον κόπο σου νομίζει δεν πληρώνει μα χαρίζει.
Εμφάνιση μηνυμάτων
