Στων μύθων

[ivikos]

Στων μύθων τις ανατολές έκτισες τ’ όνομά σου
κι εφτά καρτέρια έστησες μες στη καρδιά μου να’μπεις
απ’ της λεβάντας τον ανθό το πήρες το άρωμά σου
και όμορφα μοσχοβολάς τριγύρω σου….και λάμπεις

Παράδρομοι σε οδήγσαν στης μοναξιάς τις στάνες
απ’ το πρωϊ ξεκίνησες….δεν έφτασες την Δύση
παρτίδες χρόνια άνοιγες μ’ έρωτα μεγιστάνες
μα δυστυχώς δεν μπόρεσες  να βρεις  μια κάποια λύση

Μου είπαν λοξοδρόμησες σε θάλασσες υφάλων
με το σπασμένο σου κουπί, πάσχιζες να βρεις δρόμους
ξεμπάρκαρες στους Κίκονες….ή στη Φοινίκη μάλλον
μονάχος, δίχως σύντροφους, με τον καημό στους ώμους

Στων μύθων τα ευτράπελα , έδεσες τα όνειρά σου
άραζες για μερόνυχτα στο βάθος  στη φωλιά μου
στους ουρανούς μου πέταγες….κοπήκαν τα φτερά σου
κι αναπολείς το πέταγμα, το πρώτο…..αγκαλιά μου