Γιατί τόση "μαυρίλα";

[Clapton]

Πρωτα απ' ολα συγχαρητηρια για το topic!

Θελω να θεσω ενα θεμα για σχολιασμο.
Οσοι γραφουμε στιχους-μελοποιησεις ξερουμε οτι πολλες φορες εντονα συναισθηματα απο καταστασεις φερνουν δυνατες εμπνευσεις.
Ομως,

Αποτελεσμα προχειρης ερευνας που εκανα (φανταζομαι και εσεις το εχετε διαπιστωσει) ειναι οτι η ελληνικη σκηνη ειναι γεματη απο "μαυριλα" (βλεπε πονεμενοι ερωτες, θλιψη, ατιμε κενωνια κλπ).
Συμπεριλαμβανω και τον εαυτο μου στην παραγωγη πολλων τετοιων τραγουδιων, αλλα τελευταια αναρωτηθηκα τα παραπανω και ο λογος ηταν η προσωπικη επαφη με κουλτουρες αλλων λαων. Θα εξηγησω αργοτερα τι εννοω αφου ακουσω πρωτα τα σχολια σας.

Τι συμβαινει τελικα βρε παιδια?
Ειμαστε λαος που ποναει περισσοτερο παρα χαιρεται?
Ειμαστε ο φτωχος νοτος της ευρωπης οποτε επαναλαμβανεται η ιστορια των blues?
Ειμαστε γκρινιαρηδες με το παραμικρο και το εκφραζουμε?

Θα ηθελα τα σχολια σας πανω στο θεμα.


CU...Clapton

[Witchking]

Δεν νομίζω ότι είναι αυτά που περιγράφεις....

Όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν την τραγωδία ως την ύψιστη μορφή ψυχαγωγίας
( δεν νομίζω ότι ήταν θλιμμένοι και αυτοκαταστροφικοί ) έτσι πιστέυω ότι τα "μαύρα" τραγούδια σου βγάζουν κάτι από την ψυχούλα σου και σου την ξαλαφρώνουν.

Δεν είναι κακό , δεν έχει να κάνει σχέση με την ζωή σου , δεν έχει να κάνει σχέση με το πως την έχεις πάρει ή πως την αντικρίζεις...

[Σωτήρης]

Ο Σωκρατης Μαλαμας σε μια εκπομπη αφιερωμα στον Αλκη Αλκαιου ειχε απαντησει στα σχολια καποιων οτι οι στιχοι του Αλκη ειναι "μαυροι"  

"Μαυροι; Αληθεια ποιο να 'ναι αραγε το δικος τους φως; Δεν ξερω...ουτε και με νοιαζει.."

Πεστα Σωκρατη..

[alex68]

νομιζω ειναι οι ριζες των ρυθμων
πχ τα λατινοαμερικανικα που ακουγονται
ευθυμα και ανοιγουν την ψυχη στο απειρο
ειναι γεματα πονο λυπη και δυστυχια
μαλλον η μαυριλα ειναι ο αντιποδας της ασπριλας
διοτι καλη η ασπριλα αλλα σε τυφλωνει

[Βραζίλης]

Αποτελεσμα προχειρης ερευνας που εκανα (φανταζομαι και εσεις το εχετε διαπιστωσει) ειναι οτι η ελληνικη σκηνη ειναι γεματη απο "μαυριλα" (βλεπε πονεμενοι ερωτες, θλιψη, ατιμε κενωνια κλπ).
Συμπεριλαμβανω και τον εαυτο μου στην παραγωγη πολλων τετοιων τραγουδιων, αλλα τελευταια αναρωτηθηκα τα παραπανω και ο λογος ηταν η προσωπικη επαφη με κουλτουρες αλλων λαων.

Συμφωνώ... Νομίζω γίνεται επειδή οι έλληνες συνέχεια γκρινιάζουν για τα πάντα, με τίποτα δεν είναι ικανοποιημένοι. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μια μόνιμη μιζέρια, ή να είναι κίνητρο για πρόοδο και βελτίωση των πραγμάτων (ανάλογα πως θα το δει ο καθένας). Αλλά θα πρέπει να δούμε το πως εξελίχθηκε το ύφος των στίχων και της μουσικής ανά τους αιώνες. Μήπως όταν ζούσαμε μια απλή ζωή στα χωριά με τα ζωντανά μας η μουσική μας ήταν πιο εύθυμη; Μήπως τώρα που έχουμε ένα σωρό υλικά αγαθά και μένουμε σε μεγάλες πόλεις γίναμε πιο δυστυχισμένοι και κλεισμένοι στον εαυτό μας;

Όσον αφορά άλλους λαούς, μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα μόνο για τους βραζιλιάνους. Παρά τα μύρια προβλήματά τους (πείνα, ανεργία, εγκληματικότητα, κλπ) παραμένουν πρόσχαροι και η μουσική τους είναι κεφάτη με στίχους από χαρούμενους έως χαζοχαρούμενους. Επίσης, μπορεί κάποιοι στίχοι να είναι λυπημένοι αλλά η ενορχήστρωσή τους έχει έντονο ρυθμό. Και στη περίπτωση της Βραζιλίας πάντως, μπορούμε να δούμε τη σχέση τους με τη μουσική από δυο πλευρές: Είτε είναι ικανοποιημένοι από τα λίγα που έχουν τη ζωή τους και ζουν χαρούμενοι, είτε η μουσική λειτουργεί σαν "όπιο" για να χορεύουν και να ξεχνάνε τα προβλήματα τους και να αδιαφορούν για αυτά.

[bluechild]

Εγώ νομίζω οτι απλώς υπάρχουν περισσότερα πράγματα να πεις για τη δυστυχία ... Και περισσότεροι λόγοι για να τα πεις.

[Καρχαρίας]

Γιατί η μελανχωλία είναι μόδα και πουλάει..

[sweet_V]

Συμφωνώ με τον parpen και τον bluechild!!!!!!!

[Modmor]

Φίλοι μου,

Ας μην αφορίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις και προπαντός ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Δεν θα συμφωνήσω.Καμία μελαγχολία δεν είναι της μόδας γιατί:
1) Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε οτι ένα συναίσθημα 'πουλάει' παραπάνω απο κάποιο άλλο! δεν ειναι καρπουζια, ειναι συναισθηματα, και προσωπικα είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάποον που τα θεωρεί αναλώσιμα.

2)Ακόμη και αν δεχτούμε οτι θα μπορούσε να αποτελέσει μόδα,,
καταλήγουμε σε άτοπο διότι απο τη μια η μόδα συνεχώς αλλάζει κάνοντας κύκλους, και απο την άλλη τέτοιου είδους εκφράσεις τέχνης υφίστανται αδιάκοπα και η αρχή τους χάνεται στην εμφάνιση της γραφής.


Απαντώντας στον φίλο που έθεσε το αρχικό ερώτημα θα 'ηθελα να τονισω:

Όπως και να το κάνουμε σε μία κοινωνία δεν είναι κάθε μορφή τέχνης    προσβάσιμη σε κάθε κοινωνικό στρώμα (άτομα ίδιου μορφωτικού επιπέδου). Αυτό δεν είναι κάτι κακό. Είναι φυσικό επακόλουθο της ποικιλομορφίας της κοινωνίας μας. Προφανές νομίζω πως είναι,πως τα κατώτερα κοινωνικά της στρώματα,θες λόγω του μόχθου για την επιβίωση,ή  λόγω άλλων παραγόντων δεν συμμετέχουν τοσο εύκολα σε μορφές τέχνης που ''τραγουδούν'' την ομορφιά του κόσμου μας,όσο εύκολα συμμετέχουν σε εκδηλώσεις πόνου, δυσαρέσκειας, κτλ.

Αντίστοιχα συμβαίνει και με τα ανώτερα μορφωτικά στρώματα απο τα οποία πηγάζουν μορφές τέχνης στις οποίες εκδηλώνεται λιγότερος πόνος (σαφώς και το μορφωτικό επίπεδο δεν έχει άπόλυτη σχέση με την ευτυχία κάποιου για αυτο τα όρια σε αυτη την περιπτωση ειναι πιο ρευστα.)

ΕΤΣΙ εχουμε ένα ρεύμα τραγουδιού που συναντάται σε όλον τον κόσμο υπο διαφορετικές μορφές και είναι το λαικό, το πιό δημοφιλές, το παραδοσιακό, καθώς είναι και το πιό προσβάσιμο στον πιο πολύ κόσμο που ανήκει σε χαμηλά μορφωτικά επίπεδα.

ΣΑΦΩΣ και υπάρχουν δείγματα διαφορετικά αλλα σας προσκαλώ να δείτε απο πού και πότε πήγασαν και πηγάζουν.



ΥΓ. ΜΗΝ τολμησει κανένας και γράψει καμιά παπ*ριά για γονίδια του Έλληνα γιατι θα τον πάρει και θα τον σηκώσει.

[pascal.]

Γιατί όταν είσαι καλά, είσαι έξω και το διασκεδάζεις. Όταν έχεις τις μαύρες σου, κάθεσαι μέσα και γράφεις. Εγώ τουλάχιστον. Που δεν έχω να πουλήσω σε κανέναν τίποτα.

[drakoumel]

Τι εννοει ο καθενας "μαυριλα"?
Αν "μαυριλα" ειναι αυτο που περιεγραψε ο Clapton ("βλεπε πονεμενοι ερωτες, θλιψη, ατιμε κενωνια κλπ") κοινως "κλαιω την μοιρα μου" και κλαψομουνισμος, τοτε πολυ απλα θα πω πως ειναι τραγικα πιο ευκολο να γραφουν τετοιοι στιχοι... (οχι οτι τα χαρουμενα δλδ ειναι το real nuts..καμια σχεση, δεν το λεω ετσι..)
Και μην μου πει κανενας οτι κανω λαθος ...τραγικο παραδειγμα το 99% των ελληνικων κομματιων....Για τα λαικα απλα ΔΕΝ υπαρχει αλλη θεματολογια και απο τα υπολοιπα ειδη (rock?) εχουν σχεδον ολοι μεσα τους το μικροβιο της κακομοιριας και του "με παρατισε η/ο γκομενα/ος..." κλπ. (ολα περιστρεφονται γυρω απο τις/τους γκομενες/γκομενους)
Για μενα αποτελει τον νουμερο ενα λογο που απεχθανομαι αυτα τα μουσικα ειδη...

Αδυνατω να καταλαβω την θεση σου Modmor...τι σχεση ακριβως εχουν οι κοινωνικες ταξεις με την μουσικη?

[Modmor]

Φίλε dracumel,

Δεν στέκουν οι παρατηρήσεις σου σχετικά με την Rock μουσική και τα λαικά τραγούδια. Είναι ΤΕ ΛΕΙ ΩΣ ατοπες.

ΤΟΣΟ άτοπες που σίγουρα δεν έχεις ακούσει τα συγκεκριμένα είδη, εκτος και αν εσύ εννοείς λαικό την κοκκίνου και ροκ τις δυτικές συνοικίες, οπότε διαφωνούμε και σε πολλά άλλα πραγματα....
Δεν μιλάω για το άν σου αρέσουν, αλλά για το περιεχόμενο που πιστεύεις οτι έχουν. Ασε που δεν καταλαβαίνω πως κάποιος μπορεί να απεχθάνεται ένα ειδος μουσικής... μπορεί απλά να μην το προτιμά.

Όσο για την προηγούμενη τοποθέτηση μου,


αρκεί 1) να δεις την μουσική σαν μια εκφραση τέχνης
2)να παραδεχτείς οτι σε μία κοινωνία οι καλλιτέχνες δεν είναι ''υπεράνθρωποι'' αλλά μέρη αυτής.

και θα καταλάβεις οτι η δομή της κοινωνίας έχει άμεση σχέση με την τέχνη άρα συνεπως και με την μουσική.
μετά ξαναδιάβασε το προηγούμενο κείμενο.

[Καρχαρίας]

Φίλοι μου,

Ας μην αφορίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις και προπαντός ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Δεν θα συμφωνήσω.Καμία μελαγχολία δεν είναι της μόδας γιατί:
1) Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε οτι ένα συναίσθημα 'πουλάει' παραπάνω απο κάποιο άλλο! δεν ειναι καρπουζια, ειναι συναισθηματα, και προσωπικα είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάποον που τα θεωρεί αναλώσιμα.

2)Ακόμη και αν δεχτούμε οτι θα μπορούσε να αποτελέσει μόδα,,
καταλήγουμε σε άτοπο διότι απο τη μια η μόδα συνεχώς αλλάζει κάνοντας κύκλους, και απο την άλλη τέτοιου είδους εκφράσεις τέχνης υφίστανται αδιάκοπα και η αρχή τους χάνεται στην εμφάνιση της γραφής.

Ξανασκέψου το λίγο αυτό.. πες ένα ελαφρολαϊκό/σκυλάδικο/pop τραγούδι που να μην μιλάει για την αγάπη... Μετά μου λες ότι δεν εκμεταλεύονται συναισθήματα? Μα ο κόσμος ακολουθεί σαν κοπάδι από γύδια.. Οποιοδήποτε κομμάτι που παίζετε έξω να πάρεις, να αλλάξεις τον στίχο, να μιλήσει για την μάστιγα (ναρκωτικά) θα περάσει αδιάφορο.

Έχουν βαλθεί να μας περάσουν ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα, να σε κάνουν να λυσμωνείς εποχές.. γιατί δεν περνάς καλά τώρα? Πάρε ένα τσουβάλι μπάντες όπως ΠΥΞ ΛΑΞ, ΟΝΑΡ, ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ και πάει λέγοντας.. τι παίζουν? Όλοι αντιπροσωπεύουν το ίδιο πράγμα.. Ίδια μουσική, ίδιος στίχος.. Να μελανχωλείς που δεν έχεις γκόμενο τον Μπάμπη ή η Τζέσικα σε άφησε χωρίς αιτία...

Ουστ!

[Johnie Darko]

Παιδια , να πω κι εγω την γνωμη μου...
Θα συνφωνησω οτι τα "καψουροτραγουδα" υπαρχουν σε ολα τα ειδη της μουσικης και οντως , απασχολουν την μεριδα του λεοντος των οπαδων/ακροατων του εκαστοτε μουσικου κινηματος.
Ειδικα στην Ελλαδα , που και λογω μουσικης παιδειας (δυστυχως) εχει καθιερωθει ενα τετοιο στυλ , θα ελεγα βαθια μεσα στον μεσο Ελληνα, που δωστου καψουρα και αδικια στη ζωη και παρτου την ψυχη ...
Οταν ομως λεμε "μελαγχολια" και γενικοτερα "μαυριλα" , δεν ειναι απαραιτητο να συνδεουμε αυτα τα συναισθηματα με γκομενες/γκομενους και "χυλοπιτες" , "κενωνικες αδικιες" και "περασμενα μεγαλεια".
Προσωπικα επειδη κι εγω γραφω στιχους (ασχετα αν δεν τους δημοσιευω) , το περιεχομενο τους ειναι "καταμαυρο" , αλλα δεν εχει να κανει με "καψουρες", με "ατιμο ντουνια και παλιοκενωνια" και αλλα θεματα τετοιου τυπου.
Κυριως γραφω στιχους, οποτε το νοιωθω και το χρειαζομαι (και γι αυτο ειναι σαν να βγαινουν απο μεσα μου και να γραφονται μονοι τους) και εκφραζουν την ψυχολογικη μου κατασταση τη στιγμη που γραφω. Απλως , οταν ειμαι χαρουμενος για κατι , δεν νοιωθω την αναγκη να γραψω κατι , αλλα κυριως να κανω πραγματα: να βγω εξω , να γελασω , να ειμαι με παρεα κτλ...
Αντιθετα , οταν ειμαι μελαγχολικος κτλ , ειναι οι ωρες που καθομαι μονος μου , σκεφτομαι και αφουγκραζομαι τον εαυτο μου, τον κρινω και τον κατακρινω, τον καταδικαζω και τον λυτρωνω ... ή οχι ...
Κατα καποιο τροπο, οπως ειπε κι ενας αλλος φιλος πιο πανω , ειναι σαν την αρχαια τραγωδια ... Φτιαχνω το "εργο" για να κρινω , να κριθω και στο τελος να "λυτρωσω" και να "λυτρωθω" αν γινεται ... Ειναι σαν να κανεις ψυχαναλυση του εαυτου σου και των συναισθηματων σου.
Γι αυτο τον λογο λεω οτι δεν ειναι ολοι οι "μαυροι" στιχοι αποτελεσμα "χυλοπιτας" ή "γκομενοκαψουρας" και εκφραση απογνωσης για την "αδικια της κενονιας"...
Συμφωνω απολυτα οτι στην εποχη μας και ειδικα στην Ελλαδα ,εχει γινει της μοδας αυτη η κυριως "ερωτικη" μελαγχολια και φυσικα αντικειμενο οικονομικης και οχι μονο , εκμεταλευσης απο μερικους σε καθε χωρο της μουσικης σκηνης.
Και δεν χρειαζεται να αναφερουμε μονο "Δυτικες συνοικιες" και αλλα τετοια "αυγα" αλλα και υποτιθεμενα πολυ σοβαρα συγκροτηματα που στηριξανε σχεδον ολη τους την υπαρξη σε αυτο τον τροπο γραφης μουσικης και στιχων , ασχετα αν χρησιμοποιησαν πολυ πιο "ψαγμενο" στιχο και μουσικη για να το πετυχουν αυτο. Κλασικο παραδειγμα κατα την γνωμη μου ειναι τα Διαφανα Κρινα. Ωραια μουσικη , καλες συνθεσεις και "ψαγμενος" στιχος... Ομως ολα οσα γραφουν μου φαινονται προκατ. Σαν να ακολουθουν τα τυπακια μια συνταγη μαγειρικης : "αναβουμε την κονσολα , ριχνουμε λιγο αγριεμενη κιθαρα, προσθετουμε και-καλα-λυρικα φωνητικα, ανακατευουμε, προσθετουμε μια γεναια ποσοτητα απο "ψαγμενο" στιχο με θεμα για χαμενες ή/και καταδικασμενες αγαπες με μια υποψια "θανατου" και το αφηνουμε στο ADAT να βρασει για κανα 3ωρο. Μετα προσθετουμε τα απαραιτητα λοιπα οργανα που θα προσθεσουν μια επιπλεον δοση απαραιτητης μελαγχολιας και το αφηνουμε να κρυωσει. Κατοπιν κανουμε ενα καλο mastering και το σερβιρουμε με ενα παλι μελαγχολικο, "ψαγμενο" , "αρτιστικο" , χαμενο-αγαπηστικο , artwork στο εξωφυλλο. Για να πετυχει πληρως το τραπεζι , ολοκληρωνουμε με εμφανισεις Live αναλογου στυλ".
Δεν λεω οτι ΟΛΑ τα κομματια τους ειναι ετσι , αλλα η πλειοοψηφια τους και αυτα που εγιναν πραγματικα hits ειναι ...
Το ιδιο εχουν κανει πολλοι και σημαντικοι ,ισως οχι στον ιδιο βαθμο,  ας μην αρχισουμε να αναφερουμε ... απο Παπακωνσταντινου (που τον λατρευω) μεχρι Πυξ Λαξ κτλ.
Απλως πρεπει να ξεχωριζουμε σε αυτες τις κατηγοριες τραγουδιων και στιχων , το αυθεντικο απο το "εργολαβικο" οπως το λεω εγω ...
Και ρε παιδια στην τελικη , τι περιμενετε να ειναι της μοδας στην Ελλαδα (κυριως) , οταν το 70% του πλυθησμου τρεχει στα μπουζουκια ειτε για να κουνησει τον κωλο του (ακομα και αντρες) με τα αναλογα τσιφτετελοτραγουδα , για να επιδηξει τα σωματικα του προσοντα και την αμφιλεγομενη σεξουαλικοτητα του, ειτε για να "αναστεναξει" για την/τον/τις/τους γκομενα/γκομενο που τον αφησε ή που δεν του καθησε/καθεται ...  

[Καρχαρίας]

Διαφωνώ σχετικά με ότι ανάφερες για Διάφανα Κρίνα και Παπακωνσταντίνου.. Αν και ο δεύτερος δεν μου αρέσει οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει τραγουδίσει για περισσότερο σημαντικά θέματα από την αγάπη...

Τα Κρίνα έχουν εντελώς άλλη φιλοσοφία στην μουσική τους... Περνάνε μια μελανχωλία, είναι περισσότερο ποιητηκή, μιλάνε ελάχιστα για αγάπη. Δεν ξερω αλλά προσωπικά σε μένα όταν τους ακούω δεν σκέφτομαι γυναίκα..

[Johnie Darko]

Βασικα η αδερφη μου εχει τα παντα (το εννοω) απο αυτους και εχω ακουσει (αναγκαστικα) σχεδον τα παντα ... Η πλειοψηφια των τραγουδιων τους καταληγουν στο ιδιο ... Χαμενες, λησμονημενες και καταδικασμενες αγαπες , ολα τυλιγμενα με μαι δοση θανατου και "ματαιοτητας" ...
Δεν διαφωνω οτι το κανουν με τροπο "ποιητικο" και καλλιτεχνικο... αυτο το διευκρινιζω εξαλλου και στο post μου ...
Και δεν ανεφερα πουθενα οτι τα τραγουδια τους μιλανε για γυναικες... Για χαμενους ερωτες και αγαπες μιλανε , οχι για "γκομενες" ...
Παντως το θεμα ολου του post μου ΣΙΓΟΥΡΑ δεν ηταν τα Διαφανα κρινα ... απλα τα ανεφερα ως χαρακτηριστικο (κατα την γνωμη μου) παραδειγμα ... τωρα για το αν σε καποιους αρεσουν ή οχι , αυτο ειναι αλλου παπα ευαγγελιο και δεν εχει καμια σχεση με το θεμα που θιχτηκε σε αυτο το Post ...
Οσο για τον Παπακωνσταντινου , απλα ανεφερα το ονομα του γι ανα δειξω οτι και αυτος (οπως σχεδον ολοι του χωρου) εχει υποπεσει σε τετοια τραγουδια αρκετες φορες , ομως τα δικα του ειναι θα ελεγα πιο "αυθεντικα" και οχι τοσο προκατ, οσο καποια αλλα ... (τουλαχιστον γι ατα δικα μου γουστα)

[Καρχαρίας]

Είπα ότι διαφωνώ με ότι είπες για τα Διάφανα Κρίνα και τον Παπακωνσταντίνου, εννοώντας ότι συμφωνώ με τα υπόλοιπα...

Όταν ανάφερα γυναίκα εννούσα και εγώ χαμένους έρωτες.. Δλδ έρωτας χωρίς γυναίκα γίνετε? Για μένα που είμαι άντρας, εννοείτε το αντίθετο φίλο σκέφτεται το ανάποδο.. Δεν εννόεισα γκόμενες ή γκόμενους, αν και στην ουσία το ίδιο πράγμα είναι, η λέξη αλλάζει.

[Johnie Darko]

Απλα κατα την γνωμη μου ειναι διαφορετικο να μιλας για τον ερωτα και διαφορετικα για την γκομενα που σε παρατησε ή που δε σου καθεται (βλεπε σκυλαδικα).
Αυτο εννοουσα ...

[Holy Diver]

Ρε παιδιά, ο άλλος θα γράψει στίχους όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένος. Γράφει αυτό που νιώθει.

[Constantino$]

Γιατί όταν είσαι καλά, είσαι έξω και το διασκεδάζεις. Όταν έχεις τις μαύρες σου, κάθεσαι μέσα και γράφεις. Εγώ τουλάχιστον. Που δεν έχω να πουλήσω σε κανέναν τίποτα.

Κυριως γραφω στιχους, οποτε το νοιωθω και το χρειαζομαι (και γι αυτο ειναι σαν να βγαινουν απο μεσα μου και να γραφονται μονοι τους) και εκφραζουν την ψυχολογικη μου κατασταση τη στιγμη που γραφω. Απλως , οταν ειμαι χαρουμενος για κατι , δεν νοιωθω την αναγκη να γραψω κατι , αλλα κυριως να κανω πραγματα: να βγω εξω , να γελασω , να ειμαι με παρεα κτλ...
Αντιθετα , οταν ειμαι μελαγχολικος κτλ , ειναι οι ωρες που καθομαι μονος μου , σκεφτομαι και αφουγκραζομαι τον εαυτο μου, τον κρινω και τον κατακρινω, τον καταδικαζω και τον λυτρωνω ... ή οχι ...

Συμφωνώ!!! Προσωπικά γράφω σε στιγμές που είμαι έντονα συναισθηματικά φορτισμένος, αυτό δεν κάνει τους στίχους αναλώσιμους και σίγουρα δεν το κάνω για να είμαι στη μόδα!!
Τη χαρά μου μπορώ να την μοιραστώ με τους φίλους μου, την οικογένεια μου.. Τον πόνο που μπορεί να μου προκαλέσει ένας χαμένος έρωτας με κανένα..
Μόνο στο χαρτί ξέρω πως μπορώ να γράφω χωρίς να με σχολιάσει ή να με κρίνει κανένας.. Το γράψιμο λειτουργεί για όλους (πιστεύω) σαν ένα μέσο εκτόνωσης.. Γράφεις αυτά που δεν μπορείς να πεις.. Κι αυτά μόνο αγάπη, πόνο και πίκρα βγάζουν τις περισσότερες φορές..  

[Modmor]

Φίλε Καρχαρία,

Εάν γράψουνε ένα τραγούδι που λέει:
''Ελα Τζεσικα , φάε το γλειγιτζούρι''
θα γίνει πάταγος. Αυτό όμως δεν είναι τέχνη, είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάζεις λεφτά. για αυτόν τον λόγο δεν θα συμπεριλάβω στον τροπό που αντιμετωπίζω την μουσική τέτοια κατασκευάσματα.
 επειδή σε βλέπω απογοητευμένο, λέγοντας:
''
Έχουν βαλθεί να μας περάσουν ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα, να σε κάνουν να λυσμωνείς εποχές.. γιατί δεν περνάς καλά τώρα? Πάρε ένα τσουβάλι μπάντες όπως ΠΥΞ ΛΑΞ, ΟΝΑΡ, ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ και πάει λέγοντας.. τι παίζουν? Όλοι αντιπροσωπεύουν το ίδιο πράγμα.. Ίδια μουσική, ίδιος στίχος.. Να μελανχωλείς που δεν έχεις γκόμενο τον Μπάμπη ή η Τζέσικα σε άφησε χωρίς αιτία...''

νομίζω οτι η μουσική είναι τόσο πλατειά που καμία δισκογραφική επινόηση δεν πρόκειται να την σκοτώσει, αρκέι ο καθένας μας να αντιμετωπίζει κριτικά οτι του προσφέρουν στο πιάτο και φυσικά να μην πετάει τα λεφτά του σε σκουπίδια. επίσης, σημασία δεν έχει τι παίζουν τα ραδιίφωνα, σημασία έχει τι τραγουδάμε εμείς.

[Modmor]

Φίλε great τάδε,

Γράφεις:

..σοβαρα συγκροτηματα που στηριξανε σχεδον ολη τους την υπαρξη σε αυτο τον τροπο γραφης μουσικης και στιχων , ασχετα αν χρησιμοποιησαν πολυ πιο "ψαγμενο" στιχο και μουσικη για να το πετυχουν αυτο. Κλασικο παραδειγμα κατα την γνωμη μου ειναι τα Διαφανα Κρινα. Ωραια μουσικη , καλες συνθεσεις και "ψαγμενος" στιχος... Ομως ολα οσα γραφουν μου φαινονται προκατ. Σαν να ακολουθουν τα τυπακια μια συνταγη μαγειρικης : "αναβουμε την κονσολα , ριχνουμε λιγο αγριεμενη κιθαρα, προσθετουμε και-καλα-λυρικα φωνητικα, ανακατευουμε, προσθετουμε μια γεναια ποσοτητα απο "ψαγμενο" στιχο με θεμα για χαμενες ή/και καταδικασμενες αγαπες με μια υποψια "θανατου" και το αφηνουμε στο ADAT να βρασει για κανα 3ωρο. Μετα προσθετουμε τα απαραιτητα λοιπα οργανα που θα προσθεσουν μια επιπλεον δοση απαραιτητης μελαγχολιας και το αφηνουμε να κρυωσει. Κατοπιν κανουμε ενα καλο mastering και το σερβιρουμε με ενα παλι μελαγχολικο, "ψαγμενο" , "αρτιστικο" , χαμενο-αγαπηστικο , artwork στο εξωφυλλο. Για να πετυχει πληρως το τραπεζι , ολοκληρωνουμε με εμφανισεις Live αναλογου στυλ".
Δεν λεω οτι ΟΛΑ τα κομματια τους ειναι ετσι , αλλα η πλειοοψηφια τους και αυτα που εγιναν πραγματικα hits ειναι ...




ΦΥΣΙΚΑ, δεν έχεις υπόψιν σου ότι,
στη ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία αρχικά, γύρω στα 1830
δημιουργήθηκε ένα ρεύμα ποίησης των λεγόμενων σκοταδιστών.
Σημαντικότατες φυσιογνωμίες αυτού του ρεύματος ήταν οι
Edgar Alan Poe (Το Κοράκι,Μυθιστόρημα, Ποιήματα κτλ), Charles Beaudelair (Τα άνθη του κακού,Αποφθλεγματα παρηγορίας για τον έρωτα κτλ) και μετά σαφώς συνέχισαν άλλοι.

 Ρεύμα το οποίο εμφανίστηκε και στην Ελλάδα απο τον Κώστα Ουράνη γύρω στα 1910, που ειδικά στα πρώτα ποιήματα του ήταν πολύ έντονο. Ένα απο τα ποιήματα αυτά ήταν το ''Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι'' που μελοποίησαν τα Διάφανα Κρινα. Προσωπικά, θεωρώ οτι η μπάντα είναι πολύ επειρεασμένη απο τους προαναφερθείσαντες, και πως μουσικά, ενορχηστρωτικά, και φωνητικά, υποστηρίζει με τον καλυτερο τρόπο τους στίχους της.
Αν έιναι δυνατόν να πετάμε 100 και πλέον χρόνια δημιουργίας που αντεχουν στον χρόνο ήδη σχεδόν 180 χρόνια.....
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ

[kiseichukan]

Διαφωνώ σχετικά με ότι ανάφερες για Διάφανα Κρίνα και Παπακωνσταντίνου.. Αν και ο δεύτερος δεν μου αρέσει οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει τραγουδίσει για περισσότερο σημαντικά θέματα από την αγάπη...

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σημαντικότερο θέμα από την αγάπη (προσοχή, δεν εννοώ την καψούρα). Δε θεωρώ τυχαίο πως του προσέδωσε κι ο ίδιος ο Παπαδημητρίου στις τελετές τον πρωτεύοντα ρόλο.

[atzolina]

Γιατί,συνήθως,εκείνες οι δύσκολες ''μαύρες'' στιγμές,είναι που σου δίνουν το ερέθισμα να πάρεις μια κόλλα χαρτί και να κάτσεις να γράψεις τον πόνο σου.
Και όχι απαραίτητα μόνο το δικό σου πόνο...το πόνο αγαπημένων σου προσώπων,φίλων,γνωστών...ακόμα και αγνώστων,γιατί όπως λές και εσύ...άτιμη η κοινωνία   !!!!

[wacky]

Υπάρχουν διάφορες μαυρίλες.
Ένα είδος είναι η εύπεπτη. Αυτή είναι είτε ευρέως καταναλώσιμη, είτε εναλλακτικά καταναλώσιμη. Οι πρώτοι καταναλωτές είναι οι πολλοί και οι δεύτεροι είναι εκείνοι που πασχίζουν να αποδείξουν ότι δεν ανήκουν στους πρώτους ακολουθώντας 'ιδιαίτερες' σέκτες.
Υπάρχει και μαυρίλα που εκφράζει αναζητήσεις και την ματαιότητα που αυτές εμπεριέχουν. Που πιο συχνά τροφοδοτείτε από την μελαγχολία ιδιαίτερων ανθρώπων. Άλλωστε η μελαγχολία είναι σύμφυτη της διάνοιας.

Η μαυρίλα δε βλάπτει κανέναν.
Βοηθά τους επαγγελματίες να πλουτίζουν.
Τους καταναλωτές να τα πίνουν διασκεδάζοντας.
Τους ερωτοχτυπημένους καταναλωτές να ξεσπούν φαλτσάροντας με πάθος στιχάκια.

Τους τραγουδιστές να ερμηνεύουν.
Τους συνθέτες-στιχουργούς να δημιουργούν.
Τους καλλιτέχνες να επικοινωνήσουν με το σύμπαν την περίσσεια μηνυμάτων που τους πνίγει.

Στο κάτω-κάτω:
Γιατί η αισιοδοξία ή η αρετή πρέπει να έχουν λευκό χρώμα;

Ένας συμπυκνωτικός λόγος σχετικά με την ηγεμονία της μαυρίλας είναι ότι συνήθως αυτή είναι αρκετή ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξη δημιουργημάτων ή τερατουργημάτων.
Γιατί την έχουμε τιμήσει τόσο ως λαός; Γιατί την κάνουμε περισσότερο κέφι...