<In Drunk Mode>
Συμφωνώ με τα περί βιασύνης και αίσθησης προχειρότητος, με τα φαλτσάκια και με την τελευταία πρόταση που λέει ότι είναι όντως κάτι ενδιαφέρον που με δουλειά θα γίνει εξαιρετικά καλύτερο και θα χαίρομαι (τουλάχιστον μιλώντας για την αμελητέα μονάδα που αποτελώ) να το ακούω χωρίς να σκέφτομαι ότι θα ξενερώσω με τον ήχο του αρμονίου ή τα φαλτσάκια.
Επίσης όπως είπα, η εισαγωγή του με τις χαμηλές νότες, δε σε τραβάει αμέσως, πράγμα όχι απαραίτητα κακό
Μπορεί, αν το ντύσεις, το επιπλώσεις και του κρύψεις όμορφα και δουλεμένα πράγματα ο άλλος να θέλει εθισμένα να το ακούει τόσο ώστε το "βαρετή" ή down μπάσιμο να γίνει αναπόσπαστο στοιχείο του κομματιού που να το θες οπωσδήποτε να το ακούσεις και να μην το φαντάζεσαι (ως ακροατής) χωρίς αυτό. (παραλληλισμός με υπερβολή > όπως οι 100 πρώτες σελίδες στο Όνομα του Ρόδου πρίν αρχίσει η captivating -για το ενδιαφέρον του αναγνώστη- σειρά δολοφονίών).
