Εμινέ

[ivikos]

Με αιχμαλωτίσανε δώδεκα Φελλάχοι
μια βραδιά στην έρημο στην ψηλή τη ράχη
στην σκηνή με κλείσανε κάποιας Βεδουϊνας,
κάπου μύριζε άνοιξη θα ’ταν Μάης μήνας

Στην νυχτιά στραφτάλιζαν του καημού τ’ αστέρια
κι ένας ίσκιος δίπλα μου μου ‘λυνε τα χέρια
σιγανοψιθύρισε: «Είσαι παλικάρι»
και σφιχτά με αγκάλιασε το άλικο φεγγάρι.

Νύχτα στον Παράδεισο δεν ξανάχα κάνει,
όμως με σημάδευε της αυγής η κάνη
«Το πρωϊ θα δικαστείς μα οι δικαστές τους»
μου είπε «είναι φίλοι μου και για μένα πες τους»

Το πρωϊ που αντίκρυσα το απόσπασμά τους
θάνατο προτείνανε δύο από δαύτους,
Στην απολογία μου μες στο ξεροβόρι
ευτυχώς θυμήθηκα του Αλλάχ την κόρη:

«Στη σκηνή της φυλακής» λέω « η Εμινέ σας»
μου είπε να με ακούσετε , και ζητώ το ναι σας»
Στο άκουσμα το ονόματος μαλακώσαν όλοι
μ’ άφησαν ελεύθερο, γλίτωσα το βόλι