Αφαίρεση

[ε?]

Τι θα μείνει σε εμάς αν αφαιρέσουμε τις λέξεις από όλα τα ποιήματα
και τα μοντέλα των τριών τετάρτων από τον επίπεδο κόσμο τους?


Τα σημεία στίξης, οι ιδέες και φυσικά ένα λευκό κομμάτι χαρτί
χωρίς την δική μας ανάγκη.Μια υπόσταση που δεν ψάχνει αφορμή για να γίνει δική μας
ή τέχνη.


Τελεία.


Υπάρχει μια σημασία κοινή,
πίσω από τον ήχο των κλειδιών,
την βροχή
και τα βήματα στην σκάλα
εκείνου που φεύγει.




Τα φώτα των αυτοκινήτων της μεσαίας λωρίδας
και τα σινεμά.


Περίπατος ανάμεσα σε βιτρίνες και βλέμματα περαστικών.
Χυδαίες εκφράσεις και προβληματισμοί
κατά βάθος πολιτικοί.


Οι αντανακλάσεις μιας φοιτήτριας λογιστικής
στα νερά μιας λίμνης
και ο κακός λύκος που την παραμονεύει.


Σημείο κοινό
η "σχεδόν σιωπή", η χωρίς μνήμη εικόνα
της κοπέλας αυτής,
η τελεία της πόρτας που κλείνει
και τα αποσιωπητικά των βημάτων  που απομακρύνονται
και κανένας δεν ξέρει αν ποτέ θα γυρίσουν.


Η ύπαρξη ενός κενού γεμάτου ιστορία
και νόημα αλλά δίχως καμία  προβολή στον χρόνο
τον δικό μας ή του παραμυθιού.


Εκεί που επιστρέφει ο κακός λύκος
μετά το βραδινό σινεμά


και ο πρίγκηπας
που τον παραμονεύει.


Τι θα αφήσουμε λοιπόν στα παιδιά μας
αν αφαιρέσουμε από τα παραμύθια
τον έρωτα και τον θάνατο?


Εφτά νάνοι μοναχικοί
και μια φοιτήτρια λογιστικής
σε ένα έρημο δάσος.




Σεπτέμβρης
και η βροχή επιστρέφει.