Σωπαίνω

[Maria_Adouaneta]

Σωπαίνω…

Σωπαίνω με στόμα κουρασμένο,
Αποσύρομαι τις νύχτες μεσ’ στα εντόσθιά μου
Κοιμάμαι με την άδειά μου
Το θαύμα περιμένω


Κλειδώνω το καβούκι μου με λόγια
Και φτιάχνω φράσεις θολές απ’ τον καιρό
Είμαι αβύζαχτο μωρό
Σε υγρασίας υπόγεια

Ψάχνω δρόμους με δαντέλες
Λαχταρώ να χω ένα όνομα με «Κ» που ν’αρχίζει
Γαρδένια να μυρίζει
Να λούζονται οι κοπέλες

Ανοίγω κουβέντες καθημερνές
Μ’ανθρώπους που ‘χουνε σπαθιά για μάτια
Ενώνω κομμάτια
Απ’αγάπες μακρινές

Και πάλι σωπαίνω, τη μοναξιά να ορίσω
Είμαι σπίθα που κάηκε ψυχή κι άλλο καμμένη
Ποιος να με περιμένει
Δε θα ξαναρωτήσω


Το μπάχαλο του μέσα μου....

[ερεβος]

Πολυ καλο...εχει κατι που σε τραβαει και ειναι καπως διαφορετικο απο τα υπολοιπα σου....

[pimami]

Ναι, όντως είναι διαφορετικό από τα άλλα σου. δεν κυλάει ομοιόμορφα... αλλά... μπάχαλο είναι αυτό και σε κάτι τέτοιες στιγμές αυτό υπαγορεύει! (και καλά κάνει )

Σώπαινε με την λαλιά και μίλα με το χαρτί και το μολύβι... ίσα για να λες ότι ξέσπασες κάπου... λέει ο pimami....

[vert]

   πρωτότυπος τύπος γραφής  ( για σένα ) πάνω στο κλασσικό σου θέμα...της απαξίωσης... και "αυτομαστιγώματος"...

   ενδιαφέρον ! ! !

   ... ως ιδρυτής του συλλόγου θαυμαστών σου...  δε μπορώ παρά να υποκλιθώ -για άλλη μια φορά- στο ταλέντο σου.... hasta siempre, chicca mia ! ! !

[Twix]

Είναι πραγματικά τρομακτικές αυτές οι σιωπές που ουρλιάζουν μέσα μας....

Μπράβο κορίτσι μου...για μία ακόμα φορά με βύθισες σ' ατελείωτες ώρες σκέψεις και συναισθημάτων.....

Θα συμφωνήσω με τα παλικάρια μας παραπάνω για το ότι είναι διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα σου....

[Maria_Adouaneta]

Τι να πώ??για άλλη μια φορά τα ευχαριστώ που με νιώθετε αλλα ρε παιδί μου έχω αρχίσει να προβληματίζομαι ειδικά μαυτα που λεει ο vertουλης...να μαι τοσο μανιοκαταθλιπτικό και αυτομαστιγώμενο (και άλλα τετοια αυτοκαταστροφικά) πλάσμα???εε μάλλον θα μαι...και να ξέρατε ποσες φορες προσπαθώ
 να γράψω κατι ανάλαφρο και αισιόδοξο...δε βγαίνει το άτιμο δε βγαίνει...........

[geni]

τα αναλαφρα και τα αισιοδοξα ισως τα κυνηγαμε με το κυαλι, κι οταν ερχονται μας μενει να τα ζησουμε.Καμια φορα τα σκοτωνουμε οταν τα καταγραφουμε. Η λυπη "νιωθεται" πιο ησυχα απο τη χαρα.Σε κατι ωρες αυτομαστιγωματος ειναι που σωπαινεις και μονο μπορεις να γραψεις.

και οχι, δεν εισαι καθολου καμμενη ψυχη...βγες μεχρι το κοντινοτερο περιπτερο ν αντικρυσεις ψυχες  <φαινομενικα τουλαχιστον> καμμενες.

φιλικα:)