Νέο....@

[Tagima]

Ζω μα γιατί ζω
καθε τι μονάχα μια στιγμή κρατα
Το μυαλό χανεται
μα εγώ ζω;
πως;

Όλα ένα όνειρο χαμένο
από κάθε τι απασχολήμενο
δεν θέλω να το ζω
αφού περνα και το ξεχνώ
γιατι;

Με την κιθάρα μου σιγοτραγούδω
προσπαθώντας να ακουστώ
μα η μουσική μου χάνεται
μόνο η φωνή μου ακούγεται.
Ευτυχώς!

 

[ερεβος]

To ποιημα δλδ τιτλοφορειται Νεο .....Παπακι?

[Tagima]

απλώς δεν ηξερα πως να το ονομασω.

[ερεβος]

απλώς δεν ηξερα πως να το ονομασω.

Α οκ...Σε γενικες γραμμες μου αρεσε...Λιτο βεβαα εκφραστικα αλλα οχι και αδιαφορο ή ξερο.

[Tagima]

Οκ ευχαριστώ... Πριν λιγο το έγραψα και είπα να το περάσω να διαβάσω γνώμες...

[geni]

"6000 χρονια οι ανθρωποι πολεμανε , κυριε, αλλα η Γη ακομα ζει!..."

γιατι φοβομαστε να εξετασουμε τα πραγματα απο μια αλλη οπτικη γωνια, μη αξιοκρατικη?....απολαυσε το οτι ζεις και καποιος λογος θα υπαρχει....κατα βαση οφειλεις την υπαρξη σου σε μια στιγμη των γονιων σου, αλλα και σε ολα οσα συντελεσαν στο να ζεις μεχρι τωρα.

καπου λες οτι το μυαλο χανεται. Τι εννοεις "χανεται"

[Tagima]

Χάνεται σε σκέψεις το "μυαλό"  ... Δεν προσεξες το τέλος
"μόνο η φωνή μου ακούγεται.
Ευτυχώς!"

Πριν αρκέτο καιρό ένα γεγονός με επηρέασε και από τοτε όλα τα στιχάκια μου βγαίνουν μελαγχολικά. Τι να κάνω? Δεν ειμαί σε τόσο αθλια κατάσταση αλλά τουλάχιστον "ακουγομαι".... 

Ευχαρίστω για τον χρόνο σου!!!

[Σ.απ.φώΣ]

καθώς διάβαζα την πρώτη στροφή ήρθε στο μυαλό μου εκείνο το ... "τα πάντα όναρ και σκιά.."
αλλά με την επόμενη στροφή μου έφυγε..