ΚΑΤ

[Γιώτα Μή]

Νοσοκομείο ΚΑΤ,4ος οροφος
Αργά το βράδυ φωνές παιδιών γεμίζουν το χώρο
Γέλια,κραυγές,κλάματα,ψίθυροι...Δε περνά η νύχτα

Δε θα 'πρεπε να είναι εδώ
Εξω ,στον ήλιο,στη γιορτή,στα παιχνίδια
είναι η θέση τους
Μα κάτι τα κρατά στο μουντό δωμάτιο

Σαν περιπέτεια είναι γι'αυτά
Καινούριο κρεβάτι,νέοι γείτονες,νέα παιχνίδια
Φαγητό,άλλα πρόσωπα,άλλος χώρος
Όλοι τα περιποιούνται,νοιάζονται
Μα καταλαβαίνουν...Νιώθουν τον αναπόφευκτο οίκτο στα ματια
Περιμένουν...Ο γιατρός με την άσπρη ποδιά και τα γυαλιά
θα έρθει να τα δει..θα τους δώσει φάρμακα...δε θα πονάνε

Η ζωή είναι μπροστά τους...
Θα προσπαθήσουν να τη διεκδικήσουν
Θα πονέσουν...Μα έχουν συνηθίσει

Διαδρομές νοσοκομείων η ζωή τους
Ψεύτικες υποσχέσεις η ελπίδα τους

Ολόλευκες ψυχές μα τις διαπερνά το μαύρο
Ξένοιαστες στιγμές μα τις σβήνει ο πόνος

   Για όλα τα παιδάκια που μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία,αλλά και
για τους δικούς τους ανθρώπους που είναι μαζί τους σε ολο αυτό..
Για τον Γιαννάκη,για τον Παναγιώτη
Μα ειδικά για τον Aude ...

[Θοδωρής]

Πολύ συγκινητικό και αγγίζει όσους έχουν μικρά παιδιά .

[Δήμητρα]

Γιώτα μου,

τα θερμά μου συγχαρητήρια για το θέμα που διάλεξες
να καταπιαστείς...Τα σχόλια είναι περιττά πιστεύω.

[Γιώτα Μή]

Δήμητρα και Θοδωρή σας ευχαριστω που το διαβασατε κ σχολιάσατε!
Χαιρομαι που το θεμα αυτο σας αγγιζει και απασχολει τη σκεψη σας!