Παραλήρημα

[γεροντας]

Πρόλογος: κάποι μιλάνε και λένε αυτός ειναι ποιητής αυτός στιχουργός και λέω πως ειμαι αμπελουργός .Σπέρνω την τρελα μου στις λέξεις και γράφω οτι μου κατεβαίνει στο χαρτί.Μετά τα κατεβάζω στο ιντερνετ...εδω στο κιθάρα αλλα και αλλού μπας και ψαρέψω κανένα σχολιάκι και με φτιάξει.Επιτέλους να χαρώ κι εγώ ο φτωχός στην ερμη τη ζωή που ζώ.Εγωκεντικό σκουλίκι να ζήσω μέσα απο το πισι μου την αναγνώριση και την επιτυχία...υπάρχω λεώ μα δεν υπάρχω ..σχολια που υπάρχουν πιανουν πάτο και στεναχωριέμαι... γι αυτό...

Σήκωσε ψηλά τα  χέρια,
πιάσε μια αγκαλιά αστέρια
Κατέβασε τα κάτω
 να πιάσουνε μαζι μου πάτο
να δούνε πως περνάω
στη γη μου πως πονάω
πως παίζω με τις λέξεις
να δούμε κι εσυ αν με αντέξεις
άστρο λαμπρό και φωτεινό
σκοτάδι υπάρχει και κενό

φτώχεια ,μιζέρια και λατρεία
σκόνη μοιράζουν στα σχολεία
σκεπάζουν την ελευθερία
σ αρπάζει η πείνα και η δουλεία
 κι έρχομαι εγώ  να δώσω
δυο λέξεις για έρωτα και πάθος
κι ειν αυτό μοιραίο λάθος
μες στη ζωή μέγα το βάθος
ψάχνω τις λέξεις να βρω μια έννοια
μα όλο μα αρπάζουνε τα χτένια

ανθρώπων άβουλες  οι σκέψεις
άγνωμες είναι μα μοιραίες
δίνουν στο σώμα  μια τελεία
σχολνάνε απόψε τα σχολεία
γεμάτες οι σκέψεις με αγωνία
θα ρθει το αύριο τι θα πάρω
μαθήματα έδωσα στο χάρο
διπλώματα που τα τυλίγω
κορδέλες εικόνες καταλήγω
δένω στον λαιμό μου κόμπο

πέφτω στο στρώμα και κοιμάμαι
τίποτα άλλο δε θυμάμαι
πιάνω μολύβι κι όλο γράφω
και τίποτα δεν υπογράφω
κρυμμένος είμαι στη γωνία
με ψέμα φτιάχνω μια λατρεία
και λέω  πως πολύ σε αγαπάω
και έτσι τη μνήμη ξεγελάω
πως ήμουν χθες αλήτης
μα σήμερα έγινα ξενύχτης

απλώνω τα χέρια και μαζεύω
της νύχτας τα άστρα ανιχνεύω
πιάνω το ένα και το σέρνω
στο πάτο της γης το παρασέρνω
να δουν απόψε που φωτίζουν
να δουν ανθρώπους που ορίζουν
τύχες λαών ,φτωχών ανθρώπων
ποιητικών αργών θανάτων
και εγώ φοβάμαι μήπως γίνω
Σωκράτης που έγραψε ο Πλάτων

Να πιω το κώνειο να τελειώσω
Χωρίς να δώσω ένα αγώνα
Ξυπόλητος μες στον χειμώνα
Με δυο μάτια που είναι ξυράφι
Μα είναι τυφλά πάνω στο ράφι
Κι ολο βλέπουν και δε βλέπουν
Και το μυαλό μου παραβλέπουν
Κι αδύναμος στη πολυθρόνα
Μια προσευχή ,χριστού εικόνα
Πλάθω ξανά στη γη ένα ψέμα

Όταν μιλαει η ζωή για μένα
Απόκληρος χωρίς δωμάτι
Χωρείς φωνή ,νεκρό το σώμα
Μονάχα για αγάπη να μιλάνε
Παιδιά στη γη κλαίνε πεινάνε
Και τα βίασα ,τα ξέρασα στο χώμα
Χωρίς ιδέες ,χωρίς χρώμα
Τους έδωσα ασπρόμαυρη ταινία
Λέξεις κενές χωρίς ουσία
Αγάλματα και παραστάσεις

Χωρίς μηνύματα κι ενστάσεις
Κι αντε τώρα να με πείσω
Πως σταμάτησε το τρένο
Κι όμως πάλι θα επιμένω
Πως αγώνας είναι η μανία
Που δεν θέλει αγωνία
Μες τον πόνο και τη θλίψη
Βρες αγάπη και προχώρα
Βρες του έρωτα τη χώρα
Κι άλλαξες αμέσως και ευθύς

Δώσε άλλο νόημα στ αστέρια
Πάτο πια μην ξαναδείς
Κι αν κουράστηκες απόψε
Κάτσε πιες λίγο νερό
Κι όταν τα αύριο θα έρθει
ΚΙ έχεις καθαρό μυαλό
Μην ξεχάσεις να μιλήσεις
Πως δεν είσαι πια φυτό
Θα παλέψεις να γυρίσεις
Της φτωχής της άμαξας ΤΡΟΧΟ

[Lo.Lee.Ta]

Αμπελουργία, φίλε μου.
Ένα κάρο ερωτήματα χωρίς απάντηση.
Αρκετοί φιλόσοφοι ο καθένας και με τη θεωρία του.
Προσφέρανε πολλά με το έργο τους σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά όχι ότι βρήκανε και τις απαντήσεις.
Γράφεις απλές απορίες, που μπαίνουνε στο κεφαλι του καθένα μας.
Γράφεις όμως και πιο σύνθετες.
Ας γράψουμε ο καθένας μας τη πορεία του, όπως νομίζει καλύτερα.
Ειναι δύσκολο κανείς να πει ΠΙΣΤΕΥΩ, ίσως και ψεύτικο.
Αλλά αν νομίζεις ότι θες να το πεις, πέστο.
Έκαστος αυτό που είναι και που θέλει να γίνει.