Πολλές φορές εκπλήσομαι με στίχους που διαβάζω στο forum αυτό. Μια τέτοια φορά είναι και τώρα.
Εχεις μια ιδιαίτερη τάξη και συνέπεια στους στίχους σου. Έχεις ζευγαρώματα τετράστιχων και τρίστιχων.
Τα τετράστιχα αποδίδουν έναν πεσιμιστικό χαρακτήρα ενώ τα τρίστιχα αποδίδουν οπτιμιστικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα στα τρίστιχα υποβαθμίζεις τις λέξεις "χρόνος", "πόνος", "μοναξιά", "σκότος" θέτωντας αντισταθμίσματα στην ουσία τους. Αυτό αποδίδει μια νότα αισιοδοξίας.
Παράδειγμα:
τι κι αν το σκότος κυβερνά
αφού
πάντα η ψυχή σου θα νικά
αν σε ορίζει.
αναδεικνύεις μια αισιόδοξη οπτική καθώς θεωρείς δεδομένη την νίκη της ψυχής. Έτσι αυτομάτως η λέξη "σκότος", παρά το γεγονός οτι βρίσκεται σε μια κυρίαρχη κεντρική θέση στο στίχο, υποβαθμίζεται και αναβαθμίζεται η θετική νίκη της ψυχής.
Ακόμη στα τετράστιχα:
Εμφανίζεται 4 φορές ο στίχος Πάντα ο αέρας θα φυσά η επιμονή σε αυτή τη φράση θέλει να υπογραμίσει μια αταξία, μια διαταραχή, μια ακαταστασία, μια κακουχία, τέλος πάντων το πεσιμιστικό "κάτι" που λειτουργεί αντίθετα στην έννοια της λέξης γαλήνη.
και έμμεσα μας υποδεικνύεις που βρίσκεται αυτή η έλλειψη γαλήνης.
μέσα στη δίνη του χαμού
μέσα στην τρέλα του θυμού
μέσα στο κλάμα ενός παιδιού
μες το μυαλό ενός τρελού
μες το κελί της φυλακής
μες τα υπόγεια της ψυχής
μέσα στου τώρα τη σκουριά
7 Φορές η λέξη "μέσα" υπογραμίζει το που βρίσκεται αυτή η έλλειψη, είτε τραγική είτε περιστασιακή.
Άρα ένα ζητούμενο στους στίχους είναι η Γαλήνη.
Και που θα την βρούμε ?
Η απάντηση βρίσκεται μέσα στο ποιήμα.
Έρχονται τα οπτιμιστικά τρίστιχα να δώσουν την απάντηση.
το καλοκαίρι
ένα χαμόγελο
η ελπίδα
η ψυχή
Τέλος να πω οτι και η ομοιοκαταληξία σου διατηρεί σταθερή μορφή και ζευγαρώματα.
Μπράβο φίλε μου Χωριάτη.
