''Πέφτουν τα φύλλα''

[stihoplokos]

Τα φύλλα τρέμουν σιωπηλά,
μόνα τους μέσ' στη μοναξιά.
Ξέρουν,αλίμονο,θα πέσουν ,
της γης,σεντόνι πένθιμο θα της φορέσουν.
Το ένα βλέπει τ'άλλο και ριγεί.
Νιώθουν,ο Χάρος ,να τους παίρνει τη ζωή,
θα πάψει πιά η ερημιά να τα βαραίνει,
στον άλλο κόσμο,άραγε,τι να τα περιμένει;
Θ'αφήσουν τα κλαδιά να τα προσμένουν
κι αυτά, πάνω στην κρύα γη, μονάχα τους θα μένουν,
μέχρι που να σαπίσουν,να γίνουν ένα με την γη
και που δεν θάρθουνε ξανά σε τούτη τη ζωή.
Κι αυτοί ακόμη που τα θαύμαζαν πολύ,
θα τα ξεχάσουν σε μιά-μόνο μιά-στιγμή,
δε θα θυμούνται την ολόδροση ομορφιά,
πούδινε χρώμα στη ζωή και συντροφιά στη μοναξιά.
Θα φύγουν μόνα τους και παραπονεμένα,
με λύπη που θα μείνουν ξεχασμένα,
με λύπη για' και τ'άλλα που θα 'ρθούν
και εκείνα,σαν κι αυτά,θα ξεχαστούν.