Η αδελφότητα της θλίψης....(...Κ...)

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

(Με μάτια τέλεια εμπνευσμένα, αποτυπώνουμε τ’ αστέρια
Για να φωτίσουμε μ’ αγάπη το άρρωστο μυαλό μας)

( …Κ…Κωνσταντίνος .Γ  )


Σε κάθε βήμα η σκοτεινιά και η ανάγκη για ζωή
Αυτό το γένος θα κριθεί, από έναν άπιστο Θεό
Κείνο το μέρος που θελήσαμε, κείνη η αλήθεια η φωτεινή
Με τα φτερά που εμείς της δώσαμε, πέταξε προς τον γκρεμό

Με βλέμματα αγκυλωμένα κοιτάζουμε τον ουρανό
Κοιτάζουμε τον θλιβερό χειμώνα που επιμένει
Μ’ ένα χαμόγελο πλεχτώ, βαθύ να περιμένει
Να ξεπλυθεί μ’ αίμα και δάκρυ, σ’ ένα ποτάμι αστραφτερό

Βαδίζουμε προς την αλήθεια, την ακριβή, την ενωμένη
Σαν ταξιδεύουμε με τα πουλιά, δεμένοι στα φτερά τους
Τι κι αν ο κόσμος περπατά προς μια αλήθεια πουλημένη
Χάρισμα και κληρονομιά, ας την αφήσουν στα παιδιά τους…

Ελάτε αδέρφια χέρι-χέρι, ένα να γίνουμε με τις οχιές
Να ανταμώσουμε τη θλίψη στις μακρινές ακρογιαλιές
Να στάξουμε φωτιά κι αρμύρα, στα όνειρα και στις ευχές
Και ας χαρίσουμε στη νύχτα τις τελευταίες μας πνοές…


(…Κ…Κωνσταντίνος .Γ)

[P.D.L.]

Λοιπόν.....από πλευράς νοήματος, πρέπει να ομολογήσω οτι μου έπεσε λίγο βαρύ....ειδικά η πρώτη στροφή....βέβαια δεν μου βγάζει κάποιο "κενό"...αλλά πολύ βαρύ.....

Από πλευράς "τεχνικής", αν και δεν είμαι ο ειδικότερος, μου φάνηκε όμως λίγο κουραστική η ομοιοκαταληξία στην τελευταία στροφή....


Καλημέρα...

[ilianthos-Kanlis]

Κωσταντίνε μου άρεσε η τελευταία στροφή ! Καλημέρα !

[akarayan]

“Με μάτια τέλεια εμπνευσμένα, αποτυπώνουμε τ’ αστέρια
Για να φωτίσουμε μ’ αγάπη το άρρωστο μυαλό μας)”

Κωνσταντίνε, άραγε σε τι κατάσταση βρίσκεσαι όταν γράφεις;
Ακουμπάει το πνεύμα το κορμί σου;

Οι απορίες αφορούν γενικότερα την θαυμαστή γραφή σου!

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Φίλε μου Ανδρέα εσύ με ρωτάς σε τι κατάσταση βρίσκομαι όταν γράφω?

Μα αφού ξέρεις, πνεύμα και σώμα γίνονται ένα η θλίψη μέ παίρνει και το σκοτάδι με φωτίζει.

σ' ευχαριστώ Ανδρέα.
 
Ευχαριστώ Και τον P.D.L. για την ωραία κριτική του πραγματικά μου άρεσε.
Ευχαριστώ και τον ilianthos-Kanlis για το σχόλιο του.