Γιάννης Κούτρας - Χωρίς Βαλίτσα Και Παλτό

[kain]

Δισκογραφική επιστροφή για τον Γιάννη Κούτρα, με 11 νέα τραγούδια και την επανεκτέλεση του Κράτα Λίγο Ακόμα από το δίσκο Θάλασσα Στη Σκάλα των Μικρούτσικου-Ιωάννου-Παπακωνσταντίνου.
Μουσική Θάνου Μικρούτσικου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Κώστα Λειβαδά, Ανδρέα Θωμόπουλου, Γιάννη Κότσιρα, Ηλία Μακρίδη και Διονύση Τσακνή.
Στίχοι Οδυσσέα Ιωαννου, Ισαάκ Σούση, Μάνου Ελευθερίου, Μάριου Στρόφαλη, Βίκυς Γεροθοδώρου, Μάνου Ξυδούς και Διονύση Τσακνή.
Η παραγωγή είναι του Θάνου Μικρούτσικου.



  1. Σ' ένα κουτί νερό
  2. Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα
  3. Λίβερπουλ - Πάτρα - Βαρκελώνη (Μαζί με τον Θάνο Μικρούτσικο)
  4. Οι Φίλοι Μας
  5. Τι φταίει
  6. Στο πηγάδι
  7. Κράτα λίγο ακόμα
  8. Πατρίδα
  9. Κάποιος δρόμος θα μας περιμένει
10. Νέα δεδομένα
11. Με τα μάτια των τσιγγάνων
12. Πρώτο ταξίδι


Οσοι ενδιαφέρονται για "προακρόαση", μηνύστε με προσωπικά.

[mymood]

Σαν το παλιο καλο κρασι, σαν να μη περασε μερα. Η επιστροφη του Γιαννη Κουτρα αλλα και η συμμετοχη τοσων ονοματων για την επανοδο του συγκινητικη. Θαρρω πως μου αρεσε αν κρινω απο την επιθυμια μου να τον ακουσω μεχρι τωρα καμια δεκαρια φορες.

Ιδιαιτερα το Τι Φταιει του Διον Τσακνη

[vert]

   Τους καλιτέχνες που έχουμε συνδέσει με συγκλονιστικές στιγμές της δισκογραφίας και της ζωής μας της ίδιας, τους αντιμετωπίζουμε σκληρά κι άδικα ίσως, καθώς περιμένουμε κάτι αντάξιο ή ανώτερο των προηγούμενων έργων τους. Άλλες απόπειρες παλιών ερμηνευτών "επιστροφής στο καλιτεχνικό στερέωμα", συνήθως με απογοήτευαν...

   Οι περισσότεροι θεωρήσαμε ότι το να κληθεί ο Γ. Κούτρας στο Μέγαρο, να τραγουδήσει τα τραγούδια του Καββαδία, ήταν κίνηση "τιμής ένεκεν", κάτι σαν "απότιση φόρου τιμής"... σαν ένα μνημόσυνο ένα πράμα. Ο Γιάννης ο Κούτρας όμως  τόλμησε! μπήκε μέσα κι όπως ανέφερε ο Οδυσσέας Ιωάννου στη συνέντευξη του Κούτρα στον "Μελωδία"... μπήκε στο Μέγαρο και "πήρε σώβρακα" ! ! !
   
   Είναι καλός ο δίσκος... αρκετά καλός ! πολύ καλοί οι στίχοι, αγγίζουν την Ποίηση, πολύ καλή η φωνή του Κούτρα με χροιά που αγγίζει ακόμα τον κόσμο, η σύνθεση εντάξει... συνηθισμένη  των δημιουργών της, τιπτ καινούργιο αλλά καλή.

   (υ.γ. τα αριστουργήματα -νομίζω- τα δημιουργούν οι συγκυρίες... Για την γκρίζα εποχή μας είναι πολύ καλή κι αξιόλογη-προσεγμένη δουλειά και μ` αυτά τα δεδόμενα αξίζει πραγματικά.)

[Sts_Ikaros]

Μ' άρεσε πολύ
Πέρα από τη φωνή του Γιάννη Κούτρα που έχει παραμείνει αξία σταθερή στο χρόνο με απίστευτο όγκο και δύναμη, οι συνθέσεις είναι πολύ καλές.
Θα περίμενε κανείς από έναν πολλυσυλλεκτικό δίσκο, με την έννοια των διαφόρων συνθετών και στιχουργών, να εμφανίζει κενά - νοηματικά χάσματα. Να μην είναι ενιαία δουλιά. Δεν συμβαίνει όμως εδώ. Ίσως η μαγική πινελιά του Θάνου? Δίνει την εντύπωση ότι τα τραγουδια που ειναι γραμμενα για το Γιάννη Κούτρα πρέπει να είναι κάπως...

Ξεχώρισα κάποια. Όχι οτι τα υπολοιπα δεν ειναι καλα. Απλά μου πάνε πιο πολύ τα :

Σ' ένα κουτί νερό,
Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα,
Λίβερπουλ,
Οι φίλοι μας,
Πατρίδα,
Με τα μάτια των τσιγγάνων,
Πρώτο ταξίδι..

Και κατά τη γνωμη μου για να ξεχωρίσουν 7 κομματια σημαινει πως ο δισκος ειναι πραγματικα καλός...

[TAXIS]

8 απο τα 12 τραγουδια μου αρεσαν παρα πολυ. Για τον Γιαννη Κουτρα τι να πει κανεις, μεγαλος καλλιτέχνης! Το τραγουδι που με αγγιξε περισσοτερο ειναι το Μοιράζουν τη ζωη σε μεροκαματα.
Δισκος που αξιζει να ακουστει. 

[voulitsa]

Μιά πολύ σπουδαία δουλειά για έναν σπουδαίο ερμηνευτή!Μπράβο!!!

[patoma]

Του άξιζαν καλύτερα τραγούδια

Σε ήχο ελληνικό

ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ: ΧΩΡΙΣ ΒΑΛΙΤΣΑ ΚΑΙ ΠΑΛΤΟ

(ΠΑΡΑΓΩΓΗ: MINOS ΕΜΙ)

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το «Σταυρό του Νότου», ο Γιάννης Κούτρας επιστρέφει στη δισκογραφία με έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο αφού τα τραγούδια του έγραψαν επτά συνθέτες και επτά στιχουργοί: Γιάννης Κότσιρας, Κώστας Λειβαδάς, Ηλίας Μακρίδης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Στρόφαλης, Διονύσης Τσακνής, Βίκυ Γεροθόδωρου, Μάνος Ελευθερίου, Ανδρέας Θωμόπουλος, Οδυσσέας Ιωάννου, Μάνος Ξυδούς, Ισαάκ Σούσσης, Διονύσης Τσακνής.

Στους κύκλους που παρακολουθούν και εκτιμούν τα τεκταινόμενα στον χώρο της δισκογραφίας επικρατεί μια θετική ώς πολύ θετική εντύπωση σχετικά με τη νέα εμφάνιση του Γιάννη Κούτρα. Ορισμένοι μάλιστα θεωρούν ότι πρόκειται για μεγάλο γεγονός της φετινής δισκοπαραγωγής, που ξεφεύγει από το λεγόμενο mainstream και απαιτεί προσεκτική ακρόαση καθώς, σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις αυτές, δεν είναι μια εργασία που προορίζεται για το ευρύ κοινό αλλά για ορισμένους μόνο που μπορούν να εκτιμήσουν την καλή ποιότητα στο τραγούδι.

Κατά τη δική μου, πάντως, εκτίμηση δεν ισχύει κάτι τέτοιο, και κυρίως το θέσφατο πως το ευρύ κοινό δεν είναι ικανό να εκτιμήσει το καλό τραγούδι. Φαίνεται πως για τους δισκοπαραγωγούς και τους θλιβερούς αβανταδόρους του κιτς στην τηλεόραση, το «ευρύ κοινό» είναι μια έννοια που δεν συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων μιας κοινωνίας αλλά μόνον όσους αγοράζουν δίσκους, κάνουν θόρυβο στα τηλεοπτικά καταγώγια ή γεμίζουν τα κέντρα που τραγουδούν οι εκλεκτοί τους. Αυτοί μπορεί να μην ενθουσιαστούν με τον καινούργιο δίσκο του Γιάννη Κούτρα, αν και διατηρώ αμφιβολίες, καθώς πιστεύω ότι το πιο «ποιοτικό» απ' όλα που παρουσιάζει η εργασία αυτή είναι η φωνή και η ερμηνευτική δεινότητα που δείχνει να έχει ο τραγουδιστής. Στη δεύτερη και την τρίτη σειρά έρχονται, κατά τη γνώμη μου, η μουσική και οι στίχοι, δηλαδή η ποιότητα των τραγουδιών, αφαιρουμένου του τραγουδιστή.

Εξαιρετικός ερμηνευτής

Το θετικό λοιπόν είναι ο καλός τραγουδιστής. Δεν ξέρω πόσο σπουδαίος ήταν πριν από 30 χρόνια ο Γιάννης Κούτρας, σήμερα πάντως, έστω και από αυτό το «λίγο» κρίνοντας, έχουμε έναν εξαιρετικό ερμηνευτή που, παρά το γεγονός ότι κάποτε δεν αποφεύγει (κι αυτός) τα πεποιημένα πάθη και την «ψευτιά» του στερεότυπου, είναι ωστόσο αρκετά καλός σε έναν τομέα. Δεν δείχνει τόσο μια δεξιοτεχνία φωνητική όσο μια άνεση στην απόδοση (διά της φωνής και μόνο) της ατμόσφαιρας, των αποχρώσεων των αισθημάτων, μια ηθοποιητική προσέγγιση, όπως έκαναν, για παράδειγμα οι παλαιοί ντιζέρ και ντιζέζ, των μουσικών σκηνών και του θεάτρου. Δείχνει καθαρά ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε πιο απαιτητικά έργα (που μάλιστα θα τα εκτιμήσει και το πραγματικά ευρύ κοινό) και όχι σε συνθέσεις που μιμούνται την ποιότητα, που ακολουθούν δηλαδή ποιοτικές «προδιαγραφές», ωσάν η ποιότητα να είναι ένα στιλ με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αρκεί να τα γνωρίσει κανείς και να τα παραθέσει για να θεωρηθεί ποιοτικός. Το όχι θετικό, δηλαδή, του δίσκου, για να μην πούμε το αρνητικό, είναι το εν γένει «δήθεν» των τραγουδιών.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα τραγούδια είναι κάτι πολύ λιγότερο απ' ό,τι θα περίμενε κανείς ύστερα από την τριαντάχρονη απουσία ενός καλού τραγουδιστή. Πιστεύω πως του άξιζε κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα και μάλιστα τα πολύ συνηθισμένα που ο καθένας από τους υπογράφοντες τα τραγούδια έχουν παρουσιάσει πολλές φορές μέχρι τώρα στο «ευρύ» κοινό τους. Χωρίς να είναι αυτόχρημα μειονέκτημα, άλλος λίγο, άλλος πολύ, επαναλαμβάνει τον εαυτό του, και μάλιστα όχι τον καλύτερο. Μελοποιητική αμηχανία και αδεξιότητα, κατασκευές, ευκολίες και απλοϊκότητες είναι μερικές από τις... πληγές του Φαραώ που απειλούν να στείλουν τον δίσκο στη λήθη πιο γρήγορα από το κανονικό. Ξεχωρίζουν, ωστόσο, τραγούδια περισσότερο καλά, μα και περισσότερο κακά, από άλλα. Κατά την ταπεινή μου κρίση, ένα περισσότερο καλό από άλλα είναι το τραγούδι «Οι φίλοι μας» των Κώστα Λειβαδά και Μάνου Ελευθερίου κυρίως για τους στίχους του, κι ένα περισσότερο κακό τραγούδι το «Πατρίδα» του Γιάννη Κότσιρα (που είναι τώρα και συνθέτης!) και της κ. Βίκυς Γεροθόδωρου, κυρίως για τη μουσική του, που λες και έρχεται από σαλόνι παλαιότερου κρουαζιερόπλοιου.

Καλως σας βρίσκω. Απλά για σχολιάσμό...

[kain]

Παραθέτω ακόμα δύο κριτικές από επίσημες υπογραφές:

Γεωργία Λαιμού, e-go.gr

Ένας δίσκος λίγες λέξεις
Το θέμα νομίζω με τους τραγουδιστές «εκείνης» της γενιάς (ή εποχής αν προτιμάς), δεν είναι μόνο η διαύγεια των ερμηνειών τους, ούτε μόνο η δωρική λιτότητα με την οποία λένε τα τραγούδια, κάνοντάς τα έτσι ακόμη πιο αλησμόνητα, ούτε η διαφορετική χροιά που μπορεί να έχει ο ένας ή ο άλλος.
Κάθομαι μέρες τώρα και ακούω πολύ προσεκτικά το Γιάννη Κούτρα να λεει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που περιέχονται σε αυτό το CD, και με κάθε φωνήεν που εκφέρει και κάθε σύμφωνο μένω με το στόμα ανοιχτό και (συνήθως) με τη λέξη για πάντα χαραγμένη στο λεξικό της ψυχής μου _ εκεί που καταγράφονται όλες οι λέξεις που μπορούν να σε κόψουν, να σε ματώσουν ή να βάλουν λίγο βάλσαμο στις αόρατες πληγές σου.
Και λέω, πως η εκφορά του λόγου, η άρθρωση των ήχων είναι μία ακόμη από τις τέχνες που έχουν χαθεί από το σημερινό τραγούδι.
Και ρωτάω, μήπως είναι τυχαίο που από τα στόματα της πλειοψηφίας (ή μάζας;) των σημερινών τραγουδιστών, ακούω να βγαίνουν ανούσια «σαρδάμ» (χωρίς άλφα, έψιλον, μι ή κάπα), ενώ από τα λαρύγγια των ερμηνευτών «εκείνης της γενιάς» βλέπω τις λέξεις να εκστομίζονται σαν σαϊτες και να με πιάνουν όπου κι αν βρίσκομαι την ώρα της ακρόασης?
«Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα παίρνουν τα θαύματα με συνταγές», λέει αυτή τη στιγμή ο Γιάννη Κούτρας, κι αν μπορούσα να σε είχα δίπλα μου να ακούσεις αυτά τα μι κι αυτά τα κάπα πώς τα εκφέρει, θα ήμουν ευτυχής.
Υπάρχει ίσως εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο (όχι μία αλλά τουλάχιστον μία από τις πολλές). Τραγουδιστές σαν τον Κούτρα ή τον Μανώλη Μητσιά ή την Αλεξίου, ή τη Φαραντούρη, είχαν λέξεις σημαντικές να τραγουδήσουν.
Κάθε στιχάκι ήταν βουτηγμένο σε ανθρώπινα υγρά πριν γραφτεί είτε αίματα ήταν αυτά είτε ιδρώτας είτε υγρά επιθυμίας.
Είχαν λοιπόν το αυτονόητο χρέος να σεβαστούν τις λέξεις του Ελύτη ή του Καββαδία ή του Λευτέρη Παπαδόπουλου ή όποιου τέλος πάντων έλιωνε πάνω από μια λευκή κόλλα χαρτί για να βάλει τρεις λέξεις στη σειρά που να έχουν νόημα και ουσία και λόγο να απασχολήσουν τα αυτιά ακροατών.
Έτσι νομίζω πως τη μάθανε την τέχνη τους αυτοί οι άνθρωποι, μέσα από το σεβασμό στα γράμματα, στις λέξεις, στις φράσεις, στους στίχους, στα νοήματα, στα αισθήματα και στους δημιουργούς των τραγουδιών που λέγανε.
Σεβασμός, είναι η λέξη που ψάχνω τόσην ώρα (λέξη που πάει κι αυτή να εξοστρακιστεί από το σύγχρονο λεξιλόγιο μαζί με άλλες «περιττές» όπως η «συμπόνια» ή η «ποίηση», για παράδειγμα.
Τέλος πάντων όλα αυτά στα γράφω για να σου πω πως αυτό το δισκάκι ενδέχεται να σου αρέσει (αν και μπορεί να σου φανεί «ξένο» στο αυτί σου_χαχαχα_ το συνηθισμένο στα εκφραστικά αλαλούμ), διότι περιέχει πολλά καλά τραγούδια.
Πιο σημαντικό ακόμα, είναι να πας να ακούσεις «Ζωντανά» το Γιάννη Κούτρα τώρα που αρχίζει εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου (εγώ θα πάω την Τρίτη) γιατί εκεί στα Live ξεχωρίζουν τα πρόβατα από τα ερίφια..

Ποια κομμάτια πρόσεξες;
Όλα τα πρόσεξα διότι όλα είναι γραμμένα με ανθρώπινα υγρά (τα έχω ονομάσει «υγρά τραγούδια» όλα αυτά), και με ειλικρινείς προθέσεις από όλους τους δημιουργούς νέους και πιο νέους, για μία μεγάλη ελληνική ανδρική φωνή.

Στιχάκια άγια
«Οι φίλοι μας που ζουν στις φυλακές
Για εγκλήματα που δεν μπορούν να κάνουν
Αγάπες μας ζητούν αλκοολικές
Δεν ξέρουν να μετρούν, κερδίζουν, χάνουν

Δεν έχουν αίμα οι φίλοι και μορφή
Και κατοικούν στα δάση της θαλάσσης
Θυμίζουν μια παλιά καταστροφή
Κι όσα δεν μπορέσεις να διαβάσεις

Οι φίλοι που γεράσαμε μαζί
στον ύπνο τους μιλούν με κάποιο αηδόνι
Τη στρατιωτική φορούν στολή
Και για σεντόνι έχουν μαύρο χιόνι

Με ήρωες κι άγιους περπατούν
Και κρύβουν με πορφύρες τα αίματά τους
Γι’ αγάπες και πολέμους συζητούν
Και σε ποιες μάχες ‘χάσαν τα φτερά τους»
[Εξαιρετικός Μάνος Ελευθερίου, άγιο τραγούδι]

CD το οποίο...
με πήγε πίσω στο μέλλον και το φαντάστηκα έτσι ακριβώς όπως θα πρέπει να είναι (και να τραγουδιέται). Μπράβο σε όλους.

Λες να το αγοράσω;
Αμέσως.

[kain]

Στέλλα Βλαχογιάννη, Ηριδανός

η ιστορία (σου) ως ποινή

Επτά στιχουργοί και ισάριθμοι συνθέτες ανέλαβαν την επιστροφή του Γιάννη Κούτρα στη δισκογραφία. Δίσκος πολυαναμενόμενος ακριβώς γιατί ο ερμηνευτής του δεν είναι από αυτούς που περισσεύουν στο ελληνικό τραγούδι. Κι όταν κάτι φορτώνεται «πολύ» στην αναμονή του όταν φτάνει δείχνει… κάπως λιγότερο.

Είναι λιγότερο από αυτό που περιμέναμε αυτός ο δίσκος του Κούτρα; Φοβάμαι πως ναι. Χωρίς φυσικά η δική μας «απαίτηση» να είναι υποχρέωση του ιδίου. Τα πράγματα είναι -πάντα- απλά. Εδώ επιχειρήθηκε μια ατμόσφαιρα και ένα ύφος βγαλμένο από τις Γραμμές των Οριζόντων. Κι ό,τι έχει-στην τέχνη- σαφή τόπο καταγωγής χάνει την «ατομική» του αθωότητα.

Αν και επτά οι συνθέτες το κυρίαρχο μουσικό ύφος είναι αυτό του Θάνου Μικρούτσικου -του ιδίου συμπεριλαμβανομένου. Μόνον ο Διονύσης Τσακνής και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας επεχείρησαν και κατάφεραν να εκμαιεύσουν τον λυρισμό του ερμηνευτή με κομμάτια που αν μη τι άλλο δεν θυμίζουν κάτι άλλο και βοήθησαν τον Γιάννη Κούτρα να δείξει την πιο ευαίσθητη ερμηνευτικά πλευρά του.

Από τους στιχουργούς πρώτος τη τάξει -κατά τη γνώμη μου- είναι ο Οδυσσέας Ιωάννου και στις τρεις συμμετοχές του (ακόμα και το Κράτα Λίγο Ακόμα που είναι σε δεύτερη εκτέλεση αναδεικνύεται καλύτερα εδώ) και ακολουθεί ο Ισαάκ Σούσης.

Αν παίξουμε με τους αριθμούς θα πούμε πως στα 12 τραγούδια του δίσκου τα έξι είναι από καλά έως πάρα πολύ καλά. Τα υπόλοιπα δεν τα πετάς σε καμιά περίπτωση απλώς έχουν το μειονέκτημα της… οικειότητας καθώς θυμίζουν παρελθούσες επιτυχίες του τραγουδιστή.

Μοιράζουν τη Ζωή σε Μεροκάματα (Μικρούτσικος-Ιωάννου) είναι για μένα μακράν το καλύτερο τραγούδι του δίσκου κι αμέσως μετά θα έβαζα το Λίβερπουλ-Πάτρα-Βαρκελώνη (Μικρούτσικου-Σούση) αλλά εδώ τίθεται και θέμα προσωπικού γούστου, οπότε..

Καλώς επανήλθε ο Γιάννης Κούτρας και είναι εν τέλει λογική και η αμηχανία της πρώτης μετά από τόσα χρόνια επανεμφάνισής του. Φωνή που δείχνει να τη σεβάστηκε ο χρόνος έχει πολλά να τραγουδήσει μπροστά της και μακάρι να είναι ισάξιά της. Περιμένουμε.

[patoma]

Να σου πω την αλήθεια ο λόγος που την έβαλα είναι γιατί αναρρωτιέμαι συχνά για τον συγκεκριμένο κριτικό. Αφου δεν το σηκώνει το σύγχρονο τραγούδι, τι το πίνει; Είναι πολύ εμπαθής και κατ' επέκτασην καθόλου αντικειμενικός. Μάλλον θα τον χαρακτήριζα σχεδόν αστείο με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τον πάρω πια στα σοβαρά. Ίσως μάλιστα να σου πω πως όσο πιο άσχημα γράφει τόσο πιο πολύ μου αρέσει ο δίσκος που κρίνει. Μήπως έχω πρόβλημα;;;

[kain]

Κατ' αρχάς, patoma, καλώς ήρθες

Όσον αφορά τον κ.Παπαδάκη, απ' όσο θυμάμαι και από την παλιότερη θητεία του σε διάφορα έντυπα, είναι κομμάτι δύστροπος, έως αιρετικός, απέναντι σε αρκετούς καλλιτέχνες. Τώρα, αν συνυπολογίσουμε και τη σχετική του ...αναφυλαξία απέναντι στο Θ.Μικρούτσικο (παλιότερα είχε υπογράψει ένα σχετικό κείμενο με τίτλο "ο μαρμαρωμένος συνθέτης", με αφορμή το δίσκο Ο Θάνος Μικρούτσικος Τραγουδά Θάνο Μικρούτσικο), καθώς και απέναντι στο Γ.Κότσιρα (τόσοι και τόσοι ερμηνευτές δοκίμασαν συνθετικά την τύχη τους, γιατί να το απαγορέψουμε στον συγκεκριμένο, δεν κατάλαβα το λόγο - δεν αναφέρεται, εξάλλου), διόλου δεν εκπλήσσομαι από την κριτική του. Οι απόψεις του σεβαστές στο να διατυπωθούν. Ως εκεί.

Να πω τη μαύρη αλήθεια, έχω και του λόγου μου κάποιες επιφυλάξεις για το συγκεκριμένο δίσκο, κυρίως σε ό,τι αφορά τη θεματολογία, στην οποία κυριαρχεί μια τάση απολογισμού (δε θα πω "ηττοπάθειας") και επανεκκίνησης, με αποτέλεσμα να μην απογειώνεται τελικά. Ωστόσο, δεν έχω την απαίτηση ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος να προκύψει *το* αριστούργημα. Κρατώ την επιστροφή ενός σπουδαίου ερμηνευτή, πως όλοι οι συμμετέχοντες έθεσαν -στις προθέσεις τους- ψηλά τον πήχη και αρκετά αποτελέσματα αξιώσεων (Σ' Ένα Κουτάλι Νερό, Μοιράζουν Τη Ζωή Σε Μεροκάματα, Με Τα Μάτια Των Τσιγγάνων), με κορυφαία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα Οι Φίλοι Μας και Λίβερπουλ-Πάτρα-Βαρκελώνη.

Και μια εγκυκλοπαιδική πληροφορία: τα τραγούδια των Μάριου Στρόφαλη-Ανδρέα Θωμόπουλου (1,6) πρωτοερμηνεύτηκαν (μαζί με ένα ακόμη) από τον ίδιο τραγουδιστή στην ταινία Να Μ' Αγαπάς του σκηνοθέτη, παραγωγής 2004, και αφιερωμένης στον Παύλο Σιδηρόπουλο.

[patoma]

Συμφωνώ απολύτως. Και ως προς την αποψή σου για τον δίσκο αλλά και ως προς τον Παπαδάκη. Μάλλον δεν μπορεί να κρίνει φυσιολογικά τη μουσική. Μόνο μέσα από τις προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες του. Άρα δίκιο έχω. Δεν πρέπει καν να τον διαβάσω ξανά. Και αν το κάνω να τρεξω να πάρω τον δίσκο που θάβει. Και να σου πω την αλήθεια, μου άρεσε ο δίσκος. Για τον Κούτρα μιλάω. Και το τραγούδι του Κότσιρα επίσης όπως και του Στρόφαλη που δεν αναφέρθηκε. Εγώ δηλαδή ακούω μουσική είτε αδιάφορη είτε για κρουαζιερόπλοια;;;