Ποίηση

[Blowing Free]

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ
ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο
παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας
να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών
και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται,
και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω
απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα
των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση,
όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο
παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
1914-1953

[nuke]

25 ΜΑΪΟΥ
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

Κατερίνα Γώγου

[maria]

Κωνσταντίνος Καβάφης ..."Ιθάκη "...το αγαπημένο μου... και χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις .

[Νερένια]

ΘΑΛΑΣΣΑ

[/b][/color]

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δε θα γαληνέψουν.

[/color]

Τα σύννεφα γιγάντια φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως^. σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.

Κ' είναι θερίο η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της--μπλάβο εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο--
κάποια παράξενη θωριά.

Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,
πέρα, απ' του πέλαου τα φαρδιά,
τα φέρνει ρήγας ο βοριάς, μπατσίζουνε τα βράχια,
μπατσίζουνε την αμμουδιά.

Τις βάρκες, τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης
μες στο λιμάνι τις κρατεί^.
μα η σκέψη μου όλο σέρνεται στα γαλανά τα πλάτια
μ' ένα χρυσόνειρο δετή.

Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει
με την ψυχούλα του νερού
και τήνε πάει ο άνεμος και τήνε πάει το κύμα
κ' είναι παιχνίδι του καιρού.

Κ' ενώ πονώ τον πόνο σου και πάω προς το βυθό σου
και χάνομαι με τον αφρό,
ύστερα, στο γαλήνεμα, την ηλιακή χαρά σου,
θάλασσα, δε θαν τη χαρώ.

(από την ενότητα : Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ)
Κ. Γ. Καρυωτάκης, «Τα Ποιήματα», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1992.

[dobluth]

Η ΜΟΝΑΞΙΑ - Κατερίνα Γώγου
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια

κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής

βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία

ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι που**να στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ - Κατερίνα Γώγου
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σουχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γ**ώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

[Νερένια]

Επειδή σαν σήμερα πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια έφευγε για το ταξίδι το δίχως επιστροφή. Κι ήταν αυτή του η αναχώρηση όπως ακριβώς δεν την ήθελε : στη στεριά, προσμένοντας το μπάρκο που ήταν να γίνει στις 10 ή 12 του Γενάρη του '75 και που είχε καθυστερήσει λίγο, χωρίς να προλάβει για μιά ακόμα φορά να σκίσει τη θολή γραμμή των οριζόντων.

ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ  

Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού--χίλιες οργιές--
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.

Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.

Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.


m/s Aquarius 1974

Νίκος Καββαδίας, Τραβέρσο, εκδ. Κέδρος 1987.


Για όσους θέλουν να εμβαθύνουν στην ποίηση του Νίκου Καββαδία (έχω δει σχετικά post σε άλλο thread) πολύ καλά βιβλία είναι τα εξής :
1) Μήτσου Κασόλα, «Νίκος Καββαδίας/Γυναίκα-Θάλασσα-Ζωή», εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2004.
2) Guy (Michel) Saunier, « "Ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό..." - Έρευνα στον μυθικό κόσμο του Νίκου Καββαδία», εκδ. Άγρα.

[Tini]

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ !!!!!    "Με το μηδέν και το άπειρο ας συμφιλιωθούμε...."
Για όσους ενδιαφέρονται http://users.otenet.gr/~lost/

[nuke]

Διαβαζω τις τελευταιες μερες ενα βιβλιο με πιοιματα του Arthur Rimbaud το "Μια εποχη στην κολαση"
Πολυ καλο!!!

""Δεν προχωρουμε.Πισω παλι στους παλιους δρομους,φορτωμενους απο'το παθος μου,το παθος οπου φυτρωσε τουτες τις ριζες του πονου στα πλευρα μου απο την εποχη της λογικης-κι ανεβαινει στον ουρανο,με κατακερματιζει,με γυριζει αναποδα,με παρασυρει.
  Η υστατη αγνεια κι η υστατη δειλια.Ειπωθηκε. Να μη φανερωνω τις αδυναμιες μου και τις αηδιες μου στον κοσμο.Εμπρος.Η πορεια ,το φορτιο, η ερημος,οργη και πληξη.
  Σε ποιον να πουληθω;
  Ποιο θηριο να λατρεψω;
  Ποια ιερη εικονα καταπατιεται;
  Ποιες καρδιες να συντριψω;
  Ποια ψεμματα να ασπαστω;
  Σε ποιο αιμα να τσαλαβουτησω;   
  Καλυτερα να μην μπλεξεις με την εξουσια.
  Η αχαιρευτη ζωη, η τελεια αποχτηνωση,-με λιποσαρκο χερι να σηκωσω το καπακι της κασσας,να κατσω , να παω απο ασφυξια"

[pimami]

ένας ακόμα Κεφαλλονίτης ποιητής... έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του καπετάνιου Αλέξανδρου Μοντεσάντου με τα λιγοστά εναπομείναντα ποιήματά του...
πριν τα διαβάσω μου τον συνέστησαν σαν το άλλο Καββαδία... η ζωή του μια περιπέτεια όπως των περισσοτέρων ναυτικών... η αλληλογραφία του και τα καλλιτεχνικά χειρόγραφα του κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο Δαφνί έχουν σώσει τα λίγα αυτά ποιήματα.

[Νερένια]

Άλλος ένας ναυτικός ποιητής στα χνάρια του Νίκου Καββαδία είναι ο Τάσος Κόρφης. Ποιητικές του συλλογές έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ. Δύσκολα θα τις βρείτε, πρέπει να επιμείνετε πολύ, αλλά αξίζει τον κόπο.

Και κάτι άλλο : Τελικά πού γράφουμε ποίηση; Εδώ ή στο σχετικό θέμα του "Άνθρωπος και ζωή"; Για να μη γράφω σε λάθος σημείο, δηλαδή.

[Angy]

...Μα τιποτα ολ'αυτα 'ναι μπρος στο πως φαρμακι κλειεται
          στα πρασινα σου ματια, ως με κοιταν,
λιμνη οπου τρεμει μου η ψυχη κι αναστροφα θωριεται...
         Κοπαδι εκει τα ονειρατα μου παν',
κι η διψα τους μες στην πικρη την αβυσσο της σβηεται.

Και τιποτα μπρος στ'αγριο το θαυμα δεν αξιζουν,
       του σαλιου σου της δαγκωνιας,
που διχως τυψη την ψυχη στην ληθη μου βυθιζει,
         και διωχνοντας τον ιλιγγο μεμιας,
λιγοθυμη στου θανατου τις οχθες την λικνιζει!
   
                                    Μπωντλαιρ-Το φαρμακι

                              ...Το πικρο γελιο εκεινο
του νικημενου τ'ανθρωπου,τι βλαστημιες,το θρηνο,
τ'ακουω πανω στης θαλασσας το γελιο το μεγαλο.

Ποσο θα μ'αρεσες, Νυχτια, διχως αυτα σου τ'αστρα
οπου το φως τους μας μιλει με μιλημα γνωστο!
Εγω το σκοτος,το κενο,την ερημια ζητω!

Γιατι εχουν τα σκοταδια αυτα χαρη για μενα πλαστρα,
φερνουν χιλιαδες ζωντανα στα ματια μου μπροστα,
τα βλεμματα τα γνωριμα που δεν υπαρχουν πια.

                                     Μπωντλαιρ-Εφιαλτης

[chrisdreh]

geia se olous kai oles

lypamai gia ta greeklish alla eimai ameriki kai den exo prosvasi se ellinika fonts. 

ithela na rotiso an mporei kapoios edo mesa na mou thymisei ena poiima tou leivaditi apo tin poiitiki syllogi gia ti maria ti gynaika tou, pou xekinaei kapos gia to oti otan itan mikros koitaze exo apo to parathyro kai tin perimene...

euxaristo para poly
 

[Autumn]

Hymn to Beauty (απόσπασμα)


" From Satan or from God, what does it matter? Angel or Siren,
  what matter, if - velver-eyed fairy,
  rhythm, perfume, gleaming, o my only queen -
  you make the universe less hideous and the passing seconds
  less heavy"



The Head of Hair (απόσπασμα)


"I will plunge my head, loving, enraptured,
 Into this dark ocean where the other is enclosed;
 And my subtle spirit, caressed by the rolling of the waves,
 Will find you once more, o fruitful idleness,
 Infinite rockings of perfumed leisure.

 Blue hair, enclosing tent of darkness,
 You bring back to me the blue of the measureless round sky;
 On the fluffy edges of your twisted locks
 I greedily breathe in the intoxicating,
 Mixed smell of coconut oil, musk and tar.

 For a long time, for ever, my hand, in your heavy mane,
 Will sow rubies, pearls and supphires,
 So that my desire may never find you deaf.
 Are you not the oasis where I dream, and the gourd
 From which I drink in long draughts the wine of memory?"

[marfy]

http://stings.opiatexposure.org/


έφυγε τόσο γρήγορα για το διάστημα....μα είχε κι άλλα πολλά να μας δώσει...


η μάρφυ...

[Νερένια]

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Βάδιζα κατά μήκος της ακτής
μια βαριά συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό
τα κύματα γκρίζα κι ανατριχιαστικά
κύματα γκρίζα σκάζαν στην παραλία
μια δύναμη μ' έσπρωχνε να κάνω στροφή
ν' αρχίσω να περπατάω πάνω στα κύματα
μαύρες γάτες περπατούσαν πάνω στα γκρίζα
                                                     κύματα
και η ψυχή μου ήταν νεκρή.

Όμως ξαφνικά ένας ήλιος έσκισε τα
                                                   σύννεφα
η θάλασσα έγινε πάλι γαλάζια
ζωντάνεψε πάλι η ψυχή μου

κι εξακολούθησα τον περίπατό μου.


Μίλτος Σαχτούρης, «ΕΚΤΟΤΕ» , εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1996.

[Νερένια]

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
           ΔΕΥΤΕΡΑ ΒΡΟΧΕΡΗ

Ο έρωτας λοιπόν κατεδαφίζει
το ετοιμόρροπο που συντηρούμε.
Λιγάκι πριν μαζί του σωριαστούμε
με άλλα υλικά μάς ξαναχτίζει.

Ευγένεια και βάθος μας χαρίζει,
σκληρότητα και ύψος που τρομάζει.
Σε άγνωστο τοπίο προβιβάζει
τον κόσμο και ξανά μας τον δωρίζει.

Τα μουδιασμένα μέλη μας αγγίζει,
δεκαδικά και συμμιγή και μόνα,
και παραβαίνοντας κάθε κανόνα
ακέραια τα κάνει και τ' αθροίζει.

Όνειρο η αρρώστια, θα περάσει
με μια ηχώ βλεμμάτων και μια ζάλη.
Η σιωπή σαν μύγα σε μπουκάλι
τη μουσική του κόσμου θα σκεπάσει.

Μετά την ταραχή του και το σάλο
αφήνει, εκεί στην άκρη των δαχτύλων,
σαν χνούδι τη χρυσή σκουριά των ήλων
και θέα σε παράθυρο μεγάλο.

Μια θέα Παραδείσου^. τίποτ' άλλο.


Μιχάλης Γκανάς
(από την ποιητική συλλογή «Ανθοδέσμη» των Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη, Γιώργου Κοροπούλη και Ηλία Λάγιου, εκδ. Άγρα)

[Spilios]

ΜΑΙΝΑΔΑ...

Είχες  στα  γόνατα  συρθεί  ως  της  Φρυγίας  τη  χώρα ,
μες  στα  άγρια  φαράγγια  της ,τα  θυρσοδασωτά ,
μιά  προσκυνήτρα  στη  γλυκειά  της  γέενας  την  ώρα 
όσο  πού  αγρίμια  λούφαζαν  στ΄  όραμα  τού  μετά .

Φριχτή  σιωπή  κι  ολόγυρα  σε  ακοίμητο  καρτέρι
άπειρες  μνήμες  αστραπής  καί  πύρινων  μορφών ,
σε  ιερό  κι  επώδυνο  της  προσμονής  νυχτέρι
ως  την  στερνή , φριχτή  οιμωγή  των  θείων  Του  παθών .

Η  καρπισμένη  άγια  γη  βογγάει  σε  πόνους  γέννας
καί  στον  γλιστρό  τον  τύμβο  της  ζωγριέται  ο  γδικιωμός ,
ως  να  σχιστεί  της  άβυσσου  ο  παρθενικός  υμένας
κι  απ  το  άπειρο  να  αναδυθεί  γυμνός  ο  λυτρωμός .

Κι  ήταν  της  Ανοιξης  η  αυγή  κι  ο  χαλασμός  της  πλάσης .
Αρσενική  ήταν  κορασιά  με  χοχλαστό  κορμί .
Κι  εσύ  απ  την  θεία  Του  θωριά  κι  απ  τις  αναθυμιάσεις
της  διάπυρής  του  ανασεμιάς , ξεχείλισες  ζωή .

Εσείστηκε  συνθέμελα  τού  Σύμπαντος  η  ουσία
στην  θέα  τού  αναδυόμενου  ζωογόνου  πυρετού
καί  στο  αγιοτόπι  μέθυσε , με  νάμα , η  αθανασία ,
τού  νιόφερτου  αγριοσταφυλιού , τού  ηλιοζευγαρωτού .

Τυφλώθης  στα  Επιφάνεια  τού  φύτρου  της  Σεμέλης
καί   λάμψεις  απ  τα  μάτια  του  σε  κάψανε  φριχτές
όσο  πού  εικόνες  άρρητης  αβυσσαλέας  αγέλης
θεών  σφαγμένων ,  σε  έδιωχναν  απ  το  νεκρό  σου  χθες .

Νύμφες  τροφοί  κλωθόφερναν  τον  Εύιο  λικνίτη
καί  Σάτυροι  τραγόμορφοι  με  ξέφρενους  χορούς
ραντίζανε  την  αύρα  του  με  φως  τού  Αποσπερίτη ,
καί  με  αναγάλλια  κλήματος  καί  θύρσους  ιερούς ,

όταν  στην  μήτρα  βρέθηκες  της  χθόνιάς  Του  μάνας
και  τού  άγιου  έμβρυου  στοργικά , με  ήχους  κανακεμού
καί  τούλι  αραχνούφαντο  νιάς  αστρικής  αλάνας ,
στην  έγνοια  σου , τού  χάρισες  στιγμές  αναπαμού .

Συνέφερες  κι  είχες  ντυθεί  αψιάν  όψη  Θυιάδας ,
μαινόμενη  ακόλουθος  στον  θίασο  των  Βακχών .
Πανέμορφης , πήρες  μορφή , οργιαστικής  Μαινάδας ,
πηγή  ιερών  αλαλλαγμών  κι  αλόγιστων  ιαχών .

Σκότεινος  σε  έντυνε , μακρύς  καί  πτυχωτός  χιτώνας
καί  μιά  νεβρίδα  ιρίδιζε , στους  ώμους  σου  ριχτή .
Στα  ξέπλεκά  σου  τα  μαλλιά  στεφάνι  είχες  κορώνας ,
απ  το  κορμί  της  όχεντρας  πούχε  κουλουριαστεί .

Σε  νύχτα  μεταλλάχτηκες , τη  νύχτα  να  καρπίσεις ,
πού  πνεύματα  ανοιξιάτικα  σε  κύκλωσαν  κι  ευθύς
τούφες  ελάτου  σούστρωσαν  καί  σε  έραναν  με  εκκρίσεις
τού  ζώντος  νιόφαντου  θεού , στο  δέος  Του  να  χριστείς   .

Απ  την  αχλή  Του  τρύγησες  της  έκστασης  το  μένος
την  ώρα  πού  ξεσχίζονταν  οι  ουράνιες  οροφές
κι  ως  τον  πυρήνα  ανοίγονταν  ο  γρανιτένιος  Αίνος
στού  Βρόμιου  τις  άπειρες , απόκοσμες  μορφές .

Κι  αλάλλαζες  καί  φρούμαζες , σαν  το  χρονιάρικο  άτι
κάτω  απ  τον  βροντερόβουο  φλογάτο  κεραυνό 
καί  με  ένα  απίδρομο  γοργό  στις  όχθες  τού  Ευφράτη
βρίσκοσουν  ξάφνου  κι  από  κεί  στης  Θήβας  το  βουνό .

Σε  μιά  στιγμή  πού  κράτησε  μαγιόπλαστους  αιώνες ,
τραγίσιου  φόνου  γεύτηκες  αίμα  κι  ολαχνιστό
στού  Κιθαιρώνα  τους  τραχειούς , πυκνάνθιστους  λειμώνες
με  τού  Ζωγρέα  το  κρασί , μεθώντας , το  λιαστό .

Κι  ήταν , παντού . Πανέμορφος  στην  θεία  διαστολή  Του ,
στεφανωμένος  τούς  καρπούς  νωπής  κληματαριάς
όσο  οι  στριγγές  σου  οι  ιαχές  τη  φύση  την  άΰλή  Του
σε  μέθη  μετουσίωναν  καί  ύμνους  φλαμουριάς .

Απ  τα  άγια  Θεοφάνεια  ως  τον  διαμελισμό  Του
νύχτα  καί  γης  καρπίσανε  καί  θηλυκές  σπηλιές .
Κι  εσύ , ανταύγεια  ερωτική  στον  θείο  ιριδισμό  Του ,
με  διθυράμβους  Τού  άνοιγες  πορτάρια  κι  αγκαλιές .

Στού  σπαραγμού  Του  τα  άνορα  κι  άχρονα  κατευόδια ,
με  την  βαθιά Του  ο  Διόνυσος , γλυκόλαλη  φωνή ,
καθώς  με  δάκρυ  καί  κρασί  Τού  ξέπλενες  τα  πόδια ,
Μαρία , σε  ονομάτισε . Μαρία  Μαγδαληνή .

Σ Παπαγιαννόπουλος

[asxhmos]

Δεν είναι ο Oιδίποδας

Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αίθουσες δωρικές κολώνες
τα πεινασμένα τα φαντάσματα
καθισμένα σε καρέκλες στις γωνιές
να κλαίνε
τα δωμάτια με τα νεκρά πουλιά
ο Aίγιστος το δίχτυ ο Kώστας
ο Kώστας ο ψαράς ο πονεμένος
ένα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα που ανεμίζουνε
νεράντζια σπάνε τα τζάμια στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Kώστας σκοτωμένος
ο Oρέστης σκοτωμένος
ο Aλέξης σκοτωμένος
σπάνε τις αλυσίδες στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Kώστας ο Oρέστης ο Aλέξης
άλλοι γυρίζουνε στους δρόμους από το πανηγύρι
με φώτα με σημαίες με δέντρα
φωνάζουν τη Mαρία να κατέβει κάτω
φωνάζουν τη Mαρία να κατέβει από τον Oυρανό
τ' άλογα τ' Aχιλλέα πετούν στον ουρανό
βολίδες συνοδεύουνε το πέταμά τους
ο ήλιος κατρακυλάει από λόφο σε λόφο
και το φεγγάρι είναι ένα πράσινο φανάρι
γεμάτο οινόπνευμα
τότε νυχτώνει η σιωπή τους δρόμους
και βγαίνει ο τυφλός με το μπαστούνι του
παιδιά τον ακλουθάνε στις μύτες των ποδιών
δεν είναι ο Oιδίποδας
είναι ο Hλίας της λαχαναγοράς
παίζει μιαν εξαντλητική θανάσιμη φλογέρα
είναι ο νεκρός Hλίας της λαχαναγοράς

Μίλτος Σαχτούρης
(από τα Ποιήματα 1945-1971, Kέδρος 1977)

[Νερένια]

ΕΠΩΔΥΝΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ό,τι λες στην πένα το γράφει
σκέπτεσαι θυμάσαι νομίζεις αγαπάς υπαγορεύεις.

Μερικά τα αποσιωπάς.
Όχι πως είσαι υποκριτής αλλά
λιγάκι σα να ντρέπεσαι που είναι τόσο λίγα
και σα να κομματιάζεσαι τόσα πολλά που είναι.

Με αφοσίωση σε ακούνε οι λέξεις
σε αντιγράφουν και η πένα διψασμένη
ρουφάει όσο μελάνι αφήνουν πίσω τους
-σαν τις σουπιές- τα συνταρακτικά
θολώνει η σύλληψή τους.

Όπως σου υπαγόρευσε η μοίρα να τα ζήσεις
γραμμένα σε δικό της απορροφητικό χαρτί
έτσι ακριβώς και συ τα υπαγορεύεις
στην άγνωστη ποιότητα του μέσου που διαθέτεις.

Καμιά φορά όταν η πένα μπάζει κρύο
γιατί οι προφυλάξεις έχουνε πετσικάρει
απ' των δεινών την παλαιότητα
λίγο παραμορφώνεις την εικόνα-
αίσθημα που δριμύ χειμώνα δρέπει
το στρέφεις να μαζεύει χαμομήλια.
Και κάπως έτσι γλυκαίνει του κειμένου ο καιρός.

Όλα ετούτα και άλλα μαζί
τα παίρνει φεύγοντας ο χρόνος
σα να 'τανε δικά του.
Κάποια στιγμή τού τα ζητάς τ' ανοίγεις
θέλεις να δεις εάν θυμάται το χαρτί όσα
του υπαγόρευσες γιατί ακόμα
και της άψυχης εγγύησης η μνήμη
με τον καιρό κι αυτή αδυνατίζει.

Ταράζεσαι χλωμιάζεις βλέπεις
να 'χουν γραφτεί πράγματα που δεν είπες
τον εαυτό σου αγνώριστο
κι οι πράξεις του θρασύδειλες
να ενοχοποιούν άλλων την προδοσία
ενώ η δική σου σε ανύψωση
να θριαμβεύει ως θύμα

κι άλλα κι άλλα τερατώδη, επονείδιστα
που και νεκρός να είσαι
ντρέπεσαι να τα πεις
με το γυμνό όνομά τους.
Φρίττεις κι ερμηνεύεις -ίνα μη κριθής-
πως όλα είναι βγαλμένα
απ' της γραφής το άρρωστο μυαλό.
Σε λιγοστεύει σε ταπεινώνει να παραδεχτείς
πως όλ' αυτά τα ανίδεα που γράφουμε
γνωρίζουνε για μας περισσότερα
και πιο αβυσσαλέα
απ' όσα μισοξέρουν όσα ζήσαμε.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
(αντιγραφή από το περιοδικό «Η λέξη», τεύχος 183, με αφιέρωμα στην ποίηση 2005)

[pinelopi]

Κάποτε

Μου λες κλείσε τα μάτια,
άνοιξε τα χέρια σου
και περπάτησε στα σύννεφα.
Κάποτε, σου απαντάω,
γεννήθηκα στα σύννεφα.
Μου λες ξάπλωσε
στην καυτή αμμουδιά
και άσε τη θάλασσα
να σε χαϊδεύει και τα φύκια
να πλέκουν τα βρεγμένα σου μαλλιά.
Κάποτε, σου απαντάω,
ήμουν φίλη με τα κοχύλια του βυθού.
Μου λες πήγαινε στην άκρη του γκρεμού
με τον άνεμο να τρεμοπαίζει
στο κορμί σου
και άγγιξε το αγριολούλουδο
που αιωρείται στο κενό.
Κάποτε, σου απαντάω
ήμουν εγώ αυτό το αγριολούλουδο.
Μου λες σήκωσε ψηλά το κεφάλι
και κοίτα τον ήλιο στα μάτια,
ψάξε ανάμεσα στ' αστέρια
που είναι αυτοί που αγάπησες.
Κάποτε, σου απαντάω,
δεν χρειαζόταν να ψάξω
τους είχα μέσα στην καρδιά μου.
Μου λες αντίκρισε το βλέμμα σου
μέσα στα καθάρια νερά του ποταμού
και αναρωτήσου : και τώρα;

Κάποτε, σου απαντάω
το βλέμμα μου ήταν η απάντησή σου.
Μη μου λες πίστεψέ με....
Κάποτε μου έκλεψες την πίστη.

Ευερίνα Κατριτζόγλου

[pinelopi]

Μη σημαδέψεις την καρδιά μου

................................
Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι...
Καθώς θα ακουμπήσεις τ' όπλο σου στη γωνιά, θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.

...Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις,
χτύπα με αλλού -
                      μη σημαδέψεις την καρδιά μου!
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δε θάθελα να το λαβώσεις.

Τάσος Λειβαδίτης

[Σ.απ.φώΣ]

 "και μόνο η ποίηση δεν είναι το ταξίδι αλλά ο πικρός γυρισμός..." (Λειβαδίτης)

 ίσως γιατί...

"η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας..." (Αναγνωστάκης)

εντέλει...

"μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε..." (Καρυωτάκης)

(μαγεία...)

[geni]

Εγω που δεν εχω χρονο για πολλων ποιητων ψαξιμο, αλλα διαβαζω τα απαντα του Ελυτη ψαχνω με κοπο να παραθεσω κατι και φοβαμαι μην υποτιμησω την επομενη λεξη απο ενα Ευαγγελιο...

[Σ.απ.φώΣ]

Μη σημαδέψεις την καρδιά μου

................................
Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι...
Καθώς θα ακουμπήσεις τ' όπλο σου στη γωνιά, θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.

...Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις,
χτύπα με αλλού -
                      μη σημαδέψεις την καρδιά μου!
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δε θάθελα να το λαβώσεις.

Τάσος Λειβαδίτης

αμαν... αυτο ειναι απο τα αγαπημενα μου....

[depara(μια πιανιστα απο το διαστημα)]

Καββαδίας
Καβαφης
Καρυωτάκης
Ελύτης
Ρίτσος