Ποίηση

[Tini]

Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.

[hello_earth]

proswpika lew oti m'aresei h poihsh.
variemai omws ligo na thn diavazw..
m'aresei otan diavazeis kati gia ligo
kai einai san na se tyligei ena fws
ths apokalypshs gia kati pou les pws
den to skeftosoun oute mporouses na skeftheis
h poihsh alles fores exei rithmo
einai san mousikh mono me logia
mou fainetai pws tha mporousa na akouw
mia apaggelia se mia ksenh glwssa pou
den katalavainw, kai omws na thn apolamvanw.
h poihsh tha mporouse (opws leei kai h leksh)
na einai h kathe dhmiourgia me
eswteriko rithmo kai armonia
kai isws nohma.
logw katagoghs mou pio poly ksexwrizw dyo
rwsous poihtes, pou yphrksan syzhgoi
anna ahmatova kai nikolai gumilev
h poihsh tous fantazomai pws plhsiazei sto
pnevma ton karywtakh, kata ta alla einai
lyrikh, melagxolikh kai omoiokatalikth,
aplh kai mousikh.
na kai kati pou thymithika...
pws mporei kaneis na apolamvanei
metafrasmenh poihsh?
thymamai ena sxetika palio rwsiko tragoudi.
ta logia tou einai poihsh gia'mena,
par'olo pou tha peite oti oi stoixoi twn
tragoudiwn den einai akrivws to thema
toutou tou topic (toutoutou...)
m'aresoun ta poihmata pou apoteloun
apo mona tous mikres istories
pou mporeis na tis agaliaseis
me ena dakry
h sygkekrimenh istoria milaei gia to
fthinopwro pou emoiaze me mia
xrysh xorevtria, kai ena spiti palio
pou emoiaze na xorevei se rithmous
vals, me anoigmena parathyra,
eispneontas vathia ton katharo aera.
sto telos, otan oi hxoi tou vals
hsyxazoun, to fthinopwro klaiei gia ligo
me mia mikrh vroxoula
(kai poses fores exete akousei gia aftes
tis sygkrhseis - fthinopwro-xorevtria,
dakrya-vroxh - alla se diaforetiko
context as poume oi sygkrhseis aftes
apoktoun mia diaforetikh omorfia
eksisou shmantikh me kati pou den to
exeis ksanasynanthsei...)

einai omorfo pou sas aresoun omorfa pragmata
kai einai omorfo pou o kathenas antilamvanei thn
omorfia kai ligo diaforetika

[pinelopi]

Tini, κάποια από τα έργα του είναι :

''Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας''

''Το εκκρεμές'' (διηγήματα)

''Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα''

''Βιολέτες για μια εποχή''

''Εγχειρίδιο ευθανασίας''

''Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο''

''Νυχτερινός επισκέπτης''

''Ποιήματα'' (1958-1963)

''Ποίηση Γ '' (1979-1990)

Φυσικά υπάρχουν και άλλα έργα του, ελπίζω να σου αρκούν αυτά για αρχή

Καλή ανάγνωση 

[Ιανός]

[...]
Μετά, την όψη στρέφω στην Κυρά μου,
Με εδώ κι εκεί το νου μου σαστισμένο.
'Ελαμπε στη ματιά της τέτοιο γέλιο,
Που είπα πως τα μάτια μου, της χάρης
Το βύθος, και του Παραδείσου άγγιξαν.
Μετά, το πνεύμα που ήταν να το βλέπεις
Χάρμα και να τ' ακούς, λέει κι άλλα λόγια,
Που όμως δεν τα 'νιωσα καλά ως το βάθος
[...]

Από τον Παράδεισο, της Θείας Κωμωδίας, του Δάντη.
Γιατί κάποιες αξίες παραμένουν αξεπέραστες!

[Ρηνιώ-kouzoulotetia]

H Πόλις - Κ.Καβαφης

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

[Σ.απ.φώΣ]

Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.

κορίτσι, ξεκίνα από το «αυτό το αστέρι είναι για όλους μας...»
θα το αγαπήσεις...
«σε μια στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή...»
πισ΄τεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα που έχει γράψει... ξέρεις, μετά πόλεμος, αλλοτρίωση... το λειβαδίτη τον είπανε «άρρωστο για θεό»... παλεύει, ψάχνει το χαμένο του πρόσωπο... είναι πολύ τρυφερός ποιητής κατά βάθος....
πιστεύω θα τον αγαπήσεις κι εσύ!
καλή ανάγνωση και περιμένω εντυπώσεις!!!!!

[Σ.απ.φώΣ]

H Πόλις - Κ.Καβαφης

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

 

[Aphrodite]

Ήρθε

Η αγάπη ήρθε αργοπορημένη, μα το πήρε απόφαση πια να μείνει.
Και Δε θα φορέσει τα καλά της, αλλά εκείνη την κουρελού και το ψάθινο καπέλο με την κόκκινη κορδέλα…
Ήρθε. Και είναι ζωηρή, τρεμοπαίζει σαν τη φλόγα. Και με τα ξεσυμαζεμένα παιχνίδια της ζεσταίνει την παγωμένη θέληση μου.
Ήρθε. Με το γέλιο φορεμένο στο κεφάλι κι ένα μπουκέτο κρίνους αγκαλιά. Με βάδισμα πεταλούδας σε πολύχρωμες πατημασιές και μια λευκή σημαία υψωμένη.
Ήρθε. Και ντράπηκε ο ήλιος που είναι εκεί ψηλά. Ντράπηκε γιατί το δικό της φως και η ζεστασιά δίνουν ζωή στα μάτια μου.
Ήρθε. Με τα μικρά παιδικά της βήματα, διστακτικά με πλησιάζει κι εγώ γελώ… γελώ και δεν κρατιέμαι…
Ήρθε. Στολισμένη με αλήθειες και πείσματα. Ξυπόλητη και ανθρώπινη καλπάζει σε δρόμους χωμάτινους για να έρθει να μ’ ανταμώσει. Και ‘γω την καρτερώ με το ‘να φυλλοκάρδι μισάνοιχτο…
Κι ερωτώμαι: “Γιατί τη φοβάμαι; Γιατί κρατώ ακόμα τις αλυσίδες της πίκρας και του πόνου; Γιατί άφησα κλειδωμένο ο, τι προσπαθούσα να διατηρήσω ελεύθερο;”
Ήρθε. Φιγούρα ντυμένη μες τη φλόγα. Ψυχή δίχως περίγραμμα. Έτσι μα έμαθε να τη ζωγραφίζω. Και ‘γω της έδειχνα πώς να φτιάχνει μεγάλα χάρτινα πουλιά για να ταξιδεύει πάνω από τη θάλασσα…
Ήρθε. Και οι παλμοί της καρδιάς μου στάζουν μελωδία…

-Μα μη με φοβάσαι, άφησέ με να σ’ αγκαλιάσω…
-Μη! Θα γεμίσεις το πέπλο μου αγκάθια!
-Μα εγώ δε θέλω να σου κάνω κακό, σε χρειάζομαι…
-Μας τα είπαν κι άλλοι αυτά! Θέλω αποδείξεις.

Ήρθε. Και μου ‘κανε δύσκολο το βίος. Ήταν σκληρή αγάπη, επιφυλακτική, καχύποπτη…
Και ‘μένα Δε με φτάσανε τα χρόνια…
Αχ, αγάπη μου δυσεύρετη… που σαν σε βρήκα τελικά στο λεξικό της καρδιάς μου, η ανάγκη μου δεν ήταν αρκετή για να σε χαρώ…
Κι όλη σου η ανασφάλεια έγινε ο χειρότερος εχθρός μου… Γιατί;
Γιατί δε με κέρασες λίγη από τη δροσιά σου; Γιατί με άφησες να προσπαθώ ενώ εσύ με είχες ήδη εγκαταλείψει;
Έφυγε. Πιο νωρίς απ’ ο, τι νόμιζα. Ήθελα να ‘μαι φρόνιμος, να μην την τρομάξω. Ήθελα να της χαρίσω όλα μου τα όμορφα χρόνια τυλιγμένα σ’ ένα μαγικό χαλί…
Μα εκείνη, ξέκλεψε το περιτύλιγμα πριν από μένα κι έφυγε. Πήγε με το πλοίο που σάλπαρε για ξένα λιμάνια και πήρε την πνοή μου…
Αγάπη μου πλανεύτρα, αγάπη ξελογιάστρα…
Σ’ ευχαριστώ που έκανες την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατότερα λίγο πριν το τέλος…
Κι ας ήρθες σαν άνεμος κι ας έφυγες σα φουρτούνα…
Σ’  ευχαριστώ.

Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας... Χέρι που γράφει καθοδηγούμενο από άλλες δυνάμεις.. Το δικό μου το καθοδήγησε η αναζήτηση της αγάπης.. Το μεγαλείο της..
Ίσως και να εκφράζει μερικούς...

Αφροδίτη

[Tini]

Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.

κορίτσι, ξεκίνα από το «αυτό το αστέρι είναι για όλους μας...»
θα το αγαπήσεις...
«σε μια στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή...»
πισ΄τεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα που έχει γράψει... ξέρεις, μετά πόλεμος, αλλοτρίωση... το λειβαδίτη τον είπανε «άρρωστο για θεό»... παλεύει, ψάχνει το χαμένο του πρόσωπο... είναι πολύ τρυφερός ποιητής κατά βάθος....
πιστεύω θα τον αγαπήσεις κι εσύ!
καλή ανάγνωση και περιμένω εντυπώσεις!!!!!

Σε ευχαριστώ "Σαπφώ" για τις πληροφορίες.Θα ψάξω να τα βρω και θα σου πω εντυπώσεις

[pinelopi]

Με το μαχαίρι στα δόντια

Η αγάπη δεν κουβαλάει το φως,
καθώς σ' αδιέξοδους δρόμους τη συναντάμε,
μ' ένα πρόσωπο που χρόνια χτίζαμε
κι ένας σεισμός το ραγίζει
και φέγγουνε τα χάσματα, καίνε,
οι περιστάσεις το αφανίζουν,
πώς να σταθούμε
ενώ αυτή σχεδόν δε μας νιώθει,
φοβόμαστε μην πέσουμε
     πρόσωπο με πρόσωπο
και τότε απελπισμένα
την αγκαλιάσουμε
με κλάμα αντρίκειο,
εμείς που πολύ αγαπήσαμε
      και δεν μπορούμε να προδώσουμε,
εμείς που μείναμε μακριά
      και δεν εγκαταλείψαμε τις θέσεις μας.

Λοιπόν
πώς να μιλήσω με το μαχαίρι
στα δόντια;

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου

[grhgorhs]

Με το καφάλι θρύψαλα
απ΄τή μέγγενη των παζαριών σας
την ώρα της αιχμής και κόντρα στα ρεύματα
θ`ανάψω μια μεγάλη φωτιά
και κεί θα ριξώ όλα τα Μαρξιστικά βιβλία
ετσι που να μην μαθεί ποτέ η μυρτώ
τα αιτία θανάτου μου.
Μπορειτέ να της πέιτε
πώς δεν άντεξα την άνοιξει ή πως πέρασα με κόκκινο.
Ναι.Αύτο ειναι πιο πιστεύτο.
Με κόκκινο.Αύτο να πέιτε.


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ.

[Διάφανοςςς highway 2.000.000]

Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.

Υπάρχουν εάν θέλεις όλες οι συλλογές του σε τρεις τομους οι οποίοι δεν ειναι και πολύ ακριβοί,βέβαια μην του παρεις μαζεμένους.
Το καλό με τον Τάσο είναι ότι δεν τον βαριέσαι ποτέ,όσες φορές κι αν τον διαβάσεις.
Επίσης συνιστώ ν αγοράζεται βιβλία από "Πολιτεία",τις τιμές που έχει δεν θα τις βρείτε πουθενά αλλού.
Το πρώτο βιβλίο που μου δώσανε να διαβάσω από Λειβαδίτη ήταν "Τα Χειρόγραφα Του Φθινοπώρου"...και τρελάθηκα

clubs.pathfinder.gr/diavates

Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον ήμαστε κιόλας νεκροί

[Ρηνιώ-kouzoulotetia]

Θλίβομαι που, να! Σε λίγο
απ’ του Ηλιού το φως θα φύγω.
Μα η μεγάλη μου είναι θλίψη
που κι ο Ίσκιος μου θα λείψη!

Μη μου λες για το σκοτάδι!
Ξέρω πού οδηγεί στον Άδη…
Πες μου πού οδηγεί το φως;
Δεν απάντησε ο σοφός!

Στ’ ανθισμένο μονοπάτι
βλέπω μόνο ένα διαβάτη.
Στην οδό τη λασπωμένη
πλήθος βλέπω να διαβαίνη…

Μη με παρεξηγήτε, Μουσουργοί!
Το αυτί μου ταπεινά σας καταργεί
και μουσική του τέρψη μόνον έχει
το αηδόνι και το αφρόνερο που τρέχει…

Το άστρο μου δεν έλαμπε στον ουρανό,
δεν άστραφτε στα πέρατα του κόσμου…
Το άστρο μου ήταν φωτεινό μα ταπεινό
Έλαμπε μόνο εντός μου, μόνο εντός μου

Η δίψα της αλήθειας σ’ εξωθεί
και σε αχανές το χάος χάνεσαι αβύσσου…
ο, τι έχεις μάθει, ο, τι έχεις αισθανθή
σαν άχρηστη βαραίνει αποσκευή σου…

Πρόβλημά μου είναι τραχύ
που δεν το’ χω λύσει ακόμα:
Μες στο σώμα είναι η ψυχή;
ή μες στη ψυχή το σώμα;

Γνώση, πίνε φως και μάθε!
Όμως δεν θα ξεδιψάσεις!
Πάθε, εσύ καρδιά μου, πάθε.
Άλλο φως να με χορτάσης…

Τραγουδιστές αληθινοί αν είστε,
και για τους λίγους και για τους πολλούς
για το αιώνιον Άνθρωπο με αυλούς
πανάρχαιους κι αναιώνιους τραγουδήστε!

Τραγουδάκια της χρυσής
ώρας, πάσχετε κι εσείς
όταν, όσο κι αν κοπιάστε,
δεν μπορείτε να μ’ εκφράστε!

Πού να βρω την άκρη,
πού να βρω το τέλειο,
Γελαστό μου δάκρυ,
Δακρυστό μου γέλιο;

Γιώργος Αθάνας - Μονοκοντυλιές

[Σ.απ.φώΣ]

Το καλό με τον Τάσο είναι ότι δεν τον βαριέσαι ποτέ,όσες φορές κι αν τον διαβάσεις.


Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον ήμαστε κιόλας νεκροί

[/i]

μαζί σου!

"ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει"

[pinelopi]

Δε χορταίνω να κοιτάζω
τα βάθη του ορίζοντα.
Κάπου εκεί φέγγεις
και υπάρχω.
Κάπου εκεί σβήνεις
και χάνομαι.

Γκ. Δεπούντη

---------------------------

Μα εγώ σου έχω εκχωρήσει την σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ' άγραφα
και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα.

Θ Κωσταβάρας

[Σ.απ.φώΣ]

Μα εγώ σου έχω εκχωρήσει την σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ' άγραφα
και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα.

Θ Κωσταβάρας

τι όμορφο...

[Maria_Adouaneta]

Ο Νικόλας Άσιμος...

[Stergios Kourou]

O Γκάτσος είναι φοβερός,
βλεπε Αμοργό...

[Ιανός]

Αδέρφια, διάβασα χτες το παρακάτω ποίημα και συγκλονίσθηκα!
Ήταν σα να βγήκε απ' την ψυχή μου, οι λέξεις ήταν οικείες, σαν επέστρεφαν από μακρύ ταξίδι πίσω στο θυμικό μου...Σας το παραθέτω κι ελπίζω να σας αρέσει εξίσου.

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει
Δεν έχει μάθει ακόμα
Τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
Είν' έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!
Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ' τους φίλους του
Πού βρίσκονται σ' ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ' ό,τι κάνω,
Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φαω ως να χορτάσω.
Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να, μ' αφήσει χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φαω και να πιω, όταν
Το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρωω και πίνω.
Θα 'θελα ακόμα να 'μουνα σοφός.
Τ' αρχαία βιβλίο λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ' τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν' ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνιο ζω!

Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ' το χέρι μου. Όμως αν δεν υπήρχα
Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος
Βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
Ήταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς, που θ' αναδυθείτε μέσ' απ' τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
Την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κ' η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.

Μπ. Μπρεχτ (μτφ. Τίτος Πατρίκιος), ''Στους μεταγενέστερους''

[Σ.απ.φώΣ]

και επειδή -ασυγχώρητη παράλειψη - δεν έβαλα το ποίημα της ζωής μου...

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Οι πολιτείες ήτανε λευκές, οι νύκτες φορτωμένες
βαριές αναμνήσεις
Θολά προμηνύματα για κάποια μακρινά κι αναπότρεπτα
ταξίδια
Τώρα πια δε φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι κάτι
σταμάτησε μέσα μου
Μπορώ να δω τη μορφή μου στον καθρέφτη μπορώ
να διακρίνω μια μάσκα χλωμή
κι ολότελα ξένη.

Θα 'ρθω μια μέρα, γυμνός απ' αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ' οδηγό τη σιωπή μου
και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε
μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα
τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.


MAΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιο..μαρία...

[Σ.απ.φώΣ]

Ας μη δεσμευτούμε, λοιπόν μ' επιστολές
η απόσταση μας χαρίζει ένα καινούριο πρόσωπο
Κι ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια
καθόλου ο ένας τον άλλον
Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

[pinelopi]

Μην Αργείς

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά
πως είναι ο χειμώνας, πως ειν' ο θάνατος.
Μην αργείς.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια
κι απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Όλα ξέρουν τ' όνομά σου
Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να 'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα, σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς.
Είναι γιομάτοι Φαίακες, είναι γεμάτοι πλάνεμα
οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.

Μην αργείς.
Γιατί ώσπου να 'ρθεις θα περπατήσω όλη
την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω είναι σα να πεθαίνω.
Γι αυτό : Μην αργείς.

Μ. Λουντέμης

[old_lion]

"...Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να 'ρχεσαι..."

"...Γιατί να περιμένω είναι σα να πεθαίνω..."

Τώρα εδώ , δε θα έπρεπε να έχει αποφασίσει ο αγαπημένος  "Μενέλαος"
τι από τα δύο ισχύει ?

Αλλά αυτός , έτσι κι αλλιώς , υπήρξε πολύ καλλίτερος ως συγγραφέας
παρά ως ποιητής .

    

[ερεβος]

Ειδα εναν αντρα να πεφτει
μα δεν εκανα καμμια ευχη

[Ρηνιώ-kouzoulotetia]

Ηρθε η ψυχη μου κι επεσε στα ποδια μου:
-Λυπησου με! Απ' τον πονο λύτρωσέ με!
Μα εγώ, την αποπήρα, και την έδιωξα:
-Φυγε απο μένα! Είν' όμορφο να κλαίμε...

Ήρθε η ψυχή μου κι έπεσε στα πόδια μου:
-Αχ, πια μην αγαπάς! Πεθαίνω..φτάνει!
Μα εγώ,την αποπήρα,και την έδιωξα:
-Μακριά μου! Όποιος αγάπησε,ας πεθάνει...

...Πάω στην ψυχή μου και φιλώ τα πόδια της:
-Πονώ! Λίγη χαρά!Συχώρεσέ με!
Μα εκείνη με κοιτάζει σαν το μάρμαρο:
-Φύγε απο μένα!Είν' όμορφο να κλαίμε...

Πάω στην ψυχή μου και φιλώ τα πόδια της:
-Με σκότωσε η τρελή σου αγάπη..φτάνει!
Δε μου μιλάει - μα βλέπω,μες στα ματιας της,
γραμμένο: Όποιος αγάπησε,ας πεθάνει...

Ήρθε η ψυχή μου...  -  Ναπολέων Λαπαθιώτης