Νυχτώνει εδώ…

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Νυχτώνει εδώ και πέρα απ’ της πόλης
Στο άκουσμα της νύχτας οι κήποι ανασαίνουν
Τα νυχτολούλουδα…οι μυρωδιές… τ’ απόμερα ξωκλήσια,
πόσες αγάπες έκλεισαν τον κύκλο της ζωής,
το φως του φεγγαριού που μπαίνει απ’ τις γωνιές
και σέρνεται στο σώμα με λόγια κι υποσχέσεις
με έναν ψίθυρο βραχνό…για πάντα θα μ’ εδώ…

Στους δρόμους οι ρωγμές, μια δίψα για βροχή
Το  χρώμα που έδωσε φωνή στα χείλη των αγίων,
Τα κεραμίδια στις σκεπές κι ο χρόνος που τελειώνει
ενώνουν τους ανθρώπους με έκκληση στον Θεό…
…Θα περιμένουμε το φως σαν πρωτοχαράξει…
…Άλλη μια μέρα να μας δει…
…μια ακόμη τελευταία…
…Πριν μας προλάβει η πόλη…
…πριν μας πουλήσει ο χρόνος…

Νυχτώνει εδώ και πέρα απ’ της πόλης,
Μέσα στα στενά οι άνεμοι αγριεύουν
Χορεύουν με την σκόνη σε αχνά φώτα που καίνε,
Των δρόμων οι εικόνες και τα σκυλιά που ουρλιάζουν,
Ξυπόλυτα παιδιά που έταξε ο κόσμος να μείνουνε θλιμμένα,

Τα στέκια που βρωμάνε κι οι άνθρωποι που σβήνουν…
Τα κρύα πεζοδρόμια που σφίγγουν την ζωή μας…
Τα μακρινά εργοστάσια που έμειναν κρυμμένα…
Φωλιές για νυχτοπούλια στο φως του φθινοπώρου…

 Τα δάση σκιερά και ο χειμώνας πέφτει…

  Τ’ αγρίμια φοβισμένα κι η πόλη αναμμένη…

   Το πάθος στα σκοτάδια, του έρωτα η πνοή…

    Ο θάνατος στο κρύο και η ζωή στην άνοιξη…

     Τα νήματα που μ’ ένωσαν μ’ αυτήν εδώ τη νύχτα… 

     
      …….. Νυχτώνει εδώ….. και πέρα απ’ της πόλης…..!




Κωνσταντίνος .Γ

[συννεφάκι]

Νυχτώνει εδώ και πέρα απ’ της πόλης,
Μέσα στα στενά οι άνεμοι αγριεύουν
Χορεύουν με την σκόνη σε αχνά φώτα που καίνε,
Των δρόμων οι εικόνες και τα σκυλιά που ουρλιάζουν,
Ξυπόλυτα παιδιά που έταξε ο κόσμος να μείνουνε θλιμμένα

Αν και νιώθω ότι γράφηκε σε στιγμή δύσκολη...
ωστόσο, μου αρέσει.
Ξεχώρισα τα παραπάνω, μου αρέσει αυτή η εικόνα,
αυτή η άλλη πλευρά πλευρά της νύχτας,
που όλοι ξέρουμε πως υπάρχει, μα προτιμούμε να την προσπερνάμε,
υμνώντας τα φεγγάρια της..

[akarayan]

Κωνσταντίνε, πότε θα διαβάσουμε καινούριο ποίημα σου;
Σε χάσαμε!!!!!!!!!!!

[old_lion]

"... Τα νυχτολούλουδα κι οι μυρωδιές , τ’ απόμερα ξωκλήσια ,
     πόσες αγάπες έκλεισαν τον κύκλο της ζωής..."

"... Το  χρώμα που 'δωσε φωνή στα χείλη αγίων,
     Τα κεραμίδια στις σκεπές κι ο χρόνος που τελειώνει
     ενώνουν τους ανθρώπους μ' έκκληση στο Θείο ,
     Θα περιμένουμε το φως όταν πρωτοχαράξει ,
     άλλη μια μέρα ας μας δει,
     μία ακόμη τελευταία…
     πριν μας προλάβει η πόλη ,
     πριν μας πουλήσει ο χρόνος…"

Θα το παρέθετα όλο , συννονόματέ μου , αλλά δεν έχει νόημα .
Νόημα έχουν αυτά τα όμορφα που έγραψες εσύ
κι η όμορφη ψυχή σου .