Χάσατε το μουσικό όργανό σας ή σας το έκλεψαν; Δηλώστε το εδώ!
0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Κοίτα, οι διασκευές στην κλασική κιθάρα γίνονται με σκοπό να αποδώσουν το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού(με βάση την ηχητική του πρωτοτύπου) με βάση τα ίδια τα όρια της κιθάρας.Έχεις ένα κομμάτι που έχει ως σκοπό να αφήνει την μπάσα νότα να ηχεί προκειμένου να δώσει το αρμονικό υπόβαθρο των αλλαγών(το ξέρω γιατί έχω μελετήσει και εγώ το ίδιο κομμάτι), εξού και οι μπάσες νότες σε ανοιχτές χορδές.Απο ντο που είναι και η κανονική του τονικότητα,αυτό θα ήταν εξαιρετικά άβολο.Εξάλλου, την ίδια διαδικασία ακολουθούσε και ο ίδιος ο Μπαχ όταν διασκεύαζε τα κομμάτια του για άλλα όργανα.Το πρελούδιο BWV 999 ήταν αρχικά για πιάνο απ'όσο ξέρω...και οπωσδήποτε οι σουίτες για τσέλο ακούγονται πολύ καλύτερα στο ίδιο το τσέλο, παρά στην κιθάρα.Δεν σου έχει τύχει όμως να μετακινείς τις τονικότητες και σε κομμάτια που συμμετέχει ολόκληρο συγκρότημα, μόνο και μόνο επειδή ο τραγουδιστής είτε δεν μπορεί να το τραγουδήσει είτε γιατί μπορεί ο ίδιος να αποδώσει καλύτερα σε μία άλλη τονικότητα(ενίοτε και ψηλότερη απο την κανονική)?Υπάρχει οπωσδήποτε λογική σε αυτό που λές, αλλά πολλές φορές δεν έχεις και πολλά περιθώρια εκτός αυτών που σου καθορίζει το όργανο σου.
απο εκει και περα αν παρουμε για παραδειγμα ενα πιανο υπαρχουν πολλων ειδων κομματια που αν παιχτουν σε αλλη τονικοτητα θα ψιλοχαλασουν. αυτο εχει να κανει με τις συχνοτητες που δημιουργουνται κατα τη συνηχηση των νοτων... ή πιο απλα αν το αλλαξουμε τονικοτητα μπορει να μπασσαρει ή να πριμαρει πολυπραγμα που θα αλλαξει και το τελικο αισθητικο αποτελεσμα
Μια πιθανή εξήγηση, που είχα ακούσει (αλλά δε νομίζω πως ισχύει στη δυτική μουσική):Οι δρόμοι παλιά είχαν και "ενδιάμεσους" τόνους. Με την κβαντοποίηση όμως που επέφεραν οι δυτικοί, αυτά τα ενδιάμεσα διαστήματα σιγά σιγά χάθηκαν.. Και ενώ π.χ. το Ρε Χιτζαζ τυγχάνει να συμπίπτει με τον σωστό Χιτζαζ δρόμο, αν το παίξεις από Ντο, δε θα "ταιριάζει" ακριβώς, θα χρειαζόταν κάποια ενδιάμεσα σημεία για να είναι όπως πρέπει...
Τα αταστα όργανα (ή οποιοδηποτε οργανο που δεν εχει οδηγους για τις νοτες (το καλυτερο παραδειγμα ειναι το theremin))ειναι και τα πιο δυσκολα και τα πιο πληρη στη σωστη μουσικη ερμηνεια.Αυτο εχει να κανει με την παραδοχη του 12φθογγου δυτικου συστηματος που όρισε τη συχνοτικη αποσταση στα ημιτονια και ετσι εφτιαξε ολες τις κλιμακες.Λογω μη γραμμικοτητας δεν μπορουν να παραχθουν ομως ολες οι κλιμακες ακριβως και ουσιαστικα όλα τα ταστωμένα (ή πληκτροφόρα) οργανα ειναι " σχετικα παραφωνα" σε ορισμενες κλιμακες.Ενας εξαιρετικος βιολιστης ομως, για καποιο λογο παιζει τις λαθος νοτες εκει που θα επρεπε να ειναι δηλ ειτε τις οξυνει ή τις flatten (sorry δεν ξερω το ρήμα της υφεσης ) απειροελαχιστα.
Είχα σκεφτεί, χωρίς να ξέρω αν είναι σωστό αυτό, οτι ίσως και να παίζει ρόλο το οτι αν ακούσω το κομμάτι μερικές φορές μου αποτυπώνεται στο μυαλό με κάποια συγκεκιμένη τονικότητα και κάθε φορά που το ακούω αναζητώ να το ακούσω με την συγκεκριμένη τονικότητα..
Συμφωνώ με αυτό. Αν όμως δεν έχεις κάποιο τρόπο να παίζεις οποιοδήποτε φθόγγο θέλεις (π.χ. αταστο όργανο), πως θα το επιτύχεις αυτό?
Για παράδειγμα φέρνω μια συζήτηση που είχα διαβάσει σε άλλο φόρουμ σχετικά με το δρόμο Νιαβέντ: Ο Ρε Νιαβεντ λοιπόν περιέχει τις νότες G#-A-A#. Αναφερόταν λοιπόν, πως ο "original" Νιαβεντ δρόμος δεν περιείχε ακριβώς το G#, αλλά μια συχνότητα που έκλινε ελάχιστα προς το Α. Δηλαδή ελάχιστα πιο ψηλά από το G#. Γι'αυτό και κατά το παίξιμο του δρόμου, συνηθίζουν κάποιοι να κάνουν ελαφρώς "bend" το G#(όχι τόσο ώστε να φτάσει στο A όμως).
Σωστή τονικότητα είναι αυτή που συνηθίζεις να ακούς εσύ,και οι άλλες μάλλον είναι οι παράξανες,Αυτό που λες είναι λίγο περίεργο.
Να πω μια χαζομάρα, υπάρχει περίπτωση να είναι υποκειμενικό, θέμα γούστου δηλαδή; Το έχεις παρατηρήσει και σε άλλα κομμάτια;
Έχω την γνώμη, χωρίς να μπορώ να την υποστηρίξω απόλυτα θεωρητικά, ότι η αλλαγή κλίμακας αλλάζει το συναίσθημα που δημιουργείται με το συγκεκριμένο κομμάτι. Είναι κάτι παρόμοιο με την αλλαγή του ρυθμού, μόνο που σ' αυτήν την περίπτωση είναι πιο εύκολα κατανοητό.Αυτή η θεώρηση γίνεται πιο εμφανής στο τραγούδι παρά στο παίξιμο ενός οργάνου.
Παράθεση από: blueb στις 06/06/07, 05:30Τα αταστα όργανα (ή οποιοδηποτε οργανο που δεν εχει οδηγους για τις νοτες (το καλυτερο παραδειγμα ειναι το theremin))ειναι και τα πιο δυσκολα και τα πιο πληρη στη σωστη μουσικη ερμηνεια.Αυτο εχει να κανει με την παραδοχη του 12φθογγου δυτικου συστηματος που όρισε τη συχνοτικη αποσταση στα ημιτονια και ετσι εφτιαξε ολες τις κλιμακες.Λογω μη γραμμικοτητας δεν μπορουν να παραχθουν ομως ολες οι κλιμακες ακριβως και ουσιαστικα όλα τα ταστωμένα (ή πληκτροφόρα) οργανα ειναι " σχετικα παραφωνα" σε ορισμενες κλιμακες.Ενας εξαιρετικος βιολιστης ομως, για καποιο λογο παιζει τις λαθος νοτες εκει που θα επρεπε να ειναι δηλ ειτε τις οξυνει ή τις flatten (sorry δεν ξερω το ρήμα της υφεσης ) απειροελαχιστα. Είναι παράφωνα σε ορισμένες νότες. Αν και απο τη στιγμή που οι κλίμακες αποτελούνται απο 7 στους 12 φθόγγους, θα μπορούσαμε να θέσουμε κάποιες κλίμακες ώς περισσότερο παράφωνες. Αλλα εδώ υπάρχει το εξής "πρόβλημα": οτι ακριβώς λόγο του συγκερασμού, μιά μελωδία είναι μια αρχική νότα, και μετά νότες που σχετίζονται συχνοτικά με την αρχική. Ο συγκερασμός ανεξαρτητοποίησε την αρχική νότα. Με το παλιότερο σύστημα, μια μελωδία είχε κυριολεκτικά άλλο άκουσμα απο ρε και άλλο απο σι. Τώρα αυτό δεν υφίσταται. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δεν έχει κάπου αποθηκευμένες τις "σωστές" νότες. Αν αύριο το πρωί, ακούγατε ένα κομμάτι σε ξί φαλτσόρε, αν η συχνοτική ακολουθία ήταν σωστή, δηλαδή αν ξεκινούσε με ξεκούρδιστη χορδή και οι υπόλοιπες ήταν "σωστά" ξεκούρδιστες, θα λέγατε "Πωπω κομματάρα!"Αρα, με τη παραδοχή, οτι ένα μουσικό κομμάτι είναι μια ακολουθία συχνοτήτων, με συγκεκριμένο λόγο μεταξύ τους, έχουμε τη πλήρη ανεξαρτησία της κλίμακας!
Αυτή είναι και η δική μου άποψη. Ενώ το ακουστικό αίσθημα αντιλαμβάνεται μόνο την ακολουθία και δεν βρίσκει διαφορά, το συναίσθημα αντιλαμβάνεται τον λόγο και τότε όλα αλλάζουν.
Oχι,δεν ειναι ετσι τα πραγματα.Ο συγκερασμος εχει δημιουργησει το εξης προβλημα:Ενω ενα σι ειναι ενα σι,ενα σολ ειναι ενα σολ κλπ,τυχαινει η μεταξύ τους σχεση στην Ντο ματζόρε να ειναι τελεια συχνοτικα,ενω πχ στην Σολ ματζορε να μην ειναι.Δλδ ο λογος των αποστασεων τυχαινει τελειος σε καποιες κλιμακες και σε αλλες οχι.
Αυτός νομίζω είναι και ο λόγος που αλλάζουμε κλίμακα μέσα στο ίδιο μουσικό κομμάτι, όταν θέλουμε να δώσουμε ένα διαφορετικό συναίσθημα.
...ξαναναφέρω, οτι πρόκειται για το ίδιο κομμάτι, παιγμένο απο 2 διφορετικές τονικότητες, και όχί για ένα κομμάτι όπου στη μέση π.χ. αλλάζει τονικότητα....(Αυτό κατάλαβα οτι εννούσες..).
Ξεκίνησε από Pontifikas « 1 2 » Τα καλύτερα...
Ξεκίνησε από Paggaidelic Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια
Ξεκίνησε από giteana Δικοί μας στίχοι και ποιήματα
Ξεκίνησε από Ο Νέος Κιθαρωδός Νέα και όχι μόνο
Ξεκίνησε από asxhmos Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι
Ξεκίνησε από Alex Flouros Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια
Ξεκίνησε από Slayerman_GR Δικοί μας αυτοσχεδιασμοί και διασκευές
Ξεκίνησε από Tagima « 1 2 » Συναυλίες, παραστάσεις, εκδηλώσεις
Ξεκίνησε από penoktonos Επιστήμη και Τεχνολογία