"Ποίηση και ζωή"

[megas anatolikos]

Μέχρι τις μέρες μας δεν έχει ξεκαθαριστεί ποιός ο ρόλος που διαδραματίζει η ποίηση στη ζωή του ανθρώπου.Ο προσωπικός μου συλλογισμός για αυτό το ζήτημα ξεκινά με το δεδομένο ότι η ποίηση είναι μια αυθύπαρκτη..ή μάλλον, η πλέον αυθύπαρκτη ανάμεσα στις ανθρώπινες τέχνες.Για αυτό ακριβώς το λόγο πιστεύω πως η μελοποίηση ποιητικών έργων αναδεικνύουν στο ελάχιστο το ίδιο το έργο ενώ αναδεικνύεται στο μέγιστο βαθμό η μουσική.Με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από μία τέχνη η οποία στάθηκε πάντοτε βασικό εργαλείο στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.Με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος αυτού να υποχωρεί..κάτω από τα πόδια μας συμπαρασίροντας μαζί το ανάστημα που είχε ορθωθεί από την εποχή του Ομήρου μέχρι την εποχή του Σεφέρη και του Λειβαδίτη.

Για να παροτρύνω το διάλογο θέτω το εξής ερώτημα..Θεωρείται οτι λείπει η ποίηση από την καθημερινότητα του σύγχρονου έλληνα ?       

[analogio]

Καλος ο στοχος που εθεσες.
Η ποιηση ειναι παρουσα στους ποιητες. Η καθημερινοτητα επιβαλει στον συγχρονο ανθρωπο, συνεχες ωραριο τρεξιματος για να ικανοποιηθουν οι καθημερινες αναγκες του σωματος (συν οι φανταστικες), και αυτο δεν συναδει (= δεν ταιριαζει) με την ποιηση. Γενικως η κατασταση του καθημερινου συγχρονου ανθρωπου, συμβαδιζει με την παρουσια ποικιλιών θορυβου, αναισθησιας, α-νοιας, ψευδαισθησεων και τυφλωσεως. Δεν ειναι η ποιηση που λειπει. Ο καθημερινος συγχρονος ανθρωπος λειπει, ποιος ξερει που εχει παει. Οταν οι ποιητες εντοπιζουν στα ποιηματα τους τον καθημερινο συγχρονο ανθρωπο, ο ανθρωπος αυτος που βρισκουν δεν ειναι πλεον ο καθημερινος ανθρωπος. Ειναι ο ποιητικος ανθρωπος των ποιητων.

[alex68]

Ωραίο θέμα
Προσωπικά πιστεύω πως μόνο ποίηση και λυρισμός μπορεί να περιγράψει
τον σύγχρονο Ελληνα ,έτσι ο καθένας μας είναι ένας ποιητής που διαδραματίζει
την δική του ελεγεία η πραγματεία ή σάτυρα η οτιδήποτε μπορεί να βάλει έναν τίτλο
σ αυτό το βιωματικό ποιητικό έργο, χωρίς μεγάλη δημοσιότητα πέρα και μέσα
από την καθημερινότητα
αν και δεν έχω αναλώσει ώρες για την ανάγνωση των απανταχού ποιητών
με την μελοποίηση κάποιων οπωσδήποτε ήρθα πιο κοντά

[megas anatolikos]

Φίλε "analogio".Η προσέγγιση σου στο θέμα με βοηθά πολύ για να επεκτείνω το συλλογισμό μου.
Έθεσες το ζήτημα της καθημερινότητας,που είναι πάντοτε το μείζον πρόβλημα-αγκάθι όσον αφορά τη σχέση του ανθρώπου με την ποίηση
ή γενικότερα με τις "καθαρές" τέχνες.Η ύπαρξη των οποίων όμως, είναι απαραίτητη, εφόσον ο άνθρωπος επιθυμεί(είτε γνωρίζοντας αυτή του την ανάγκη είτε όχι) να βρεί τον εαυτό του μέσα -από την ευλογημένη θύμηση της χαμένης παιδικότητας του-. Εύκολος δρόμος για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει,δυστυχώς η ευτυχώς.

Δεν ειναι η ποιηση που λειπει. Ο καθημερινος συγχρονος ανθρωπος λειπει, ποιος ξερει που εχει παει. Οταν οι ποιητες εντοπιζουν στα ποιηματα τους τον καθημερινο συγχρονο ανθρωπο, ο ανθρωπος αυτος που βρισκουν δεν ειναι πλεον ο καθημερινος ανθρωπος. Ειναι ο ποιητικος ανθρωπος των ποιητων.

     

Θέτεις το ζήτημα ποιητικά(με την έννοια της μεταφοράς).Όχι ρεαλιστικά.Προσωπικά θεωρώ πως σκοπός της ποίησης είναι η ρεαλιστικότερη αποτύπωση της πραγματικότητας
ως αυτή έχει και όχι όπως η πλειοψηφία αφελώς την αντιλαμβάνεται.
Ίσως το έργο των σύγχρονών ποιητών να είναι πιό δύσκολο από άλλοτε, γιατί ο σύγχρονος "άνθρωπος του υπογείου" βρίσκεται ακόμη πιο βαθιά
από αυτόν του περασμένου αιώνα.Και ο ποιητής θα πρέπει να ανακαλύψει δυνατότερους προβολείς και εχμυρότερα εργαλεία από αυτά που ήδη έχει ώστε να φέρει αυτόν τον άνθρωπο στο φως, ή τουλάχιστον να τον φέρει αντιμέτωπο με το σκοτάδι που κρύβει μέσα του.

[analogio]

Σημαντικο αυτο που σημειωνεις, φιλε μεγα ανατολικε. Τοποθετεις εναν ορο, "Εφ οσον ο ανθρωπος επιθυμει να βρει τον εαυτο του." Με αλλα λογια, η ποιηση αναγνωριζεται απο τους ποιητες. Τον Σεφερη τον αναγνωριζουν ως ποιητη, οι ποιητες. Ποιητης ειναι ο Σεφερης, ποιητης εναι και ο αναγνωστης του Σεφερη.

[papous]

Πολύ καλή παρατήρηση φίλε Αναλόγιο!! Μόνο μια μικρή απορία: ποιος είναι ποιητής?

[Πέτροc]

... Για να παροτρύνω το διάλογο θέτω το εξής ερώτημα..Θεωρείται οτι λείπει η ποίηση από την καθημερινότητα του σύγχρονου έλληνα ?       

Φυσικά !!!   ... βασικά δε λείπει , οι ποιητές λείπουν, οι οποίοι έχουν "αντικατασταθεί" από τους bloggers (με μεγάλη, ανέλπιστη επιτυχία θα έλεγα)... έτσι ... να γκρεμίζονται οι αυθεντίες και να αντικαθιστώνται από την προσωπική (μαζικότερη) προσπάθεια και συμμετοχή στην Τέχνη αλλά κυρίως στη Ζωή ...
Τεσπα, η κάθε εποχή οφείλει να εκφράζεται με τους δικούς της τρόπους, και έτσι οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε ... 

/nEwBiE 

[analogio]

Πολύ καλή παρατήρηση φίλε Αναλόγιο!! Μόνο μια μικρή απορία: ποιος είναι ποιητής?

Φιλε παπουλη, μου εβαλες δυσκολη και αγωνιωδη ερωτηση. Αυστηρως διαλογιζομενος για το ζητημα, θα ελεγα οτι ποιητης ειναι ο εκφραζων και περιγραφων δια των λεξεων, τα κεκρυμμενα εν τη καρδια. Δηλαδη ο ποιητης εκφραζει το αληθινο, εκει οπου αυτο πνεει και μακραν της σκηνης του κοσμικου θεατρου.
Μη κυριολεκτικως, επισης ποιητης θεωρειται κι αυτος που δεν γραφει ποιηματα αλλα δεχεται το πνευμα της αληθείας και βιωνει.
Εσυ τι λες ;; Ποιος ειναι ποιητης !

[Fusalida]

  Νομίζω, ότι ένας καλός τρόπος να φέρεις το σύγχρονο άνθρωπο κοντά στην ποίηση (Κι όταν λέω ποιήση δεν εννοώ τον προσωπικό ορισμό που δίνει ο καθένας μας στη λέξη αυτή.Εννοώ το "υλικό" που υπάρχει από τα αρχαία χρόνια ως σήμερα στις βιβλιοθήκες τις ελληνικές μα και τις παγκόσμιες.) είναι η μελοποίησή της. Σίγουρα βέβαια η ποίηση έτσι δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε σε αντίθεση με τη μουσική. Όμως αλήθεια, ένα απλό παράδειγμα, πόσοι θα ήξεραν τον Καββαδία αν δεν είχαν ακούσει στα νεανικά τους χρόνια τις μελλοποιήσεις του Θ.Μικρούτσικου και άλλων πάνω στα ποιήματά του;Πόσοι θα ήξεραν τα ποιήματα του Ν. Γκάτσου αν δεν είχαν μελοποιηθεί;Θέλω να πω ότι η μελοποίηση  πολλές φορές είναι ένας τρόπος διάδοσης της ποίησης και πολύ συχνά μπορεί να γίνει αφορμή για περεταίρω "ψάξιμο" στο χώρο αυτό. Από κει και πέρα, αν μπεις στο χώρο αυτό εξαρτάται από σένα αν θα συνεχίσεις να ψάχνεις, να αφήνεσαι στη ποιήση ή όχι. Και νομίζω ότι παρα την ισωπεδωτική καθημερινότητά μας, αν θέλουμε θα βρούμε λίγο χρόνο για τα δώρα της ποίησης, όπως βρίσκουμε χρόνο για άλλα πράγματα που θεωρούνται χαλαρωτικά.

  Νομίζω, η σύγχρονη καθημερινότητα είναι γεμάτη αφορμές ποίησεις, ασχήμιες που μόνο η τέχνη μπορεί να τις γιατρέψει. Και επείδη, όπως αναφέρθηκε, είναι στη φύση του ανθρώπου να ψηλαφεί τον εαυτό του στο σκοτάδι του κόσμου, της ύπαρξης, της ζωής, του θανάτου, της ομορφιάς και της ασχήμιας κλπ κλπ...κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, θέλω να ονειρεύομαι και να πιστεύω, ότι θα σρταφεί προς εκείνη την κατευθυνση.

  Για να μην είμαστε απόλυτοι, υπάρχουν πολλά άτομα σε διάφορες ηλικίες, που ασχολούνται τελικά μ'αυτή τη τέχνη! Που εμπνέονται από την πραγματικότητα, έχουν αφετηρία τους και προορισμό της τη συχγρονη πραγματικότητα θαρρώ. Μια πραγματικότητα που τη βλέπουν με άλλα μάτια, με μάτια αλαφροΐσκιωτα αν μου επιτρέπεται.

  Και κάτι τελευταίο: Επαναλαμβάνω, ότι κατα την άποψή μου, δε λείπει η ποιήση από τη σύγχρονη πραγματικότητα, λείπει ο τρόπος πρώτα ν'ανοίξουμε τα μάτια μας και να τη δούμε και έπειτα ο τρόπος να την αγαπήσουμε, και μόλις το καταφέρουμε αυτό, η ίδια η πραγματικότητα δεν θα υφίσταται χωρίς την ποιήση.Γιατί μέρος αυτής της πραγματικότητας είμαστε κι εμείς. Τι στο καλό δηλαδή είχαν παλιότερες εποχές που η ποιήση, μελοποιημένη και μη, ήταν...στη "μόδα", ας πούμε; Δε νομίζω πως υπάρχει πιο κατάλληλη εποχή από αυτήν εδώ πως μας ανέχεται στη πλάτη της, για να στραφεί κάποιος στην τέχνη και σγκεκριμένα στην ποιήση. Έτσι, για λίγες μάταιες ανυψώσεις από τη λάσπη.

Αυτά, κατα τη ταπεινή μου και απόλυτα σχετική βέβαια άποψη..


Υ.Γ. Με το να γράψει κάποιος έναν στίχο, κι ύστερα να βρει μια μελωδία ταιριαστή για το στίχο αυτό, δε αναιρεί το δικαίωμα του "γραπτού" του να λέγεται ποιήμα, σύμφωνα πάντα με την γνώμη του καθενός μας με το τι είναι ποίηση και ποιήμα. (Προσωπικά δεν έχω συμφωνήσει ακόμα μέσα μου...)  Άλλωστε, τα παραδοσιακά τραγούδια, ξεκίνησαν ως μικρές λυρικές ιστορίες κι σιγά σιγά άρχισαν να προφέρονται μελωδικά. Και τα δημοτικά τραγούδια στο σχολείο τα διδασκόμεθα ως "ποιήματα".

[papous]

Χμ.... Αναλόγιο, το βλέπω μπροστά μου, δεν θα το γλυτώσουμε στο τέλος το κράξιμο.

Ποιητής είναι αυτός που ποιεί, που δημιουργεί. Κι επειδή οι ανθρώπινες δυνατότητες ποίησης είναι περιορισμένες, καταχρηστικά δίνουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό και σε ανθρώπους που ποιούν εικόνες. Εικόνες μιας διαφορετικής άποψης των κοινών ή των προσωπικών βιωμάτων. (Την ελαφροϊσκιωτη ματιά της Fusalida) Υπάρχει η αυθεντική ποίηση και η εφαρμοσμένη. Η αυθεντική ή βασική προέρχεται από έμπνευση, η εφαρμοσμένη από λογικές διεργασίες.

Η ποίηση δεν περιορίζεται σ' ένα συγκεκριμένο είδος τέχνης, μπορεί να εκφραστεί σε κάθε είδος. Όπως μπορεί να εκφραστεί και στις επιστήμες που δεν συνηθίζουμε πλέον να τις ονομάζουμε τέχνες.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του "ποιητή" ανθρώπου είναι ότι μπορεί εύκολα να κατανοήσει τον συνάνθρωπο. Να ταυτιστεί μαζί του. Να βιώσει την απαρχή των συναισθημάτων του και τα ίδια τα συναισθήματά του. Συμφωνώ μαζί σου ότι το έργο του ποιητή προέρχεται από την επαφή με την πραγματικότητα σ' όλες της τις διαστάσεις. Όμως η ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας διαφέρει κατά πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων. Οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για έκφραση της αλήθειας αλλά για προσπάθεια έκφρασής της.

Το ποίημα δημιουργείται από το συναίσθημα που προκύπτει από την επαφή και εκφράζει τα συνοδά και απώτερα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από αυτήν την επαφή. Οπότε περικλείει αφ' εαυτού μια μουσικότητα. Την μουσική των συναισθημάτων.

[Angy]

"Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ'ενα άλλο ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία, όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από που βλέπει κανείς τον ουρανό.

Κι εγω τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας."

                                                                            Οδ. Ελύτης

αυτό πιστεύω κι εγω

[pinelopi]

Θα διαφωνήσω στο ότι η μελοποίηση απομακρύνει έναν άνθρωπο από αυτή καθεαυτή την ποίηση. Η άποψή μου είναι πως τον βοηθάει να την ανακαλύψει. Αν θέλει μπορεί και να εμβαθύνει να την ''ψάξει'' περισσότερο.
Για ό,τι δεν γνωρίζεις καν δεν μπορείς να έχεις άποψη, έτσι δεν είναι;

Αναφορικά με το ερώτημά σου τώρα. Η ποίηση σαν τέχνη λόγου η οποία εκφράζεται μέσα από λέξεις δεν λείπει. Πληθώρα οι ποιητικές συλλογές και οι καταγεγραμμένες εμπνεύσεις στους εκδοτικούς οίκους. Το ποιοτικό και ουσιαστικό ή μη του περιεχομένου τους είναι μια άλλη συζήτηση.
Η ποίηση σαν έννοια αόριστη και ασαφής από τη ζωή του καθενός μας δεν ξέρω αν λείπει.
Υποκειμενική κάθε απάντηση και αναλόγως ιδιοσυγκρασίας.
Σε ποίηση μπορούν να αναχθούν πολλά γύρω μας. Τα ανάγουμε ή παραμένουμε στην πρακτική, λογική και χρηστική τους υπόσταση; Ταμπεραμέντο και φιλοσοφία ζωής είναι αυτή η επιλογή και με ένα ναι ή ένα όχι δεν ξεμπερδεύεις.

Παππού, διαφωνώ με την άποψη ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα του "ποιητή" ανθρώπου είναι ότι μπορεί εύκολα να κατανοήσει το συνάνθρωπό του και να ταυτιστεί μαζί του.
Ούτε το ταλέντο της γραφής αλλά΄ούτε και η δυνατότητα να βλέπεις και να οραματίζεσαι με "ποίηση" σου προσθέτουν αυτό το χάρισμα. Η προσπάθεια έκφρασης της εσωτερικότητας μας δεν αποτελεί μήτε καν ένδειξη γι αυτό. Η ενσυναίσθηση , κατά την γνώμη μου, είναι παντελώς ανεξάρτητη της ποιητικής φύσης κάθε ανθρώπου.

[papous]

pinelopi, η λύση αυτού του τελευταίου ζητήματος είναι ταυτόσιμη με την λύση του αρχέγονου ερωτήματος για το αν η σχηματοποίηση των συναισθημάτων προηγείται ή έπεται του στοχασμού!

[analogio]

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του "ποιητή" ανθρώπου είναι ότι μπορεί εύκολα να κατανοήσει τον συνάνθρωπο. Να ταυτιστεί μαζί του. Να βιώσει την απαρχή των συναισθημάτων του και τα ίδια τα συναισθήματά του. Συμφωνώ μαζί σου ότι το έργο του ποιητή προέρχεται από την επαφή με την πραγματικότητα σ' όλες της τις διαστάσεις. Όμως η ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας διαφέρει κατά πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων. Οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για έκφραση της αλήθειας αλλά για προσπάθεια έκφρασής της.

Το ποίημα δημιουργείται από το συναίσθημα που προκύπτει από την επαφή και εκφράζει τα συνοδά και απώτερα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από αυτήν την επαφή. Οπότε περικλείει αφ' εαυτού μια μουσικότητα. Την μουσική των συναισθημάτων.

παπου, βεβαιως και ισχυουν αυτα τα χαρακτηριστικα γνωρισματα που αναφερεις για τον ποιητη. Η κατανοηση, το συναισθημα, τα δεχομαι ως μερος της ποιησεως και προσθετω, ενεργουμενα εν κρυπτω. Δεν αποτελουν φανερη συμπεριφορα και πρακτικο οδηγο. Δηλ. ενας ποιητης, μπορει να μη μιλα στον γειτονα και να γραφει ποιηματα για τον γειτονα. 
Εκφραση της αληθειας, αβασανιστως ανευ προσπαθειας, κοπου και ελπιδος δεν υφισταται. Εννοειται η προσπαθεια.
Λες τα κορακια, να πιασουν το κραξιμο ;; Τι περιμενεις, κορακια ειναι κι εχουν μιλιά 

[papous]

Αλλά όμως διδάξιμη και εξελίξιμη ικανότητα.