με συγχωρώ

[Χρήστοςφλ]

Πόσες δεν ζήτησα φορές
Συγνώμη απ’ τις αστροφεγγιές
Πόσα δεν είπα «φταίω»
Για τα φεγγάρια στο νερό
Που έπνιξα για να μπορώ
Στα σκοτεινά να πλέω

Με πόσο ατσάλι την ψυχή
Έντυσα, να ‘χει αντοχή
Στου άγριου καιρού τη δίνη
Μα άθροιζα μηδενικά
Αφού όσα παίρνει δανεικά
ο χρόνος δεν τα δίνει

ξέρω πως μάταια προσπαθώ
Να φέρω σε λογαριασμό
Το απ’ έξω με το εντός μου
Κι είναι πληγή απ’ τι πιο βαθιές
Να πνίγω μες στις ενοχές
Τον ίδιο τον εαυτό μου

Πόσες απέτυχα φορές
Του νου μου όλες τις φτερωτές
Στον άνεμο να στρέψω
Μα κάνω το αίμα μου νερό
Και να με συγχωρώ μπορώ
Πριν να με καταστρέψω

[Μ.Π]

Πόσα δεν είπα «φταίω»
Για τα φεγγάρια στο νερό
Που έπνιξα για να μπορώ
Στα σκοτεινά να πλέω

Δυστυχώς, κάποιες φορές για να σώσουμε κάτι από μας, ή να κρύψουμε κάτι, καταστρέφουμε φεγγάρια χωρίς λόγο...

ξέρω πως μάταια προσπαθώ
Να φέρω σε λογαριασμό
Το απ’ έξω με το εντός μου
Κι είναι πληγή απ’ τι πιο βαθιές
Να πνίγω μες στις ενοχές
Τον ίδιο τον εαυτό μου

Μα κάνω το αίμα μου νερό
Και να με συγχωρώ μπορώ
Πριν να με καταστρέψω

Μάλλον είναι η πιο μεγάλη μάχη να εξισιρροπήσουμε το γύρω με το μέσα μας.. Και αυτό γιατί όπως λες, πάντα αυτοκαταστροφικά, τείνουμε να ενοχοποιούμε τον εαυτό μας αντι για τους άλλους...

Πολύ καλό, μου άρεσε πολύ! Δεν είχα ξαναδιαβάσει άλλο δικό σου. Συνέχισε!

[Gregori]

Συνέχισε φίλε μου, συνέχισε'
υπάρχει ταλέντο και θέμα.
Μπράβο!

[Lo.Lee.Ta]

Ωραίος φίλε Χρήστο, γράφεις μάγκικα.

[Anastasis]

Πολύ όμορφο, πραγματικά, και πολύ έμμετρο.
Σπανίζουν τα έμμετρα κι είναι ωραία.
Χαίρω πολύ Χρήστο την πρώτη ανάγνωση σου. Μπράβο.