Ποιητικότατο. Εύγε. Τώρα γιατί το βάφτισες ``Παράξενη βόλτα`` δεν ξέρω. Παράξενη όμως μάλλον δεν είναι.
papous:
Βρε Χολιδόχε, δεν έχει τύχει ποτέ να μπεις στην θέση του άλλου, να τον κατανοήσεις, να τον καταλάβεις, χωρίς να σου εξηγήσει? Απλά κοιτώντας τα μάτια του? Απλά αφουγκραζόμενος την σιωπή του?
Σε πείραξε το ερώτημά μου? Μα θα έπρεπε να ξέρεις πως στα περισσότερα πρωτότυπα αυθεντικά ερωτήματα οι απαντήσεις δίνονται μόνο στον χώρο της εμπνεύσεως, του φωτισμού, της ενόρασης. Πολλές φορές δεν κάνουμε ερωτήματα για να πάρουμε απάντηση, αλλά για να βοηθηθούμε και να βοηθήσουμε. Οι λύσεις βρίσκονται άπλετα φωτισμένες πίσω από τις σωστά διατυπωμένες ερωτήσεις. Ο κόσμος δεν απαρτίζεται από απαντήσεις αλλά από ερωτήματα.
Δεν αντέχουν όλοι τα ερωτήματα, γι' αυτόν τον λόγο επιλέγω σε ποιόν θα τα θέσω. Ο Χωριάτης είναι ένας από αυτούς που τα αντέχουν και τα επιζητούν.
Χοληδόχε μου, η απώλεια αισθημάτων, η συναίσθηση της ανυπαρξίας, του άχρονου χώρου, δεν σηματοδοτεί το τέλος της έμπνευσης. Είναι η έμπνευση.
Lo.Lee.Ta:
Πρώτα από όλα παππού να μπω στην θέση του άλλου χωρίς να μου εξηγήσει, δεν παίζει σε εμένα. Τώρα να πάρω μια τζούρα από τη θέση του ναι μου έχει συμβεί. Επίσης πιστεύω ότι ακόμη και να μου εξηγήσει πάλι μια τζούρα θα πάρω από όσα αισθάνεται, απλά θα είναι μεγαλύτερη τζούρα από το να μην μου εξηγήσει.
Δεν με πειράζει, κανένα ερώτημα σου! Ίσα ίσα χαίρομαι με όσα ρωτάς γιατί σε πάω. Εγώ πάλι όταν ερωτώ, ερωτώ για να πάρω απάντηση, αν όχι λύση, άλλωστε την λύση μαρέσει να την δίνω εγώ στο τέλος αφού συλλογιστώ και τις διάφορες απαντήσεις που πήρα.
Τα ερωτήματα, είναι my best! εγώ ερωτησάκιας είμαι!
Τώρα όλα αυτά που λες, η απώλεια αισθημάτων, η συναίσθηση της ανυπαρξίας, του άχρονου χώρου τα βάζω στο κουτάκι, φαντασία.
papous:
Σε ποιανού το φανταστικό κουτάκι Χολιδόχε? Στο δικό μου ή στο δικό σου? Επιμένω πάντως ότι θα πρέπει να φανερώσεις ότι βάζεις μέσα στο κουτάκι σου κυρίως σταθεροποιώντας τις απόψεις σου.
Μη μου λες ότι με πας διότι μου θυμίζεις τον συγχωρεμένο.
Προφανώς δεν έχεις ερωτευθεί ποτέ. Όταν γίνει θα καταλάβεις.
Όσον αφορά την έμπνευση (και κλείνω εδώ το θέμα), θα σου αναφέρω ένα παραμύθι για να καταλάβεις:
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν σ' ένα πλανήτη οι Σκοτεινοί. Αυτοί είχαν ονομαστεί έτσι διότι ο πλανήτης ήταν σκοτεινός. Ο ήλιος δεν έβγαινε ποτέ, κι έτσι δεν έβλεπαν για να κάνουν τις δουλειές τους, τις έκαναν όλες ψηλαφητά. Δεν είχε δει ποτέ ο ένας τον άλλον, δεν είχαν δει το περιβάλλον τους. Παρόλα αυτά τα καταφέρναν πολύ καλά. Καταφέραν και είχαν εξελιχθεί αρκετά, περισσότερο απ' ότι θα περίμενε κανείς.
Κάποτε ένα ζευγάρι γέννησε ένα παιδί, το οποίο όταν μεγάλωσε κατάλαβε ότι δεν ήταν όπως οι γονείς του. Μπορούσε να καταλάβει από μακρυά ότι ερχόταν κάποιος, μπορούσε να κυνηγήσει καλύτερα, μπορούσε να τρέχει γρηγορότερα χωρίς να σουντουφλάει στις πέτρες. Κι όλα αυτά τα κατάφερνε γιατί έβλεπε.... Έβλεπε ήλιο, φως, χρώματα, περιγράματα. Ο πλανήτης του δεν ήταν σκοτεινός!
Προσπάθησε να το εξηγήσει στους φίλους του και στους δικούς του. Τα λόγια του όμως ήταν ακατανόητα γιαυτούς. Πως θα καταλάβαινε ένας τυφλός (που φαντάζομαι ότι καταλάβατε πως ήταν οι Σκοτενοί) τι είναι χρώμα? Τι είναι περίγραμμα, και πως γίνεται να το βλέπεις από μακρυά? Στην αρχή τον κοιτούσαν με συμπάθεια, σαν κάποιον αδικημένο από την φύση, αργότερα όμως τον μόχθησαν πολλοί διότι πίστεψαν ότι θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο απ' αυτούς και μάλιστα αναίτια. Βγάλαν μια απόφαση ότι όλα αυτά που έλεγε ήταν φανταστικά, και έκλεισαν εκεί το θέμα.
Όλα όμως άλλαξαν όταν γνώρισε έναν άλλον Σκοτεινό που έβλεπε κι αυτός αλλά το έκρυβε από φόβο..... Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο παραμύθι!
Lo.Lee.Ta:
Στο δικό μου κουτάκι αγαπητέ.
Το ότι σου θυμίζω τον συγχωρεμένο, είναι αρνητικό, θετικό ή ουδέτερο, γελάς, συγκινήσε ?
Προφανώς για σένα, καταλαβαίνει, όποιος έχει ερωτευθεί έστω μία φορά. Προφανώς εσύ, πριν ερωτευτείς, δεν καταλάβαινες.
Μιας λοιπόν και έχω ερωτευτεί, αλλά όχι με τον δικό σου τρόπο... Δεν υπάρχει απώλεια συναισθημάτων, τα συναισθήματα εξακολουθούν και υπάρχουν μέσα μου, δόξα το θεό, τα συναισθήμάτά μου, δεν πέθαναν. Συναίσθησης την ανυπαρξίας, δεν υπάρχει, μιας και δεν γνωρίζω τι σημαίνει ανυπαρξία. Είναι μια λέξη που σηματοδοτεί την Αγνοιά μου για μία κατάσταση. Μιαν άγνοια όπως αυτή για το τι είναι γέννηση και τι είναι θάνατος. Σαν άχρονο χώρο, θα μπορούσα να σκεφτώ ένα χώρο, χωρίς μεταβολές. Εμένα ο χώρος τριγύρω μου διαρκώς μεταβάλλεται. Σαν άχρονο χώρο θα μπορούσα να σκεφτώ έναν χώρο που συνεχώς μεταβάλλεται ανεξάρτητα με τον χρόνο, μα τούτο δεν χρειάζεται να ερωτευτώ για να το βιώσω, αρκεί να πετάξω το ρολόι και να ζω μεταβαλλόμενος μέσα στις μεταβολές.
Και όλα τούτα πολύ θα ήθελα να έχω την ευκαιρία, να δω έναν άνθρωπο να τα βιώνει ερωτευμένος. Ιδιαίτερα, έαν το ταίρι του, ήτανε ζωντανό και ζούσε την ζωή χώρια του, γιατι για κάποιο λόγο "έπρεπε" να είναι χώρια του και τούτος ο λόγος, δεν ήταν ο θάνατος.
Όσο για το παραμύθι σου, είναι όμορφο αλλά το δικό μου λέει άλλα.
......Στο δικό μου λοιπόν παραμύθι, τα λόγια του ήτανε ακατανόητα γι αυτούς. Πως θα μπορούσε ένας τυφλός να βιώσει το χρώμα ? Ακόμη και αν υπήρχε τρόπος να καταλάβουν θεωρητικά και φανταστικά, πως θα μπορούσαν να το βιώσουν ? Στην αρχή τον άκουγαν με περιέργεια, μετά με θαυμασμό! από τα όσα έκανε κατάλαβαν ότι είχε ένα ιδιαίτερα όμορφο χάρισμα, που ξεπέρναγε ακόμη και τον πιο δυνατό σκοτεινό! Βγάλαν λοιπόν μία απόφαση, ότι όλα αυτά που εκείνοι φαντάζοταν, το παιδί μπορούσε να τα κάνει πραγματικότητα! Τον κάναν λοιπόν βασιλιά τους!
Τότε εμφανίστηκαν και κάποιοι άλλοι σκοτεινοί! οι οποίοι ακριβώς φοβόντουσαν να φανερώσουν ότι και αυτοί έβλεπαν!Σιγά σιγά λοιπόν "τα παιδιά" έκαναν μαθήματα σε ένα κλάσμα σκοτεινών και ξεκίνησαν να καταλαβαίνουν κάποια πράματα. Αν και δεν έβλεπαν το χρώμα, ζούσαν πολύ αρμονικά με "τα παιδιά" και έπαιρναν ζώη και φως από αυτό.
Ένα άλλο μέρος όμως από φοβισμένους σκοτεινούς που έβλεπαν, δεν φανερώθηκαν ποτέ. Γιατί ακόμη και αν έγινε Βασιλιάς ένας από το είδος τους, ποτέ δεν πιστέψαν στον εαυτό τους, ποτέ δεν πίστεψαν πως η ιδιαιτερότητα τους ήταν για το καλό τους και απόμειναν να κάνουν παρέα με τον φόβο τους.Αυτό το κλάσμα φοβισμένων σκοτεινών απέμεινε να ζει αρμονικά με ένα άλλο κλάσμα σκοτεινών που ποτέ δεν αποδέχτηκαν "τα παιδιά" παρόλες τις αποδείξεις μιας καλύτερης ζωής.