Νόστος

[Ιππαρχος]

α.

Στητός αδιάφορος στ’ ανεμοβόρι
κοιτά τη θάλασσα π’ ανοίγει δρόμο
το βλέμμα των ματιών μπροστά στην πλώρη
στο διάβα του σκορπά μεγάλο τρόμο
υποχωρεί το κύμα να περάσει
πιστό στου ισχυρότερου το νόμο
που όλοι σέβονται σ’ αυτήν την πλάση.
Σα βέλος σκίζει το νερό η τριήρης
καθώς κωπηλατούν γερά με βιάση.
Εκείνος σκεφτικός μπροστά μονήρης
προς το νησί του ο λογισμός του τρέχει
γνωρίζει πως του πέλαγου ο Κύρης
μ’ ασίγαστο θυμό τον κατατρέχει
ποτέ δε χάνει όμως την ελπίδα
χιλιάδες μίλια ακόμα ας απέχει
η όμορφη γυναίκα και η πατρίδα.
Ο κεραυνός τα σύννεφα ανάβει
και μαίνεται ολούθε η καταιγίδα
ακάθεκτο πηγαίνει το καράβι
ολόισια στο δρόμο του θανάτου
το ξέρει αυτός μα μέσα του το θάβει
μαζί με τα πιο μύχια μυστικά του.
Πορεία μπρος φωνάζει οδηγημένος
από το φως αστέρα αοράτου
που πάντα παραμένει καρφωμένος
απάν’ απ΄την πατρίδα του σα φάρος
και μοναχά γι’αυτόν είν’ αναμμένος
σαν απελπίζεται να παίρνει θάρρος.
Κοιτά ψηλά για θεϊκά σημεία
δυσοίωνος στ’ αριστερά ο γλάρος
ελπίδα δεν αφήνει ούτε μία
Σα ν’ άλλαξε όμως γνώμη ο Ποσειδώνας
και διέταξε να πάψει η τρικυμία
ημέρεψε η όψη της γοργόνας
στ’ ακρόπλωρο που είναι σκαλισμένη.
Τα χρόνια που περάσανε αιώνας
γυρίζουν πίσω τώρα γερασμένοι
χορτάτοι από πόλεμο και πλούτη
δεν ξέρουν αν θα ζουν οι αγαπημένοι
και τους τσακίζει η αγωνία τούτη

β.

Στον αργαλειό της πάντα καθισμένη
θα είναι τώρα πια είκοσι χρόνοι
υφάσματα τη μέρα να υφαίνει
μα μόλις σκοτεινιάσει τα ξηλώνει
και με το πρώτο φως τα ξαναπιάνει
γεμίζοντας τις ώρες που ΄ναι μόνη.
Θυμάται τότε, κόσμος στο λιμάνι
καθώς ετοιμαζότανε ο στόλος
το μακρινό ταξίδι για να κάνει
της νήσου ο πληθυσμός ήτανε όλος
να δει τους άνδρες που σε λίγο φεύγουν
Αυτός αμίλητος ονειροπόλος
τα μάτια του θαρρείς την αποφεύγουν
αυτή σιωπηλά του λέει να μείνει
τα χέρια της βουβά τον ικετεύουν
το βλέμμα της που του’ φερνε γαλήνη
ανίσχυρο μπροστά στο πεπρωμένο
που λέει πως θα πρέπει τώρα κείνη
να χωριστεί απ’ τον αγαπημένο
Κοιτάζει απ’ τον ορίζοντα πιο πέρα
το βλέμμα της στο βάθος καρφωμένο
πετάει η ψυχή της στον αιθέρα
σαν βλέπει να ‘ρχεται κάποιο καράβι
πως έφτασε του γυρισμού η μέρα
ελπίδα μέσα της βαθιά ανάβει
μα είναι πάντα φρούδα η ελπίδα
και όταν τελικά το καταλάβει
χαράσσεται ακόμα μια ρυτίδα
στο κάποτε ωραίο πρόσωπό της
θυσία για την άσπλαχνη πατρίδα
που θέλησε να πάρει τον καλό της

γ.

Καθώς συνήλθε βρέθηκε στην άμμο
τον ξύπνησε του κύματος το χάδι
προσπάθησε να σηκωθεί από χάμω
μπροστά το χέρι έχοντας σκιάδι
μα έπεσε και πάλι ζαλισμένος
αυτός που γύρισε απ’ τον Άδη
από τη δίψα νιώθει νικημένος
με μόνο φίλο τώρα πια το κύμα
που μέχρι χθες τον χτύπαγε με μένος.
Μες στο μυαλό του τώρα παίρνουν σχήμα
τα τρομερά της νύχτας γεγονότα:
Τρεις μέρες συνεχώς φυσούσε πρίμα
και της πατρίδας φάνηκαν τα φώτα
«νενίκηκά σε» είπε «Ποσειδώνα
στου γυρισμού πια βρίσκομαι τη ρότα
για δέκα χρόνια ήμουν στον αγώνα
να ξεπερνάω τα εμπόδιά σου
η δόξα μου θα λάμπει στον αιώνα
εγώ θνητός μα νίκησα το θέλημά σου»
Φωνή αντήχησε από το βάθος:
«Εσύ που κρύβεις πάντα τ’ όνομά σου
τυφλός, οδηγημένος από πάθος 
νομίζεις έχεις φτάσει στο νησί σου.
Πολλοί αυτοί που έκαναν το λάθος
να θέλουν τους θεούς να καταργήσουν
και πόσο τώρα το ‘χουν μετανιώσει!
Χαμένοι στα σκοτάδια της αβύσσου
ας είχαν πρώτα τη στερνή τους γνώση
τους λείπουνε οι ύβρεις και οι στόμφοι
ζητούν απ’ το θεό να τους λυτρώσει»
Υψώθηκαν τα κύματα σα λόφοι
και σήκωσαν το πλοίο στον αέρα
χαθήκαν από μπρος του οι συντρόφοι
δεν ήτανε γραφτό να δουν τη μέρα.
Στο πλοίο τώρα πια αυτός μονάχος
δε νιώθει όμως στην ψυχή φοβέρα
του γυρισμού του έφυγε το άγχος
και μόνη σκέψη του να επιβιώσει.
Ποτέ κανένας άλλος μονομάχος
δεν είχε πεθυμιά να ζήσει τόση
και ούτε λύσσα κυνηγός κανένας
το θύμα του να θέλει να σκοτώσει
Στο κέντρο της υδάτινης αρένας
 αγώνας εκτυλίσσεται μεγάλος
μικρός αδύναμος θνητός ο ένας
δεινός πανίσχυρος θεός ο άλλος
με μίσος κοιταζόντουσαν στα μάτια
κλυδώνισε το πλοίο μέγας σάλος
και χίλια δυο το έκανε κομμάτια.
Ημέρεψε η οργή του Αθανάτου
που γύρισε στα θεϊκά παλάτια.
Στο έλεος ο άλλος του θανάτου
αφέθηκε στ’ανέμου τις θελήσεις
 στη λύσσα τη μεγάλη του κυμάτου
και έχασε στο τέλος τις αισθήσεις.

δ.

Την ξύπνησε το φως του παραθύρου
κι ο θόρυβος που ‘ρχόταν απ’ το δρόμο
τη γεύση είχε ακόμα του ονείρου
αργά επανερχότανε στον κόσμο
και φοβισμένη κοίταζε την πόρτα
ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο τρόμο
λουσμένη καθώς ήταν στον ιδρώτα
τα χέρια είχε στην καρδιά σφιγμένα

Ο στόλος λέει στο νησί ερχόταν
με όλα τα πανιά του ανοιγμένα
κι οι κωπηλάτες όλοι μ’ ένα στόμα
τραγούδια έλεγαν αγαπημένα
Δεν είχε δέσει το καράβι ακόμα
μα κείνος βγήκε στη στεριά με βιάση
γονάτισε και φίλησε το χώμα
σε κλάματα ζεστά είχε ξεσπάσει
για τούτη τη στιγμή τα συγκρατούσε
που στην πατρίδα τώρα είχε φτάσει
Μα κάτι γνώριμο αναζητούσε
σαν σήκωσε ξανά ψηλά το βλέμμα
δεν είδε αυτά που πεθυμούσε
ο γυρισμός του έμοιαζε με ψέμα.
Ψυχή δεν είδε να τους περιμένει
στου ταξιδιού που έφτασαν το τέρμα.
Πώς λαχταρούσε την αγαπημένη
να τρέξει να βρεθεί στην αγκαλιά του
να τον φιλά γλυκά. ευτυχισμένη
που ξέφυγε απ’ τα χέρια του θανάτου
για να κρατήσει το δικό της χέρι!
Ορμητική και βίαιη η ματιά του
κοιτάζει να την βρει στα γύρω μέρη
που του φαντάζουν άγονα και στείρα
μέσα στα βάθη της ψυχής το ξέρει
-ποτέ δεν τον συμπάθησε η μοίρα-
το σπίτι θα ‘ναι άδειο, ρημαγμένο
Αργά αργά πηγαίνει προς την θύρα
το  βήμα του βαρύ, υποταγμένο
στη θεία βούληση των Αθανάτων 

Ακόμα το μυαλό της θολωμένο
ακούει τώρα θόρυβο βημάτων
σιγά, διστακτικά η πόρτα ανοίγει
και να! Ω μέγα θαύμα των θαυμάτων
επέστρεψε εκείνος που είχε φύγει.



Αν  μου επιτρέπετε δυο λόγια. Είχα ανεβάσει παλιότερα το α και β μέρος, αλλά αποφάσισα για διάφορους λόγους να σας παρουσιάσω ολόκληρο τον "Νόστο". Ένας από τους λόγους είναι για να τον αφιερώσω στον φίλο Ίβυκο για το τιτάνιο έργο που έχει αναλάβει.
Θα σας ήμουν ευγνώμων για οποιεσδήποτε υποδείξεις επάνω στο κείμενο, στο μέτρο, σε όλα...

[ivikos]

Φίλε μου Ίππαρχε
με συγκίνησες με την αφιέρωσή σου, ένα μεγάλο...πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!
και ελπίζω μέχρι το τέλος αυτής μου της προσπάθειας να σταθώ σε καλό επίπεδο,
όπως εσύ και αρκετοί φίλοι μέσα από το site(τους οποίους και ευχαριστώ) περιμένουν...

Θαυμάζω το υπέροχο ποίημά σου...μια νέα εκδοχή της Οδύσσειας και σου δίνω τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια
έχουμε ανάγκη στις σημερινές εποχές την προσέγγιση αυτών των τιτάνιων έργων
έχουμε ανάγκη σήμερα να οριοθετήσουμε αυτά τα οποία μας ενώνουν και πρέπει να γίνουν παρακαταθήκες για τα παιδιά μας
έχουμε ανάγκη στα σημερινά αδιέξοδα να ομφαλοσκοπήσουμε σε εποχές προαιώνιες  και να πάρουμε διδαχές
από τα θετικά αυτών των εποχών...
Εν κατακλείδι, θέλω να το απολαύσω και με την ησυχία μου(είμαι στην δουλειά), αλλα και το γρήγορο πέρασμά του  με εντυπωσίασε!!!!
ΕΥΓΕ!!!!!    ΕΥΓΕ!!!!!! ΕΥΓΕ!!!!