ΤΑ ΣΟΝΝΕΤΑ ΤΟΥ ΦΥΛΛΟΥ

[Τίμος Ζούμπος]

               ΤΑ ΣΟΝΝΕΤΑ ΤΟΥ ΦΥΛΛΟΥ

Φύλλο χλωρό στη γη ξαπλώθηκα
Πέφτοντας με περίσσια χάρη
Ίσα κοιτώντας το φεγγάρι
Στ’ ανέμου την μανία δόθηκα

Δε με πειράζει που χωρίστηκα
Απ’ του κλαδιού μου την εστία
Μα που δεν δώσαν σημασία
Τα φύλλα οι φίλοι που τσακίστηκα
 
Κι έτσι ανάσκελα στο χώμα
Θα  ρίξω μια ματιά ακόμα
Και με ραστώνη θ’ απλωθώ

Ίσια κρατώντας μου τον μίσχο
Θα πω αγάπη πως δεν βρίσκω
Και θα δεχτώ να ξεραθώ

Φύλλο χλωρό μα οι αντιστάσεις μου
Δεν ήταν αρκετές Θεέ μου
Κι έρμαιο έγινα τα’ ανέμου
Αλλάζοντας τις περιστάσεις μου

Δεν πόνεσα π’ αποχωρίστηκα
Απ’ του κλαδιού την προστασία
Μα πού γελάσαν μ’ ειρωνεία
Οι φίλοι μου που ξεκουμπίστηκα

Κι έτσι ανάσκελα στο χώμα
Θα  ρίξω μια ματιά ακόμα
Και με ραστώνη θ’ απλωθώ

Ίσια κρατώντας μου τον μίσχο
Θα πω αγάπη πως δεν βρίσκω
Και θα δεχτώ να ξεραθώ

[Crool]

Πολύ καλό φίλε μου! Μου άρεσε.

[Ιππέας]

  Μου έκανε εντύπωση η όλη απόδοση του θέματος , που το θεωρώ πρωτότυπο και ευρηματικό .
  Πολύ καλή η χρήση των λέξεων (ραστώνη , έρμαιο , μίσχος) . Το καλύτερο από όσα έχεις δημοσιεύσει .

[argentina]

"και θα δεχθώ να ξεραθώ"

...Θα μου το επιτρέψω...

Πολύ πρωτότυπο και πολύ ωραία δοσμένο!!
Ωραιος τίτλος...
Πολύ καλό Τίμο!