Αlbums του 2009!!!

[s.s.]

Xριστουγεννιάτικες μέρες και τι καλύτερο από το κλασικό thread που υπάρχει σε κάθε μουσικό forum που σέβεται τον εαυτό του.
Ελπίζω η συμμετοχή να είναι μεγαλύτερη από το "albums της δεκαετίας".
Επίσης καλώ τους mods να δίνουν άμεσο ban σε όποιον δεν λέει και 2 πράγματα για τα albums που βάζει.
Ξεκινάω εγώ με αντίστροφη μέτρηση(για να υπαρχει και σασπένς )


10.Procession-The cult of disease


Δυνατή doom κυκλοφορία με επικοειδή φωνητικά και πολύ δυνατές κιθάρες.Ελπιδοφόρα μπάντα γενικά.

9.Prodigy-Invaders must die


Το πολυαναμενόμενο comeback της χρονιάς.Οι prodigy επανήλθαν στο θρόνο τους με ένα αριστουργηματικό album με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν ως τους βασιλιάδες στο είδος τους.

8.Job for a cowboy-Ruination


Η μπάντα με τα παιδιά θαύματα από την Αριζόνα επέστρεψε δίνοντας τον deathcore δίσκο της χρονιάς(μαζί με αυτόν των kickback).Xεντμπάνγκινγκ,ξύλο,κοπάνημα,ουρλιαχτά.Τί άλλο να ζητήσεις?

7.Soulsavers-Broken


Πραγματικό αριστούργημα της electro-alternative σκηνής.Ακούστε τον χωρίς πολλά λόγια.Έχει και ενδιαφέροντες καλεσμένους.

6.Slayer-World painted blood


Να κάτι που δεν περίμενα να βάλω ποτέ σε top-10 χρονιάς.Απίστευτη δισκάρα και μάλιστα σε χρονικό σημείο που τους είχαν ξεγράψει και οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους.Ότι καλύτερο έχουν βγάλει εδώ και πολλά χρόνια.

5.Τhem crooked vultures


Τα χω πει και στο θέμα που είχα φτιάξει.Η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς για μένα.

4.Τombs-Winter hours


Βόμβα μεγατόνων.Ριφάρες,φωνητικά σκατόψυχα και ντραμς που σου παίρνουν το μυαλό.Το doom όπως πρέπει να παίζεται στις μέρες μας.

3.Isis-Wavering radiant


Για πολλούς αποτέλεσε απογοήτευση.Για μένα ήταν η απόλυτη απάντηση των isis μετά το ψιλομέτριο (για τα στάνταρ τους πάντα) "in the absence of truth".Δεν με χάλασε καθόλου μάλιστα που το παίξαν σχεδόν ολόκληρο το Νοέμβρη.

2.Οm-God is good


Νταξ δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πεις για αυτή την μπάντα.Απλώς (ξανα)προσκυνάς και περιμένεις καρτερικά τις 7 Φλεβάρη.

1.Κatharsis-Fourth Reich


Δεν περίμενα ποτέ να βάλω black metal album στην κορυφή αλλά εδώ μιλάμε για ένα πραγματικό αριστούργημα της σκηνής.Σαφώς επηρεασμένοι από τους απόλυτους βασιλιάδες της σκηνής(darkthrone) οι katharsis δίνουν εδώ την καλυτερη δουλειά τους με δίκασες που σκοτώνουν,ακραία επαναλαμβανόμενα ριφ που σε σκαλώνουν και φωνητικά όπως ακριβώς έπρεπε να είναι.

[freemind]

Θα αναφερθω στο album των Prodigy, το οποιο ακουσα μεσα στο στρατοπεδο σε σκοπια ( γκουχ γκουχ ) και μπορω να πω πως με αφησε οχι απλα ευχαριστημενο, αλλα ξετρελαμενο!
Ειναι τρομερο πως εξελιχθηκαν στο ειδος τους και δανειζομενοι στοιχεια απο electro και psycho, εδωσαν νεα πνοη στη μουσικη τους!

Αναμενω κι αλλα απο αυτους

[Kiratzoharris]

Στις δισκοπαρουσιασεις δεν θα πρεπε να ειναι αυτο?

Εγω θα βαλω 5 αλμπουμ και στη πορεια θα σχολιασω και κανα αλλο.
5.My dying bride-The lies i sire
Κονταροχτυπηθηκε με το Megadeth για αυτη τη θεση αλλα τελικα κερδισε γιατι ηταν κατι που δεν περιμενα μιας και ποτε δεν ακουγα MDB.Εδω ξαναχρησιμοποιουν βιολι,λιγα βρωμικα(σε ενα κομματι μονο) αλλα παραολαυτα μου θυμιζουν κλασικες doom mπαντες για καποιο λογο.Επισηςη περιεχει το κομματι power-doom δυναμιτη bring me victory αλλα και μια τριαδα κομματιων που (σε) σκοτωνουν.Οι οπαδοι τους γενικα απογοητευτηκαν ενω εγω εγινα οπαδος τους.
4.Madder Mortem-Eight Ways
Ειχα ανοιξει και αντιστοιχο θεμα.Δεν ηταν γνωστοι.Δεν νομιζω αυτος ο δισκος να τους εκανε.Παρολαυτα ειναι ο καλυτερος τους σιγουρα και δειχνει οτι ΝΑΙ υπαρχουν μπαντες με γυναικα τραγουδιστρια που παιζουν αντρικια μουσικη.Ριφαρες,ατμοσφαιρα υπεροχα φωνητικα με κυριαρχο στοιχειο τους οχι τα ωδεια αλλα το παθος.Τα τραγουδια σε λαιβ ατμοσφαιρα απεδιδαν τελεια.Φοβερος δισκος.
3.Big Business-Mind the drift
Αλλος ενας δισκος απο το πουθενα.2  τυποι(μπασο-ντραμς) αποφασιζουν να προσλαβουν εναν κινεζο κιθαριστα ωστε να αλλαξουν λιγο τον βαρυ ηχο τους.Το αποτελεσμα ειναι ο τυπος να παιζει οτι πιο παρανοικο-70s-επικο υπαρχει σε δοσεις φαρμακου και να δημιουργειται ενας δισκος εθισμος.Με κομματια που οχι δεν γραφονται καθε μερα,με στιχους που ακομα το παλευω να τους καταλαβω οι τυποι βγαλαν ανετα εναν ΔΙΣΚΟ αυτης της δεκαετιας.
2.Mastodon-Crack the skye
Ναι Blood mountain δεν ειναι.Ναι ριφαρες σαν τα παλια δεν εχει.Παρολαυτα εχει απιστευτη δουλεια μεσα του και ειναι το επομενο βημα μιας μπαντας που μονο διαφημιστικο κολπο δεν ηταν.Οι αληταραδες εδω εξσακουνται σε μελωδιες κιθαριστικες και φωνητικες και αν ακταφερις να περασεις το czar χωρις να θες να το ξαναακουσεις εισαι μεγαλος μαγκας.Προσεξε μην αφησεις απεξω το επος last baron.
1.Dredg-Pariah Parrot Delusion
Εχουν γινει πολυ αγαπημενη μπαντα πλεον.Εχουν αλαφρυνει πολυ τον ηχο τους και καποιες φορες ποπιζουν εξαιρετικα.Τα κομματια ειναι εθσιστικα αλλα για να τους εκτιμησεις χρειαζεσαι ενα prog υποβαθρο οσο και αυτο δεν ειναι αντιληπτο εκ πρωτης.Οταν μπεις στο ελαφρυ συμπαν τους δυσκολα βγαινεις.Εξαιρετικη δουλεια για αλλη μια φορα.Ελπιζω να καταφερω να τους δω λαιβ.

Ως απογοητευση θεωρω το Porcupine tree που εκτος απο τρια κομματια νομιζω καπου βυθιζεται ενω επισης δεν μου εκαναν καμια εντυπωση τα heaven and hell(εκος ελαχιστων) και Candlemass(bleeding baroness επος).Απο Gathering δεν περιμενα πολλα με την αποχωρηση της Anneke και απλα περιμενω το λαιβ ενω οι Queensryche ειναι ανοιχτη πληγη και ο Tate εχει μαλακεψει απο λιγο εως πολυ δυστηχως.Και δεν το λεω μονο για το concept του American soldier.
(Alice in chains και Slayer(2 ακροασεις ακομα) με βιδωνουν..

[freemind]

Θα μπορουσε να ειναι στις δισκοπαρουσιασεις, οποτε κανω τη μεταφορα. Σωστη η παρατηρηση!!

[indie-anos laternative]

Το 2009 άκουσα αρκετά albums. Πολλά από αυτά μία μόνο φορά. Άλλα πολλές. Και μερικά τα έλιωσα. Αυτά που άκουσα πολλές φορές ήταν γύρω στα 150. Από αυτά διάλεξα τα …23 που ακολουθούν. Γιατί 23; Γιατί τόσα μου άρεσαν!


Yeah Yeah Yeahs - It’s Blitz!
Ο ήχος τους γέμισε με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία και μελωδίες αλλά συνεχίζει να σφυροκοπάει. Η φωνή της Karen O ακροβατεί μεταξύ ουρλιαχτού και νανουρίσματος και η μπάντα παραδίδει άλλο ένα πολύ καλό άλμπουμ.

Bat For Lashes - Two Suns
Ατμοσφαιρικές μελωδίες και αιθέρια γυναικεία φωνητικά από τη Natasha Khan που είναι ουσιαστικά όλη η μπάντα (παίζει ακόμη πιάνο, κιθάρα, κλπ.). Λυρισμός και μελαγχολία. Λες και βλέπεις τα ξωτικά να χάνονται μέσα στη βρετανική ομίχλη, στο 2ο αυτό album τους.

The Horrors - Primary Colours
Οι κιθάρες ουρλιάζουν και τα πλήκτρα χτίζουν εφιαλτικές μελωδίες. Ο Badwan τραγουδάει σαν να του κλέβουν τον αέρα που ανασαίνει. Πραγματικά τεράστιο album.

Julian Casablancas - Phrazes For The Young
Αφού οι Strokes δεν έχουν album τελευταία, μας προέκυψε ο Casablancas. Τι λες ρε φίλε; Επειδή σε λένε Casablancas πρέπει να κυκλοφορήσεις και δίσκο; Και όλα αυτά τα μικρά και άγνωστα γκρουπάκια που είναι έτοιμα να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές για λίγη δόξα, πότε θα δουν άσπρη μέρα;
Είμαι γενικά επιφυλακτικός με τέτοιες δουλειές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έκανα πολύ λάθος. Το παλικάρι έφτιαξε ένα περίφημο δίσκο. Αποστασιοποιείται από το garage παρελθόν της μπάντας του και (συνεχίζει να) γράφει τραγούδια επιπέδου. Χαρισματικός. Respect!

Fuck Buttons - Tarot Sport
Το ηλεκτρονικό μου άλλοθι της χρονιάς, μιας και δεν παρακολουθώ όπως παλιότερα το είδος.

Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum
Για πολλούς ο δίσκος της χρονιάς. Φοβεροί ρυθμοί που άλλοτε ξεσηκώνουν και άλλοτε υπνωτίζουν, γλυκές κιθάρες και απίστευτη παραγωγή που ανεβάζει κυριολεκτικά ένα επίπεδο παραπάνω τις συνθέσεις. Ένα album που όλα σχεδόν τα τραγούδια θα μπορούσαν να βγουν σαν singles.

The Big Pink - A Brief History Of Love
Αυτό δεν είναι wall of sound. Είναι river of sound. Σε παίρνει μαζί του. Ονειρικές συνθέσεις, πανδαισία ήχων. Στο σέικερ pop, electronica και alternative και το αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα όχι μόνο ντεμπούτα, αλλά album της χρονιάς. Αν είχαν την προώθηση των Kasabian ίσως να μιλούσαμε για ΤΟ album της χρονιάς.

Wilco - Wilco
Σπουδαία μπάντα. Σχεδόν απαρατήρητη στην Ελλάδα. Κάθε album που βγάζουν είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Δεν είναι καλοί επειδή έτσι λένε οι κριτικοί. Είναι πραγματικά φοβεροί.

Wild Beasts - Two Dancers
Η έκπληξη της χρονιάς! Μέχρι και νέους Smiths τους είπανε. Καθαρές κιθάρες κελαηδούν μέσα σε αγχωτικά rhythm section και η ηγετική μορφή και τα εξαίσια φωνητικά του Hayden Thorpe καθηλώνουν.

Bruce Springsteen - Working On A Dream
ΟΙ Έλληνες μουσικόφιλοι πάντα αντιμετώπιζαν με υπεροψία το "αφεντικό". Οι "ροκάδες" ακόμα χειρότερα. Παραήταν αμερικανός για τα γούστα τους. Δύσκολα αναγνώριζαν ότι μετά από τόσες δεκαετίες και παρά την τεράστια παγκόσμια αναγνώριση και τα βουνά από χρήματα που έχει βγάλει, συνεχίζει να παίζει απλό και όμορφο rock 'n' roll. Αλλά βέβαια που να ξέρει ο χωριάτης από το New Jersey τι σημαίνει rock 'n' roll; Εμείς οι Ελληνάρες ξέρουμε καλύτερα.

Florence + The Machine - Lungs
Η νέα ελπίδα της pop στη Βρετανία. Θυμίζει Kate Bush. Καλή φωνή, πλούσιες συνθέσεις και όμορφα τραγούδια. Ντεμπούτο που έκανε αίσθηση.

Lily Allen - It's Not Me, It’s You
Η Lily τραγουδάει "έφαγα τα χρόνια μου παίρνοντας πίπες" και κανένας δεν εκπλήσσεται με τους στίχους. Η αθυρόστομη βρετανιδούλα που με το 1ο της album το 2006 έδωσε άλλη πνοή στην pop της χώρας της, επανέρχεται να επιβεβαιώσει ότι δεν ήταν κομήτης. Δεν προτείνεται σε μονόχνοτα βαθυστόχαστους και δραματικά φιλοσοφημένους μουσικοκριτικούς.

The Muse - The Resistance
Κάτι άλλο περίμενε ο κόσμος από αυτούς γιατί απλά είναι μια από τις μεγαλύτερες, σύγχρονες μπάντες στον πλανήτη. Αναφορές που δείχνουν ότι ψάχνονται σαν μπάντα  βουτώντας στην ιστορία του ροκ, εξαιρετική παραγωγή, αλλά μήπως δεν είναι η ουσία εκεί; Είπαμε, ο πήχης είναι πολύ ψηλά και οι απαιτήσεις μεγάλες!

The Dead Weather - Horehound
Το ροκ άλλοθί μου της χρονιάς. Μου φαίνεται όσο μεγαλώνω μαλακώνουν και οι ήχοι που μου αρέσουν. Γιατρέ μου είναι επικίνδυνο; Χρειάζομαι θεραπεία;

The Cribs - Ignore The Ignorant
Δύο δίδυμοι και ο έτερος αδερφός τους με τη συνδρομή του Johnny Marr από τους Smiths (ο οποίος δηλώνει πλήρες μέλος της μπάντας πλέον) φτιάχνουν ένα τυπικό και πολύ αξιόλογο alternative δίσκο, χωρίς καινοτομίες αλλά με πολύ καλά τραγούδια.

Neko Case - Middle Cyclone
Album της χρονιάς για το amazon.com. Μια ακούραστη αμερικανίδα τραγουδοποιός που πλέει στα νερά του alternative pop - rock - country ιδιώματος. Μη κολλάτε στο "country". Ακούστε τη! Αξίζει!

Arctic Monkeys - Humbug
Σταθερή αξία. Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό να πεις κάτι τέτοιο για μια μπάντα με μικρό χρόνο ζωής και με τόσο νέα μέλη σε ηλικία, τόσο αλήθεια είναι. Οι έξυπνοι στίχοι και τα περίεργα riffs υπάρχουν παντού κι εδώ. Ο ήχος τους γέμισε περισσότερο. Τα παιδιά μεγαλώνουν και εξελίσσονται.

Placebo - Battle For The Sun
Πάνε οι εποχές του Without You… Πάει και το σπρώξιμο από τα ΜΜΕ και τους κριτικούς. Εδώ όμως είναι Ελλάδα. Και οι Placebo συνεχίζουν να αρέσουν στον κόσμο. Ο ήχος τους έχει στρογγυλέψει. Οι κιθάρες ακούγονται πιο δυνατές από παλιά. Η φωνή του Molko δεν σπαράζει πλέον αλλά είναι πάντα …Molko. Το album έχει αδύνατες στιγμές (ποιο δεν έχει άλλωστε) αλλά είναι καλό. Πολύ καλό! Καλύτερο από το Meds.

The Decemberists - The Hazards Of Love
Το concept album της χρονιάς. Ιστορίες καθημερινότητας και (βέβαια) αγάπης με μελωδίες και σύνθετες ενορχηστρώσεις από ένα τεράστιο μουσικό φάσμα.

XX - The XX
Λιτή, μινιμαλιστική, ατμοσφαιρική indie-pop. Επαναλαμβανόμενα riff και καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Όλα συνθέτουν έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς.

Camera Obscura - My Maudlin Career
Λαμπερή pop. Άλλοτε χαρούμενη και άλλοτε μελαγχολική. Πάντα γλυκιά σα καραμέλα. Η Tracy Campbell τραγουδάει και η μπάντα γεμίζει τα τραγούδια με πλήκτρα, πνευστά, φυσαρμόνικα, μαντολίνο και ότι άλλο σκεφτείτε. Η ζωή είναι ωραία και πρέπει κάπου κάπου να το θυμόμαστε.

Και δύο folk albums. Από τη Βρετανία και οι δύο μπάντες. Η πρώτη κοιτάει πιο πολύ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με banjo, κλπ. Η άλλη γράφει απλά, όμορφα τραγούδια.

Noah And The Whale - The First Days Of Spring
Mumford And Sons - Sigh No More


Σίγουρα έχω αφήσει έξω πολλά καλά πράγματα. Κάποια τα ακούω αρκετά τον τελευταίο μήνα και δεν πρόλαβα να τα χωνέψω καλά. Ίσως επανέλθω με προσθήκες.