παλάτι αντοχής

[Χρήστοςφλ]

Έσκαψα στέρνα στον καιρό
και την ξεχείλισα νερό
να μπω να κολυμπήσω
γιατί σε θάλασσα ανοιχτή
φοβάται η σκέψη να ανοιχτεί
μη δε γυρίσει πίσω

Κλείνω καλά την κλειδωνιά
Να μην ακούω φωνή καμιά
Τραβάω τις κουρτίνες
η μέρα νύχτα να γενεί
κι αυγή ποτέ να μη φανεί
γιατί μου φέρνει μνήμες

παλάτι έχτισα αντοχής
μέσα στα βάθη της ψυχής
να κυβερνούν οι τύψεις
που με γυρίζουν πίσω εκεί
σ' ότι έχει ολότελα χαθεί
και σ' ότι μου 'χει λείψει

Δρόμο άνοιξα στον ουρανό
να βαφτιστώ στον κεραυνό
φωτιά να μεταλάβω
να κάνω στο κορμί κακό
που άφησε να διαβεί ο καιρός
χωρίς να καταλάβω