Παράξενα πράγματα.... οι στίχοι δεν έχουν γραφτεί ακόμα.
Σκέφτηκά να γράψω εδώ όμως όλες τις "σημειώσεις" για αυτό το τραγούδι.. από την σύλληψη του μέχρι να πάρει στο τέλος μορφή.. Γιατί? Έτσι μου ήρθε ελπίζω να μην σας πειράζει.. Όλα ξεκίνησαν σήμερα...
Anyway ας μπούμε στο ψητό:
(προσοχή, οι λεπτομέριες των γεγονότων μου διαφεύγουν...δεν με ενδιαφέρουν.. αυτές είναι απλώς οι σημειώσεις και κάποιες "εξηγήσεις" για να μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει το "έργο". Και να διαβάσει στο τέλος το τραγούδι..)
Εισαγωγή - Η ιστορία, η κακοποιημέμη γερμανίδα και εγώ. Πρώτες σκέψεις1945, λίγο μετά το τέλος του WWII. Ένας αμερικάνος στρατιώτης κινηματογραφεί την πορεία των ηττημένων Γερμανών στρατιωτών (και πολιτών) στα σύνορα της τσεχοσλοβακίας.
Η εικόνα σχεδόν φέρνει εμετό. Περπατάνε σε μια γραμμή "πεθαμένοι", άρρωστοι, ξυπόλητοι ξεψυχισμένοι. Πτώματα στην άκρη του δρόμου. Κάποιοι ανασαίνουν με δυσκολία. Πεθαίνουν αργά, μπροστά στον φακό.
Στο πλάνο εμφανίζεται το πρόσωπο μιας απίστευτα όμορφης κακοποιημένης γερμανίδας. τρεκλίζει και ο φακός "ζουμάρει" στο πανέμορφο, το παραμορφωμένο πρόσωπό της. Παραπατάει. Κλαίει. Κρύβει το πρόσωπό της. Τρέμει.
Ένας άντρας γυμνός από την μέση και πάνω ανασηκώνεται και κοιτάει προς τον φακό. Πεθαίνει. Το σώμα του τραβάει της μύγες. μετά μια τελευταία εικόνα της κακοποιημένης ομορφιάς.
Σκληρό.
Έχω ακούσει ότι έπαιρναν τα έμβρυα από την κοιλιά των μανάδων τους για να τα σφάξουν. Μπορεί
αυτός να ήταν ένας από αυτούς σκέφτομαι... όμως ακόμα και έτσι πονάει να τον βλέπεις. Ένας άντρας που ξεκοιλιάζει γυναίκες και σκοτώνει μωρά άγέννητα ακόμα είναι αθώος την στιγμή που πεθαίνει. Του αξίζει αγάπη.
Και μετά εκείνη. Δεν ξέρω τι να πώ. Η απόλυτη ομορφιά. Μπερδεμένα συναισθήματα. Μίσος για αυτόν που άγγιξε το υπέροχο πρόσωπο και χτύπησε το υψηλότερο ιδανικό: την Όμορφη Γυναίκα.
Ντροπή μου που σκέφτομαι έτσι. Γιατί με τάραξε [ι]αυτή[/ι] περισσότερο από όλους? Αυτή δεν πεθαίνει. Αυτή όμως είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και εγώ ένα τέρας που λυπάται μόνο για το ωραίο? Η εικόνα: Αυτή περπατάει σαν χαμένη. Αυτή τρέμει. Αυτή μπορεί να σκότωσε με τα χέρια της μωρά παιδιά και αθωόυς και όμως εγώ πιστεύω ότι [ι]αυτή[/ι] είναι καλή. Μήπως είμαι εγώ ο κακός?
Προσπαθώ να σκεφτώ. Ισως να πολεμούσα μονάχα για εκείνη. Ίσως να κατέδιδα για εκείνη. Ίσως πάλι τρελαμένος από το μίσος την βίαζα στην άκρη του δρόμου όπως πιθανότατα κάνανε κάποιοι άλλοι λίγο πριν την συλλάβει ο φακός να περπατάει σαν χαμένη.
Όλα αυτά που νοιώθω κοιτώντας το πρόσωπό της ο έρωτας, η αγάπη, το μίσος που αισθάνομαι για αυτούς που την πείραξαν και που δεν αισθάνθηκα για κανέναν άλλον από αυτούς τους δύστυχους με φέρνει μπροστα στην πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου.
Το ωραίο. Η εκδίκηση, η βία. Η αγάπη. Ο πόνος. Η επιλεκτική μεγαλοψυχία (να τους λυπάμαι όλους μα να είμαι πραγματικά καλός για μονάχα για [ι]αυτή[/ι]).Το ερώτημα τελικά δεν είναι ποια είναι αυτή αλλά ποιός είμαι εγώ και ποιά είναι η δική μου ιστορία. Σκατά. Βλέπω το πρόσωπό τη στον καθρέφτη. Το μισό υπέροχο. Το άλλο μισό να σαπίζει. Πώς να κρίνεις...
! No longer availableΧιλιάδες σύμβολα μέσα σε ένα βίντεο 5 λεπτών. Διαλέγω δύο. Τουλάχιστον για την αρχή.
Σύμβλο πρώτο:Εκείνη είναι η "Παναγία".
Θα γράψω για εκείνη πολλά. Δεν μπορώ τώρα. Το τραγούδι είναι για εκείνη και εμένα.
Σύμβολο δεύτερο: Η πορεία.
Έρχονται από την Αμαρτία και πάνε στον θάνατο. Σαν όλους εμάς. Εγώ τους πετυχαίνω στον δρόμο, φοβισμένους. Δεν βλέπω ούτε την αμαρτία τους ούτε τον θάνατό τους. Βλέπω τα βήματα που τρέμουν. Βλέπω την μοίρα τους που από θύτες τους κάνει θύματα. Στον δρόμο αυτο είμαστε όλοι ίδιοι.
Σε έναν δρόμο που το πιο όμορφο κακοποιείται και σαπίζει.
(συνεχίζεται όποτε μου έρθει)
Εμφάνιση μηνυμάτων