Σκέφτηκα πολύ και άφησα αρκετό καιρό ώστε να καταλάβω τι πραγματικά νιώθω γι’ αυτό τον δίσκο.
Έχουν περάσει πλέον πολλά χρόνια από τότε που δούλευα με τον Σταμάτη Μεσημέρη το «Να καούν», το «Σόφη», το «Άσυλο» κ.α., με ίδιους ή αλλαγμένους τίτλους. Οι περισσότεροι ίσως δεν γνωρίζουν πως κάποια από αυτά δεν είναι καν πρώτες εκτελέσεις…
Θα ήθελα τα τραγούδια του δίσκου να έχουν καλή τύχη γιατί κάποιοι, κάποτε (2000-2003) ιδρώσαμε για να τα χτίσουμε και όπως και να το κάνουμε…τα πονάμε. Δυστυχώς όμως η συνιστάμενη των πραγμάτων δεν βοήθησε. Όταν έμαθα πως θα τα πει ο Βασίλης, πίστεψα πως ίσως και να βγει κάτι καλό. Τελικά ούτε ο Βασίλης βοήθησε τα τραγούδια, αλλά ούτε και τα τραγούδια τον Βασίλη να κάνει μια πραγματικά αξιόλογη, νέα δισκογραφική δουλειά…
Το αποτέλεσμα είναι μέτριο.
Προσωπικά, (αν και θα το ήθελα πολύ), δεν περιμένω τίποτα παραπάνω από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μετά από τόσα διαμάντια του παρελθόντος, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά, να ‘χαμε να λέγαμε…
