Ειμαι ενα ποιημα διχως μετρο
διχως λογια ομορφα και αρτια δομη
Δεν πουλαω ποιοτητα, κουλτουρα
Την ηδονη του απλου κι απεριτου
εκφραζω...
Δεν υπαρχει λογος που γραφτηκα
ειμαι λεξεις απ το χερι ενος τρελου
που νοημα δεν εχουνε κανενα
ειμαι κοινοτυπο, ρηχο, πεπατημενο
Δεν θα γινω ποτε σελιδα
σε μια σκληροδετη κι ωραια συλλογη
Μα αν τυχον σ αυτα που λεω μπειτε
Δεν θα παει χαμενο το μελανι
που δεν χυθηκε για να γραφτω.
ΥΓ. Κατω ο Χριστοδουλος, οι ηθικολογοι και το κατεστημενο.
Λευτερια στη Δομνα Σαμιου!
