Ήρθα στον κόσμο απ'το Νοτιά,απο φωτιά κι αλάτι
εσένανε σε φύσηξε βοριάς,δροσιά,κι αμπέλια
σου άνοιξα την πόρτα μου μα φοραγα κουρέλια
να μπείς στο χαμοσπιτικό που νόμιζες παλάτι.
Συ εισαι φτιαγμένος να γελάς εγώ για να πονάω
λίγοι ζητήσανε απο σε,μα απο μένανε όλοι
ο πόνος ειναι πιά για με κατάσαρκο βραχιόλι
παντοτινά μου αρνήθηκε να μάθω ν'αγαπάω
Το χώμα που σ'ανάθρεψε το'βρεχε φως της μέρας
σκοτάδι εμε με βύζαξε,άβυσσος,Άδης,κρύο
ρεγάλο* σου φερα εγω ενα αδειανό σαρκείο
μα εσύ μου χάρισες ζεστό το γάλα της μητέρας
Μα κάποια γεύση ολόιδια θα'χουμε μασουλήσει
ίσως η πίκρα,η αγκαλιά ίσως νερό ασημένιο
μα οτι και ναναι σίγουρα το'χουνε μαγεμένο
κι εγώ τρέμω η μάγισσα τα μάγια να μη λύσει...
*ρεγάλο=δώρο (στα ισπανικά)
