Άνθρωποι ως τάφοι κεκονιασμένοι
Οι μόρφωσες από πάνω τους περάσαν
Χρόνια τώρα, μα φαίνεται ξεχάσαν
Πρώτα από όλα να ζουν ευτυχισμένοι
Άνθρωποι, στης αλλοτρίωσης το βάθος
Χαμένοι μοιάζουνε, γλεντούν χωρίς να ζούνε
Στο μαύρο ματαιόδοξο συνέχεια περπατούνε
Χωρίς στιγμή να ψάξουνε το φταίχτη για το λάθος
Άνθρωποι, υπολογιστές, ραδιόφωνο κι εφημερίδες
Τις ώρες άσκοπα ξοδεύουν
Έχουν ξεχάσει πώς και τι γυρεύουν
Μαύρες, άδειες γραμμές στου χρόνου τις σελίδες
Άνθρωποι να καρκινοβατούν και να λιγοθυμάνε
Μη ρωτώντας πια «γιατί», «πώς», «πότε»
Να προτιμούν το ηδονικό τους κάποτε
Να ξαστοχούν, να μη θυμούνται να αγαπάνε...