Pimami, αυτό νομίζω είναι από τα καλύτερά σου, αλλά έαν μου επιτρέπεις, το εμπλούτισα λίγο!
δίπλα στο ποτάμι χορεύουν τα πουλιά
μα κανένα τους ποτέ να πιει νερό δε σκύβει.
το πίνουνε στα όρθια, δοξάρια από βιολιά
περίφανη η στάση τους, τη δίψα πάντα κρύβει.
Τα χάδια μου μπλεγμένα στα λυτά σου τα μαλλιά
Μα τα βαθιά σου μυστικά η θάλασσα τα κρύβει
Κακιά συνήθεια και παλιά τις τρίχες σου συνθλίβει
με πόνο ενδόψυχα θα βγουν σε χείλια ακρογυαλιά.
Όπως το παραθύρι σου οι σκέψεις μου ραμφίζουν
Τα δάχτυλά σου ακροπατουν στο βλέμμα σου επάνω
Δεξιοτέχνη Ανατολής βελονιστή θυμίζουν
τα βλέφαρα αγκυλώνουνε όσες απ' αυτές δεν πιάνω.
Όλα όσα βλέπεις κελαηδούν κι οι ουρανοί γυρίζουν,
ακολουθούν το βήμα σου κι εγώ το φως μου χάνω!
Μεσ 'της ζωής το Καρουζέλ, μια ζάλη κάθε πλάνο
κάθε σίγουρη αίσθηση στο σκότος ευφυώς βυθίζουν.
Στα κύματα χορεύεις κι η μορφή σου ακροβατεί
Του ήλιου το ναυάγιο στα πόδια σου αποσταίνει
Σε ηλιοβασιλέματος μορφή ξάφνου παραπατεί
γυαλί σα γίνει η θάλασσα, σβήνει κι αργοπεθαίνει
Οι άνεμοι επάνω στο κορμί σου έχουν πιαστεί
Και σέρνουν το τραγούδι από τα χείλη μου που βγαίνει..
Στριφογυρίζεις ως ανεμόμυλου παλιού γοργά την φτερωτή
"καημός" απ' το στομάχι μου με φόρα ανεβαίνει.
