Σπήλιος - Άπαντα

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΣΕ ΠΗΡΑΝ

Σε πήραν νύχτα απ’ το κελί
την ώρα πού με ανατολή
και με έρωτα μεθούσες,
πού μάνα κι αγαπητικιά
και μιάν ελπίδα δανεικιά
απ τη ζωή απαιτούσες .
Γιά τη στερνή σου οφειλή
σε πήραν νύχτα απ’ το κελί,
πρώτη φορά πού ζούσες .

Σε πήραν νύχτα απ’ το όνειρο
την ώρα πού άνοιγες χορό
με τα όσα λαχταρούσες .
Σε έξη τουφέκια αντικριστά
με τα δυό μάτια σφαλιστά
τού ήλιου το φως τρυγούσες .
Γιά να ξοφλήσεις τον καιρό
σε πήραν νύχτα απ’ το όνειρο
πρώτη φορά πού ζούσες .

Απ το όνειρο κι απ’ το κελί,
την ώρα πού με ανατολή
και με αύριο ξεδιψούσες,
μαύρα σού φύτεψαν φτερά
όταν για πρώτη σου φορά
ξεθάρρεψες πως ζούσες .

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΔΕΣ ΜΕ

Δες με ..
Δεν μού περίσσεψε τραγούδι .
Στέρεψε ξαφνικά η φωνή μου .
Μολύνθηκε όπως η ζωή μου,
σαν άμαθο ξεπεταρούδι .

Δες με ..
Δεν μού περίσσεψε μπαλάντα .
Κάνουν κουμάντο οι ενοχές μου
κι απ’ τις ευαίσθητες χορδές μου
αφομοιώθηκαν τα πάντα .

Δες με ..
Το μοιρολόι πού μού μένει
το περιφέρουν στην Ομόνοια,
σε υπογλώσιο τα πρεζόνια
σαν άσπρη σκόνη, νοθευμένη .

Δες με ..
Ο,τι έχω νοιώσει κι ό,τι είδα
στα παρεκκλήσια τού υπόγειου
είναι η ωδή τού κατευόδιου
στης ειρωνίας την παγίδα.

Δεν περισσεύει άλλο τραγούδι
να πω στην πόρτα σου αποκάτου,
γιά το Μαγιάτικο λουλούδι,
γιά τις αγάπες τού Σαββάτου .

Σε πίστες άδειες ξαγρυπνάω .
Σιωπές αλλοιώνουν το κορμί μου.
Γύρω απ’ το στίγμα μου γυρνάω,
υποτελής στην ύπαρξή μου .

Δες με...

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΕΠΕΤΕΙΟΙ

Παρηχώ  σ’  επετείους
νυχτωδίες  σφαγιασθέντων  αμνών,
κι  οδυρμούς  ανεστίους
απουσιών  γιορτινών.

Αλυχτώ  στο  γιορτάσι
σαλτιμπάγκων  πανηγυριστών
στη  μονότονη  φάση
τέμπου  τυμπανιστών.

Μιά  ασυντόνιστη  μπάντα
ξεστριφώνει  της  μνήμης  πτυχή.
Της  ανίας  μπαλάντα
στού  κενού  τη  γιορτή.

Επισήμων  παρλάτες,
ζώσα  λήθη  σε  παραφορά.
Παρελάσεις, παράτες,
τού  άδειου  περιφορά.

Με  βρυχθμούς  ηφαιστείους
απ’  τα  ερέβη  της  χθόνιας  ντροπής,
παρηχώ  σ’  επετείους
την  οργή  της  σιωπής.

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΓΥΡΙΣΤΕ ΜΕ

Δεν  τακιμιάσαμε  ποτέ  με  τη  ζωή  μου,
δεν  τα  ταιριάξαμε  οι  δυό .
Κι  αν  τής  χρωστάω  το  μυαλό  και  το  κορμί  μου,
αν  ξαναζούσα, αν  γινόταν, τη  ζωή  μου,
τον  ίδιο  δρόμο  θα  τραβούσα, το  στραβό .

Στο  περιθώριο  σαπίζουν  τα  φτερά  μου,
εκεί  που  ανθούν  οι  αμαρτωλοί .
Δεν  ξελογιάστηκε  από  ψέμα  η  καρδιά  μου
κι  όπως  μού  τάξαν  μ  έχουν  στείλει  τα  όνειρά  μου,
λάσπη  ν  απλώνομαι  στό  ύστερο  σκαλί .

Γυρίστε  με  στής  μάνας  μου  το  βλέμμα .
Στον  πρώτο  έρωτά  της, τον  πεζό .
Εδώ  πού  έχω  φτάσει, είναι  και  τέρμα .
Δεν  είμαι  μαθημένος  γιά  να  ζώ .

Εδώ  πού  έχω  φτάσει  είναι  καί  τέρμα .
Δεν  είμαι  γεννημένος  γιά  να  ζώ

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΜΟΙΡΑ

Φαρδιά  φουστάνια, όλο  κλάρες  θα  φορέσεις
ξανά  κι  απόψε. Καί  με  χίλια - δυό  πλουμίδια
μες  στ  ασημόφωτο  με  μάγια  θα  με  δέσεις.
Το  προτιμάς  απ  όλα  τ  άλλα  σου  παιγνίδια

Ξανά  κι  απόψε  θα  ντυθείς  τα  γύφτινά  σου.
Σκούρο  τσεμπέρι  κι  ένα  ντέφι  παιδικό  μου
και  θα  ζητήσεις, με  τη  λάγνα  τσαχπινιά  σου,
να  σ  ασημώσω, να  μού  πείς  το  ριζικό  μου.

Θαρρείς  παιγνίδι
ένα  ταξίδι
βαθιά  στο  αύριο, με  λόγια  τής  ντροπής.
Θέλεις  να  παίξεις
πως  θα  μαντέψεις
κι  ενώ  είσαι  η  μοίρα  μου, τη  μοίρα  να  μού  πείς.

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΡΜΕΓΩ

Οι συλλεκτήρες μου βυζάξαν το σκοτάδι
το αγνό, τα αρχέγονο, το προσυμπαντικό,
το αραχνοφάσκιωτο της ύπαρξης το υφάδι
στο εκκολαπτήριο της φθοράς, το κολπικό.

Ξερνούν οι αισθήσεις μου απόβλητα φασμάτων
στη νοοπλάνα τους, προοπτική απλωσιά.
Εντάφιες μήτρες χορηγών συναισθημάτων
σάμπως αφίσες στού ποτέ τη δημοσιά.

Μια χούφτα αισθήσεις πατρονάρουν συνειδήσεις
κι έχει στο λίκνο της η αιτία σφαγιαστεί.
Ξεσαλωμένες οι αγοραίες μου παραισθήσεις
στον εαυτό τους έχουν καταποντιστεί.

Σε κώμα η αλήθεια, συντηρείται μ αυταπάτες
στην ελπιδόρευστη φορμόλη του κενού.
Τα οράματά μου, πλάνης σκιές κι οφθαλμαπάτες,
πτυχές στο σάρκωμα ενός κόσμου αλλουνού.

Σκοτάδι αρμέγω από τ αποθηκευμένο
-πού έχω ανεξίτηλα απ το φως στιγματιστεί-
και δραπετεύω μ ένα μου όνειρο παρθένο
όπου είχα, πριν ακόμα υπάρξει, αφανιστεί.

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΜΑΝΑ

Λαχτάρησε τον ύπνο μου
η άγια σου οπτασία .
που απ την Αχερουσία
ξεστράτισες,
να με μυρώσεις με άσπιλα
ροδάνθια της αβύσσου .
Σκαστή του Παραδείσου,
κι αμάρτησες .

Σε πυρετό κι απόσκυψες,
με χείλια πανιασμένα,
να μάθεις για τα μένα,
που δάκρυσα .
Κι ως σίμωσες, σου γέλασα
με μάτια λιγωμένα ..
" Μάνα ", σου είπα, " αγάπησα " .
Κι είπες " Πονάω για σένα " !

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΣΕ ΜΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

Είχες μπαρκάρει μ ένα στρόβιλο γι αλλού
κι όταν η μοίρα σου στο δρόμο είχε αποκάνει
σε ξαναντάμωσα,αχιβάδα τού γιαλού
στην αμμουδιά πού είχα,από χρόνια πριν,πεθάνει

Το γλυκοχάραμα ριγούσε ηδονικά
κι ένα φεγγάρι ετρεμόπαιζε, να σβήσει
Σού είπα πως, κάποτε, σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά

Είχε η μέρα αποσταμένη λιγωθεί
κι είχε αφεθεί σε μιά ανελέητη σβηστήρα
όσο πού η φύση τον γαλάζιο της χρωστήρα
στο μαύρο βούτηξε, σε νύχτα να ντυθεί

Λευκή αχιβάδα, στο χρυσάφι ενος γιαλού
με βρήκες κι έσμιξες με το απολίθωμά μου
Πρόλαβες κι έγραψες στην άμμο το όνομά μου
πριν η παλίρροια σε στείλει κάπου αλλού

Σε μιά αμμουδιά μετράω αιώνες καί χρησμούς
στο περιγιάλι πούχω εξαίσια ξωκείλει
εκεί πού θάρρεψα πως είχα ανατείλει
καί δύση χόρτασα, με αγάπης ξορκισμούς

Μιά νύχτα πούμελε, πριν φύγεις ξαφνικά,
μιά αιωνιότητα καί κάτι να κρατήσει
Σού είπα πως, κάποτε, σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

Σ’ ΕΝΑ ΧΟΡΟ

Εσυρε ο Χάρος το χορό
καί μού ζητάει απ το φτερό
σφιχτά να τον κρατήσω
Σ αντρίκιο γλέντι, αντάμικο
τον κόσμο μ ένα τσάμικο
θε ν΄αποχαιρετήσω

Καημοί καί φτερουγίσματα
τσαλίμια καί τσακίσματα
Γουστάρει ο θάνατός μου
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
τού λέω . Καί χαιρετίσματα
Κι ο χρόνος είν δικός μου

Με έναν τσάμικο χορό
μετράω τού χάρου τον καιρό

Πικρό καί δεν τ αρνήθηκε
Στα μαύρα ο χάρος ντύθηκε
πού ό,τι έζησε. θα ζήσει
Με μιά βλαστήμια στο μετά
ο θάνατος, τού θανατά
πέφτει καί πάει να σβήσει

Ρίχνω ένα σάλτο στο φτερό
χτυπάω ζεϊμπέκικο χορό
καί μού κρατάει το ίσο
Τελειωμένος στο κρασί
λέω "να πεθάνει η Ανάσταση"
να τον παρηγορήσω

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο χορό
το θάνατο παρηγορώ

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΓΥΡΕΥΩ…

Βαρύ τσιγάρο, σέρτικο φουμάρεις
και πίνεσαι από ύποπτο καπνό.
Σε γκρίζα καλντερίμια σουλατσάρεις
μακριά απ τον κόσμο που δεν τον γουστάρεις
κι απ ό,τι σε στραγγίζει αληθινό.

Στριφώνεις μιαν ευχή στο παντελόνι
και σε μια ζάρα θάβεις τον καιρό.
Νυχτώνεις την αυγή που ξημερώνει
και σα λεκές σε νυφικό σεντόνι
των ηδονών σου σέρνεις το χορό.

Σε πίνει η σκόνη από τη χόβολή σου
κι απ όσα σου όνειρα περιγελάς.
Σε μαγειριά λαδώνεται η ζωή σου
και σ άθλια καταγώγια της αβύσσου
την παρθενιά του εγώ σου ξεπουλάς.

Προβάρεις τη σκιά σου αλλοπαρμένη
στου εφιάλτη σου το σκηνικό.
Μ΄ ένα φευγάτο τώρα ερωτευμένη,
του χθες σου υποταχτική ερωμένη,
φλερτάρεις τ΄ αυριανό σου φονικό.

Μερεμετίζω λόγια σκοτωμένα
απ της σιωπής την αυθυποβολή.
Χαμόγελα γυρεύω απελπισμένα,
τα χείλια μου τα χιλιοπικραμένα
να ντύσω, πριν σου στείλω ένα φιλί.

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΒΙΡΑΡΩ

Βιράρω κόντρα σ άγρια πλημμυρίδα
χωρίς την πήλινη, αραχτή μου βάρκα
γυμνός στού ουρανοξάγναντου τα μπάρκα
παρέα με μιά ανυφάντρα καταιγίδα

Στο ανεμοκύλισμά μου, οιστρηλάτης
πλαγιάζω σε μιά αχλή, πού με συνθλίβει
Μισεύω με της άγνοιας το ταξίδι
από έναν σε άλλον κόσμο αυταπάτης

Μελίρρυτες μού αρπίζουνε Σειρήνες
καί σμέρνες εντρυφούν στα σπάραχνά μου
Ωκεανού βοή στα σπάργανά μου
με αρμύρα με χνωτίζει καί με οδύνες

Στις εκβολές τού νού μου ασταρώνω
φιδόσχημες, θαλασσινές μου αγάπες
Αντάρτες, τού σκαριού μου κουπολάτες
στα αμπάρια της εξάρτησης, σταυρώνω

Με επιχρυσώνει ο ήλιος κι απατός μου
τον Μίδα στο άγγιγμά του προσδοκάω
Απ την νεροσυρμή, φωτιά ζητάω
πού αγιόφυλλα μού στρώνει ο θάνατός μου

Βιράρω στού καιρού την πλημμυρίδα
πού η σκιά μου η στεργιανή, αραχτή μού γνέφει
των θαλασσών να μάσω το σιντέφι
με δίχτυα υφαντά από καταιγίδα

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΠΟΣΟ ΣΟΥ ΠΑΕΙ

Πόσο σού πάει η γκρίζα η θλίψη πού φοράς
κι οι ρύποι αιθάλης, πού σκοτίζουν τη ματιά σου
Σε ένα τού απόβραδου σημείο αναφοράς
κοιμιέται η νύχτα στην ανάγλυφη αγκαλιά σου

Πόσο σού πάει η στιγμή πού ο πανικός
γλιστράει στο βλέμα σου απ το αναπόλημά σου
Πού αριά το αγέρι, εραστής σου ιδανικός
γλυκολιγώνεται στο κορφολόγημά σου

Πόσο σού πάει η ασάλευτη σιωπή
πού εντός της μαίνεται η κραυγή σου, απελπισμένη
Μιά σου ανυπόφορη, παιδιάστικη ντροπή
γερτή στο πλάι σου, ξεχνιέται αποσταμένη

Ταιριάζει τόσο η γκρίζα η θλίψη πού φοράς
σε μιά μορφή, χυτή, με το άδειο ερωτευμένη
Σε επιτύμβια στήλη αρχαίας αγοράς
σε καμαρώνω, στο όνειρό σου να χωράς

Πόσο σού πάει νάσαι στην πέτρα σκαλισμένη

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

ΑΝΟΣΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Σκυλεύω εντός μου μνήματα ασύλητα για αιώνες
ενστίκτων που υποτάχτηκαν στην τυραννία του νου
κι ευφραίνοντας τους γλιστερούς του χρόνου καταπιόνες,
απογερτά αναπαύθηκαν στις κρύπτες του κενού.

Γενέθλιας ώρας λεηλατώ το έμβρυο σκήνωμά της
σ' ομφάλια κενοτάφια μοιραίων δοξασιών.
Μεταλαβαίνω απ' της Εδέμ τ' ανθούντα Σόδομά της
απόσταγμα ορμέμφυτων νεκρών. Κι απουσιών.

Σε μαυσωλεία ιδεών κλέβω απ' τους αθανάτους
φαντασιώσεων σύνδρομα κι εκκρίματα εθισμών.
Στοιβάζω του ασυνείδητου τους άπειρους θανάτους
στην οπιοφόρα απόφυση δυσοίωνων χρησμών.

Μολύνω την παρθενική της Περσεφόνης κλίνη
με μια, μη αναστρέψιμης λαχτάρας, απειλή.
Ξεθάβω από επτασφράγιστο κιβούρι ό,τι έχει μείνει
από ένα χθες που τ' αύριο πονάει κι αναπολεί.

Σκυλεύω εντός μου μνήματα ενστίκτων μεταστάντων
σε μια άγρια κρίση απρόβλεπτου, τυφλού βανδαλισμού,
την τέφρα αναμοχλεύοντας αυτόχειρων συμβάντων,
κάτω απ το βλέμμα του είρωνα, μοιραίου συμβιβασμού.

[kuiper]

Θέλω να πω στους φίλους εδώ που διαβάζουν τον Σπήλιο, πως έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές, οι τρεις από τις εκδόσεις  ``Καστανιώτη``
Η μια δε από αυτές απέσπασε ειδικό βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Επίσης μιας και δεν αναφέρεται εδώ ο Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1944 στο Διακοφτό, μαθηματικός, ανιψιός του αείμνηστου Διονύση Παπαγιαννόπουλου.