Την εσπέραν τρίπους.
Οι λευκές «πεταλούδες» του χιονιού, φάνηκαν να αφήνουν
πίσω τους το μαύρο του νυχτερινού ουρανού για ν’ αγκαλιάσουν
το γιορτινό φως.
Ας αναβάλω είπα την έξοδο, μα πάλι, λίγες νιφάδες είναι, ίσα ίσα
θα βρω αιτία να περάσω για λίγο στα παιχνίδια του χθες.
Αυτό το κατάστημα με τα παιχνίδια και όχι μόνο, το βρήκα με τη
βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, τα εγγόνια μου θα με περιμένουν
πως και πως, πρέπει να βρω αυτά που περίπου γνωρίζω πως θα ήθελαν.
Εξυπηρετική λοιπόν αυτή τη φορά η τεχνολογία, θα είναι όμως και «αύριο»;
Θα συνεχίσει άραγε η Γη τις «τσάρκες» της κανονικά γύρω από τον ήλιο;
Ή θα την «εξαϋλώσουν» τα πρωτοπαλίκαρα της;
-Να σας βοηθήσω; Με ρώτησε η μελαχρινή υπάλληλος του καταστήματος.
-Αυτό το μπαστούνι φαίνεται χειροποίητο, να είναι άραγε από ξύλο; δηλαδή
κλωνάρι κάποιου δέντρου;
-Δεν γνωρίζω. Όμως γιατί θα πρέπει να είναι από ξύλο, υπάρχει κάποιος
λόγος αν επιτρέπεται;
-Αυτό θα μπορεί σίγουρα ν’ ακούσει τα μουρμουρίσματα της καρδιάς μου,
κάποτε το έδερναν κι’ αυτό οι καταιγίδες του χρόνου, καταλάβατε;
-Όχι. Συγνώμη.
-Δεν πειράζει, ίσως και να είναι καλύτερα…
Καλώς σε βρήκα του είπα χαϊδεύοντας το, για να δούμε τώρα, μπορείς να βοηθήσεις;
Δεν σου λέω βέβαια να πάμε πίσω στο «εμπρός βήμα ταχύ» εκείνης της πρωτομαγιάς,
μα να ημερέψουμε λίγο το καλησπέρα ζωή.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα, οι δρόμοι της πόλης έχουν την τιμητική τους.
Πολύχρωμα λαμπιόνια, αντικατέστησαν τα φύλλα των δέντρων και οι ριπές των λέιζερ,
φτάνουν τα σύννεφα, βάλθηκαν θαρρείς να καλύψουν τις αστραπές, της χειμωνιάτικης νύχτας.
Παιχνίδια χιλιάδες, έτσι που τα σημερινά παιδιά να ξεχνούν το γράμμα στον Άγιο Βασίλη,
έχουν τόσα πολλά, που ακόμα ένα, δεν θα άλλαζε το χρώμα στα παιδικά τους όνειρα.
Πριν από πολλά χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν φωτισμένοι δρόμοι, που δεν υπήρχαν
χριστουγεννιάτικα παιχνίδια, ήρθε κάποια μέρα δώρο μιας θείας μου ένα κόκκινο μπαλόνι,
από αυτά που σήμερα αγοράζονται με το κιλό.
Όταν τελικά κατάφερα να το φουσκώσω, έγινε στο σχολείο «χαλασμός». θυμάμαι, έτρεχα
στην αυλή κρατώντας το ψηλά με το χέρι και πίσω μου όλα τα παιδιά προσπαθούσαν
να ακουμπήσουν αυτό το «εξωγήινο» κατασκεύασμα.
Δε θα ξεχάσω τη Γιαγιά μου, όταν είδε το μπαλόνι να μεγαλώνει, έκανε το σταυρό της.
Λέω να γυρίσω πίσω, μα η περίεργη ματιά μου, σταμάτησε στη βιτρίνα ενός καταστήματος με δώρα.
Τους βόλους πρόσεξα, τους γυάλινους βόλους, με τις όμορφες αποχρώσεις.
Μπα, εδώ δεν θα τα καταφέρω να τα συγκρατήσω, τα δάκρυα θέλω να πω. Αυτά λοιπόν τελευταία
όλο και βρίσκουν χαραμάδες για να δραπετεύει κι’ από κανένα.
Γυάλινες «μπίλιες» τότε φυσικά ήταν σπάνιες, με πηλό τις φτιάχναμε, τις ψήναμε στη φωτιά και τις
βάφαμε με κόκκινο και μπλε μολύβι, τα μοναδικά χρώματα που είχαμε δηλαδή.
Σταγόνες βροχής, διαδέχτηκαν τις λευκές «πεταλούδες» πλησιάζει καταιγίδα, καιρός να γυρίσω στο σπίτι.
Τα αποψινά μου όνειρα έχουν «θέμα» δε θα δυσκολευτούν να διαλέξουν. Για το αύριο όμως;
γ.χ.
