Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ζωή που πέθανε πριν γεννηθεί

« στις: 19/05/08, 12:21 »

Σκουριασμένες ιδέες
λασπωμένα βήματα
Οι ήχοι κούφιοι ,
χωρίς λογική
Ρυθμός ,άρρυθμος
Σκοπός μόνο για κλάματα
Σκουριασμένες αλυσίδες
Σκλάβοι ζωής
Ζωής που πέθανε πριν γεννηθεί
Κι εσύ θεατής ,
εσύ ακροατής,
εσύ μόνο εσύ
Κρεμασμένες ελπίδες
Κουδούνια,
δεμένα στο λαιμό
Ελπίζεις αλλά ,
ακόμα δεν γνωρίζεις
Αμνός προς τη σφαγή πηγαίνεις
Και μένεις
ατάραχος στη κορυφή
Με το κουδούνισμα
να σε νταντεύει
Κι η αλυσίδα σέρνετε
και σε πηγαίνει
Αμνός προς τη σφαγή σου
Εσύ θεατή ,
εσύ ακροατή
Εσύ μόνο εσυ
αμέτοχος κοιτάζεις το αίμα
Το αίμα που χύνεται ,
είναι του αδερφού σου
Το δάκρυ αμνέ δε στέγνωσε,
είναι εκεί μέσα
Πνιγμένο από την ντροπή
Κι ο αδερφος σου
Χάθηκε
Κι εσυ θεατής
Εσύ ακροατής
Περιμένεις γονυπετής
Να ρθει κι δική σου
Δική σου σειρά
Ζωή που πέθανε πριν γεννηθεί
Ζωή ανοιχτή πληγή
Δοσμένη από πρίν στο θάνατο
Τρέχει  κι εσύ?
Εσύ θεατής
Εσύ ακροατής
Χτυπας την αλυσίδα
Και θαρρείς
Πως θα ρθει η ανάσταση
Ανάβοντας κερί…

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ταμπέλα αγάπης

« στις: 15/05/08, 10:51 »

Μέσα στο κυκλώνα της ζωής
Ψάχνεις κάπου να πιαστείς
Άγκυρα να ρίξεις
λιμάνι να σταθείς.
Μα είναι μάταιο πολύ
Μόνος μέσα στη βροχή
Τα μάτια μένουν νε κλειστά
Την πόρτα κανένας δεν χτυπά
Κι είναι μεγάλη η μοναξιά
Είναι μεγάλη και πονά

Ανεμοδαρμένα ύψη
Ψυχή μέσα στη ψύξη
Κυκλώνας κύκλωσε και κλείνει
Γραμμή παράλληλη δεν είναι
Ίδια στην αρχή
στο τέλος ίδια μένει
γραμμή τρένου κομμένη?,
διακεκομμένη?
μα πάντα ενωμένη?
άξιο απορίας
ανάξιο λόγου θεωρείς
και απορείς
τι στο τέλος
θα σε περιμένει

Μια ζωή μες στον κυκλώνα
γεννημένη
Τρέχει και λυσσομανά
Στου ανέμου την οργή
Πάντα αφημένη
Και μια ψυχή
Γεννιέται και πεθαίνει
Κι  η αγάπη μένει
στο ράφι απούλητη
Και περιμένει
Μα είναι μάταιο
 στην πείνα του σήμερα
στα αζήτητα είναι
αφημένη.

Και συ βάζεις ταμπέλα
Σήμερα δίνεται δωρεάν
Χωρίς αντίτιμο
Σταλαγματιές αγάπης
Μα αόρατος σαν την πνοή
Του λυσσασμένου αέρα
Κανείς δεν βλέπει
Πως εσύ έβαλες
 Ταμπέλα...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σκοτεινά σοκάκια

« στις: 07/05/08, 07:37 »

Σκοτεινά σοκάκια
Μετρώ τα βήματα ,
τα χέρια απλωμένα
τα φώτα όλα σβησμένα
Σβησμένο αποτύπωμα
σε διάφανο χαρτί
Ποτισμένοι δρόμοι,
στενά σοκάκια
κρυμμένα στο σκοτάδι

Τρέμουν τα δάχτυλα
σαν ακουμπούν
Τον τοίχο
που χουν οδηγό
Θεέ μου
που θα με βγάλει
ετούτο το στενό
Το φως έσβησε ,
τα χνώτα κρύφτηκαν 
στο βράδυ
Ο ήχος  τρίζοντας
βαδίζει πίσω μου

Τρέμουν τα γόνατα
σαν σπάει το χαλίκι
Αρχίζει να τρέχει ιδρώτας
κρύος που σε πιάνει
Μπροστά μου τ άγνωστο
κι εκεί φως δεν έχει
Που πάω,
που βαδίζω ,
σκοτεινό σοκάκι

Δίπλα το μυαλό
φτιάχνει το χάρτη,
ζωγραφίζει
Χορεύει
με τους ήχους
Της μοναδικής
 ηχητικής παρέας
Τρελή συμφωνία,
μιας τρελής καρδιάς
Επιλογές  ,
η επιλογή
Αραχνιασμένη λογική
Αλήθεια το φως
ψέμα τυφλός,
Σκέψεις άναρχες βουβές
Δε τολμώ.
Η φλόγα δίχως φως
 φουντώνει
Βαριά ανασαίνω
Πνίγομαι
Δεν ανασαίνω
Δεν βλέπω
Δε βλέπω
ούτε τον θάνατο μου
Σκοτεινό σοκάκι η επιλογή μου
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω
Νιώθω την πτώση
Έκρηξη υγρών συναισθημάτων
Ακόμα η σκέψη δε θέλει
Τον θάνατο απαρνιέται
Πέφτω
Πέφτω και ξυπνάω
Ακόμα μια διαδρομή
Σε σκοτεινά σοκάκια
Ακόμα μια νύχτα πέρασε
Κι εγώ
Πεσμένος μπρούμυτα
Ανοίγω τα μάτια
Και βλέπω
βλέπω το χρώμα του δαπέδου
Πάλι δεν απέθανα
Ζω
Σε σκοτεινά σοκάκια

Άραγε η μέρα γιατί αργεί?

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Η αλήθεια είναι ψέμα

« στις: 06/05/08, 07:52 »

παππού παλι λες αλήθεια μ ενα ψέμα. Δυστυχώς ξεχνω το ψέμα που λεω μόλις το πώ.
versous Τρύπες?...ηθελα να σου δωσω απαντηση εδω αλλα προτιμησα να βγάλω κατι αλλο Χρόνια που πέρασαν
και ειλικρινα διαβάζοντας στο προφίλ σου την ηλικια σου...μακάρι να μην ξεχάσεις να περνάς στην ζωή αυτά που χρειάζεσαι πραγματικά για να εισαι αυτό που κρύβεις μέσα σου.
σας ευχαριστώ για την μικρή επίσκεψη σας

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Χρονια που πέρασαν

« στις: 06/05/08, 07:46 »

χρονια που περασαν ,
χρονια που ζω
τις τρυπες θυμηθηκα
κλειστες εδώ και  καιρό
τις τρύπες που χαραξα
βαθια στο μυαλό
μολυβι ξυμένο
μα λείπω εγω
και τρέχω
ξανα και ξανά
να γράψω για κεινο
που ακόμα πονά
χρόνια που πέρασαν
και εφτασα εδω
το ενα το πόδι ριγμένο
μισώ το κενό
μισώ
που βλέπω τα πάντα
χωρίς να σταθώ
κι εχω το σώμα πεσμένο
θαρρώ
να βλέπει το κόσμο
μες στο θυμό
κι η τρύπα δεν κλεινει
γελάστηκα ενώ
την ειχα κλεισμένη
βαθιά μες το μυαλό
αυτή ανοίγει και βγάζει
ρυθμό

χρόνια που πέρασαν
χρόνια που ζω
το πρόβλημα αραγε
το χω εγώ?
μες στην καρδιά
μου τα φύλα ξερά
μαράθηκαν όλα
πήραν φωτιά
κι ειναι το σπίρτο αναμένο
στο χέρι κρατώ
μπαρούτι μυρίζει
και γω κλεισμένος
στου μυαλού
το μοναχικό κελί.
τα μάτια στο τέλος γυρίζω
να δω
τις τρύπες
που τρέχουν
λέξεις που λένε
πως φταίω εγω.

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κόκκινη κλωστή

« στις: 05/05/08, 12:48 »

κοκκινη κλωστη δεμενη
με την ασπρη παντρεμενη
γυρω γυρω δενουν
του ερωτα το χερι

Ο ηλιος της Ανοιξης μην ερθει
και τους μαυρισει την ψυχή

κοκκινη κλωστη δεμενη
στην ακρη του χεριου κλεισμενη
μην  τολμησει το μυαλο
να ξεχαστεί

κι αν τυχει και την κοψεις
παλι εκει θες να βρεθεις
μ αναμνησεις κεντημενη
στο σωμα της ψυχής

κομποβελονιας κλωστή
κοκκινη βαμμένη
με το αίμα του αδικου
της γης.
και συ γόνος του πρέπει ¨η δε πρέπει
αν τυχον θα τεντωθεί
εχεις αλλο χερι που βαστα
το νήμα της ζωής.

πάντα με λιγες λέξεις δινεις την ευκαρια σε κάποιους να σκεφτουν την θέση τους απεναντι στη ζωή
να σαι καλα

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η αλήθεια είναι ψέμα

« στις: 05/05/08, 10:03 »

Η αλήθεια είναι ψέμα


Κοίτα απ΄ το παράθυρο και πες μου
 έξω τι βλέπεις
Μέρα φαίνεται θαρρείς μα μέσα
βράδυ έχεις.
Ψάχνεις στο σύστημα να βρεις
το δίκιο που χεις χάσει
Και πέρασαν τα χρόνια σου
κι εκει δεν εχεις ψάξει
Εξω από το παράθυρο
πληγή γεμάτη αίμα
Μη ζεις στο Όνειρο ξανά
 η αλήθεια είναι ψέμα
το χρώμα μου
 το χώμα έχει βάψει.
Την νύχτα  η μέρα
εχει ξεθάψει
Κι εγω σου γράφω
στο τοίχο με το αίμα
Ξυπνα μικρε
η αληθεια είναι ψέμα 

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δε μου φτάνεις.

« στις: 14/01/08, 13:01 »

Μια αγκαλιά ζωής στο σώμα σου αφήνω
Μια αγκαλιά φιλιά αγάπης μες στη καρδιά  σου δίνω
Μια κούπα δάκρυα από τα βάθη του μυαλού μου χύνω
Να πιεις να ξεδιψάσεις
Και συ μου λές  μανούλα ‘’δε μου φτάνεις’’
Γιατί? Γιατί, αγάπη μου γλυκιά τι σου χω κάνει?
Όλα για σένα μάτια μου μες στη ζωή δοσμένα
Όλα μες στη ζωής τα τρίπτυχα , με της ψυχής το αίμα
με όρκους είναι τα σήμερα τα αύριο για σε δοσμένα
Κι εσύ μου λές ‘’ δε μου φτάνεις’’,
Στα μάτια σου μπαίνω για να δώ
Τι έχεις εκεί κρυμμένα
Μες στο λαβύρινθο γυρνώ, δρόμους χωρίς σημάδια
Διέξοδο γυρεύω που ζητάς
Μα τα σοκάκια άδεια
Κι όλο μου λες μανούλα δε μου φτάνεις
Ξέρω πως είναι η μέρα για σένανε μικρή
Και οι στιγμές μόρια τ΄ ανέμου
Ξέρω πως για σενανε  ,δε φταις
Που νιώθεις τόσο μόνη
Μα τι να σου κάνω κι εγώ
Ζωή μονάχη περπατώ ζωή δίχως τιμόνι
Πιάνω τα σίδερα λυγώ  ,κορμί έχω για αμόνι
Χτυπάν τα κύματα κι εγώ σου γίνομαι λιμάνι
Για τι αγάπη μου μικρή μου λές μανούλα ‘’δε μου φτάνεις’’
Μη παίζεις με τα λόγια σου μικρή μου ανεμώνη
Μες στου χειμώνα της ζωής
Δε θέλω να σαι μόνη
Για σένανε  έστησα χορό με του θεού τα αστέρια
Για σενανε έφτιαξα ουρανό με τα δικά μου χέρια
Γαλάζιο χρώμα έριξα, κίτρινο τον ήλιο έχω βάψει
Για σένα στο υπνο μου τον πόνο έχω κάψει
Για να μην βλέπεις γύρω σου μέρες τρελές
Μέρες δυστυχισμένες
Όλες για σένα οι στιγμές να είναι ευτυχισμένες.
Κι εσύ αθώα μου ψυχή, γεμάτη από αγάπη
Δίχως να ξέρεις πως πονά
 μου λες μανούλα ‘’δε μου φτάνεις’’
Κι όμως στα αφτί σου ψιθυρίζω
Λόγια αγάπης μητρικής
Μόνη δε θα σ’ αφήσω
Κι οσο μου λές μανούλα  δε μου φτάνεις
Τόσο μ αγάπη  θα χτυπώ
Τους ήχους εσυ να πιάνεις.

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Χριστούγεννα...μην με γελάσεις

« στις: 02/01/08, 09:37 »

Είπα να γράψω μια ευχή,
μα τι ευχή να δώσω?
Ετσι λοιπόν για μιαν αρχή λέω εδώ μπροστά σας:
-Φιλους,γυναίκα και παιδιά
ποτέ να μην προδώσω.
- σε αμαρτίες και ψευτιά
ποτέ να μην ενδώσω
-μα πάνω από ολα φίλοι και γνωστοί
ποτέ να μην ξεχάσω
οσα κι αν φέρει η χρονιά ,
λάθη σωστά ολα μαζί αληθινά να είναι
ανθρώπινα να λέγονται ,
ανθρώπινα να φιάχνονται,
ανθρώπινα να σβήνουνε
κι ανάσταση ανθρώπινη να βρούνε
Κι ολοι σαν δούμε πως ανθρωποι είμαστε
και την φύση αυτή παραδεχτούμε
Τότε ακόμα και η λύπη μας γιορτή μεγάλη θα ναι.
Με πολύ αγάπη ΣΑΣ ευχομαι να στε ολοι καλά να γράφετε μέσα απο την καρδιά σας
και μέσα στους στίχους σας καποιες γραμμές κάποιες φορές να θυμόσαστε(θυμόμαστε) ολους αυτούς που δεν μπορούν για οποιαδήποτε λόγο να εκφράσουν τα συναισθήματα τους,την οργή τους , την χαρά τους,την αντίθεση τους ,την διαμαρτυρία τους ,την δοξασία τους.
Σε όλους αυτούς τους μοναδικούς δίνω την μεγαλύτερη ευχή μου.
Οταν θέλουν κάτι να μου πούν τα αστέρια να κοιτάνε και σαν έρθει το πρωί και πέσει η πάχνη του χειμώνα κάτω και σαν πέσει το πρωί κι η δροσιά της ανοιξης ακουμπήσει τη στέγη της ψυχής μου θ ακούω αυτά που θένε να μου πούν και θα γυρίζω το κεφάλι στα μάτια να τους δώ και να τους πω πως είμαι εδώ για κεινους.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: The junky song

« στις: 21/12/07, 13:09 »

Συμφωνώ με τον papou.Η εκφραση του καθενός δεν ειναι για αγκαλιάζει πάντα τον καθένα μας.Δεν μπορούμε να είμαστε αρεστοί και ουτε υποχεωεμένοι να απαντούμε .Εχουμε όλοι μας το δικαίωμα της επιλογής, αρέσει δεν αρέσει.Ασχετα εαν συμφωνω η όχι παίρνω εαν εχει κατι να μου δώσει εαν οχι κανω κλικ και φεύγω.Οσο για τα αστράκια ποσώς ενδιαφέρει πιστεύω .Εξάλου πάντα τα αστεράκια τύπου στρατηγού αρχιστράτηγου μου ηταν αδιάφορα.
Κι ας είμαι κι εγω απ αυτούς που για να δώ σχόλια ,κ΄΄αθε μέρα προσεύχομαι στο θεό να με προσέξεις εσυ που μπαίνεις εδώ μέσα.

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / απόψε τι να γράψουμε

« στις: 21/12/07, 13:00 »

Έλα πες  κι εσύ , απόψε τι να γράψουμε,
μπερδεμένα λόγια , σκέψεων γίνεται τριβή
Με κρασί ποτισμένα ,της ζωής, ευχολόγια
μέθυσε απόψε  η μέρα κι έγινε ο πόλεμος γιορτή
Μεθυσμένοι κι δυό δίχως δίδακτρα
δίχως άστρα , γράμματα μένουν κενά
στέκουν τα λόγια μετέωρα
 και το σώμα λυγάει , πονά


Ψάχνει το αίμα τα σύμβολα
του κορμιού μας φτιάχνει τα είδωλα
ιστορία να γράψει ξανά και ξανά.
Του κόσμου τα ικριώματα
στα σάπια πατά τα πατώματα
κι η καρδιά τραγουδώντας εκεί ξεψυχά


Έλα στο κόκκινο χρώμα να βάψουμε
τις μέρες που περνούν ,να κλάψουμε
ζωγραφισμένες λέξεις ,που πετάξαμε
και χαράξαν κορμιά στο χαρτί
Κι η βροχή που το δάκρυ ξέσπασε
σαν την μπόρα επάνω στο σώμα, έσπασε
τρέμει η ανάσα  μόνη στη νύχτα σαν έμεινε
κι όλα γύρω φτιάχνουν σιωπή


Έλα  κι οι δυό να κοιτάξουμε
τους τόνους και τα σύμφωνα
μπερδεμένες εικόνες και σύμβολα
στις λέξεις να μπεί μια σειρά.
Στο ρυθμό της ζωής να πατάξουμε
Εκεί μέσα τη λύπη να θάψουμε
Να βρούμε επιτέλους χαρά.


Του χρόνου τα καμώματα
να στείλουμε στο πυρ το εξώτερο
Κι είναι αυτό που πονάει πιότερο
είναι αυτός  ο εχθρός, το χειρότερο
Που αφήνει το δείκτη να τρέχει τρελά.
Και εμείς κοιτάμε την μέρα να χάνεται
Η ψυχή σταματά κάπου πιάνεται
μαζί κι κανόνας φτιάχνει σκοπό.
Στέκω μπροστά σου κι απέναντι
Σου φωνάζω, ζητώ κάτι έναντι
κι η ζωή γυρνά της τύχης τροχό.


Στον σταθμό της σιγής τον σκεπάσαμε
Με χιονισμένες ιδέες ,κρύες , μουντές
το μυαλό έξω γυμνό το  ξεχάσαμε
Έπηξε  ,πάγωσε, έμεινε κρυστάλλου χρώμα λευκό.
Κι είναι αυτό που μας έφτιαξε
Κι όλο απέναντι απορούμε τι έφταιξε
που ζωή στη μούρη τη πόρτα έκλεισε
κι είναι αυτό που μας έμεινε
Τα χέρια αριστερά δεξιά να σηκώνουμε
Σαν χήρες που κλαίν τον νεκρό.

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Συνομοσία... στον αγαπημένο θείο

« στις: 20/12/07, 10:25 »

εκανα το θεατρίνο ,δε με κατάλαβε κανείς
τρικ με δυο μπουκάλια πλαστικά ,
μεσα κλεισμένοι ολοι εμεις
Ενα  χερι δυο φυτίλια
στο μπαμ εσυ θ ακουστείς
Ειναι η οργη  μας μια βόμβα ,
είναι μπουκάλι που χει πυρετό
ήρθε η η ωρα που θα σκάσει
θα πνίξει αυτόν το θείο π άγαπώ

Εκανα το θεατρίνο σε μια κενή σκηνή
σκιά ο ρόλος που χω πάρει
σκια μορφής πολύ φθηνή
Καμπούρα εβαλα στη πλάτη
τη μύτη έφτιαξα μεγάλη
το ενα χερι ειναι μακρί
το αλλο χω κοντό
Κάποιοι με ειπαν Καραγκιόζη
μα γω τους εστησα χορό.
Κοιλιές εγκύων εχω πάρει
το σπόρο του χρόνου εχω βάλει
γεννώ απόψε νεο γύρο
καινούργιων νέων μαχητών
Νέα γενιά του Καραγκιόζη
σκιές ακούραστων σκοπών.
Απόψε είμαι θεατρίνος
μα αυριο θα ερθει εκείνος
ο θείος Μπούς από το Ιράκ
Θα πει δικός μου είναι φίλος
θα ανέβει πάνω στη σκηνή
Θα του χαρίσω τότε φίλο
το θέατρο τις σκιές και τη σκηνή
και θα γελάω σαν κουνάει
του Καραγκιόζη τη μεγάλη τη ψ..υχή

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Σε αγαπάμε θειε…

« στις: 20/12/07, 10:00 »

εκανα το θεατρίνο ,δε με κατάλαβε κανείς
τρικ με δυο μπουκάλια πλαστικά ,
μεσα κλεισμένοι ολοι εμεις
Ενα  χερι δυο φυτίλια
στο μπαμ εσυ θ ακουστείς
Ειναι η οργη  μας μια βόμβα ,
είναι μπουκάλι που χει πυρετό
ήρθε η η ωρα που θα σκάσει
θα πνίξει αυτόν το θείο π άγαπώ

Εκανα το θεατρίνο σε μια κενή σκηνή
σκιά ο ρόλος που χω πάρει
σκια μορφής πολύ φθηνή
Καμπούρα εβαλα στη πλάτη
τη μύτη έφτιαξα μεγάλη
το ενα χερι ειναι μακρί
το αλλο χω κοντό
Κάποιοι με ειπαν Καραγκιόζη
μα γω τους εστησα χορό.
Κοιλιές εγκύων εχω πάρει
το σπόρο του χρόνου εχω βάλει
γεννώ απόψε νεο γύρο
καινούργιων νέων μαχητών
Νέα γενιά του Καραγκιόζη
σκιές ακούραστων σκοπών.
Απόψε είμαι θεατρίνος
μα αυριο θα ερθει εκείνος
ο θείος Μπούς από το Ιράκ
Θα πει δικός μου είναι φίλος
θα ανέβει πάνω στη σκηνή
Θα του χαρίσω τότε φίλο
το θέατρο τις σκιές και τη σκηνή
και θα γελάω σαν κουνάει
του Καραγκιόζη τη μεγάλη τη ψ..υχή

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο σκύλος και ο ψύλλος

« στις: 20/12/07, 09:45 »

κάθησα το διάβασα και είπα...Στη θέση του σκύλου θα μπώ εγώ...στη θέση του ψύλλου την σκιά που μ΄ακολουθεί....Συμπερασμα: οτι και να κάνω ,όπου και να πάω οσες φορές κι την σκοτώσω ...πάντα θα μα ακολουθεί και θα γελά μαζί μου  θα με ξεγελά ,θα συνομοτεί στα λάθη μου ,θα με πατά ενώ θα με κάνει να πιστεύω πως ζώντας στο σκοτάδι οτι την έχασα...

15

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο σκύλος και ο ψύλλος

« στις: 19/12/07, 08:34 »

Ένα πρωί την βόλτα μου πήρα ράτσας βαρβάτης σκύλος
Στο πάρκο περιπάτησα ,παρέα μου ένας ψύλλος
Μόλις που εκάθησα και έξυσα την πλάτη
Αυτός πολύ αγρίεψε ξεσήκωσε τη πλάση

πολύ με πείραξε αυτό, του φώναξα του ψύλλου
δεν είναι πράγματα σωστά ενός καλού μου φίλου
Δεν είναι φίλε μου σωστό μόλις με φαγουρήσεις
Να φέρνεις ξένους στην ουρά ,για να με αφανίσεις

Μα τι είναι τούτα που μου λες μου φώναξε ο ψύλλος
Πως γίνεται μες την ζωή σκύλο να έχω φίλο?
Εγώ γεννήθηκα για να ρουφάω αίμα.
Έτσι με θέλει η ζωή αυτό δεν είναι ψέμα.

Τέλος των πάντων κολλητέ ,έλα για να τα πούμε
Άκρη να βρούμε λογική, ανακωχή να ζούμε
Να βάλουμε τα πράγματα σε νέα να ναι βάση
Σκύλος και ψύλλος να ναι μαζί ,κανένας δε θα χάσει

Ο ψύλλος δε ψυλλιάστηκε στα λόγια τι ειν κρυμμένο
Κι έτσι από τη πλάτη του κατέβηκε μπροστά του
Και πριν προλάβει να του πει ,τι και πως δικές μου
Ο σκύλος  του για κοίτα δές πως είναι οι οπλές μου

Αυτό δεν το σχεδίασε ο ψύλλος ο καημένος
Πως θα αντιμετώπιζε της μοίρας το γραμμένο
Σαν είδε το πάτο του ποδιού, του σκύλου σηκωμένο
Αμέσως είδε το τέλος του μες τις οπλές θαμμένο.

Οι άλλοι ψύλλοι είδαν τα πάθη του δικού τους
Κι όλοι μαζί μαζεύτηκαν στη μέση του χωριού τους
Όρκο βαρύ  κι ασήκωτο πήρανε ,στη μνήμη ενός φίλου
Ξανά να μην πιστέψουνε τα λόγια ενός σκύλου.

Κι ετσι φίλοι μου καλή τελείωσε η βόλτα
ο σκύλος αναπαύτηκε στ αφεντικού τη πόρτα
Μα δεν το κατάλαβε καλά αυτό που είχε κάνει
Κι έτσι στη πλάτη του ξανά μέγα φαγούρα πιάνει.

16

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Αύξων αριθμός απεξάρτησης 2755.

« στις: 14/12/07, 10:14 »

Επαναπροσδιορισμός της λέξης και εννοιας Κοινωνία.Το ξέρω φαίνεται περίπλοκο .Αλλα πραγματικά δε βλέπω αλλη λύση.Πρέπει να αρχισουμε να αναθεωρούμε εστω πρώτα απο την προσωπική μας αλυσίδα τους κρύκους που την δένει ,να ξεσκεπάσουμε τον μικρόκοσμο μας ,να τον απωγυμνώσουμε και να παραδεχτούμε παράλληλα τις ευθύνες μας για την κατάντια της γύμνιας μας.Η σαπίλα δεν είναι εξω απο το παράθυρο του σπιτιού μας.Είναι μέσα μας ,σαν καρκίνωμα ,που χρειάζεται απο την ρίζα να το βγάλουμε απο πάνω μας και να απαγκιστρωθούμε πλέον απο τον Ωχ αδερφισμό μας.Είναι μια καλή αρχή .Οσοι είμαστε γονείς να το περάσουμε στα παιδιά μας.Τουλάχιστον να είναι μια μικρή παρακαταθηκη για το δικό τους αύριο.Ας ζητήσουμε συγνώμη απ αυτά θα είναι μια θετική κίνηση γιά ένα καλύτερο αύριο..

17

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Αύξων αριθμός απεξάρτησης 2755.

« στις: 13/12/07, 13:30 »

η μεγαλύτερη εξάρτηση είναι του κώλου μας με τον καναπέ του σπιτιού μας.Το είπα ξανά το ξαναλέω τώρα και δυστυχώς ο αριθμός αυτής της απεξάρτησης δεν εχει οριστεί ακόμη.Κι ο θάνατος χτυπά το τζάμι του δικού μου /σου /μας/σας σπιτιού.Και ναί υπάρχει χρώμα που μας ενώνει...το μαύρο...το φούμο...ανεξίτηλο και σφραγισμένο με το φτύσιμο που χρειάζονται και οι τριακόσιοι στον φάκελο...

18

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Βαρέθηκα

« στις: 13/12/07, 11:52 »

Αυτό ακριβώς ανάληψη ευθυνών απ όλους μας.Συμφωνώ και επαυξάνω ..ολοι μας κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος.Πιστεύω μου...γίνομαι καλυτερος ανθρωπος (καλύτερο ΄΄εγω΄΄) γίνομαι για μένα ,γι αυτούς που αγαπώ ,για αυτούς που συναναστρέφομαι.Γίνεσαι καλύτερος εσύ ...να με παρασέρνεις αυτό  είναι ...μια φυσιολογική πορεία ...Σκάβεις το αυλάκι και βοηθάς να μπεί το νερό μέσα...αυτό θα ακολουθήσει το δρόμο του.Ενα δρόμο φτιαγμένο απο καλά και γερά χέρια και μοναδικό γνώμονα τον ανθρωπο

19

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Βαρέθηκα

« στις: 13/12/07, 09:33 »

εαν κάτσει κάποιος και το διαβάσει ...ενα θα θελα μόνο όπως λέω ότι φταίω εγώ  να το πει κι αυτός που θα το διαβάσει ..αυτή ειναι η προσμονή μου αυτό προσδοκώ μέσα απο δυο,τρεις λέξεις...Ειλικρινά δεν ενδιαφέρει εαν μοιαζει και που μοιάζει .Λόγω δουλειάς εχω μαζέψει εκαντοντάδες βελόνες ....και εχω πάρει τηλέφωνο στο ΕΚΑΒ πολλές φορές ...Η εικόνα παιδιών που ξεκινάν σαν τριαντάφυλλο ρόζ χρώματος και καταλήγουν αγριάδα στις ρίζες των φυτών που σαν καλός κηπουρός ξεπατώνω δήθεν για να έχω ένα γερό και υγιές δέντρο ,με τρομάζει.Οπως με τρομάζει εαν βάλω πάνω στο ξένο κορμί το παιδικό που ξεψυχάτην εικόνα του δικού μου παιδιού και το γκομενάκι που είναι δίπλα να μην εχει το κουράγιο να φωνάξει βοήθεια .Ναί εγώ φταίω για όλα...

20

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο Πραματευτής

« στις: 11/12/07, 12:49 »

Με μια χαλκού την ζυγαριά ,δρόμους στενούς διαβαίνω
Περνώ σοκάκια σκοτεινά ,με δυο κεριά τα φέγγω

Χτυπά η αλυσίδα απ το ζυγό στο χώμα που τις σέρνω
Ανησυχούν οι γείτονες, τι κουβαλώ ,τι φέρνω

Δυο σκύλοι ανυπόμονοι ,λυσσάνε και γαβγίζουν
Μα την πραμάτεια να πουλώ δε φτάνει να εμποδίζουν

Κει  δίπλα αργά  τοποθετώ τα χάλκινα τα ζύγια
Και την κασέλα μου  πετώ στην πλάση την επίγεια

φέγγει το άσπρο που κρατώ απ του κεριού τη φλόγα
στήνω ομπρέλα του καιρού να μην με πιάσει η μπόρα

Βάραινε ο ώμος  απ το κακό που κουβαλώ στη πλάτη
ενέσεις ,κρακ, κόκα ,χασίς, λεμόνι , κουταλάκι

Μα ραντεβού έχω κλειστά στο κάτω το σοκάκι
τα φακελάκια σφραγιστά πηδούνε στο τασάκι

Περπάτησα ,κουράστηκα είπα να ξαποστάσω
Σε σκαλοπάτι μάρμαρου πατώ τον φόβο να ξεβράσω

Μιας γάτας στριφογύρισμα ,τραγούδι που πεινάει
κι ζυγαριά μου σήμερα θάνατο αργό πουλάει

Η σόλα απ το περπάτημα κόλλησε στη λάσπη
Λάσπη γίνηκαν κι ψυχές στο σκοτεινό σοκάκι

Μα φτάνει το ξημέρωμα κι ο ήλιος ανεβαίνει
Η πολιτεία γέμισε φωνές  κι η  ζυγαριά στημένη

Κι αν ήρθε το ξημέρωμα , κι ο ήλιος ανεβαίνει
Για πάντα θα ναι η ψυχή στη λάσπη κολλημένη

Κι ας ήρθα εγώ ,κι ας έφυγα κανείς χαμπάρι πήρε
Γιατί αργά σα περπατώ, εσύ τη πλάτη γείρε

Αφού εσένα δεν χτυπώ καμπάνα να ξυπνήσεις
Ασε εκει το διπλανό να σβήνει αναμνήσεις

Κι εσένα που σε ενόχλησα με τι δουλειά ασχολούμαι
Πραματευτής ,
Εγώ με την πραμάτεια μου ,
Τον Θάνατο πουλούμε.

21

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Βαρέθηκα

« στις: 11/12/07, 12:27 »

φοβάμαι  ολα αυτα που γίνονται για μένα χωρίς εμένα
φοβάμαι ολα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.
Δεν είναι αγανάκτηση ,αφορισμός ναί! Πρέπει να αφορίσω πρώτα τον εαυτό μου για να μπορώ μετα να το κάνω σε οσους δίπλα μου γυρνάν την πλάτη σε τόσα σοβαρά ζητήματα ,απαξιώνοντας την ανθρώπινη ψυχή ,πόσο μάλλον όταν αυτή μόλις εχει κλείσει τα 10,12,15,πρώτα χρόνια της ζωής του.

22

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Μην γυρνάς τη πλάτη

« στις: 11/12/07, 12:22 »

x-versus όντως ετσι ξεκινάμε ,κοιτάω εγω΄,κοίτα κι εσυ κι οσοι παραπάνω προχωράμε ...τα υπόλοιπα στο Βαρέθηκα

23

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Βαρέθηκα

« στις: 11/12/07, 12:03 »

Βαρέθηκα τα αλοίμονα
τα λόγια τα μεγάλα
αυτά είναι που ξινίσανε,
είναι ληγμένο γάλα

Βαρέθηκα να λέω εγώ,
 εγώ κανένας άλλος
αχ! δε βαριέσαι αδερφέ
 ο κόσμος είναι μεγάλος

Βαρέθηκα να΄μαι υπεύθυνος
σκατά που είναι όλα
εγώ ποτέ δεν ντρέπομαι
και δε με πιάνει η μπόρα

Βαρέθηκα ,τρέξε αποδώ ,
τρέξε και παραπέρα
σφίγγει η ζωή μου , από χαρά
 και μολυσμένο αέρα

Βαρέθηκα να λες εσύ
πως τα παιδιά πεινούνε
Δε φταίω εγώ αλλά Αυτοί ,
αυτοί που τα γεννούνε.

Βαρέθηκα τα ηθικής,
 της λογικής τα πρέπει
Δεν φταίω εγώ που η ματιά
 κάνει πως δε τα βλέπει

Βαρέθηκα λογής, λογής
παράξενα του κόσμου
Εικόνες γέννημα τρελού ,
θέατρο παραλόγου

Βαρέθηκα να λέω εγώ,
εγώ τα κάνω όλα
Εγώ κανείς κοντά ,
εγώ φταίω για όλα

24

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μην γυρνάς τη πλάτη

« στις: 06/12/07, 07:33 »

Μην γυρνάς την πλάτη,
Το κεφάλι σου σαν δείς μην το γυρνάς
Κοίταξε δες ,πως δίπλα σου περνάνε
Παιδιά μιας νεότερης γενιάς
Παιδιά ανήθικων καιρών
Μέσα στο βούρκο γεννημένα
Αδίστακτων ,αλύπητων εχθρών

Μην γυρνάς τη πλάτη
Το κεφάλι σταμάτα να κουνάς
Ανάμεσα σε εκείνα που τα φτύνεις
Είν τα δικά σου τα παιδιά,μη τα πουλάς
κι ας ξέχασε μια μέρα η ζωή να τους ανοίξει
Την πόρτα της ελπίδας ,της στερνής

Μην γυρνάς την πλάτη
Σκύψε κι κάτω και θα δείς
Θάνατο ,τρέχει στα χέρια των παιδιών σου
Ζωσμένα σε ενέσεις ενοχών
Παρείσακτοι οι νέοι οι δικοί σου
Που σμπρωξες  υγρό ναρκωτικών..

25

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ελα απόψε

« στις: 03/12/07, 09:25 »

Έλα απόψε  που αρχίζει ένας μύθος
Συνοδεία της καρδιάς μου ο χτύπος
Ελα κάτσε εδώ που φωνάζω
Μην μ αφήνεις μονάχο τρομάζω

Τη στιγμή που στη μνήμη σε φέρνω
Τις αναμνήσεις του χθες περιμένω
Φωνή απ το στόμα μου βγαίνει
 ένα σώμα απ το κρύο που τρέμει

Ελα απόψε να δεις την καρδιά μου
Σαν τυφώνας χτυπά τ όνειρα μου
Ελα απόψε και πιάσε το χτύπο
Σαν κυκλώνας χτυπάει το μύθο

Με τραβάει στου χρόνου τη λήθη
Κι  η αγάπη απόψε μου λείπει
Φτάνει η ώρα αυτή που κουρνιάζω
η στιγμή που ξανά σου φωνάζω

Ελα απόψε και πιάσε τις σκέψεις
σε λαβύρινθο πέφτουν και τρέχεις
Ελα απόψε και γίνε κουβάρι
Της αγάπης να γίνεις πιθάρι

Να κυλήσω να πέσω κι κάτω
Της αλήθειας να πιάσω το πάτο
Τη ζωή να τη βλέπω στα μάτια
Της ψυχής να μαζέψω κομμάτια

Έλα απόψε να γίνουμε  ένα
Κι όσα χρόνια πήγαν χαμένα
Να μαζέψω σταγόνα σταγόνα
Τα όνειρα μου μην μείνουνε μόνα

 Να χουν εσένα ξανά συντροφιά τους
Στην αγάπη να βρούν την τροχιά τους
Κι όταν θα έρθει  απόψε το τέλος
Απ του ερωτα να ναι το βέλος.