Κάπως καθυστερήμενα μπαίνω σε αυτό το thread .
Οι επαφές μου με το Ίντερνετ είναι αραιές <και πάλι
> αυτόν τον καιρό .
Και ξεκινάω κι εγώ με μία παράθεση συνεισφέροντας στην άξια <χωρίς ειρωνεία> προσπάθεια τού Αντώνη
να δώσει έναν τόνο "πλάκας" σε αυτήν την κατά τ' άλλα ψυχοπλακωμένη-ψυχοπλακωτική ενότητα
όπου κάποια πρόσωπα καταθέτουν την ψυχή τους και κάποια άλλα καταθέτουν ... το ό,τι άλλο έχουν .
Σε είδος υλικό ή σε είδος νοητικό ...
"...αυτό το τρελλές (με τα 2 λ) είναι ποίηση από μόνο του..."
Φίλε Δημοσθένη , το "τρελλός" , "τρέλλα" , κλπ , γραφόταν παλαιότερα με δύο λάμδα .
Σήμερα ακόμη μπορείς να το γράφεις όπως νομίζεις χωρίς να κάνεις λάθος .
Ο φίλος Αντώνης , ως ωριμότερος , το θυμάται στην παλιά μορφή του .
Η Δημοτική για λόγους ευκολίας στη γραφή θέλησε να κάνει μονά όλα τα διπλά σύμφωνα .
Όπως το ίδιο έκανε και με μύρια άλλα τής ταλαίπωρης γλώσσας μας .
Βλακείες , βέβαια , σύγχιση μεγάλη επήλθε κι ελάχιστοι γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό .
Μπάχαλο έγιναν τα πράγματα στην ελληνική γλώσσα , κι αυξήθηκε κατακόρυφα η αγραμματοσύνη .
< Το "μάλλον" γιατί γράφεται ακόμη με δύο λάμδα , Δημοσθένη μου ? >
Συνεχίζω με άλλη μια παράθεση , κι ο νοών νοείτο ...
"...όσο για την ανωνυμία δεν είναι πάντα καλή και όποιος κρύβεται πίσω από αυτήν ας τα βρει με τον εαυτό του..."
Πάρη , για ποια πρόσωπα δεν είναι καλή ?
Γι' αυτά που δε νοιάζονται να εκτεθούν ή για εκείνα που διαρκώς πίσω από κάτι κρύβονται ή κάτι κρύβουν ?
Για τα πρώτα πρόσωπα είναι ύψιστο αγαθό το φανερό κι έξω όλα .
Εδώ μέσα είχα δημοσιεύσει κάποτε μέχρι και τη διεύθυνση τού σπιτιού μου .
Αλλά κι όλα τα άλλα στοιχεία μου .
Για τα τελευταία πρόσωπα ύψιστο αγαθό είναι η ανωνυμία και γενικά
η κρυψίνοια .
Τους εξασφαλίζει το ότι μπορούν να πουν , και να κάνουν , ό,τι θέλουν στα κρυφά .
Ή τέλος πάντων σε κύκλο πολύ στενό , τής τάξης των δύο προσώπων ας πούμε ...
Και πάλι : ο νοών νοείτω ...
Κατά τα άλλα είναι πανεύκολο σε ένα εικονικό φόρουμ ,
να λέει και να γράφει το κάθε πρόσωπο ό,τι θέλει ,
και μέσα από διάφορα
υπονούμενα να βγάζει τα προσωπικά του .
Αυτά που δε μπόρεσε να τα λύσει ή να τα βρει εκεί έξω , στην αληθινή ζωή .
Κι έτσι έρχεται εδώ και μιλώντας στην ουρά για να τα ακούσει ο σκύλος
τα ακούνε και όλα τα άλλα πρόσωπα , ηθελημένα ή μη ,
κατανοώντας ακόμα κι αυτά που το κρυψίνοο πρόσωπο δεν πίστευε ότι θα γίνουν καταληπτά .
< έχω λόγους που αντέστρεψα τα λόγια τής παροιμίας > .
Είναι ομολογουμένως θλιβερό το ότι κάποια πρόσωπα δεν έχουν αμεσότητα κι ευθύτητα κι ειλικρίνεια ,
μήτε καν σε ένα εικονικό φόρουμ .
Και όχι , Αντώνη , τα σχόλιά μου αυτά δεν απευθύνονται σε σένα μήτε στο κείμενό σου μήτε στα σχόλιά τα δικά σου .
Ειλικρινά , να το πιστέψεις σε παρακαλώ .
