Εκτός ορίων

[Ιππέας]

                                                                                                                Εκτός  ορίων
- Παρακαλώ , μπορώ να έχω πέντε λεπτά ακόμη από το χρόνο σας ;     Η φωνή του δασκάλου ήρεμη, μειλίχια, πειστική δεν άφηνε περιθώρια για αρνητική απάντηση.  Κλείστε τα μάτια σας , εκπνεύστε, ηρεμήστε και ακούστε προσεκτικά το κείμενο που θα σας διαβάσω. Βυθισμένος στις ζοφερές σκέψεις της καθημερινότητας έκλεισα τα μάτια μου και άγνωστο πως , βρέθηκα στο μονοπάτι της αγάπης στη φωτεινή του πλευρά. Περπάτησα ανέμελα απολαμβάνοντας την υπέροχη ανοιξιάτικη φύση . Το τοπίο ήταν εκπληκτικό και γύρω από την παλιά πέτρινη βρύση άγρια τριαντάφυλλα- ανάμεσά τους ξεχώριζε ένα με έντονο σκούρο κόκκινο χρώμα - έσκυβαν να δροσιστούν και να στολίσουν τον σπάνιο πίνακα ζωγραφικής που μόνο η μάνα φύση ξέρει να δημιουργεί. Προχώρησα στο βάθος της ρεματιάς και στη μέση του ξύλινου γεφυριού ένα πανύψηλο, λιγνό, καταπράσινο δέντρο προσπαθούσε να αγγίξει τον ουρανό. Ένα μαύρο σύννεφο μας τύλιξε και τους δυο και μας παρέσυρε στην πορεία του προς τη σκοτεινή πλευρά της ρεματιάς. Μια αλλοπαρμένη ,αποκρουστική φιγούρα- ίδια μάγισσα -με μαύρα μαλλιά διαγράφονταν μπροστά μου . Κοντοστάθηκα , τα βήματά μου έγιναν πιο μικρά , διστακτικά. Το μυστήριο, η περιέργεια του τι υπήρχε στο τέλος της άλλης πλευράς- στο ξέφωτο- με έκαναν να συνεχίσω. Όσο πλησίαζα προς το τέλος , η μαύρη φιγούρα άφηνε τη θέση της σε μια αναδυόμενη αιθέρια ύπαρξη , που ως άλλη Πυθία πρόβαλλε καθιστή στον τρίποδά της κρατώντας στα χέρια της κλωνάρια από το ψηλό, καταπράσινο δέντρο . Πανέμορφη , ψηλή ξανθιά , γαλανομάτα , απόμακρη και προσιτή ταυτόχρονα. Κοιταχτήκαμε για λίγο στα μάτια ασάλευτοι κι οι δυο. Γύρισα το βλέμμα μου αμήχανα ,κοίταξα γύρω μου , δε βρήκα αυτό που ήθελα. Διάβασε τη σκέψη μου , χαμογέλασε και είπε συγκαταβατικά. Δεν πειράζει , την επόμενη φορά . Έκοψε φύλλα από τα κλωνάρια που κρατούσε και μου ΄δωσε για την επιστροφή. Έσκυψα , φίλησα το χέρι της και απομακρύνθηκα. Ήξερα πως δεν ήμουν μόνος. Η ματιά της με ακολουθούσε , το χαμόγελό της με αγκάλιαζε , τα λόγια της ηχούσαν γλυκά στην ψυχή μου .Τα πράσινα φύλλα που κρατούσα μου έδιναν δύναμη , αισιοδοξία , καλή διάθεση. Το ψηλόλιγνο δέντρο στη μέση του γεφυριού ερωτροπούσε τώρα με τις ακτίνες του ήλιου.Δεν πειράζει, την επόμενη φορά . Ναι , είπα μέσα μου με απίστευτη σιγουριά. Την επόμενη φορά ΝΑΙ θα έχω μαζί μου να της χαρίσω εκείνο το ξεχωριστό - μοναδικό , κόκκινο τριαντάφυλλο !!!                                                                                 
                                                                                                                          Ιππέας    29 – 05 – 2012