Κατω στην Κοκκινια μενω σαν φοιτητης
του νεφους της Αθηνας μονιμος θεατης
αιχμαλωτος στους δρομους καθημερινα
μες στα λεωφορεια ,στα βαγονια τα τρελα
Οσο κι αν το θελω δεν υπαρχει τελος
εχω γινει πια ,της πρωτεουσας ισοβειο μελος
σε μια γκαρσονιερα το χρονο μου περναω
μερες ωρες και λεπτα ξεχασα να μετραω
Ενα κοριτσι ευτυχως εμενα με κραταει
και οσες σκεψεις ειπα πριν τις σβηνει ,τις πεταει
κι αν εχω δικιο ,κι εχει αδικο μηνες με βασανιζει
οπου κι αν παω και βρεθω αυτη θ αμου θυμιζει
πως εζησα μια περιοδο σ ενα καυτο καμινι
κι ο ανθρωπος που με δροσιζε ητανε εκεινη...
