sfanfan:
Νομίζω ότι άγχος σε όλους εμάς τους μη επαγγελματίες παίχτες που το κάνουμε για την ευχαρίστησή μας κατά μεγαλύτερο ποσοστό είναι λογικό να υπάρχει. Σίγουρα και οι επαγγελματίες έχουν άγχος, αλλά αλλιώς να έχεις μία εμπειρία 100-500-1000 ζωντανών εμφανίσεων και αλλιώς 5-10-30 που μπορεί να έχουμε εμείς. Όλο το θέμα άγχους ξεκινάει πιστεύω από την προετοιμασία. Πόσο καλά είσαι προβαρισμένος; Πόσο καλά ξέρεις τα μέρη σου; Πόσο καλά στέκεται η μπάντα; Πώς πήγε το soundcheck; Ακούς καλά στο πατάρι; Νομίζω όλα αυτά είναι πράγματα που μπορούν να εκτινάξουν το άγχος ή να το χαλιναγωγήσουν. Τουλάχιστον αυτό έχω δει εγώ από την δική μου προσωπική εμπειρία που μετράω 10-20 lives. Από εκεί και πέρα, ούτε αλκοόλ, ούτε ποτά ούτε τίποτα. Νομίζω το μεγαλύτερο αγχολυτικό είναι η σωστή προσωπική μας προετοιμασία. Κάποιο άγχος πάντα θα υπάρχει, λογικό είναι, οπότε ας βρούμε άλλους τρόπους (μακριά από σκευάσματα, αλκοόλ κτλ) όπως την ορθότερη προετοιμασία, την ξεκούραση πριν παίξουμε, και αυτό που λέει ο Ανδριανός, ας συνειδητοποιήσουμε ότι πάνω από το κάνουμε για να περάσουμε καλά και να το ευχαριστηθούμε.
Spyros Delta:
Ναι, ας παρουμε υπνοστεντον κι ας πεσουμε για υπνο. Ειπαμε ΟΚ μεχρι 1-2 ποτακια να φυγουν οι τυχων αναστολες και να χαλαρωσουμε. Αμα ειναι το αγχος του Live (το τρακ κλπ) τοσο μεγαλο που να θελει .... συνταγογραφηση, ας παμε καλυτερα εκδρομες στα βουνα. Καλη προετοιμασια στο τεχνικο μερος (να μην εχουμε αγχος δλδ για το αν θα παιξουμε καλα) κι ολα τα αλλα δεν ειναι τιποτα.
ΥΓ κανω Live απο το 1984.
vegos:
--- Παράθεση από: Spyros Delta στις 26/01/16, 15:03 ---Αμα ειναι το αγχος του Live (το τρακ κλπ) τοσο μεγαλο που να θελει .... συνταγογραφηση, ας παμε καλυτερα εκδρομες στα βουνα. --- Τέλος παράθεσης ---
Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι παθολογικό το άγχος. Και είναι κρίμα κάποιος που θέλει, να μην μπορεί. Ευτυχώς, το 2016, υπάρχουν λύσεις σχεδόν για όλα τα προβλήματα :)
Δεν λέω ότι έτσι λύνονται τα προβλήματα. Γι' αυτό και έγραψα τη συγκεκριμένη λέξη. Συνταγογράφηση. Γιατί μόνο ειδικός ξέρει πότε και τι πρέπει.
John Stamatopoulos:
Βέβαια και δεν πρέπει να είναι λύση τα ηρεμιστικά και οι β- αναστολείς. Κάτι που κάναμε στην κλασική, είναι να μαθαίνουμε το κομμάτι, μετά να το μαθαίνουμε ανάποδα, μετά επίσης ανά μερικά μέτρα να βάζουμε μνημονικά "στόπ", δηλαδή άν το "χάσουμε" κάποια στιγμή να μη σταματάμε αλλά να πηδάμε αμέσως στο επόμενο "στόπ" ώστε να ελαχιστοποιηθεί το κακό. Πάντως και σε εμένα και σε πολύ άλλο κόσμο πιστεύω βοηθάνε οι άπειρες ώρες μελέτης. Δεν υπάρχει υποκατάστατο νομίζω. Χιλιάδες ώρες, συνέχεια, σε διάφορες καταστάσεις. Αν δεν έχω εμπεδώσει ένα κομμάτι, ακόμα και μια αλλαγή οργάνου ή αλλαγή στον τρόπο που κάθομαι ή μια μετακίνηση μπορεί να με μπλοκάρει. Ακόμα κι άν έχω άλλο μήκος νυχιών. Όλα πρέπει να είναι γνώριμα ώστε να λειτουργήσει η μνήμη των μυών και να παίξω αβίαστα. Όταν έπαιζα λάιβ ένα διάστημα ελαφρύ ρεπερτόριο σε μπαράκο, έπινα μια βότκα σκέτη στις 10 περίπου και μετά άλλη μια στη 1 το βράδυ όπου άλλαζα όργανο και έπιανα μπουζούκι. Αλλά και οι φορές που έχει παίξει κανείς έχουν μεγάλη σημασία. Σε κάποιον που ξεκινά, εγώ προτείνω να ορίσει μια μέρα όπου θα πρέπει να βγάλει το κομμάτι "νερό" χωρίς λάθη. Με το πρώτο λάθος, τρίξιμο ή τσαπατσουλιά να σταματά και να ξαναρχίζει. Έχει άλλη σημασία να παίζεις για να μάθεις κάτι και άλλη να το παίζεις τέλεια. Αν θέλει μια Α προσπάθεια να μάθεις, θέλει 10Α για την τέλεια εκτέλεση και 100Α για να πιάνεις μάξ απόδοση συνέχεια. Στην αρχή ξεκινάς να αυτο - αγχώνεσαι, ας πούμε στήνοντας μια κάμερα ή ένα ρικόρντερ για να γράψεις. Μπόνους ότι μετά ακούς τον εαυτό σου και εντοπίζεις πολλά που δεν προσέχεις την ώρα που παίζεις. Μετά κάνεις ένα "κοινό" . Παίρνεις τηλέφωνο φίλους και παίζεις απο το ακουστικό,ή στήνεις κόσμο να παριστάνει το κοινό. Ευκαιρία, να ψάχνεις "όπου γάμος και χαρά" σε ότι πάρτυ ή εκδήλωση βρείς. Εμείς κάποια φάση φοιτητές βρισκόμασταν να παίζουμε και σε πάρτυ που δεν ξέραμε κάν ποιανού είναι.. Πάμε σε πτυχία, διπλώματα κλπ σαν θεατές πάντα, πολλαπλά χρήσιμο. Επίσης στήνουμε και σκηνικά όπου κάποιοι παριστάνουνε το ειδικό κοινό, άγνωστοι. Ότι μπορούμε, δηλαδή δημιουργούμε κάθε είδουε τεχνητό άγχος σαν εξομοίωση. Στην κλασική που απαιτεί άπειρη λεπτότητα και συγκέντρωση είναι πολύ βασικό αυτό, έστω και μικρό άγχος ρίχνει την επίδοση κάθετα, σε στέλνει στον κουβά. Είναι σαν τη φάση όπου λύναμε - δέναμε το όπλο στο στρατό 50 φορές τη μέρα. Αυτό δε γίνεται από ιδιοτροπία, αλλά για την περίπτωση που _μακριά από μας_ τύχει και σκάνε δ'ιπλα σοθ σφαίρες και οβίδες, όπου πάει περίπατο η ανώτερη σκέψη και λειτουργεί μόνο το αντανακλαστικό. Δηλαδή η διαδικασία εγγράφεται πρίν με τις επαναλήψεις τόσο βαθιά που γίνεται δεύτερη φύση.