ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ(ΡαψωδίαΑ+Β+Γ)Δ σε εξέλιξη...

[ivikos]

                               ΡΑΨΩΔΙΑ  Μ

Το πλοίο μας σαν άφησε του Ωκεανού την μύτη
γλίστρησε μες στα κύματα, στου πέλαου τη νεφέλη,
ήρθε στης Αίας το νησί που ’χει χορό και σπίτι
η όμορφη η Χαραυγή, κι ο Ήλιος ανατέλλει,

σύραμε το καράβι μας στην άμμο ακουμπώντας
πηδήξαμε κι αράξαμε στην αμμουδιά γερμένοι
και λίγο κοιμηθήκαμε να φέξει προσδοκώντας.
Σαν ήρθε η ροδοδάχτυλη η Αυγή η καλοθρεμμένη

στης Κίρκης πήγαν σύντροφοι, τ’ ανάκτορα, στα μάκρη
του Ελπήνορα να φέρουνε το λείψανο το λάβρο                          10
κι αφού κλαδιά μαζέψανε στης θάλασσας την άκρη
τον θάψαμε περίλυποι χύνοντας  δάκρυ μαύρο.

Όταν εκάηκε ο νεκρός με την αρματωσιά του
μνήμα του στήσαμε εκεί, κι υψώσαμε μια στήλη
ίσιο κουπί του στήσαμε στο μνήμα του θανάτου.
Έτσι τελειώσαν οι δουλειές. Μα η Κίρκη, απ’ την πύλη

του Άδη, μ’ έξυπνη ματιά είδε πως φτάσαμε ήδη
κι ήρθε ντυμένη, τρέχοντας με βλέμμα αετίσιο
κι οι δούλες φέραν κάνοντας μικρό ως εκεί ταξίδι
ψωμί, και κόκκινο κρασί, κρέας καλό περίσσιο.                          20

Στην μέση η σεβαστή θεά στέκεται και τους κρένει:
«Κακόβουλοι που βρήκατε στον Άδη για να πάτε
δύο φορές, ενώ ο καθείς μία φορά πηγαίνει,
μα ελάτε τώρα ολημερίς να πιείτε και να φάτε

κι αν φτάσει το ξημέρωμα φεύγετε για ταξίδι.
Τον δρόμο θα σας δείξω εγώ με το δικό μου χέρι
μήπως σε κάποια δύσκολη παγίδα πέσετε ήδη
στην θάλασσα ή στην στεριά και βάσανα σας φέρει

Αυτά είπε και κατάφερε νου και ψυχή να πείσει.
Τότε όλη μέρα τρώγαμε στο αμμουδερό λιβάδι                         30
κρέας και κόκκινο κρασί μέχρι να έρθει η δύση
Κι ο ήλιος σαν βασίλεψε κι έπεσε το σκοτάδι

όλοι αποκοιμήθηκαν μες στων σκοινιών τα βάθη
κι αυτή γλυκά μ’ αλάργεψε κρατώντας με απ’ το χέρι
και ξαπλωμένη δίπλα μου ρωτούσε για να μάθει
κι όλα της τα ’πα στη σειρά, η Κίρκη  να τα ξέρει...:................Συνεχίζεται

[ivikos]

                            Μ
  Τ’ άκουσε όλα η θεά κι έτσι θα μ’ απαντήσει:
«Τέλειωσαν όλα πια αυτά και πόνοι και οδύνες
μ’ άκου με, θα ’ρθει κι ο θεός γι αυτά να σε φωτίσει.
Στον δρόμο τώρα που θα βγεις, θα φτάσεις στις Σειρήνες               40

που τους θνητούς μαγεύουνε αν δίπλα τους περάσουν
με το γλυκό τραγούδι τους που έχουν τραγουδήσει.
Το ταίρι αυτοί δεν χαίρονται, κι αυτόν θα τον ξεχάσουν
τα τέκνα, κι ούτε σπίτι του ποτέ του θα γυρίσει

γιατί οι Σειρήνες έχουνε με το άσμα τους μαγέψει
όσους περνούν, και καθιστές βρίσκονται στο λιβάδι,
γύρω τους σάρκες, κόκαλα, σωρό έχουν μαζέψει
σαπίζοντας εδώ κι εκεί. Προσπέραστες τροχάδη.

Μα των συντρόφων σου τ’ αυτιά φράξε με βουλοκέρι
τ’ άσματα να μην ακουστούν γιατί θα τους αρέσουν                         50
εσύ άκουσέ τα τ’ άσματα. .Όμως να πεις στ’ ασκέρι
στου καταρτιού σου τα σκοινιά ολόρθο να σε δέσουν

τα παλαμάρια πιο σφιχτά πάνω σου να τανύσουν
των Σειρηνών τα άσματα να είναι χάρισμά σου
κι αν σκούζεις και παρακαλάς συντρόφους να σε λύσουν
εκείνοι ακόμα πιο γερά να σφίγγουν τα δεσμά σου.

Σαν τις Σειρήνες δυνατά περάσει το καράβι
ποιο δρόμο πάρεις από εμέ δεν θα το βρεις δοσμένο
σκέψου ποιο μέρος θα διαβείς ο  νους θα καταλάβει.
Το ’να έχει πέτρες κρεμαστές, το κύμα το αφρισμένο                         60

της Αμφιτρίτης το χτυπά, χειμώνες – καλοκαίρια,
Πλαγκτές ετούτες οι θεοί τις ονομάζουν ήδη.
Μα ούτε πουλιά πετούν εκεί ούτε άγρια περιστέρια
που αμβροσία φέρνουνε στον Δία τον Κρονίδη....:................Συνεχίζεται

[ivikos]

                             Μ
  Κι η πέτρα βλέπει όποιο πετά, το αρπάζει  ένα-ένα,
μα ο Δίας τούτο αναπληρεί να ξαναμείνουν ίδια,
θνητών καράβι από κει δεν πέρασε κανένα,
κουφάρια άψυχα ναυτών και καραβοσανίδια

τα σέρνουν άγρια κύματα στης θάλασσας την κοίτη,
μόνο ένα πλοίο έσωσε η πελαγίσια η μοίρα                                         70
την ξακουσμένη την Αργώ σαν ήρθε απ’ τον Αιήτη,
κι αυτή θα την κομμάτιαζαν οι πέτρες, αν η Ήρα
  για χάρη του Ιάσονα δεν έσωνε το πλοίο.
Δυό βράχια στου άλλου υψώνονται το ουράνιο καμίνι,
το πρώτο-πρώτο φαίνεται απότομο και λείο
και συννεφιά κατάμαυρη στη κορυφή έχει μείνει

ξάστερο τούτο δεν θα δεις χειμώνες- καλοκαίρια.
Ούτε άνθρωπο  θα έβλεπες σε τούτο ν’ ανεβαίνει,
με είκοσι πόδια χάρισμα και άλλα τόσα χέρια
γιατί είναι λεία η πέτρα του μα και πελεκημένη ,                            80

καταμεσίς έχει σπηλιά στραμμένη προς τη δύση
στο Έρεβος, κι αν  ως εκεί το πλοίο μπει με τάξη
προβλέπω Οδυσσέα μου λεβέντη, να γυρίσει.
Κι αν με δοξάρι σαϊτιά κάποιος εκεί πετάξει

όση κι αν βάλει δύναμη στο βάθος δεν την βγάζει.
Η Σκύλλα μέσα κάθεται και φοβερά γαβγίζει
κι αν με κουτάβι νιόγεννο, το αλύχτισμα της μοιάζει
είν’ ένα τέρας τρομερό για όποιον την αντικρίζει

που ούτε θεός δεν θα ’θελε να συναντήσει πάλι.
Πόδια που γύρω στρέφονται, έχει μια δωδεκάδα                           90
έξι λαιμούς που πάνω τους, καθείς, έχει κεφάλι,
και δόντια αποτρόπαια σε τρεις σειρές αράδα,

πυκνά - πυκνά που θάνατος, από εκεί πηγάζει.
Μέχρι τη μέση στη σπηλιά κάθεται κι ενεδρεύει
κι έξω απ’ το μαύρο βάραθρο τις κεφαλές της βγάζει
από τον βράχο ψάχνοντας τριγύρω, και ψαρεύει

δελφίνια και σκυλόψαρα κι ότι άλλο βρει να πιάσει,
κήτος χοντρό που η θάλασσα το τρέφει η μεγάλη
και ναύτες δεν παινεύτηκαν πως έχουνε περάσει
άβλαβοι απ’ το πλαϊ της, μα κάθε της κεφάλι                                 100

από το μελανόπλωρο ναύτη ένανε θ’ αρπάξει.
Τον άλλο βράχο πιο κοντό θα δει εκεί να μένει
τόσο κοντά που θα ’φτανε σαϊτα σου αν πετάξει.
Συκιά μεγάλη εκεί θα βρεις με φύλλα φουντωμένη

κι η Χάρυβδη στη ρίζα της ρουφά τα κύματά της.
Τρεις την ημέρα τα ρουφά και τρεις θα τα ξεράσει,
όμως την ώρα που ρουφά να μη βρεθείς μπροστά της
ούτε απ’ το Χάροντα μπορεί Δίας να σ’ αποσπάσει....:................Συνεχίζεται

[ivikos]

                  Μ

Γι αυτό και το καράβι σου στης Σκύλλας να σιμώσει
το βράχο, θα ’ναι πιο καλά μου φαίνεται εμένα                       110
καλύτερα έξι να χαθούν παρά να είναι τόσοι»
Αυτά μου είπε κι απαντώ με λόγια φτερωμένα:

«Πες μου θεά μου αν μπορεί, κι εύκολο τούτο μοιάζει
την ώρα που την Χάρυβδη θα έχω πίσω αφήσει
στην Σκύλλα να επιτεθώ που ναύτες θα μου αρπάζει»
Είπα κι αμέσως η θεά έτσι θα μου απαντήσει:

«Βάσανα πάλι προσδοκάς; Μα πως θα βγεις εις πέρας
θέλεις και τους αθάνατους καημένε να προκάνεις.                   120
Δεν είναι και καμιά θνητή, αθάνατο είναι τέρας
φριχτό θεριό ανήμερο. Παλικαριές μη κάνεις

γρήγορα φύγε μακριά. Αυτή θα σε τυλίξει,
γιατί όταν θα κοντοσταθείς στ’ άρματα να ’σαι εντάξει,
φοβάμαι πάλι επάνω σου πως θα ξαναχυμήξει
και όσες έχει κεφαλές, συντρόφους σου θ’ αρπάξει.

Στην Κραταιά να ευχηθείς στρίβοντας τ’ ακρογιάλι,
μάνα της Σκύλλας, που  αυτή στον κόσμο είν’ η πληγή της,
κι εμπόδιο θα μπει σ’ αυτή να δευτερώσει πάλι.
  Στης Θρινακίας το νησί θα φτάσεις που η γη της                130

του Ήλιου θρέφει με στοργή γλυκά και τα προσέχει
κοπάδια, βόδια και αρνιά , επτά απ’ το καθένα,
κάθε κοπάδι απ’ αυτά, πενήντα ζώα έχει.
Ποτέ δεν λιγοστεύουνε μα ούτε κι έχουν γέννα.

Φαέθουσα και Λαμπετώ τα βόσκουν με τις ώρες
που έχουν για πατέρα τους τον Υπερίωνα Ήλιο
κι αυτές, η θεογέννητη Νεαίρα έχει κόρες
που αφού πια μεγαλώσανε τις στέλνει στο βασίλειο

της Θρινακίας, στο νησί, τα βόδια να βοσκήσουν,
τα πατρικά τα πρόβατα στων λιβαδιών τα βάθη.                    140
Μα αν θέλουν την Ιθάκη σου, τα μάτια ν’ αντικρίσουν,
μη τα πειράξεις, θα την βρεις, παρ’ όλα σας τα λάθη.....:................Συνεχίζεται



 

[ivikos]

Μ

  Αν όμως απερίσκεπτα τα ζώα τα χαλάσεις
βλέπω χαμό για όλους σας. Κι αν συ γλιτώσεις μόνο
δίχως συντρόφους και αργά κακήν-κακώς θα φτάσεις».
Τα ’πε και φάνηκε η Αυγή μες στο χρυσό της θρόνο
  Τότε η θεά μες του νησιού ’χάθη την ομορφιά του.
Κι εγώ στο πλοίο το γοργό σαν πήγα στο ακρογιάλι
πάνω τους είπα ν’ ανεβούν να λύσουν τα πανιά του.
κι αυτοί επάνω ανέβηκαν πλάϊ κι αγάλι- αγάλι                           150

και τα κουπιά χτυπούσανε στην θάλασσα αράδα.
Πίσω απ’ το μελανόπλωρο, αγέρας πρίμος, μπάτης
που φούσκωνε όλα τα πανιά σαν να ’ταν σοροκάδα
στέλνει η θνητόλαλη θεά με τα λαμπρά μαλλιά της.

Σαν χαλαροί καθίσαμε με τ’ άρματα δεμένα
κι ο κυβερνήτης ο άξιος με αγέρι κυβερνούσε
γύρισα στους συντρόφους μου με λόγια μαραμένα:
«Παιδιά ούτ’ ένας ούτε δυό φτάνουν, και δεν μπορούσε

να ξέρουνε για το γραφτό, εγώ δεν θα την πάρω
τέτοια απόφαση ποτέ. Όμως ζυγώστε λίγο                                 160
κι ακούστε για την μοίρα μας , αν πέσουμε στο Χάρο
ή του ξεφύγουμε. Μα εγώ θα πρέπει ν’ αποφύγω

καθώς η Κίρκη τα ’λεγε το άσμα των Σειρήνων.
Μονάχα τα δικά μου αυτιά  για το άσμα τους θ’ ανοίξουν
Και στο κατάρτι να δεθώ για το τραγούδι εκείνων
να μη μπορώ να κινηθώ τις άκρες να μου σφίξουν.

Κι αν τα δεσμά να λύσετε θερμά σας ικετεύω
σφίξτε τα ακόμα πιο πολύ, το σώμα μου ν’ ανάβει».
Μ’ αυτά τα λόγια τα σωστά τους φίλους μου ορμηνεύω
Και στων Σειρήνων το νησί έφτασε το καράβι                           170

το ομορφόδετο , γοργά ,με τα φτερά του αγέρα.
Μα ο αγέρας έκοψε νωρίς, κύματα δεν σαλεύουν
λες και κοιμήθηκαν κι αυτά από θεό πατέρα.
Κι οι ναύτες σηκωθήκανε και τα πανιά μαζεύουν

στου πλοίου το βαθούλωμα τα βάζουνε με τάξη
και τα κουπιά τα ελάτινα κρατώντας τα στο χέρι
χτυπούν αράδα το νερό το κύμα να ταράξει.
Και μία φέτα από κερί έκοψα με μαχαίρι

κομματιασμένο στων χεριών την άφθαστη σκληράδα
ζυμώθει και μαλ**ωσε κι έγινε σαν την κόλλα                        180
απ’ το πολύ το ζύμωμα, και του Ήλιου την πυράδα
μ’ αυτό τ’ αυτιά των σύντροφων θα τα σκεπάσω όλα......:................Συνεχίζεται

[indiespyllak]

Έχω σαστίσει!!!!!!!!!!!! 
Φυσικά και δεν γίνεται να ειπωθεί κάτι γι αυτό το εκπληκτικό δημιούργημα!
Τα λόγια είναι περιττά!! Πραγματικά τέλειο! Μακάρι να ήταν έτσι και οι μεταφράσεις του Ομήρου στο σχολείο...
Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες....
Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!
Μπράβο και πάλι μπράβο!

[ivikos]

Καλέ μου φίλε
Μόνο και μόνο ένα μπράβο, όπως το δικό σου
μου δίνει απεριόριστη δύναμη να συνεχίσω, τις προσπάθειές μου
και για την απόδοση της Ιλιάδας, που ήδη έχω ξεκινήσει, αλλά και άλλων μου προσπαθειών με απόδοση  αρχαίων κειμένων στην νεοελληνική, με μέτρο και ρίμα......
Τι άλλο να πω από ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…
Να είσαι πάντα καλά!!!!!!!!!!!!!!

[ivikos]

                                       Μ

Και στο κατάρτι δυνατά οι φίλοι θα με δέσουν
σε χέρια πόδια το σκοινί γερά έχουν περάσει.
Το κύμα αφρίζει και χτυπά και στα κουπιά θα πέσουν.
Λαμνοκοπώντας γρήγορα, κι αφού είχαμε φτάσει

όσο που ακούγεται η φωνή, μας είδαν οι Σειρήνες
καθώς ορμή το φτερωτό καράβι είχε πάρει
κι αρχίσαν τ’ ομορφάκουστο τραγούδι τους εκείνες :
« Έλα Οδυσσέα ξακουστέ των Αχαιών καμάρι ,                      190

ας το καράβι, τραγουδιού αγέρι να σε λούσει.
Δίπλα μας με τα πλοία τους περάσαν τόσοι άλλοι
όμως κανείς δεν πέρασε χωρίς να μας ακούσει
και με χαρά μας άκουγαν και γνώση είχαν μεγάλη.

Γιατι όσα γίναν ξέρουμε στης Τροίας τ’ άγια νέφη
που πάθαν Τρώες κι Αχαιοί με θεϊκή κατάρα
και ξέρουμε τι γίνεται στην γη που κόσμο θρέφει.
Αυτά είπαν και τραγούδαγαν κι είχε η καρδιά λαχτάρα

ν’ ακούσει το τραγούδι τους. Που ’μοιαζε ουράνια μπάντα
κι έγνεφα να με λύσουνε, μα εκείνοι συναχτήκαν                          200 
λαμνοκοπώντας στα κουπιά. Κι ο Περιμήδης πάντα
με τον λεβέντη Ευρύλοχο επάνω πεταχτήκαν

κι άλλα σκοινιά μου σφίξανε κανείς να μη με λύσει.
Αφού λοιπόν περάσαμε κι ο απόηχος δεν μένει
και των Σειρήνων η φωνή είχε κι αυτή σιγήσει
βγάλαν αμέσως το κερί οι φίλοι οι αγαπημένοι

που σφάλιζε όλα τα αυτιά και λύσαν τα δεσμά μας.
Καθώς τη νήσο οι σύντροφοι ξοπίσω τους αφήσαν
καπνός και κύμα ήταν μπροστά , και χτύπος στ’ άκουσμά μας.
Τρόμαξαν όλοι. Τα κουπιά τη θάλασσα χτυπήσαν                         210

και πέσαν απ’ τα χέρια τους. Στάθηκε το καράβι
που ήταν τα φτερωτόφιαχτα κουπιά μαρμαρωμένα.
Με λόγια προσπαθούσα εγώ ώστε η καρδιά ν’ ανάβει
ζυγώνοντας τους κι έλεγα με λόγια στον καθένα:

« Δεν είμαστε πρωτόβγαλτοι αδέρφια μου στα πάθη
κι ούτε είναι τούτη η στιγμή χειρότερη από άλλη
σαν τότε που μας κράταγε μες στης σπηλιάς τα βάθη
ο ανίκητος ο Κύκλωπας, με απόγνωση μεγάλη
  Γλιτώσαμε όμως από κει, τι είχα μεγάλο θάρρος
και γνώση. Το θυμόσαστε γιατί είστε γνωμισμένοι .                  220
Να κάνετε όμως ότι  πω, με της καρδιάς το βάρος.
Χτυπάτε τη με τα κουπιά στους πάγκους καθισμένοι,

με τ’ αφρισμένα κύματα , της θάλασσας τη ράχη.
Ίσως η εύνοια των θεών εμάς να μας προλάβει.
Ετούτα καπετάνιο μου προστάζω ο νους σου να ’χει
γιατί εσύ ’σαι υπεύθυνος για τούτο το καράβι.

Έξω από τούτο το καπνό και απ’ αυτό το κύμα
το πλοίο στρέψε, ζύγωσε στον βράχο μη σε κλείσει
αντίθετα, και όλοι μας χαθούμε θα ’ναι κρίμα».
Έτσι είπα και τ’ ακούσανε αυτά που ’ χα μιλήσει .         230    .........Συνεχίζεται

[ivikos]

                                   Μ

Μα για της Σκύλλας το θεριό κανένας δεν θα μάθει
μήπως αφήσουν τα κουπιά, τον τρόμο ποιος ν’ αντέξει
και τρέξουν και τρυπώσουνε στου καραβιού τα βάθη.
Μα και της Κίρκης ξέχασα της συμβουλής τη λέξη,

που μου ’πε την αρματωσιά μη βάλλω με το ζόρι,
μα δυό κοντάρια μακριά, στο χέρι μου θα βάλλει
το πείσμα μου, και βρέθηκα στου καραβιού την πλώρη
γιατί εκεί περίμενα τη Σκύλλα να προβάλει,

της πέτρας τ’ άγριο θεριό που φίλους μου είχε φάει.
Μα δεν μπορούσα να την δω, πονέσανε τα μάτια                        240
τον  βράχο ανιχνεύοντας , που τάχα να ’χε πάει.
Περνούσαμε έτσι το στενό με την καρδιά κομμάτια.

H Σκύλλα, και αντίκρυ της, της Χάρυβδης το τέρας
το κύμα το αφρογάλαζο στα σωθικά της βάζει
κι όταν ξερνούσε έβραζε σαν στρόβιλος κι αγέρας
ίδιο καζάνι που αλυχτά και στη φωτιά κοχλάζει,

και στων δυό βράχων τις κορφές θαμπάδα κι άχνη πέφτει
μα όταν το κύμα το αλμυρό της θάλασσας ρουφούσε
έφερνε ανακάτεμα στου πάτου τον καθρέφτη
κι ο βράχος άγρια φοβερά τριγύρω αντηχούσε                              250

στρωμένος ήταν ο βυθός από κατάμαυρη άμμο
κι οι φίλοι απ’ τον τρόμο τους δεν βγάζαν ούτε λέξη.
Κι όταν το Χάρο βλέπαμε με φόβο εκεί χάμω,
η Σκύλλα απ’ το καράβι μου συντρόφους παίρνει έξι
  απ’ όλους, τους πιο εύρωστους στα χέρια και στη μάχη.
Γυρνά το μάτι, για να δει το πλοίο ολόγυρά μου,
και χέρια πόδια ανέμιζαν έρημοι και μονάχοι
φωνάζοντας στερνή φορά οι δόλιοι τ’ όνομα μου.

Πως στο καλάμι του ψαρά σ’ ενός βραχώδους λόφου
την άκρη, στην μικρή ψαριά ,το αγκίστρι του βαστάζουν                  260
κέρατα στριφτογυριστα βοδιού λιβαδοθρόφου,
κι όταν τα πιάσει τα πετά στο χώμα και σπαράζουν,

έτσι κρεμάμενοι κι αυτοί σπαράζανε στον βράχο.
Καθώς τους καταβρόχθιζε η Σκύλλα με σκληράδα,
φώναζαν , χέρια απλώνανε, καημό μεγάλο να ’χω
που τέτοια θλιβερή σκηνή ποτέ μου δεν ξανάδα

απ’ όσα είδα, που είχα βγει πελάγη ν’ αλωνίσω.
Χάρυβδη, Σκύλλα  αφήσαμε, των βράχων τα  σημάδια
γλιτώνοντας, ζυγώσαμε στου Ήλιου την άγια νήσο
όπου τα φαρδυκούτελα βοσκούσανε γελάδια,                                270

και τ’ αναρίθμητα αρνιά, του Ήλιου, τα θρεμμένα.
Φθάνοντας μεσοπέλαγα θα μας γλυκανταμώσει,
βέλασμα αρνιών, μουγκανητό, που ’φτασε ως εμένα,
και μες στο νου κατέφθασε του Τειρεσία η γνώση.........Συνεχίζεται

[ivikos]

                 Μ

κι όλες η Κίρκη που έδωσε οι  ορμήνιες της σε μένα,
πώς να ξεφύγω απ’ το νησί του Ήλιου του φωτοδότη
και λέω στους συντρόφους μου με λόγια λυπημένα:
«Ακούστε με,  με  προσοχή συντρόφοι μου, διότι,

του Τειρεσία, δεν μπορώ τα λόγια ν’ αψηφήσω
και τις κουβέντες της θεάς, που με καημούς με δένουν,                  280
πως πρέπει του Ήλιου το νησί να το αφήσω πίσω,
γιατί μεγάλα βάσανα εδώ μας περιμένουν,

σπρώξτε το πλοίο απ’ το νησί, αλάργα αυτό να πλέει».
Αυτά τους είπα κι η καρδιά όλων θα βαλαντώσει
τότε σηκώθη ο Ευρύλοχος με πείσμα και μου λέει:
«Σκληρός είσ’ Οδυσσέα μου κι έχεις βαθιά πεισμώσει

κι ούτε σε πιάνει κούραση. Θα ’ναι η δική σου η φύση
πλασμένη από σίδερο. Μα άσε μας να πάμε,
που η αγρύπνια και η κούραση μας έχουν αφανίσει,
ως της στεριάς το διάπλατο, λίγο ψωμί να φάμε                             290

στο θαλασσόβρεχτο νησί. Μα η απόφαση σου γέρνει
μες στο τεράστιο πέλαγος, οι σύντροφοι να φύγουν
πολύ μακριά απ’ το νησί. Όμως η νύχτα φέρνει
ανέμων άγρια κύματα που τα καράβια πνίγουν.

Πες μου απ’ την ώρα την κακή ποιος τάχα να γλιτώσει
στους λυσσασμένους άνεμους που τα πελάγη βγάζουν
άμα Νοτιάς ή Ζέφυρος και θύελα πλακώσει
που αυτά, με πείσμα των θεών, τα πλοία τα βουλιάζουν.

Μα τώρα ας εισακουστούν της σκοτεινιάς οι μάγοι,
στου πλοίου ας φάμε τη σκιά με κάποια στενοχώρια                         300
κι ας ανοιχτούμε το πρωϊ στ’ απέραντα πελάγη ».
Αυτά είπε, κι όλοι παίνεψαν του Ευρύλοχου τα λόγια.

Τότε είδα όλα τα κακά, στης μοίρας το καμίνι
κι είπα δυό λόγια, μες στο νου, σκέψεις μου να τους βάλλω:
«Ευρύλοχε, μ’ εκβιασμούς μονάχος έχω μείνει.
Μα ελάτε εδώ να δώσετε τον όρκο το μεγάλο,

άμα κοπάδια, βόδια αρνιά, ο λόχος συναντήσει,
βόδι κι αρνί, προσέξτε το, κανείς να μη σκοτώσει
δείχνοντας απερισκεψιά, μα η πείνα μας να σβήσει
με όσες τροφές μας έμειναν που η Κίρκη είχε δώσει.          310.........Συνεχίζεται

[ivikos]

                            Μ

Αυτά είπα και ορκίστηκαν οι φίλοι μάνι -  μάνι.
Κι όταν τον όρκο το βαρύ μ’ ευλάβεια τον κλείσαν
ήρθε το πλοίο το γοργό και έπιασε λιμάνι
κι οι ναύτες δίπλα στο νερό το δροσερό  πηδήσαν

κι εκεί δειπνήσαν με χαρά αφού έστρωσαν τραπέζι.
Μα όταν χορτάσαν , η ψυχή ξεκίνησε ν’ ανάβει
για φίλους που θυμήθηκαν, και η καρδιά τους παίζει,
κλαίγανε όσους έφαγε η Σκύλλα απ’ το καράβι.

Πάνω στο κλάμα,η ταραχή, με ύπνο τους μαγεύει.
Κι όπως η νύχτα έφευγε, και η Αυγή της γνέφει ,                             320
αγέρα ο Δίας σήκωσε, και σύννεφα μαζεύει,
μ’ ένα τεράστιο κουρνιαχτό, που σκέπασε με νέφη

στεριά και θάλασσα μαζί, κι ο ουρανός μας,  ’χάθη.
Σαν ήρθε η ροδοδάχτυλη η  Αυγή η νυχτοθρεμμένη
σύραμε το καράβι μας ως της σπηλιάς τα βάθη
εκεί που με χαρά πολύ κάθε Νεραϊδα μένει


δυό λόγια θέλοντας να πω, τους είχα εκεί μαζέψει:
«Κρασί, ψωμί, είν’ άφθονο, στου πλοίου το βασίλειο
κι αν θέλετε να ζήσουμε, βόδι κανείς μη κλέψει,
γιατί τα βόδια και τ’ αρνιά ανήκουνε στον Ήλιο                        330

που όλα τ’ ακούει από ψηλά, κι από ψηλά τα βλέπει.
Τους τα ’πα, πείστηκαν, καλά τους τα ’χα μεταφέρει .
Για ένα μήνα ο Νοτιάς, τον  κόσμο ανατρέπει,
που εκτός Σιρόκου και Νοτιά δεν φύσαγε άλλο αγέρι.

Κι ενώ το κόκκινο κρασί, και το φαϊ δεν λείπει
τα βόδια δεν τα ζύγωναν, με στόχο αυτοί να ζήσουν.
Μα όταν εσώθη το φαϊ, η ανάγκη και η λύπη,
με απόγνωση τους έσπρωξε, κυνήγι να ζητήσουν,

ψάρια, πουλιά, κι ότι απ’ αυτά τους έπεφτε στην τύχη.
Μονάχος τότε τράβηξα μες στου νησιού τα βάθη ,                     340
η ικεσία στους θεούς, μήπως και μου πετύχει
ή μήπως δρόμο γυρισμού, η χάρη τους μου μάθει.

Κι όταν στα βάθη του νησιού έφτασα σε μια άκρη
τα δυό μου χέρια ένιψα και πήγα σ’ απανέμι
να ικετέψω ουράνιους που κατοικούν στα μάκρη,
κι αυτοί με περιτύλιξαν στου ύπνου την ανέμη .

Κι ο Ευρύλοχος με πονηρό τους πλησιάζει τρόπους:
«Ας είναι, ακούστε αδέρφια μου, ο πόνος σας μεγάλος.
Όλοι οι θάνατοι άσχημοι, για τους φτωχούς ανθρώπους,
μα από της πείνας πιο πικρός δεν έχει υπάρξει άλλος .              350

Μα ελάτε βόδια να πιαστούν, ας βάλουμε μεράκι,
και στους θεούς να σφαγιαστούν ας γίνει ετοιμασία
κι αν φτάσουμε με το καλό στην παινεμένη Ιθάκη
του Ήλιου τ’ ουρανόδιαβου του χτίζουμε εκκλησία

και δώρα βάζουμε γι αυτόν , όσα κι αν πεθυμήσει.
Όμως για τα ορθοκέρατα τα βόδια αν θυμώσει
και με απόφαση θεών ζητά να μας τσακίσει,
καλύτερο έχω με πνιγμό η ζήση να τελειώσει

ρουφώντας αλμυρό νερό στης θάλασσας το κύμα
παρά στη νήσο τούτη εδώ το σώμα μου να λοιώσει.               360
Δεν φαίνονταν του Ευρύλοχου τα λόγια να ’χουν κρίμα,
κι είχανε του Ήλιου  τ’ άριστα βόδια περικυκλώσει..........Συνεχίζεται
 

[ivikos]

                                 Μ
Εκεί κοντά παράδιπλα κι αντίκρυ στο καράβι
γελάδες στριφτογυριστές και τρυφερές βοσκούσαν
κι αφού στενά τις κύκλωσαν καμιά μη καταλάβει
τα φύλλα απ’ τη βελανιδιά κόβαν και τα μαδούσαν

γιατί απ’ το πλοίο έλειπε το άσπρο το κριθάρι.
Τις ’σφαξαν, προσευχήθηκαν, τις ’γδάραν, και τα μάτια
σφαλίστηκαν, και τα μηριά σκεπάσαν όλο χάρη
με λίπος, και τριγύρω τους βάλαν ωμά κομμάτια.                              370

Κρασί δεν είχαν, τα σφαχτά να πάρουν άγια άχνα
και χύναν πάνω τους νερό, η φλόγα μη τα ψήσει,
κι όταν καήκαν τα μηριά και φάγανε τα σπλάγχνα
στις σούβλες τα περάσανε αφού τα ’χαν λιανίσει.

Τότε ο ύπνος ο βαθύς γλυκά θα μου περάσει
και κίνησα για του γιαλού την απλωμένη κοίτη
κι όταν κοντά στο γρήγορο σκαρί μας είχα φτάσει
της τσίκνας ο γλυκός καπνός μου έσπασε τη μύτη

κι έκανα ευχές, με την καρδιά να τρέμει, να στενάζει:
«Δία πατέρα, αιώνια, και θεία απαρτία,                                             380
ύπνο βαθύ μου ρίξατε, μου βάλατε μαράζι,
γιατί όσοι πίσω έμειναν πέσαν σε αμαρτία».

Με το μακρύ φουστάνι της η Λαμπετώ θα τρέξει,
στον Ήλιο τ’ αμαρτήματα να του τα μαρτυρήσει,
κι αυτός θυμώνοντας πολύ, αυτό δεν θα τ’ αντέξει
και θα καλέσει τους θεούς, με λόγια να μυνήσει:

«Δία πατέρα, και θεοί, μακάριοι όλοι οι άλλοι
του Οδυσσέα τους σύντροφους στου γδικιωμού τα κάστρα
κλείστε, που βόδια μου ’σφαξαν, κι είχα χαρά μεγάλη
σαν τα ’βλεπα που ανέβαινα στον ουρανό με τ’ άστρα                       390

ή έπαιρνα δρόμο γυρισμού, για να κατηφορίσω.
Κι αν δεν πληρώσουνε γι αυτό, δεν θα γινώ επαίτης
στους πεθαμένους θα χωθώ, τον Άδη να φωτίσω».
Κι ο Δίας του απάντησε ο νεφεληγερέτης:

«Ήλιε μου, λάμπε στους θεούς, στον κόσμο τους ανθρώπους,
κι εγώ τ’ αστροπελέκια μου σου τάζω τα μεγάλα,
το πλοίο να κομματιαστεί, στου πέλαγου τους τόπους».
Η Καλυψώ μου τα ’χε πει, αυτά, η μαυρομάλλα
  κι εκείνη τα ’χε απ’ τον Ερμή τον φτερωτό ακούσει.
   Στο πλοίο πήγα, στο γιαλό, μα πώς να βάλω τάξη                       400
κι ας φώναζα με τη σειρά, της ανοσίας το πούσι
μας έλουσε αγιάτρευτα. Τα βόδια τα ’χαν σφάξει...........Συνεχίζεται

[ivikos]

                            Μ

Σημεία τέρατα οι θεοί μας δείξαν. Τα τομάρια
κινήθηκαν , τα κρέατα τα σουβλιστά μουγκρίζαν,
όμοια σαν τα ζωντανά, τα βόδια, τα θρεφτάρια.
Για μέρες έξι οι σύντροφοι αυτά ξεκοκκαλίζαν

του Ήλιου τα καλύτερα, τα βόδια που ’χαν κλέψει.
Κι όταν ο Δίας κίνησε, της έβδομης ν’ ανάβει
τα φώτα, αγέρας δεν λυσσά, νοτιάς δεν θ’ αγναντέψει,
και για θαλασσοτάξιδο, μπήκαμε στο καράβι                               410

αφού ολόρθα στήσαμε τα ολόλευκα πανιά μας.
Κι όταν ξοπίσω αφήσαμε τη νήσο, ποιος να νοιώσει,
που άλλη στεριά δεν φαίνονταν καμιά απ’ την μεριά μας,
μα μαύρο νέφος στο βαθύ το πλοίο μας θ’ απλώσει

ο Δίας, κι όλος ο γιαλός κάτω θα σκοτεινιάσει
και το καράβι ακίνητο στο κύμα ήταν ώρα,
ώσπου το λυσσομανητό του Ζέφυρου θα πιάσει
και δύο του πλεούμενου, ξάρτια θα σπάσει η μπόρα

που ’πεσαν πίσω. Τ’ άρμενα τα ξέβγαλε στ’ αμπάρι,
και ο ιστός του καραβιού στην πρύμνη θα χτυπήσει,                420
του πλοίαρχου τη κεφαλή φριχτά θα συνεπάρει
να του τη λιώσει, και αυτός στο κύμα θα κυλήσει,

το άψυχο το σώμα του στον πάτο θα βουτήξει.
Ξάφνου, του Δία η βουλή, για να το πάει στα βάθη
το πλοίο το γοργόφτερο, τον κεραυνό θα ρίξει,
και με το αστροπελέκι του το γέμισε όλο θειάφι.

Πέσανε μες τη θάλασσα οι σύντροφοι απ’ το πλοίο
γυρίζοντάς το ολόγυρα ,καθένας σαν κουρούνα,
κι είπαν για την πατρίδα τους το τελευταίο αντίο,                   430
κι εγώ στο πλοίο γύριζα, ωσότου η φουρτούνα

απ’ την καρίνα, δυό πλευρές του πλοίου θα χαλάσει
που ’χασκε μες στα πέλαγα τα κυματοδαρμένα,
και το κατάρτι σύριζα του το ’σπασε απ’ τη βάση.
Όμως κρατούσε, και γερή ήτανε η αντένα
  από τομάρι βοδινό. Καρίνα και κατάρτι
δετό πακέτο τα ’κανα, στο κύμα να με πάει
κι ανεμοδάρθηκα πολύ στης θάλασσας το χάρτη.
Τότε έπαψε ο Ζέφυρος με λύσσα να φυσάει

κι ευθύς το πάει σε Νοτιά, πίκρας να έχω χάλι
στην μαύρη πάλι Χάρυβδη να μ’ έστελνε μονάχο.                        440
Όλη τη νύχτα πάλευα, κι ο ήλιος σαν προβάλλει
στης Σκύλλας και στης Χάρυβδης ξανά πήγα τον βράχο............Συνεχίζεται

[ivikos]

                                      Μ
  Κύμα ρουφούσε η Χάρυβδη στης θάλασσας τ’ αλώνια
κι εγώ απ’ αγριοσυκιά με άλμα πολύ μεγάλο
σαν νυχτερίδα αρπάχτηκα απ’ τα ψηλά τα κλώνια
μα έψαχνα μέρος για να βρω τα πόδια μου να βάλλω
 
γιατί και ρίζες  και  κλαδιά, αλάργα είχαν φτάσει,
δροσίζοντας την Χάρυβδη μες στης σκιάς το χάρτη.
Καλά κρατήθηκα από εκεί, μέχρι να τα ξεράσει
όσα κατάπιε η Χάρυβδη, καρίνα και κατάρτι.                           450
 
Κι αυτά μου βγήκανε εκεί, που εγώ τα περιμένω.
Κι όπως την ώρα που γυρνά σπίτι για να δειπνήσει
ο δικαστής της αγοράς, που ’χει καλά δεμένο
το πόρισμα, την σκέψη του, και την καλή του κρίση,
 
έτσι στην ώρα η Χάρυβδη τα ξέρασε τα ξύλα.
Πόδια και χέρια φύγανε , ξανέμισαν στ’ αγέρια,
πέφτοντας παραδίπλα τους, μ’ αυτή τη κατρακύλα,
κάθισα πάνω κι  έκανα κουπιά τα δυό μου χέρια.
 
Θεών, θνητών, ο κύρης μας, της Σκύλλας το άγριο μάτι
δεν μ’ άφησε να ξαναδώ. Αδύνατον να ζήσω.                           460
Μέρες πνιγόμουνα εννιά, τη νύχτα τη δεκάτη,
με βγάλαν οι ουράνιοι στης Ωγυγίας τη νήσο,
 
που η Καλυψώ την κατοικεί , η ωριοπλεξουδάτη.
Με φίλευε η θνητόλαλη, - μα οι λέξεις μου βαρίδια.
Χθες στη γυναίκα και σε εσέ τα ’λεγα στο παλάτι.
Κι ούτε μ’ αρέσει δυό φορές να ξαναλέω τα ίδια.                466
 
ΤΕΛΟΣ ΡΑΨΩΔΙΑΣ  Μ!

[ivikos]

                               ΡΑΨΩΔΙΑ     Ν

Έτσι είπε και βουβάθηκαν , κανείς να μη λαλήσει,
σαν  να ’πεσαν στο ανάκτορο μάγια,  ή άλλο κάτι.
Τότε και ο Αλκίνοος σηκώθη να μιλήσει:
«Μια κι ήρθες στο χαλκόστρωτο Οδυσσέα  μου παλάτι

παρά τα τόσα πάθη σου, θα φτάσεις στην πατρίδα
νομίζω χωρίς να βρεθείς στης θάλασσας τον πάτο
Το ίδιο και για τους λοιπούς,  ορίζω , καθώς είδα,
που το κρασί μου πίνετε το μοσχομυρωδάτο

κι ακούτε απ’ τον τραγουδιστή τραγούδια σμιλεμένα.
Σε σκαλιστό ο ξένος μου σεντούκι έχει πάρει                          10
τα ρούχα ,τα μαλάματα τα καλοδουλεμένα
κι όσα οι πρώτοι Φαίακες προσφέρανε με χάρη.

Μα ελάτε εδώ να μαζευτούν, τρίποδες και καζάνια,
μεγάλα απ’ τον καθένα μας, και να δοθούν με θάρρος
απ’ όλους μας και γρήγορα, γεμάτοι περηφάνεια
γιατί ένας μόνο, ποιος μπορεί να πάρει τέτοιο βάρος».

Του Αλκίνοου οι λόγοι άρεσαν ,φανήκαν παινεμένοι.
Και τότε σπίτι πήγανε γιατί η νύστα ανάβει.
Σαν ήρθε η ροδοδάχτυλη η Αυγή η νυχτοθρεμμένη
του πήγαν τα πολύτιμα καζάνια στο καράβι.                            20

Και τα ’βαλε ο λατρευτός Αλκίνοος, ο ένας,
στο πλοίο ανεβαίνοντας, με τη ματιά να παίζει,
κάτω απ’ τους πάγκους, στο κουπί, μη χτυπηθεί κανένας.
Κι ύστερα στου Αλκίνοου ετοίμασαν τραπέζι.

Κι αυτός στον μαυρονέφελο, Δία τον γιο του Κρόνου
που βασιλεύει μες στη γη, γελάδι θα του σφάξει.
Κι όπως καήκαν τα μηριά, στο πλήρωμα του χρόνου,
να γευματίσουν κάθισαν όλο χαρά και τάξη. ............Συνεχίζεται
         

[gkou]

Μπράβο σου Θανάση, που συνεχίζεις το αριστούργημά σου!!!

[ivikos]

 Κι ο θεϊκός Δημόδοκος στην μέση, στην αυλή του
τραγούδησε, και τον λαό τον είχε σαγηνέψει.                          30
Τότε ο Οδυσσέας γύριζε συχνά την κεφαλή του
στον ήλιο, γιατί ήθελε νωρίς να βασιλέψει

ν’ αναχωρήσει από κει. Κι όπως του ζευγολάτη
που ζεύγος κοκκινότριχο στου χωραφιού τη μέση
τραβά το αλέτρι, μα κοιτά με κουρασμένο μάτι
το φως του ήλιου, που τραβά,  ποια τάχα να ’χει θέση,
 
 
σπίτι να πάει, που λυγούν τα πόδια και πεινάει,
 έτσι τον ήλιο ο ήρωας βλέπει να κατεβαίνει
και με ευθύβολη ματιά τους Φαίακες κοιτάει
 
μα πρώτα στον Αλκίνοο γυρίζει και του κρένει:                       40
 

 
««Αφέντη μου Αλκίνοε , και λατρευτέ στη χώρα,
 
στείλτε με στην πατρίδα μου, μια δέηση σας κάνω.
 
Όσα εγώ περίμενα τελειώσαν όλα τώρα
 
δώρα και συνοδευτικά, τους πόνους να γλυκάνω,
 

 
κι είθε οι ουράνιοι οι θεοί εσάς να ευλογούνε
 
κι εγώ να βρω το ταίρι μου σ’ αγαπημένα χέρια.
 
Κι εσείς που μένετε εδώ να σας καθοδηγούνε
 
ευχές καλές για τα παιδιά και τ’ ακριβά σας ταίρια,
 

 
κι ας σας χαρίσουν οι θεοί, το λογικό και το ίσο
 
κι ούτε να βρουν  τον τόπο σας κακό και άλλα βάρη.                50
 
Τους τα ’πε,  κι είπαν με χαρά να τονε στείλουν πίσω
 
τον ξένο που ήταν λογικός και μίλαγε με χάρη.
 

 

[ivikos]

 Τότε ο γερός Αλκίνοος στον κράχτη λέει ήδη:
«Κέρνα κρασί Ποντόναε, σ’ όποιον το λαχταράει
κι αφού τελέψουν οι ευχές στον Δία τον Κρονίδη
ο ξένος μας στην όμορφη πατρίδα του να πάει».

Τους τα ’πε, κι ο Ποντόναος με το κρασί στο χέρι
μοίραζε στον καθένα τους στου Αλκίνοου το σπίτι
να στάξουν, σε όσους κατοικούν στα ουράνια τα μέρη
απ’ τα θρονιά. Και κάλεσε κοντά του την Αρήτη                         60

ο Οδυσσέας, δίνοντας το δίχερο ποτήρι,
και κάνει αποχαιρετισμό με λόγια όλο πείρα:
«Να χαίρεσαι αρχόντισσα μες στη ζωή, τον κύρη,
ως να ’ρθει γλυκός θάνατος, που του άνθρωπου είν’ η μοίρα,

σου αφήνω γεια, και τα παιδιά, να χαίρεσαι στο σπίτι,
και τον αφέντη Αλκίνοο, μαζί και τον λαό του».
είπε αυτά και άφησε την ξακουστή Αρήτη
και του ’δωσε ο Αλκίνοος κήρυκα για οδηγό του

και στο γοργό καράβι του εκείνος επερπάτει.
Κι  η Αρήτη με τρεις δούλες της γλυκά  θα τονε ζώσει,                  70
η μια χιτώνα βάσταγε και νιόπλυτη φλοκάτη.
Στην άλλη λέει το σκαλιστό σεντούκι να σηκώσει
 
κι η τρίτη τρόφιμα κρατά, μαζί με κοκκινέλι.
 
Όταν στο πλοίο φτάσανε δίπλα στο περιγιάλι
 
τα πήρανε στα χέρια τους, του καραβιού τα μέλη
 
κι η συντροφιά, στου καραβιού τα βάθη να τα βάλει
 

 
και του Οδυσσέα στρώσανε κουβέρτα και σεντόνι
 
να του ’ρθει στο κατάστρωμα του ύπνου η ζαλάδα.
 
Μπήκε αυτός και πλάγιασε κι ο ύπνος τονε ζώνει
 
κι αυτοί στους πάγκους μπήκανε και κάθισαν αράδα,               80
 

 
από την πέτρα το σκοινί, το λύσανε, την τρύπια
 
καθώς ξοπίσω το νερό ξεχύνεται με νάζι,
 
ο ύπνος του ’κανε γλυκά στα μάτια του τερτίπια,
 
που σαν χυθεί στα μέλη μας θάνατος σκέτος μοιάζει.
 

[ivikos]

 Πως τέσσερα άλογα ορμάν, στο διάσελο ζεμένα
σαν το μαστίγιο σκληρά χτυπήσει του αναβάτη
κι αυτά  ψηλά σηκώνουνε τα πόδια ξαναμένα,
έτσι το πλοίο ανάδευε στης θάλασσας την πλάτη

και πίσω το αφρογάλαζο το κύμα το χτυπούσε,
πελώριο, ανίκητο, σε θάλασσα μαργιόλα,                                  90
που ούτε γεράκι γρήγορο να φτάσει θα μπορούσε
που είναι απ’ τα πετούμενα, το πιο γοργό απ’ όλα.

Έτσι το γοργοφτέρουγο, κουβάλαγε τον άντρα,
τον πάνσοφο κι ισόθεο σε στοχασμό και γνώση
που όμως θαλασσοπνίχτηκε, και στου καημού την μάντρα
φαρμάκια ήπιε αμέτρητα και είχε πελαγώσει.

Κοιμόταν τώρα, κι είχε αυτός τα πάθη λησμονήσει.
Καθώς το άστρο το λαμπρό στον ουρανό ανάβει,
τον ερχομό νυχτόγεννης Αυγής να μας θυμίσει,
στο κυματόδαρτο νησί έφτασε το καράβι .                                  100

Κει στην Ιθάκη  βρίσκεται του Φόρκυνα λιμάνι
του γέροντα θαλασσινού, και δυό εξέχουν κάβοι
γερμένοι εμπρός στην εμπασιά, αγέρας μη το πιάνει,
που απομονώνουν κύματα, φουρτούνα μην ανάβει,

και μέσα, τα ορθοκούτελα καράβια έχουν μάθει
γι αραξοβόλι να ’ρχονται, κι οι κάβοι νάν’  λυμένοι.
Έχει μακρύφυλλη ελιά  στης αμμουδιάς τα βάθη
και μια σπηλιά παράδιπλα γλυκιά κι ονειρεμένη
                               



                                               
των ξωτικών, των νεραϊδών, ’ποκούμπι σ’ άγιο τόπο.
Εκεί κροντήρια, κι αμφορείς υπάρχουν κωλονάτοι                          110
που πλάθουν μέλισσες κερί με το δικό τους τρόπο
μα κι αργαλειοί τεράστιοι ξύλινοι ή πετράτοι

που οι νεραϊδες τα πανιά της θάλασσας υφαίνουν.
Δυό πόρτες έχει η σπηλιά, μπρος σε πηγή μεγάλη,
μια προς το μέρος του βοριά, που οι θνητοί διαβαίνουν
και στον νοτιά κατάντικρυ, για τους θεούς η άλλη,

ουράνια διάβα, που θνητός σ’ αυτήν δεν θα πατήσει
Εκεί ήρθαν, κι άγνωστοι γι αυτούς, δεν ήτανε οι τόποι
και το καράβι τα μισό στην άμμο θα κυλήσει
γιατί του ’δώσαν άγρια ορμή οι λαμνοκόποι                                  120

με τα κουπιά. Και στης στεριάς βγήκαν το παραγκώνι,
τον Οδυσσέα παίρνοντας, τον ξαπλωμένο χάμω
με την κουβέρτα αναρριχτά, κι επάνω στο σεντόνι,
όπως κοιμότανε βαθιά τον ξάπλωσαν στην άμμο,

και των Φαιάκων φέρανε αργότερα τα δώρα
που η Παλλάδα είχε πει σ’ εκείνονε να δώσουν.
Στην ρίζα δίπλα της ελιάς τα βάλαν όλα τώρα
μήπως προτού να σηκωθεί διαβάτες τ’ ανταμώσουν,

και του τα κλέψουν, κι ο άμοιρος τα δώρα του τα χάσει.
Ύστερα για επιστροφή το πλοίο θα κινήσει.                                   130
Όμως ο Κοσμοσαλευτής ποτέ δεν θα ξεχάσει
που είχε τον ισόθεο Οδυσσέα απειλήσει

γι αυτό του Δία προσπαθεί ν’ αντιληφθεί τη γνώμη:
«Δία, πατέρα, σεβασμό δεν θα ’χω πια κανένα
μες στους θεούς, που φαίνονται κι οι Φαίακες ακόμη
να μ’ αψηφούν, κι ας είν’ κι αυτοί απ’ τη δική μου γέννα.............Συνεχίζεται

[ivikos]

 Φαρμάκια έλεγα πολλά να πιει πέρα ως πέρα
ο Οδυσσέας πριν καλά στην χώρα του γυρίσει,
μα να του σβήσω ολότελα του γυρισμού τη μέρα,
ποτέ μου δεν το σκέφτηκα, αφού το ’χες ορίσει.                             140

Και μες στον ύπνο το βαθύ τον βγάλαν στην Ιθάκη
μ’ ένα καράβι αστραπή, σε κύματα αφρισμένα
δώρα του δώσαν άπειρα , χρυσάφι στο δισάκι,
και ρούχα ομορφοκάμωτα, και καλοϋφασμένα                                 
 
 
Όσα απ’ της Τροίας το γυρισμό δεν θα ’χε αποχτήσει,
 αν άβλαβος επέστρεφε, λάφυρα κερδισμένα»
 Μα ο Δίας ο νεφελόσκεπος έτσι θα του απαντήσει:
 «Τι λόγο Κοσμοσαλευτή, ξεστόμισες σε μένα,
 
κανένας από τους θεούς, άκου με εμέ τον πλάστη
 δεν σκέφτη εσένα τον τρανό να σε καταφρονέση                       150
 μα άμα θνητός δεν σ’ άκουσε και ούτε σ’ εσεβάστη
 όπως εσύ επιθυμείς, καν’ τονε να πονέσει,
 

 όπως το λέει η καρδιά, κι όπως εσύ γυρεύεις».
 Τότε στον Δία απαντά ο Σαλευτής του κόσμου:
 «Έτσι θα το ’κανα θεέ, που σύννεφα μαζεύεις
 κι ούτε θα ήθελα ποτέ να γίνεις ο εχθρός μου .
 
Μα τώρα θέλω τ’ όμορφο των Φαίακων το πλοίο
 να σπάσω μες στο πέλαγος,  και να το μαρμαρώσω
 να μην ξεπροβοδούν ποτέ ανθρώπους που αποκλείω
 και με βουνό ολόγυρα την πόλη τους να ζώσω».               160  ....συνεχίζεται
 

 

[ivikos]

                            Ν
 
τότε ο Δίας του απαντά, που σύννεφα συνάζει:
 «Έτσι πιστεύω αδερφέ, το σχέδιο σου άπλωσέ το,
 τότε που σε όλο το γιαλό, λαός θα κάνει χάζι
 με τα κουπιά όπως θα ’ρχεται, εκεί μαρμάρωσέ το
 
το γοργοφτέρουγο σκαρί, που να το βλέπουν όλοι
 και να σαστίζουν που έπεσε της πίκρας ο χειμώνας
 κι ύστερα κλείσε με βουνό ολογυρα την πόλη».
 Σαν τ’ άκουσε ο Σαλευτής του κόσμου ο Ποσειδώνας
 

 προς την Σχερία κίνησε των Φαίακων τη χώρα.
 Μέχρι το πλοίο να φανεί σε θάλασσα που απλώνει                     170
 καθόταν και περίμενε. Κι ως έφτασε η ώρα
 μ’ ένα γεναίο χτύπημα το πλοίο το ριζώνει
 
 βαθιά σαν βράχο. Κι ύστερα από κοντά του εχάθη.
 Τα ’δε κι ο κάθε Φαίακας με το παράπονό του,
 κι οι ξακουστοί θαλασσινοί απ’ της καρδιάς τα βάθη
 γυρνώντας λόγια λέγανε  καθείς στον διπλανό του :
 

 «Θεέ μου πως μαρμάρωσε κι ακίνητο έτσι μένει
 στο πέλαγος γοργόφτερα φαινότανε να πλέει».
 Λέγαν χωρίς να ξέρουνε τι τάχατες συμβαίνει.
 Τότε ο Αλκίνοος κινά με λόγια και τους λέει .                               180
 
«Αχ, να που βγήκε αληθινό της μοίρας το γραμμένο,
 και το ’λεγε ο πατέρας μου, μια μέρα πως θα φτάσει
 που ο Κοσμοσαλευτής της γης με ύφος θυμωμένο
 το πλοίο το πανέμορφο των Φαίακων θα σπάσει
 

 γιατί τους ξένους σώζουμε και τους καθοδηγούμε
 στου ταξιδιού το γύρισμα, κι ούτ’ είναι παραμύθια,
 την πόλη, με κλειστό βουνό, ολόγυρα θα δούμε.
 Έτσι μου τα ’πε ο γέρος μου, και ήταν όλ’ αλήθεια ..............συνεχίζεται
 
 
 
 
 

 

 

 

[ivikos]

                                    Ν
 
Μην τον ξεπροβόδίσουμε ποτέ, αν κάποιος πέσει
στην πόλη, και τον Σαλευτή ο κόσμος ας δεήσει,                        190
με ταύρους δώδεκα καλούς, ίσως να μας πονέσει
και γύρω, γύρω με βουνό τη πόλη μας δεν κλείσει».

Τους τα ’πε , και μαζέψανε τους ταύρους να τους σφάξουν.
Στου Ποσειδώνα το βωμό ο κόσμος μαζευόταν,
Φαίακες, κι άντρες αρχηγοί, σε ουράνιους να τάξουν.
  Κι ο Οδυσσέας ο τρανός ξύπνησε που κοιμόταν

στην χώρα του, μα ο άμοιρος αυτήν δεν θα γνωρίσει.
Κι η Αθηνά μια συννεφιά, σαν καταχνιά σε δείλι
θα ρίξει, αν κανείς τον δει, να μη τονε γνωρίσει,
γυναίκα, συμπολίτες του, μα και τρανοί του φίλοι,                       200

πριν οι μνηστήρες πληρωθούν της μοίρας την ορφάνια.
Του φαίνοταν αλλόκοτα τα βράχια τα κλεισμένα,
τα μονοπάτια τα καλά, τα όμορφα λιμάνια,
οι απόκρημνες ακρογιαλιές, τα δέντρα τ’ ανθισμένα.

Πετάχτη ορθός, σαν να ’τανε βαρύ να κάνει τάμα,
και με τα χέρια, τα μηριά, γερά χτυπούσε ώρα,
και βαριαναστενάζοντας έλεγε μες στο κλάμα.
«Αμάν που τάχα βρέθηκα, σε ποιων ανθρώπων χώρα;

Άγριοι να ’ναι οι νόμοι τους, σαν των κακών των δράκων,
ή αγαπάνε τους θεούς και ψάχνουνε το ίσο,                                   210
Καλύτερα να μένανε στην χώρα των Φαιάκων
ετούτοι εδώ οι θησαυροί, που να τους ακουμπήσω;

Καλύτερα σε βασιλιά να είχα βγει τα μέρη
που την Ιθάκη μου να βρω, θα είχε κάνει πράξη.
Που να τα βάλω τούτα εδώ ποιος τάχα μου να ξέρει
μα ούτε εδώ θα τ’ άφηνα, κανείς μη μου τα’ αρπάξει
 
Α! όχι άδικα πολύ το ’δα να μελετάνε
 
οι αρχηγοί των Φαίακων, που λέγαν ότι πρέπει
 
στον τόπο, στην Ιθάκη μου, πως πρέπει να με πάνε
 
μα αθέτησαν το λόγο τους. Κι ο Δίας που τα βλέπει                        220
 

 
απ’ τα ψηλά, και τιμωρεί φταίχτες για τα κλεμμένα
 
ας τιμωρήσει, μα εγώ πρέπει να τους μετρήσω
 
τους θησαυρούς μου για να δω αν άρπαξαν κανένα
 
απ’ το καράβι το βαθύ, και τονε πήραν πίσω»................Συνεχιζεται
 
 

[ivikos]

 Σαν τα ’πε, τα καζάνια του μετρούσε ένα-ένα,
τους τρίποδες, το μάλαμα, που ήταν ριγμένα χάμω,
τ’ αραχνοϋφαντα πανιά, δεν έλειπε κανένα,
τότε έβαλε τα κλάματα, και σέρνονταν στην άμμο

του αφροκύματου γιαλού, με το ύφος του θλιμένο
κι ήρθε κοντά του κι έμοιαζε η Αθηνά του Δία                              230
με βασιλιά, που ’χε κορμί βοσκού, γεροδεμένο.
Στον ώμο ομορφοκέντητο, διπλό είχε μανδύα,

σανδάλια στα δυό πόδια της και κράταγε κοντάρι.
Ο Οδυσσέας χάρηκε καθώς την αντικρίζει
και με λαχτάρα έτρεξε και της ζητά μια χάρη:
«Φίλε μου , που σε συναντώ σ’ αυτό το μετερίζι

γειά σου , και δέξου με καλά, γι αυτό σε ικετεύω
κι εμένα σώσε, κι όλα αυτά. Γλυκά θα σου μιλήσω
και σαν σε αθάνατο θεό, βοήθεια σου γυρεύω,
μα τούτο τώρα εξήγησε να το κατανοήσω:                                     240

Ποιος τόπος είναι τούτος δω; Που είν’ οι ανθρώποι οι άλλοι;
Μην είναι νήσος εύφορη, με δάση  και παλάτια
που η στεριά η καρπερή φθάνει ως τ’  ακρογιάλι; ».
Τότε η Παλλάδα του απαντά και λάμπουνε τα μάτια:

«Κουτός θα είσαι ξένε μου, κι ανώνυμη δεν θέλει
να είναι η χώρα που όμορφα σ’ έχει φιλοξενήσει.
Μυριάδες, όσοι κατοικούν  κει που  ήλιος ανατέλλει
την ξέρουν , κι όσοι κατοικούν στη μελανή τη δύση.

Γι αμάξια δρόμους δεν θα βρεις, παντού έχει λιθάρι
ας είναι χώρα αυτή μικρή, πάντοτε θα καρπίζει.                            250
Περίσσιο έχει το κρασί και καρπερό σιτάρι
και ο νοτιάς με τη βροχή πάντοτε τη δροσίζει................Συνεχιζεται

[ivikos]

                                    Ν

Δάση έχει για να τρέφεται του κοπαδιού η φατρία
μα και πηγές, που πάντοτε γι αυτές περηφανεύτει.
Γι αυτό η Ιθάκη ακούστηκε, ακόμα και στην Τροία,
που λέν’ πως απ’  των Αχαιών τη χώρα αλάργα πέφτει.

Ο Οδυσσέας χάρηκε σαν τ’ άκουσε εκεί πέρα
για την πατρώα του τη γη, που ’χε η θεά αφήσει
τώρα να φανερώνεται, του Δία η θυγατέρα,
κι ευθύς με λόγια πεταχτά γυρνά να της μιλήσει,                           260

μα για το κέρδος το άτιμο, τα λόγια αλλάζουν κοίτη,
τα ψέματα διαλέγοντας, στο νου του αναμετρώντας:
«Για την Ιθάκη μάθαινα, στην μακρινή την Κρήτη
και να που την αντάμωσα στα κύματα πετώντας,

με αυτά τα δώρα τα όμορφα και με άλλα πιο ωραία
για τα παιδιά μου που άφησα, και έφυγα με δόλους
γιατί εκεί κάτω σκότωσα το γιο του Ιδομενέα
τον ξακουστό Ορσίλοχο, που τους νικούσε όλους

στο τρέξιμο, όσοι είχανε αντάμα του δειπνήσει,
γιατί αυτός τα λάφυρα ζητούσε να μου πάρει                             270
όσα με κόπους κέρδισα, και να μου τα στερήσει
ας είχα θαλασσοπνιγεί κι είχα πολέμου βάρη

γιατί δεν μπήκα παραγιός στου κύρη το σινάφι
στην Τροία, μα ήμουν αρχηγός σε σύντροφους με χάρη.
Κι έτσι καθώς κατέβαινε στην πόλη, απ’ το χωράφι
τον κάρφωσα θανάσιμα με χάλκινο κοντάρι

στον δρόμο, που με φίλο μου καρτέρι του ’χα στήσει.
Στον ουρανό τον γαλανό, σκοτάδι είχε φέρει
η νύχτα και δεν μπόρεσε κανείς να μας γνωρίσει.
Κι αφού στην γη τον έριξα με φονικό μαχαίρι                            280

στους Φοίνικες κατέβηκα, μην ανταμώσω φίλο,
δώρα προσφέροντας σ’ αυτούς, ζητώντας να με πάνε
με παρακάλια μου πολλά, να μ’ έβγαζαν στην Πύλο,
είτε στην θεία Ήλιδα, που οι Επειοί κρατάνε.

Αλλά τους έσυρε μακριά το άγριο φυσομάνι,
όμως να μ’ απατήσουνε δεν σκέφτηκαν οι ανθρώποι.
Έτσι περιπλανώμενοι μπήκαμε στο λιμάνι
νύχτα χτυπώντας τα κουπιά, γοργά οι λαμνοκόποι,................Συνεχιζεται
 
 

[ivikos]

                                          Ν
χωρίς μπουκιά να βάλουμε,  κι ας είχαμε πεινάσει
πιάσαμε την ακρογιαλιά, ύπνο ο καθείς να λάβει.            290
Εγώ αποκοιμήθηκα που είχα πολύ κοπιάσει
κι αυτοί τα δώρα βγάλανε απ’ το βαθύ καράβι

να τ’ ακουμπήσουν δίπλα μου , κατάχαμα στην άμμο.
Και στην Σιδώνα κίνησε το πλοίο για να φτάσει
κι έμεινα με βαριά καρδιά μονάχος εκεί χάμω».
Αυτά είπε και η Αθηνά θα  του χαμογελάσει,

κι απλώνοντας το χέρι της γλυκά θα τον χαϊδέψει,
γυναίκα τετραπέρατη, πανέμορφη στη φύση
και προσφωνόντας τον γλυκά, με λόγια θα του γνέψει:
«Πάνσοφος και πανέξυπνος θα είναι όποιος σ’ αφήσει            300

ξοπίσω στα τεχνάσματα ,κι ας έχει θεία χάρη,
πάνσοφε πολυμήχανε καημός είναι δικός σου
να μη ξεχνάς στον τόπο σου, σαν μυθικό τροπάρι,
τους δόλους και τα ψέματα που ’ναι το ριζικό σου.

Μα έλα ας τα’ αφήσουμε τα τόσα ευχολόγια
κι ας μην κρατούμε πιο πολύ της πονηριάς την δάδα
εσύ ’σαι πρώτος στους θνητούς στη σκέψη και στα λόγια
κι εγώ για τη σοφία μου, και για την εξυπνάδα

που μέσα στους ουράνιους φημίζομαι πως έχω.
Μα ούτε εσύ την Αθηνά , τον μέγα σου προστάτη                  310
την θυγατέρα του Διός, που πάντα σε προσέχω
δεν γνώρισες, που στις δουλειές, με είχες παραστάτη

και έκανα τους Φαίακες να σ’ αγαπήσουν όλοι.
Δίπλα σου και αντάμα σου θα θέσω την πλοκή μου
να κρύψω αυτούς τους θησαυρού που πήρες απ’ την πόλη
των Φαίακων, που σου έδωσαν με απόφαση δική μου

και να σου πω για το γραφτό, στης μοίρας σου τη μάντρα
στο σπίτι σου το αρχοντικό. Μα δυνατός να γίνεις
και σε γυναίκα να μη πεις γιατί ήρθες, ούτε σ’ άντρα,
μα και φαρμάκια και βρισιές πικρά να καταπίνεις                  320

σωπαίνοντας στις προσβολές που άλλος θα ορίσει».
Κι ο Οδυσσέας απαντά που παντογνώστης μοιάζει:
«Δύσκολο είναι ω θεά , θνητός να σε γνωρίσει
κι ας έχει πείρα περισσή. Κι η όψη σου αλλάζει.,................Συνεχιζεται