Με το στανιό να προχωράς,
σε τιποτένιες στράτες,
εκεί που άλλοι, πρόθυμα,
βουρλίζονται διαβάτες,
δεν το αντέχει η κούτρα σου΄
δε δένει με το νού σου.
Συ λεύτερος γεννήθηκες,
'πως όλα τα θηρία
και ατραπούς απρόσιτες,
έκανες λεωφόρους,
αστραφτερές, πολύβουες,
να τις οδεύουν κούρσες.
Τώρα σε θέλουν αετό,
μα να πατάς στο χώμα,
να σέρνεσαι σαν έχιδνα,
χωρίς το ιοβόλο
το στόμα,νάσαι άπνοος
βοριάς σε νηνεμία.
Χαρές εσύ που διάλεξες
βαφτίζουν ατιμίες,
οι ''τίμιοι'' λαγόψυχοι,
που βήμα από την τρύπα τους
δεν τόλμησαν να κάνουν,
μη χάσουν τη βολή τους.
Για τα μελλούμενα ''πονούν'',
τάχα μου τα δικά σου,
ψάχνουν να βάλουν όρια
στις ''άγουρές'' σου σκέψεις
και στις επιθυμίες σου
που σ' οδηγούν οι ορμές σου.
Δεν ξέρουν οι απαίδευτοι,
το τώρα είναι το μέλλον.
Να το προφτάσουν προσπαθούν,
αντίς για να το ζήσουν
και τους ξεφεύγει αβίωτο
κι ως ήρθανε θα φύγουν.
Ανέπαφοι, μοιραίοι.
Συ έσκισες το πρόγραμμα,
τόσκασες απ' την ''Τάξη'',
την αλυσίδα έσπασες,
γιατί ήσουνα ο κρίκος,
ο πιό αδύναμος γι' αυτούς.
Για σένα; Ο εαυτός σου...
Συνημμένα και άλλες επιλογές
