Είν' ένας κλόουν
σε μια κοινωνία
που 'χει ξεχάσει να χαμογελάει.
Κι έμεινε μόνος,
να κάνει αστεία,
γελοίος μοιάζει σαν παραμιλάει.
"Πού πάτε ρε,
μικρά ανθρωπάκια,
έτσι που μοιάζετε σα ρομποτάκια;
Όπως κινείστε, κι όπως κοιτάτε,
χαμογελάτε ρε, πού πάτε;"
Λόγια απλά,
μα ποιος ν' ακούσει,
φάτσες ανέκφραστες γέμισ' η πόλη.
Έτσι βιαστικά που τρέχουν όλοι,
για τις δουλειές τους, σα σε γιουρούσι.
Κι έμειν' ο κλόουν
να γελάει μόνος,
πόσο ανάποδα τα φέρνει ο χρόνος;
Και να κοιτάζει,
και να χλευάζει,
όπως ο κόσμος μας σήμερα μοιάζει.
