Γενικά με τον Βελιώτη μέχρι τώρα αν μπορείς να μιλήσεις για "αδύναμο σημείο" γενικά των κομματιών ήταν η μερική εμμονή με την επανάληψη, που μέχρι τώρα τουλάχιστον εξυπηρετούσε σαφέστατα σκοπούς (το οτι δηλαδή το κομμάτι χτιζόταν με την επανάληψη, ή για να τονιστούν οι επιρροές απο την ηλεκτρονική μουσική και για την απόκτηση "διαφορετικής" δομής των κομματιών).
Το "Ανάσες..." περιείχε πολλούς ακροβατισμούς σε τέτοιο μοτίβο, που όμως η δύναμη των κομματιών του αναιρούσε την μονοτονία που υπήρχε με όλες τις λούπες, samples και επανάληψη στίχων.
Το "Πότε θα φτάσουμε εδώ?" δεν προσπαθεί να κάνει κάτι πολύ διαφορετικό απο αυτό που ήδη υπάρχει. Ο γνωστός τρόπος "χτισίματος" και μελωδίες του "Ανάσες..." υπάρχει ήδη, όμως σε μια πιο ρομαντική διάθεση, όχι φυσικά τόσο φωτεινή όσο οι Επισκέπτες... Ένας σχετικά καλός παραλληλισμός για να καταλάβετε τι εννοώ νομίζω είναι η μουσική διαφορά που έχει το "Ό,τι Απόμεινε απο Την Ευτυχία" των Διάφανων Κρίνων με τα προηγούμενά τους απο αυτό albums. Ταυτόχρονα οι στίχοι του Αγγελάκα παρ' όλο που συνεχίζονται με την γνωστή του διάθεση και χρήση λέξεων, τους θεωρώ μάλλον υποδεέστερους απο τον προηγούμενο, και γενικά απο τις περισσότερες δουλειές του. Ακολουθούν θα έλεγα έναν δρόμο πιο μινιμαλιστικό (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομότιτλο κομμάτι).
Είναι πολύ ωραίος δίσκος, και φυσικά ένα πολύ ωραίο δώρο για όσους ζητούσαν και άλλο απο την ήδη εκπληκτική σύμπραξη που υπήρξε. Παρ' όλα αυτά υπάρχει ένα πρόβλημα... Ο δίσκος δεν έχει την δύναμη, την φόρα και κυρίως την ενότητα του προηγούμενου! Ενώ δεν με ενοχλεί το γύρισμα σε κάτι πιο άσπρο (λατρεύω εξίσου τον μουσικό ρομαντισμό με το έρεβος), θεωρώ οτι σε 2, ίσως και 3 κομμάτια ο δίσκος χάνει, κάτι που όχι απλά δεν συνέβαινε με τον προηγούμενο, αλλά σε χτυπούσε, σε shockαρε, σε έπνιγε με την δύναμή του και την σκοτεινάδα του, και δεν νομίζω να συγκρίνεται το αίσθημα της απελευθέρωσης του "Ανάσες των Λύκων" με το "Πότε θα φτάσουμε εδώ". Τέλος, αν και αυτό ενοχλεί λιγότερο (γιατί ήδη έχει σπάσει το όριο και έχει πάει αλλού ο προηγούμενος), δεν έχει να πεί πειραματιστικά κάτι καινούριο, ίσως μόνο στο καταπληκτικό "Μέσα στα Άγρια Δάση" και στο σχιζοφρενικό "Το ξέρουν Τα Ποτάμια" που αποτελεί το αποκορύφωμα οποιουδήποτε noise στοιχείου δοκίμασαν μέχρι τώρα... Με δύο λόγια πιστεύω πως ήθελε λίγο δουλειά ακόμα, για να ολοκληρωθούν και να "δυναμώσουν" καλύτερα τα τραγούδια...
Σε καμία περίπτωση δεν λέω να μην τον ακούσετε! Έχει φοβερά σημεία, αλλά μην περιμένετε να βιώσετε όσοι βιώσατε ακούγοντας το προηγούμενο τις ίδιες τις ανάσες των λύκων να πνέουν στον σβέρκο σας... Εγώ πάντως και πάλι "φεύγω" εξίσου επιτυχημένα με αυτόν τον δίσκο, απλά δεν πάω τόσο μακριά
Προσωπικά Highlights:
*Γκρράουνγκ (λατρέυω το φάλτσο τσέλο που σκάει στο 3ο λεπτό)
*Μέσα στα άγρια δάση (εντελώς ατμόσφαιρα ινδιάνικου τοπίου/ζωής κτλ)
*Ωκεανός (φοβερή ροή και αίσθημα έντασης, θυμίζει πιο πολύ το "Ανάσες")
*Η Σιωπή είναι Θηρίο (καταπληκτικό το "γκέλ" των δοξαριών, μου θύμισε Aphex Twin με το Buccephalus Bouncing Ball!)
*To Ξέρουν Τα Ποτάμια (το απόλυτο noise αποκορύφωμα, μάλλον το πιο ακραίο πράγμα που έχουν κάνει, φανταστείτε το τέλος του "Παλιάτσοι" με beat κατεδαφιστικό απο το sampler)
Μένει μόνο να τους ξαναδώ σήμερα live με τα καινούρια κομμάτια, για να εκφέρω μια οριστική άποψη (πάντα ακούγονται εντελώς διαφορετικά τα κομμάτια live, και η τελευταία φορά πέρισι ήταν συγκλονιστική)...
