ΔΙΚΙΟ
όπως χτυπάει το χαλάζι και ρίχνει τον καρπό στο χώμα
χαλάζι οι σκέψεις μου και εκείνες , που έχουν της κόλασης το χρώμα
κόβουν από την ελπίδα το άνθος και από το γέλιο την χαρά μου
και οι λάσπες που έγιναν ποτάμι , σε παίρνουν μέσα απ' τα όνειρά μου
έχω βουλιάξει μες στους στίχους και με έχει πνίξει το μελάνι
καράβι οι λέξεις που δεν βρίσκουν , ούτε στεριά ούτε λιμάνι
το ένα γράμμα πίσω από το άλλο , να δραπετεύει απ'το χαρτί μου
πότε έγινες ο θάνατος μου , εσύ πού ήσουν η γιορτή μου
όλο το φως που σου έχω κλέψει σε ένα τραγούδι θα το κλείσω
και όταν θα σε έχω ξεπεράσει , τότε ίσως να το τραγουδήσω
τότε που τα όνειρα θα είναι , φύλλα ξερά στο μονοπάτι
που όταν θα βλέπω πεφταστέρια , δεν θα έχω να ευχηθώ για κάτι
και όταν θα το τραγουδάω να είσαι εκεί να με κοιτάζεις
και να γελάς που σε αγαπούσα και πονηρά να με πειράζεις
να ξαναδώ μες στη ματιά σου , αυτό που αγάπησα σε σένα
και εσύ να δεις το δίκιο που είχες , που δεν με αγάπησες εμένα
Α,Π,
