ΔΙΚΙΟ

[ΠΟΙΟΣ]

ΔΙΚΙΟ

όπως χτυπάει το χαλάζι και ρίχνει τον καρπό στο χώμα

χαλάζι οι σκέψεις μου και εκείνες , που έχουν της κόλασης το χρώμα

κόβουν από την ελπίδα το άνθος  και από το γέλιο την χαρά μου

και οι λάσπες που έγιναν ποτάμι , σε παίρνουν μέσα απ' τα όνειρά μου



έχω βουλιάξει μες στους στίχους και με έχει πνίξει το μελάνι

καράβι οι λέξεις που δεν βρίσκουν , ούτε στεριά ούτε λιμάνι

το ένα γράμμα πίσω από το άλλο , να δραπετεύει απ'το χαρτί μου

πότε έγινες ο θάνατος μου , εσύ πού ήσουν η γιορτή μου



όλο το φως που σου έχω κλέψει σε ένα τραγούδι θα το κλείσω

και όταν θα σε έχω ξεπεράσει , τότε ίσως να το τραγουδήσω

τότε που τα όνειρα θα είναι , φύλλα ξερά στο μονοπάτι

που όταν θα βλέπω πεφταστέρια , δεν θα έχω να ευχηθώ για κάτι



και όταν θα το τραγουδάω να είσαι εκεί να με κοιτάζεις

και να γελάς που σε αγαπούσα και πονηρά να με πειράζεις

να ξαναδώ μες στη ματιά σου , αυτό που αγάπησα σε σένα

και εσύ να δεις το δίκιο που είχες , που δεν με αγάπησες εμένα

Α,Π,

[Xefos6]

Εμένα με άγγιξε πάντως, φίλε... Περιγράφεις ακριβώς τα αισθήματα όταν χάνεις τον άνθρωπό σου. Την αναζήτηση αφορμών, του να ξεφύγεις γράφοντας τους καλύτερους στίχους να της ταιριάζουν, που όμως κανένας δεν σου αρκεί τελικά γιατί θέλεις οι στίχοι να είναι τέλειοι. Όπως ακριβώς κι εκείνη. Την παρατήρηση "χαζών" μικροπραγμάτων που σου τη θυμίζουν, μέχρι και το σημείο που την ξανανταμώνεις και βλέπεις σε κείνη όλα αυτά που αγάπησες. Ενώ όλα πια είναι παρελθόν!
Και βάζω εγώ και τη σκέψη της αλλαγής συμπεριφοράς της από τη στιγμή που της είπες ότι την αγαπάς, που λόγω άβολης κατάστασης σου "κρύβεται", με αποτέλεσμα να μη βλέπεις στα μάτια της όσα είχες αγαπήσει. Και όταν ο έρωτας ξεθυμάνει και ανταμώσετε, τότε που είναι χαλαρή κι εκείνη, βλέπεις ξανά σε κείνη όσα αγάπησες και μελαγχολείς...

[ΠΟΙΟΣ]

Καταρχήν σε ευχαριστώ Θα ήθελα επίσης να σου πω ότι διαβάζω κάθε ποίημα σου ....δεν θα σχολιάσω ποτέ όμως μέχρι να υπάρχει κάτι να πω που δεν το λέει το ποίημα σου......επίσης είναι καταπληκτικό το πώς μπόρεσες και αποκωδικοποιήσες τόσο εύκολα τους στίχους μου ....    ένα ταλέντο που εγώ δεν έχω

[ΠΟΙΟΣ]

Εμένα με άγγιξε πάντως, φίλε... Περιγράφεις ακριβώς τα αισθήματα όταν χάνεις τον άνθρωπό σου. Την αναζήτηση αφορμών, του να ξεφύγεις γράφοντας τους καλύτερους στίχους να της ταιριάζουν, που όμως κανένας δεν σου αρκεί τελικά γιατί θέλεις οι στίχοι να είναι τέλειοι. Όπως ακριβώς κι εκείνη. Την παρατήρηση "χαζών" μικροπραγμάτων που σου τη θυμίζουν, μέχρι και το σημείο που την ξανανταμώνεις και βλέπεις σε κείνη όλα αυτά που αγάπησες. Ενώ όλα πια είναι παρελθόν!
Και βάζω εγώ και τη σκέψη της αλλαγής συμπεριφοράς της από τη στιγμή που της είπες ότι την αγαπάς, που λόγω άβολης κατάστασης σου "κρύβεται", με αποτέλεσμα να μη βλέπεις στα μάτια της όσα είχες αγαπήσει. Και όταν ο έρωτας ξεθυμάνει και ανταμώσετε, τότε που είναι χαλαρή κι εκείνη, βλέπεις ξανά σε κείνη όσα αγάπησες και μελαγχολείς...

Καταρχήν σε ευχαριστώ Θα ήθελα επίσης να σου πω ότι διαβάζω κάθε ποίημα σου ....δεν θα σχολιάσω ποτέ όμως μέχρι να υπάρχει κάτι να πω που δεν το λέει το ποίημα σου.  Γιατί θα πρέπει να βρω κάτι θα συμπληρώνει αυτά που λες.... δεν μου αρκεί να πω είναι καλό ή είναι κακό..επίσης είναι καταπληκτικό το πώς μπόρεσες και αποκωδικοποιήσες τόσο εύκολα τους στίχους μου ....    ένα ταλέντο που εγώ δεν έχω

[Xefos6]

Μάλλον μου συμβαίνει τη δεδομένη χρονική στιγμή