6
« στις: 25/10/07, 12:55 »
Νοιώθω τρομερά μόνος μου. Από όλες τις απόψεις. Προχτές ξεστόμισα, προσπαθώντας να πείσω ένα άτομο να κεράσω μια μπύρα, ότι δεν έχω έναν άνθρωπο να πιω μαζί του μια μπύρα. Όταν το σκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι είναι πέρα για πέρα αλήθεια και με έπιασε ψιλοπανικός. Λέω συνέχεια ότι έτσι είναι και ότι το έχω συνηθίσει, είναι αλήθεια, αλλά δεν θέλω άλλο. Βαρέθηκα!!! Καθένας βιώνει την απέραντη μοναξιά του επειδή δεν θέλει να μπει στη διαδικασία να πλησιάσει έναν άλλο άνθρωπο. Και επιπλέον διέπραξα και διαπράττω σχεδόν καθημερινά το σοβαρότερο από όλα τα αδικήματα, κατά τη γνώμη μου, που είναι να μην είσαι ο εαυτός σου.
Σε μια παραλία καπνίζοντας σα φουγάρο με 10 γκόμενες τριγύρω ακούγοντας ηλίθια τραγούδια και ηλίθιους ανθρώπους παριστάνοντας τον γρήγορο, τον άντρα, τον βαρύ. Και γύρω άντρες μηχανές, πηθίκια από τα βάρη και τις ατέλειωτες ώρες γυμναστήριο, Αλβανοί που παριστάνουν τους γκάνκστερ με ανοιχτά πουκάμισα και χρυσαφένιους σταυρούς μήπως και γίνουν αποδεκτοί όχι σαν άνθρωποι αλλά σαν εικόνες. Δεν είμαι αυτός. Είμαι άλλη πάστα. Δεν πρέπει να ξαναπατήσω ποτέ το «εγώ» μου για κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να πηδάω 5 γκόμενες μαζί. Για να αποδείξω τι; Σε ποιον; Αχ. πως έχει γίνει έτσι ο κόσμος; Είναι στιγμές π.χ. στο αστικό που είμαι σχεδόν πάντα μόνος και νοιώθω τόσο μόνος, που βλέπω καμιά όμορφη κοπέλα και ονειρεύομαι να έρθει από πίσω μου, να ακουμπήσει το χέρι της στην πλάτη μου και να μου πει στ αφτί, «μην φοβάσαι εγώ είμαι εδώ για ότι και αν γίνει». Ενώ το συνηθισμένο θα ήταν «πω ρε μαλ**α είδα ένα μου*ί στο αστικό και σκεφτόμουν να της σκίσω το κωλαράκι της σκρόφας. Αλλά τι να γίνει τους χρειάζομαι όλους αυτούς τους ηλίθιους για να ξεγελάω τη μοναξιά μου λιγάκι. Πως καταντάει τόσο μόνος ένας άνθρωπος; Πως γίνεται να είσαι μόνος όταν ένα σωρό κόσμος ντύνεται και συμπεριφέρεται σαν να σου φωνάζει πάρε με αγκαλιά, νοιώσε με. Άνθρωποι. Δημιουργούν συνεχώς προβλήματα για να ικανοποιούν τη ματαιοδοξία του εγώ τους. Δεν έχουμε τα κότσια να πιάσουμε τη ζωή από τα μαλλιά και να πούμε όχι μωρή δε θα φύγεις. Θα μείνεις εδώ και θα σε ζήσω. Μέχρι ο θάνατος να μου πάρει την τελευταία μου πνοή. Κι επειδή κι εγώ είμαι από τους πιο δειλούς κλείνω την πόρτα του εαυτού μου και δεν αφήνω κανέναν να περάσει. Θα περπατάω μόνος στους ατέλειωτους δρόμους της μοναξιάς μέχρι να νοιώσω τα σίγουρα βήματα ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται να περάσει αυτήν την πόρτα και να μείνει και εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να πεθάνω. Αφού κάποιος θα έχει ανοίξει αυτήν την πόρτα και του έχω δώσει όσα συναισθήματα μπορώ να δώσω. Αντίο σ όσους με πίκραναν, αντίο και μια συγνώμη σ όσους μέσα στην παραζάλη που λέγεται ζωή πίκρανα, και ένα ευχαριστώ σ όλους αυτούς που πίστεψαν σε μένα….
Τι θα σκεφτόσουν αν έβρισκες αυτό το γράμμα πάνω σε ένα τραπεζάκι μαζί με ένα μπουκάλι αλκοόλ και λίγο πιο πέρα έναν άνθρωπο με μια σφαίρα στο κεφάλι?
(δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω σκέψεις κάνω)
Εμφάνιση μηνυμάτων
