Τελικά εκτός από επαναστάτης χωρίς αιτία σε έναν πόλεμο που ο ίδιος έστησε, σε λίγο θα γίνει και θύμα των περιστάσεων και της άδικης κοινωνίας που μην μπορώντας να αναγνωρίσει το αστείρευτο ταλέντο του, τον εξώθησε τον έρημο στην έκπτωση και την "κοπρολαγνία" για τα προς το ζην. Τι να πούνε κι άλλοι δηλαδή που ανέβηκαν ψηλά, χωρίς να πέσουν και στα 4, βγάζοντας δίσκο και για τον τελευταίο άφωνο κι ατάλαντο, για κανένα παραδάκι παραπάνω.
Εγώ τα βλέπω άσπρα ή μαύρα, αλλά τελικά άλλοι υποστηρίζουν πως όλοι οι καλλιτέχνες (με ή χωρίς εισαγωγικά) ονειρεύονται μονάχα τον παρά, αλλά δεν το παραδέχονται οι τιποτένιοι υποκριτές. Ευτυχώς τουλάχιστον που έχει απομείνει 1/100 που δεν έθεσε ως πρώτιστη προτεραιότητα της καλλιτεχνικής του έκφρασης το πεντοχίλιαρο στο μέτωπο και προχώρησε λιγάκι κι η ρημάδα η τέχνη παραπέρα, γιατί με τον "ψο λέω" δεν είδαμε και κανένα τρελό χαΐρι. Λες και δεν μπορούσαν όλοι οι ταλαντούχοι αρτίστες να απαλλοτριώσουν πλήρως την καλλιτεχνική τους συνείδηση και μόνο ο Καρβέλας αξίζει το μπράβο και τον έπαινο γιατί υπήρξε αυθεντικός "πουλημένος", ανάμεσα στους "δήθεν". Λες και το original σκατό έχει άλλη μυρωδιά από το ντεμέκ και προάγει την αισθητική χώρου. Τους μόνους που ψιλολυπάμαι είναι τα κορόιδα που δεν εκποίησαν τα πάντα, πουλώντας και την ψυχούλα τους στο διάτανο ή θέτοντάς την βορά στην κάθε δισκογραφική Σαλώμη. Γιατί τελικά το θέμα δεν είναι αν πουλάς, αλλά τι πουλάς και με τι έκπτωση...
Η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα πως την εύφημο μνεία δεν την αξίζει ούτε αυτός που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ούτε ο άλλος που ταΐζει μονάχα φύκια, αλλά κάποιος που θέτει μόνιμες προκλήσεις στις γαστρονομικές σου ανάγκες.