Ο ήλιος είχε ανακαθίσει στις άκρες των χειλιών σου
την τελευταία φορά που σε φίλησα.
Το φως του έκαψε την πνοή μου
για να μην σου πω...
Λόγια αγάπης,
δάκρυα,
αίματα βαμμένα πράσινα
για να μην τα ξεχωρίζεις στο πράσινο
των ματιών σου.
Εκείνο το απαλό και γλυκό που σου έλεγα
θα χαθώ τα βράδια κοιτάζοντας το σώμα σου να κείτεται ήρεμα
στην μέση του μονού μου κρεβατιού.
Τώρα, μπροστά στο τζάμι του λεωφορείου,
ανακαλύπτω την φύση μου.
Το κασκόλ σου, μόνο άγγιγμα σου...
Και τα κόκκινα ματια.
Το πιο θλιμμένο και θλιβερό τοπίο του κόσμου...
"Σκούπισέ τα λίγο, για να βγεις εντάξει στην φωτογραφία...
Καλή μας νύχτα Βασίλη..."
17-12-2007, 07.54, 140
Για έναν κόκκινο αστερία κρυμμένο πίσω από τον πιο άγριο βράχο στα βάθη της θάλασσας...