Εκλαιγα για ωρες
μα δακρυ δν εχυσα κανενα
ο νους κ η καρδια μ ανηκουνε σε σενα
του χειμωνα η παγωνια
και της νυχτας το σκοταδι
εχουν φωλιασει στην καμαρα μου
και στα ονειρα μ καθε βραδυ
στα μονοπατια της ψυχης αναζητω
εναν λογο,μια αιτια προσπαθω να βρω
γιατι ενα ακομα λουλουδι βρεθηκε κομμενο
πισω δν θα γυρισει και ας τον περιμενω
γιατι οσο κ αν ρωτω δεν μου απαντανε
με λυπη και καταννοηση κανουν πως με κοιτανε
